ตอนที่ 4: การกลับมา (2)
ภารกิจแรกของคังชอลอินหลังได้กลับมายังอดีตคือการจัดระเบียบชีวิตตัวเองก่อนการอัญเชิญครั้งใหญ่จะเกิดขึ้น และอย่างแรกก็คือการเลิกทำงานในบริษัทที่ทั้งสกปรกและเต็มไปด้วยการคอรัปชั่นแห่งนี้ซะ
‘ไม่มีอะไรให้ต้องอดทนกับบริษัทแบบนี้อีกต่อไป’
ก่อนการอัญเชิญครั้งใหญ่จะเกิดขึ้น คังชอลอินเป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้ต่างไปจากคนอื่นเท่าไหร่ เป็นเพียงชายหนุ่มที่ดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงตัวเองในทุกวัน
เขายิ้มให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในออฟฟิศ
ทุกสายตาจับจ้องมาที่คังชอลอินทันทีที่ปรากฏตัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังประหม่าเหมือนชาวนากลุ่มหนึ่งที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับขุนนางใหญ่เพียงลำพัง
“เห้ย ไอ้สวะ!”
คิมมินชอลที่กำลังเดินวนไปมาพร้อมไม้กอล์ฟในมือคำรามขณะจดจ้องสายตามาที่เขา
“ว่าไง? ไอ้สวะ”
คังชอลอินตอบกลับ
“… !”
ทั้งออฟฟิศถูกความเงียบเข้าครอบงำในทันใด
‘คังชอลอิน ในที่สุดหมอนี่ก็เป็นบ้าไปแล้ว หมอนี่ต้องเป็นบ้าเพราะเครียดมากไปแน่ ๆ’ พนักงานชายบางคนแอบคิดอยู่ในใจ
‘เขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?’
‘ท่านประธานเป็นอันธพาลนะ คังชอลอินจะไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม?’ และสิ่งนี้คือความคิดจากพนักงานหญิง
“อะไรนะ? “ว่าไง ไอ้สวะ?” งั้นเหรอที่แกพูดออกมา?”
“ก็ใช่ไง ไอ้สวะ”
คิมมินชอลเหมือนเลือดสูบฉีดไปทั่วทั้งตัว ใครจะไปคาดคิดว่าประธานบริษัทจะถูกพนักงานทดลองงานที่ไม่แม้แต่จะเข้าสู่ “โลกแห่งความเป็นจริง” ของการทำงานได้สำเร็จพูดจาหยาบคายด้วยขนาดนี้
“แก ไอ้แมลงฝึกงานจิ๊บจ๊อย! คิดว่าตอนนี้กำลังพูดกับใครอยู่ห๊ะ?!”
“ใครที่ว่านี่หมายถึงใคร? ใช่ไอ้เวรอ้วน ๆ ที่มีเงินนิดหน่อยไหม? หรือว่าอันธพาล? พวกนักเลง?”
หลายคนที่เคยใช้หมัดเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวมักจะตอบสนองต่อคำว่า “นักเลง” กันอยู่บ้าง พวกผู้ชายที่มีจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญมักชอบเรียกตัวเองว่าพวกนักเลงเพื่อแสดงความเป็นใหญ่
แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี
ในสายตาของคังชอลอินแล้วใครก็ตามที่แสวงหาผลประโยชน์จากการใช้ความรุนแรงก็ไม่ต่างอะไรจากพวกขยะ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกแก๊งหลังจากยุค 90 ที่ใช้กฎหมายเพื่อผลประโยชน์ของพวกตัวเอง
คิมมินชอลคือตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบต่อตัวอย่างเลว ๆ พวกนั้น
“เอาล่ะ มีอะไรให้เรียกอีกได้บ้างนะนอกจากอันธพาล พวกถ่อยงั้นเหรอ?”
คังชอลอินที่ไม่สะทกสะท้านต่ออารมณ์โกรธของประธานบริษัทที่เป็นเหมือนดั่งปีศาจยังคงสบประมาทเขาไม่หยุด
ในที่สุดคิมมินชอลที่ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปก็ระเบิดอารมณ์ออก
“ไอ้บัดซบ!”
ไม้กอล์ฟที่อยู่ในมือคิมมินชอลหลุดออกจากมือพร้อมด้วยเสียง “วืด” ที่ดังขึ้นกลางอากาศ ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในพริบตาอย่างไรก็ตามไม้กอล์ฟนั่นไม่ได้สร้างความเสียหายให้คังชอลอินแต่อย่างใด
“ห๊ะ?”
คิมมินชอลมองไปรอบ ๆ
“พลาดนะ”
คังชอลอินหัวเราะเยาะใส่คิมมินชอล เขาหลีกเลี่ยงไม้กอล์ฟที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยการเอนตัวหลบไปด้านข้างเล็กน้อย
“ไอ้เวรเอ้ย!”
คิมมินชอลหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธก่อนจะพุ่งเข้าหาคังชอลอิน แต่เขาไม่แม้แต่จะสัมผัสกับปลายเสื้อของคังชอลอินได้เลย
มันไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอะไร
คังชอลอินได้รับการยอมรับจากคนอื่นถึงความแข็งแกร่งและพลังทางกายภาพ แม้จะอยู่ในร่างนี้แต่เขาก็ยังคงเป็นคังชอลอิน อย่างน้อย ๆ ก็ต้องเป็นนักมวยมืออาชีพถึงจะเข้าข่ายเป็นภัยคุกคามต่อเขา
“แฮ่ก ๆ … แก ไอ้หนูสกปรก”
คิมมินชอลหายใจหอบพร้อมกัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ
“ก็แค่คนไร้ความสามารถคนหนึ่งสินะ หึ ไม่แม้แต่จะโดนตัวฉันได้เลยด้วยซ้ำ”
คังชอลอินยิ้มเยาะ
“ยิ่งไปกว่านั้น …”
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปในทันใด ดวงตาที่แผดเผาของเขาจ้องทะลุเหมือนจะแทงหัวใจของอีกฝ่าย
“ถ้าคิดที่จะใช้ไม้กอล์ฟนี่อีกแม้แต่ครั้งเดียว มันจะไม่สนุกแบบนี้อีกแน่”
มันเป็นคำเตือนอย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตามคิมมินชอลที่ถูกครอบงำไปด้วยความโกรธไม่สามารถตัดสินใจจำยอมต่อคำเตือนนั้นได้ ท้ายที่สุดเขาก็คว้าไม้กอล์ฟขึ้นมาแล้วเหวี่ยงมันออกไปอีกครั้ง เป็นที่ชัดเจนว่าชายคนนี้ไม่มีทั้งสามัญสำนึกหรือมารยาทใด ๆ
“ตายซะเถอะ!”
อึก!
“อ่า!”
คิมมินชอลล้มลงพื้นไปพร้อมเสียงโอดครวญและความสามารถการหายใจที่ติดขัด กำปั้นที่พุ่งเข้ามาได้ทำลายไปถึงส่วนกระเพาะอาหาร
“อ๊วกกก…”
แรงกระแทกนั้นรุนแรงมากถึงขนาดทำให้คิมมินชอลต้องอาเจียนสตูว์ปลาที่เขากินเป็นอาหารกลางวันในวันนี้ออกมาจนหมด
“ไม่ได้โดนกระแทกแรงเท่าไหร่เลยนี่ สงสัยเพราะมีพุงอ้วน ๆ นี่คอยช่วยบังไว้ให้ล่ะสินะ”
คังชอลอินสบประมาทคิมมินชอลเป็นครั้งสุดท้าย
“บอส เป็นหรือเปล่าครับ?!”
พนักงานคนหนึ่งรีบวิ่งเข้าหาคิมมินชอลเพื่อเอาหน้า
“บอส! คังชอลอิน ไอ้เลวเอ้ย! รีบคุกเข่าขอโทษบอสเดี๋ยวนี้เลย!”
เขาเข้ามากล่าวโทษคังชอลอินด้วยอารมณ์รุนแรงเพื่อหวังว่าการกระทำในครั้งนี้จะนำเขาสู่ความประสบสำเร็จในหน้าที่การทำงานในอนาคต
คังชอลอินไม่ได้ตอบสนองอะไรต่อการกระทำของพนักงานชายคนนั้น มันไม่คุ้มค่าพอให้ลดตัวลงไปใส่ใจ
‘พวกมนุษย์ขยะ’
คนพวกนี้ก็เป็นเหมือนกันหมด ไอ้หมูอ้วนที่เหวี่ยงไม้กอล์ฟเพราะความโกรธ พนักงานที่แสร้งเข้ามาช่วยเหลือเพราะต้องการเป็นที่โปรดปรานของไอ้หมูตัวนี้ แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะวิจารณ์พนักงานชายที่คิดทำอะไรแบบนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่อะไรที่จะพยายามทำทุกหนทางเพื่อให้มีชีวิตรอด แต่การละทิ้งความภาคภูมิใจและทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อสิ่งสกปรกไม่ใช่สิ่งที่เขาโปรดปราน และเมื่อนึกถึงการกระทำของคิมมินชอลที่ผ่าน ๆ มาเขาก็ทำได้แค่ยิ้มอย่างขมขื่น
“แก ไอ้เลว ฉันจะฆ่าแก!”
คิมมินชอลที่ได้พนักงานชายเข้ามาช่วยเหลือและคุ้มกันจ้องเขม็งไปที่คังชอลอิน
“ไปเรียกผู้จัดการปาร์คมา ไปให้เขามาจัดการมันซะ!”
ผู้จัดการปาร์คเป็นคนจากแก๊งอันธพาลที่มาทำงานให้กับคิมมินชอลและกำลังคุมแก๊งเล็ก ๆ อยู่ในตอนนี้
“โอ้ กลัวเหลือเกินนะเนี่ย” คังชอลอินเย้ยหยัน
สถานการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่คิดแต่เขาก็ยังพยายามใช้ความรุนแรงอยู่เหนือเหตุผลในขณะประกาศกร้าวต่อหน้าผู้คน คังชอลอินกำลังสงสัยว่าคิมมินชอลเป็นเพียงคนโง่หรือเป็นคนที่ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้นอกเหนือจากความโกรธกันแน่
“ไอ้โง่เอ้ย ถ้าผู้จัดการปาร์คมาถึงล่ะก็…”
คิมมินชอลกล่าวอ้างถึงผู้จัดการปาร์คขึ้นมาซ้ำ ๆ เพื่อขู่คังชอลอิน ดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจมากว่าผู้จัดการปาร์คจะสามารถจัดการกับคังชอลอินได้
“อ่า ๆ ผู้จัดการปาร์ค!”
เมื่อมองเลยไปด้านหลังคังชอลอิน คิมมินชอลก็ได้เห็นคนที่เขาต้องการตัวมากที่สุดเข้า บังเอิญพอดีกับที่ผู้จัดการปาร์คเข้าออฟฟิศมาในวันนี้
“ท่านประธาน?”
ผู้จัดการปาร์คดูประหลาดใจเล็กน้อยกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดแต่เขาก็ยังมีสติมากพอที่จะสั่งให้ลูกน้องเข้ามาช่วยพยุงคิมมินชอล
“โอ้ ผู้จัดการปาร์ค ไอ้เวรนี่แหละที่มันทำร้ายฉัน!”
คิมมินชอลร้องครวญครางในขณะค้ำตัวเองและลงน้ำหนักไปที่ผู้จัดการปาร์ค มองข้ามการกระทำของตัวเองที่เหวี่ยงไม้กอล์ฟเพื่อโจมตีอีกฝ่ายไปโดยสิ้นเชิง
“ไอ้เวรนี่แค่โดนฉันสอนงานนิด ๆ หน่อย ๆ ก็มาสบถใส่แล้วยังต่อยฉันอีก!”
“บอส แล้วเรื่องทั้งหมด…”
“ไม่ต้องไปสนเรื่องราวทั้งหมด สนแค่มันต่อยฉันก็พอ! ไปจัดการมันซะ!”
คิมมินชอลโวยวานจนเกิดเสียงอึกทึกครึกโครมพลางโบกสะบัดแขนไปมาเหมือนเด็กร้องขอขนมไม่มีผิด
‘ช่างโง่เง่าและปัญญาอ่อนจริง ๆ กล้าที่จะทำตัวแบบนี้ต่อหน้าพนักงานทุกคนได้ยังไง?’
ในตอนนั้นผู้จัดการปาร์ครู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมากแต่เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความต้องการของบอสไปได้ คิมมินชอลเป็นแหล่งรายได้ที่สำคัญสำหรับเขาและครอบครัวซึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแก๊งเล็ก ๆ ที่เขากำลังคุมอยู่ในตอนนี้
ต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย
ผู้จัดการปาร์คตัดสินใจที่จะทำความสะอาดออฟฟิศก่อนเป็นอย่างแรก
“ทุกคนมัวมุงดูอะไรกัน?!” เมื่อผู้จัดการปาร์คแผดเสียง ทุกสายตาก็รีบก้มกลับไปที่โต๊ะทำงานตัวเองในทันที
“ทำงานกันไปอย่างเงียบ ๆ แทนการนินทาที่ไม่จำเป็นซะ แล้วก็ผู้จัดการโอ”
ผู้จัดการปาร์คชี้ไปยังพนักงานชายที่เข้ามาช่วยคิมมินชอลในตอนแรก
“พาท่านประธานไปที่ห้องของเขาซะ”
“โอ้ เอ่อ ครับ! บอสครับ ไปกันเถอะครับ”
ผู้จัดการโอพยายามช่วยพยุงคิมมินชอลผู้มีน้ำหนักที่มากเกินพอดี
“ฮ่า ๆ แกเสร็จแน่ไอ้สารเลว!”
ระหว่างทางเดินกลับเข้าห้องทำงาน คิมมินชอลไม่วายแขวะคังชอลอินอีกครั้ง ภาพการพ่ายแพ้ของคังชอลอินที่ถูกผู้จัดการปาร์คเล่นงานได้ฝังแน่นอยู่ในหัวเขาเป็นที่เรียบร้อย
“โอ้ อย่างนั้นเหรอ?”
คังชอลอินเฝ้าดูสถานการณ์อย่างเงียบ ๆ พลางสงสัยว่าเขาทนทำงานถึง 10 เดือนที่บริษัทนี้มาได้อย่างไร
“นี่ ไอ้เด็กฝึกงาน”
ในขณะที่คังชอลอินกำลังสงสัย ผู้จัดการปาร์คก็เอ่ยเรียกเขา
“ควรเรียนรู้ที่จะกลืนความภาคภูมิใจของตัวเองลงไปซะหน่อยนะ แค่เพราะเขาพูดอะไรไม่เข้าหูก็ใช่ว่าจะไปทำตัวแบบนั้นได้ เขาเป็นผู้ใหญ่กว่านาย นายก็ควรเห็นด้วยไปกับเขาแล้วก็ไม่ต้องไปขัดใจอะไรเขาสิถึงจะถูก”
แม้ผู้จัดการปาร์คจะตำหนิคังชอลอินแต่เขาก็ดูไม่ค่อยเห็นด้วยกับสิ่งที่บอสต้องการ เขารู้ถึงความผิดของประธานคิมมินชอลดีเพราะเขาเองก็ได้รับความเครียดสะสมอย่างมากมาจนถึงตอนนี้เช่นกัน แม้ว่าเขาจะทำงานให้กับคิมมินชอลแต่เขาก็เข้าใจความโกรธที่พนักงานทดลองงานคนนี้กำลังรู้สึกได้เป็นอย่างดี
‘งั้นก็ตวาดใส่ไปสักหน่อยแล้วปล่อยไปก็แล้วกัน’
ผู้จัดการปาร์คคิดเพียงลำพังในใจ นี่มันยุคใหม่แล้ว การใช้หมัดเพื่อแก้ปัญหาเป็นเรื่องที่ล้าหลัง สิ่งที่ฉลาดที่สุดสำหรับแก๊งอันธพาลที่ยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้คือการสร้างสถานการณ์เพื่อให้คิมมินชอลพึงพอใจ อย่างไรก็ตามความตั้งใจดีทั้งหมดของผู้จัดการปาร์คกลับต้องสูญสลายไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจจากพนักงานตรงหน้า
“ผู้ใหญ่บ้าบออะไรกัน?”
คังชอลอินเอ่ยถาม
“ในสายตาของพวกแก ไอ้หมูอ้วนนั่นคือผู้ใหญ่แล้วอย่างนั้นเหรอ? เอาล่ะ ถ้าให้เดาสำหรับพวกนักเลงแล้วคนที่มีเงินก็คือผู้ใหญ่งั้นสินะ”
เส้นเลือดนูนโป่งขึ้นที่หน้าผากของผู้จัดการปาร์คทันทีที่ถูกสบประมาท
“เห้ย”
ผู้จัดการปาร์คจ้องไปที่คังชอลอิน
“ระวังปากไว้ด้วย คิดถึงตัวเองซะบ้าง นั่นเป็นวิธีที่จะทำให้นายมีชีวิตที่ยืนยาวได้ เข้าใจไหม?”
“กฏนั้นใช้ได้แค่กับนักเลงแบบพวกแกเท่านั้นแหละ”
คำว่า “นักเลง” เป็นจุดเริ่มต้นให้ผู้จัดการปาร์คต้องกำหมัดเหมือนที่คิมมินชอลคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“ไอ้หมาบ้า!”
“อยากตายนักหรือไง?”
ดูเหมือนว่าลูกน้องของผู้จัดการปาร์คจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนลูกพี่ตัวเองหลายเท่า
“ไอ้สวะ เมื่อกี้แกเรียกบอสของเราว่านักเลงงั้นหรอวะ?”
“โอ้ ยิ้มอยู่ด้วย? อยากให้ฉันเล่นหน้าแกให้เละนักใช่ไหม?”
บรรยากาศแห่งการคุกคามก่อตัวขึ้นราวกับว่าพวกเราพร้อมจะปล่อยหมัดกันได้ทุกเมื่อ
“เฮ้อ ฉันว่าจะปล่อยนายไปดี ๆ แล้วเชียวแต่ดูเหมือนต้องเรียกมาปรับทัศนคติกันสักหน่อยแล้วในวันนี้” ผู้จัดการปาร์คยังคงนิ่งสงบและใจเย็น เขาไม่ปล่อยให้ความโกรธเข้าครอบงำแม้จะโดนสบประมาทอยู่ก็ตาม
“ตามฉันขึ้นไปบนดาดฟ้า”
ผู้จัดการปาร์คชี้ไปยังประตูของออฟฟิศ
“ไม่ ไม่เอาแบบนั้น” คังชอลอินตอบ “พวกแกนั่นแหละที่ต้องตามมา” จากนั้นเขาก็เดินออกจากออฟฟิศไปก่อน
“เด็กอะไรกัน…?”
ผู้จัดการปาร์คยิ้มเย้ยหยันให้กับสถานการณ์ไร้สาระในตอนนี้
