ตอนที่ 45: นักธุรกิจคังชอลอิน
ลีแชรินตัดสินใจเดินทางกลับแพนเจียไปก่อนเพื่อรอคังชอลอินอยู่ที่นั่น
ห้าวันต่อมา
หลังจากแก้ตัวกับแม่ไปว่าเขากําลังอยู่ในช่วงวันหยุดพักผ่อน คังชอลอินก็ได้ใช้เวลาอยู่กับแม่มากยิ่งขึ้น หลังจากนั้นเขาก็ได้ไปพบกับชายชราควอนก่อนจะตัดสินใจไปพบกับลีแชรินอีกครั้งที่แพนเจียเพื่อหารือเกี่ยวกับการค้าที่เกิดขึ้นระหว่างโลกและทวีป แพนเจีย
“ในไม่ช้าเศรษฐกิจของดินแดนเราก็จะยิ่งเติบโตมากขึ้น”
ในขณะที่มุ่งหน้าไปยังซงซาน(หนึ่งในเขตของกรุงโซล) คังชอลอินได้คิดถึงสัญญาที่เขาได้ทําไว้กับลีแชรินพร้อมด้วยสายตาที่เปล่งประกาย
สัญญาที่สร้างร่วมกันนั้นยอดเยี่ยมมาก
มันเป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ลีแชรินเองก็ยังพูดได้ถูกต้องเมื่อเธอบอกว่าพวกเขาทั้งคู่ต่างจะมีความสุขไปกับมัน
มันดีสําหรับเธอเพราะเธอจะได้รับการคุ้มครองจากคังชอลอิน และมันก็ดีสําหรับเขาเพราะจะทําให้ศักยภาพทางเศรษฐกิจของเขาเพิ่มยิ่งขึ้น ถึงเวลาแล้วที่การผนึกกําลังทางเศรษฐกิจและกําลังทหารจะได้ร่วมมือกัน
เนื่องจากตอนนี้เขากําลังยากจนมากจนไม่สามารถใช้ความสามารถ “กองทัพจักรวาล” ของเขาได้ และแทนที่การขยายดินแดนหรือการซื้อหน่วยงานต่าง ๆ เพื่อเสริมสร้างกองกําลังของดินแดนจะดําเนินต่อไปเขากลับต้องใช้เงินอันล้ำค่าไปกับการตามล่า หาตัวมังกรพีคอคแทน
แต่ด้วยความสามารถในการแก้ปัญหาต่อการร้องขอนี้ที่ผ่านไปได้ด้วยดี เขาจะสามารถตั้งเป้าหมายเพื่อครองที่ราบตะวันออกทั้งหมดได้ การมีอํานาจเหนือแคว้นแพนดิโมเนียมคือความสําคัญอันดับหนึ่งของคังชอลอินในตอนนี้
“เฮ้ เธอนี่เอง ดีจริง ๆ ที่เธอมาในวันนี้ ฮ่า ๆ ๆ”
ชายชราควอนทักทายเขาราวกับว่าพวกเขาไม่ได้พบเจอกันมากว่าสามสิบปี
“คุณชวนให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”
เขาโบกมือ
“ชายชราที่ใกล้ตายอย่างฉันจะไปทําอะไรเธอได้กันล่ะ?”
เขาไม่ค่อยชอบใจนักที่มีคนทําตัวเข้ามาใกล้เกินความจําเป็นกับเขาแบบนี้
“เป็นเพราะฉันกําลังมีความสุขและรู้สึกขอบคุณเธออย่างมากยังไงเล่า! เนื่องจากแหวนที่เธอให้กับฉันมาฉันจึงสามารถเอาชนะการแข่งขันเทนนิสของมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุได้”
“…คุณไปมหาวิทยาลัยของผู้อาวุโสมา?”
“เพราะฉันเสียใจกับช่วงเวลาที่ฉันสามารถทําแบบนั้นได้แต่ไม่ยอมทําน่ะสิฉันจึงไปเข้าเรียนนับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป”
“ไม่ใช่ภาคเรียนแบบปกติใช่ไหม?”
“ฮ่า ๆ สําหรับคนแก่แบบพวกเราแล้วจะให้ไปเข้าเรียนแบบเด็กๆ ได้อย่างไรกัน ทั้งหมดมันก็แค่เพราะว่าพวกเราเบื่อกันเกินไปเลยอยากออกไปข้างนอกบ้างก็เท่านั้น มันจะเป็นเช่นนี้เสมอเมื่อเธอเริ่มแก่ตัวลง”
แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้าและขมขื่น แต่ดูเหมือนว่าชายชราควอนจะมีความสุขที่ได้ไปมหาวิทยาลัยในตอนนี้
“มาคุยเรื่องธุรกิจกันเลยเถอะ”
แน่นอนว่าคังชอลอินไม่สนใจสิ่งที่ชายชราควอนกําลังทําในยามว่าง
“ได้สิ ฉันคิดว่าวันนี้เราคงจะได้เป็นพันธมิตรกันอย่างเป็นทางการสักที”
ดวงตาของชายชราควอนเต็มไปด้วยความคาดหวัง
นักเดินทางข้ามมิติรวมไปถึงรายการไอเทมสิ่งของต่าง ๆ ที่มาจากแพนเจียได้รับความสนใจจากทั่วทุกมุมโลก เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตั้งความหวังกับคังชอลอินไว้สูงกว่าคนอื่น
” แต่ก่อนหน้านั้น…”
แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดคุยถึงข้อตกลงร่วมกัน คังชอลอินตัดสินใจบอกคําขอและเงื่อนไขต่อชายชราควอนซึ่งเป็นเหมือนพื้นฐานของความร่วมมือกันเป็นอย่างแรกออกไปก่อน
“เอาล่ะ พูดมาสักที ฉันรู้สึกเวียนหัวไปหมดแล้วถ้าเธอยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา ถ้าฉันตายไปเธอจะรับผิดชอบยังไง ฮึ?”
“นั่นคือชะตากรรมของคุณไม่ใช่ของฉัน ยังมีนักธุรกิจอีกมากมายให้ร่วมมือด้วย”
คังชอลอินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ
“ฮึม เธอจะดึงเชิงไปเรื่อยกับคนที่เป็นรุ่นพี่เธอแบบฉันน่ะหรอ?”
“ฉันสามารถทําสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าอาชญากรได้ด้วยซ้ํา”
“…เอาล่ะ มาฟังเงื่อนไขของเธอกันเลยเถอะ”
ชายชราควอนตัดสินใจยอมแพ้
“ฉันอยากได้บ้านและรถ”
“บ้านและรถ?”
“ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เป็นคฤหาสน์สักหลัง แต่มันคงไม่สะดวกที่จะหาบ้านแบบนั้นได้ในโซล มันต้องมีขนาดใหญ่กว่า 100 ตารางเมตรและอยู่ในเขตโซโช (เขตอื่นในกรุงโซล) ถ้าเป็นไปได้นะ… อืม เนื่องจากฉันไม่ได้พักอยู่ที่นั่นนานจึงไม่ค่อยสําคัญเท่า ไหร่”
“อืม…ก็ไม่ได้ยากสักเท่าไหร่ ฉันยังมีคฤหาสน์ที่ว่างอยู่เธอเช่าที่นั่นอยู่ไก็ได้ แต่ทําไมต้องอยากได้รถอีกล่ะ? รถที่เธอขี่ในตอนนี้คือมัสแตงใช่ไหม? มันไม่ใช่รถที่แย่เลยสักนิดนี้ ทําไมล่ะ? หรือเธอโดนคนขับแลมโบกินี่เมินมา?”
ชายชราควอนดูเหมือนจะพอรู้อะไรเกี่ยวกับรถยนต์มาบ้าง
“เมินมา? ฮ่า ๆ ๆ”
คังชอลอินระเบิดเสียงหัวเราะในทันใด
“มันก็แค่งานอดิเรกเท่านั้น”
“สะสมรถยนต์น่ะหรอ? ฮ่า…. เป็นงานอดิเรกที่แพงมากทีเดียว เธอเองก็ค่อนข้างฟุ่มเฟือยเหมือนกันนี่น่า …. แล้วยังไง อยากได้รถแบบไหน? แอสตันมาร์ตินพวกนี้ไหม?”
“ไปบอกให้เจมส์บอนด์ใช้อะไรแบบนั้นเองเถอะ รถยนต์เหล่านี้มีไว้ให้สําหรับพวกอันธพาลและโรคจิต”
“อะไรที่ทําให้นายคิดแบบนั้นกัน? แอสตันมาร์ตินน่ะเป็นการผสมผสานที่สมบูรณ์แบบของรถซีดานและรถสปอร์ตเชียวนะ ไม่มีรถคันอื่นที่สามารถเป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษได้เท่ากับแอสตันมาร์ตินแล้ว! รถยนต์เหล่านั้นสมบูรณ์แบบราวกับชุดสูทที่เรียบเท่”
“ฉันไม่ชอบ”
คังชอลอินเป็นคนตรงไปตรงมากับรสนิยมส่วนตัวแม้ว่าเขาจะไม่รู้เหตุผลจริง ๆ ว่าทําไมแต่เขาไม่ชอบแอสตันมาร์ตินเลยสักนิดเดียว
“อืม…เนื่องจากเธอเป็นคนบอกมาเองว่าไม่ชอบมันจึงไม่มีทางเลือกอื่น บอกสิ่งที่เธอต้องการมาโดยตรงเลยเถอะ”
ชายชราควอนพูดอย่างหงุดหงิด
“จากัวร์ เอฟ-ไทป์ คูป”
“หืม…จากัวร์ เอฟ-ไทป์.. เธอรู้วิธีเก็บรถยนต์อยู่เหมือนกันนี่นา แล้วรุ่นปีล่ะ?”
“2013 ถ้าเป็นไปได้ และต้องเป็นสีดํา”
“และแน่นอนว่า…”
“5,000 cc”
“อยู่แล้ว ถ้าเธอเป็นผู้ชายก็ต้องอยากได้เครื่องยนต์ 5,000 cc”
“บ้านและรถทั้งหมดภายในสามชั่วโมงรวมไปถึงการขนสัมภาระของฉันต่างๆ สําหรับมัสแตง… บอกให้ลูกน้องคนหนึ่งของคุณย้ายมันไปที่บ้านหลังใหม่ให้ด้วยก็แล้วกัน”
“เฮ้อ … ทั้งหมดภายในสามชั่วโมง”
“ฉันไม่ชอบการเช่า”
“…”
คําขอที่ไร้สาระของคังชอลอินทําเอาชายชราควอนแทบพูดไม่ออกแต่เขาก็ไม่ได้คัดค้านอะไร
แม้มันจะดูเป็นเรื่องยากแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ พวกเขาไม่ได้เรียกชายชราควอนกันว่า “ราชาแห่งโลกใต้ดิน” ไปเพียงเรื่อยเปื่อยและคังชอลอินก็รู้ในเรื่องนั้นดี
“ผู้จัดการโอ”
“ครับบอส”
“ได้ยินแล้วใช่ไหม สามชั่วโมงเท่านั้นนะ”
“ครับ ผมจะรีบดําเนินการให้ในทันที”
ผู้จัดการโอเริ่มเคลื่อนไหวอย่างระวังเมื่อไปเอารถของคังชอลอิน และขับออกไปข้างนอก
“ พอใจแล้วใช่ไหม?”
“เริ่มกันเลยเถอะ”
คังชอลอินผงกหัวของเขาแล้วหยิบกระเป๋าใบใหญ่มาวางบนโต๊ะ พร้อมกับเสียงดัง
“ปั้ง!”
“ฉันนําสิ่งของมามากมายที่สามารถผลิตได้มากและหาได้ง่าย วันนี้เราจะพูดถึงสิ่งที่เราใช้กัน”
“อืม มันไม่เสียเปล่าเลยจริง ๆ ที่ซื้อจากัวร์ให้เธอ เยี่ยม มา เริ่มกันเลยเถอะ”
“พวกนี้”
หลังจากวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเสร็จแล้วเขาก็พลิกมันคว่ำ ด้วยเสียงที่ทําให้นึกถึงโดมิโน สิ่งของต่าง ๆ จากทวีปแพนเจียต่างก็ทยอยออกมาในทันใด
“โอ้ สิ่งของเหล่านี้ทั้งหมดมีความสามารถพิเศษด้วยใช่ไหม?
“แน่นอน ตัวอย่างเช่น…สิ่งนี้ มันคือ ‘แหวนมืดบอด’ ”
คังชอลอินหยิบเอาแหวนสีขาวออกมาจากการกระเป๋า
“แหวนมืดบอด?”
“มันจะช่วยทําให้ศัตรูตาบอดได้อย่างแท้จริงไปสามวินาที แม้ว่ามันจะไม่ได้ใช้กับสัตว์ประหลาดมากนัก แต่ฉันคิดว่ามันมีประสิทธิภาพในการป้องกันตัวเองได้ดีทีเดียว”
“แล้วมันใช้ยังไง?”
“แบบนี้”
คังชอลอินว่าพลางสวมแหวนลงไปที่นิ้วชี้ของตัวเองแล้วชี้ไปยังลูกน้องของชายชราควอนคนหนึ่ง
พรึ่บ!
ดูเหมือนจะมีประกายไฟสีขาวจะโผล่ออกมาจากนิ้วชี้ของเขา
“อ้ากก…”
ลูกน้องคนนั้นจับใบหน้าของตัวเองแล้วกลิ้งตัวลงไปมากับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“อ้ากก ตาฉัน ตาของฉัน!!”
เขากลายเป็นหนูทดลองเพียงเพราะบังเอิญอยู่ในสายของคังชอลอินเข้าพอดี ไม่แปลกเลยที่พวกเขาจะเรียกคังชอลอินว่าเป็นนักเลงด้วยเหมือนกัน
“นี่เธอ!”
“มันไม่มีผลข้างเคียงใด ๆ ก็นะ…มันจะมองได้เห็นภาพมากกว่า ถ้าได้รับประสบการณ์โดยตรงนี้ จริงไหม?”
แม้ว่าชายชราควอนจะแปลกใจกับการแสดงความสามารถพิเศษจากสิ่งของโดยไม่ทันได้ตระเตรียมตัวมาก่อน แต่หลังจากนั้นอีกสามวินาทีต่อมาลูกน้องคนนั้นก็ดูเหมือนจะฟื้นสายตากลับมาเป็นปกติได้พร้อมด้วยความรู้สึกสับสน
“อืม…มันมีประสิทธิภาพจริงๆ แต่ฉันคิดว่ามันดูตะเกินจริงไปสักหน่อย”
“ฉันคิดว่ามันดีกว่าการใช้แก๊สน้ำตาเพื่อการป้องกันตัว”
“เธอพูดถูก…แต่สิ่งเดียวที่ดีเกี่ยวกับประเทศนี้คือการก้อปปี้และการรับ เนื่องจากปืน ดาบและอาวุธอื่น ๆ ถูกแบน รัฐบาลจะทําทุกอย่างที่แม้จะระยําตําบอนอย่างไรก็จะเอาของพวกนี้ไปจากพวกเราไม่ว่าจะต้องฆ่าหรือไม่ก็ตาม”
ถึงแม้ว่าเขาจะขายปืนให้กับองค์กรอาชญากรจากทั้งจีนและญี่ปุ่น แต่มันก็ฟังเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลมากถ้ามาจากชายชราควอน
“ก็นะ เพราะปัญหาต่าง ๆ ในอดีตที่ทําให้เกิดขึ้นแบบนี้นี่นา”
คังชอลอินคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตที่ผ่านมาของเขาหลังจากชายชราควอนได้นําเสนอหัวข้อการขายออกไป
ตอนนี้มันเร็วเกินไป
เขาต้องการเวลามากกว่านี้
เมื่อข้อมูลจําเพาะและพลังของผู้เดินทางมิติเพิ่มขึ้น อันดับของรายการก็จะสูงขึ้นและการแทรกแซงจากรัฐบาลก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นเช่นกัน
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทําลายโลกใบนี้ทิ้ง
“ถ้าอย่างนั้นนี่ล่ะ”
เขาได้นําสิ่งของมามากมายหลายรายการและแม้ว่าบางรายการจะไม่ถูกใช้ในการโจมตีแต่ก็อาจมีบางอย่างที่สามารถผลิตได้จํานวนมาก
จากนั้นบทสนทนาก็เริ่มยาวมากขึ้นเรื่อย ๆ
“นี่อะไร?”
“หึม…ไม่เอาอันนี้”
“แพงมาก”
“ถ้าเธอขายสิ่งนี้เธอมีปัญหาแน่”
มีการพูดคุยกันมากมายเกิดขึ้น
“แล้วนี่อะไร? ไว้เพื่อสําหรับดื่มหรือนําไปใช้กับผิวหนังหรือเปล่า?”
ชายชราควอนหยิบขวดที่บรรจุของเหลวคล้ายนมไว้ข้างในแล้วก็เขย่า
“มันดูเหมือน “พวกนั้น” แน่ใจนะว่านี่ไม่ใช่ยา?”
คังชอลอินรู้ดีกว่าชายชราควอนกําลังคิดอะไร
ชายชราควอนกําลังคิดว่าสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นเป็นสิ่งที่คล้ายกับโปรโพฟอล (ยาที่ฉีดเข้าไปในร่างกายเพื่อกล่อมประสาท) แน่นอนว่าคนที่ได้ชื่อราชาแห่งโลกใต้ดินจะต้องรู้จักของสิ่งนี้เป็นอย่างดี
“เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ”
เขายิ้มเยาะ
“คนที่คุ้นเคยก็จะมองเห็นเป็นสิ่งนั้น”
“อะแฮ่ม ๆ”
ชายชราควอนเริ่มส่งเสียงไอปลอมๆ พร้อมด้วยใบหน้าที่อับอาย
“นี่เป็นของเหลวสกัดจากต้นไม้พูดคุย”
คังชอลอินอธิบาย
“ต้นไม้พูดคุย? สกัด?”
“อย่างที่บอก มันเป็นของเหลวที่นํามาจากต้นไม้พูดคุย”
“แล้วต้นไม้พูดคุยคืออะไร?”
“ต้นไม้ที่พูดได้”
“ ไม่น่าเชื่อ”
“ไม่ใช่เพราะว่าพวกมันมีความคิดถึงพูดได้ พวกมันเพียงอ่านคลื่นสมองของมนุษย์ที่อยู่ใกล้ ๆ หลังจากนั้นทั้งต้นไม้และคนก็จะสามารถพูดคุยกันได้ดังนั้นผู้คนจึงตัดสินใจเรียกมันว่าต้นไม้พูดคุย”
“โอ้ แพนเจียช่างมีหลายสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจจริงๆ น่าสนใจๆ … แล้วของเหลวนี้เอาไว้ทําอะไร?”
“คุณสามารถเรียนได้ทุกภาษา”
“อะไรนะ?!”
ร่างกายของชายชราควอนสั่นขึ้นมาในทันใด
“จะ จริงเหรอ? ไหนอธิบายให้ละเอียดอีกทีสิ”
“หลังจากดื่มสิ่งนี้เข้าไปแล้วคุณจะสามารถนึกถึงภาษาต่าง ๆ ได้ มันก็เหมือนกับการได้รับข้อมูลเกี่ยวกับภาษานั้นๆ ผ่านทางร่างกาย หากคุณดื่มวันละหนึ่งครั้ง คุณจะสามารถเรียนรู้ได้หนึ่งภาษาภายในเวลาหนึ่งสัปดาห์ หากเป็นสิ่งที่หลายคนพูดกันเช่นจีนหรืออังกฤษจะใช้เวลาประมาณ 3 – 4 วัน”
“นี่แหละ! อันนี้แหละ!”
“… ?”
“มาทําสิ่งนี้กันเถอะ!”
“อันนี้มันดีจริง ๆ นะเหรอ?”
“แน่นอนสิ! เกาหลีเป็นสวรรค์ของนักวิชาการเช่นเดียวกับการศึกษาสิ่งต่างๆ เช่น โทอิค (การทดสอบภาษาอังกฤษ สําหรับต่างประเทศ) ทําให้มีคนต้องใช้จ่ายเงินเป็นจํานวนมากด้วย สิ่งนี้เราจะสามารถทําเงินได้อย่างมหาศาลเลยล่ะ!”
“…! ”
จากคําพูดของชายชราควอน คังชอลอินดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้เช่นกัน
ใช่แล้ว เกาหลีใต้เป็นสวรรค์แห่งการศึกษาอย่างแท้จริง ที่นี่เป็นประเทศที่ผู้คนจะมีหนี้สินล้นตัวและเสี่ยงต่ออนาคตเพียงเพื่อให้ลูกหลานของพวกเขาได้รับการศึกษาที่ดียิ่งขึ้น การขายสิ่งนี้ให้กับประเทศเช่นนี้จะสามารถครองตลาดทางการศึกษาได้ และไม่ ใช่แค่ที่เกาหลีแต่ยังรวมไปถึงประเทศอื่นๆได้อีกเช่นกัน
“และไม่จําเป็นต้องไปกังวลเกี่ยวกับกฎข้อบังคับอีกด้วย ถ้ามันดีต่อการศึกษาของลูก ๆ พวกเขาจริง พ่อแม่ชาวเกาหลีทุกคนจะยอมให้ลูกตัวเองได้กินทุกอย่าง หากรัฐบาลพยายามเข้ามาควบคุม สิ่งนี้พวกเขาจะได้ลิ้มรสยาเป็นของตัวเองแน่นอน คิ ๆ ๆ”
ชายชราควอนพูดราวกับว่าเขาได้บรรลุความฝันของเขาไปเรียบร้อยแล้ว
“ฉันจะสร้างสถาบันการศึกษา ฉันจะให้นักเรียนดื่มของเหลวนี้ และจัดทําหลักสูตรสําหรับพวกเขา!”
“เช่นเดียวกับธุรกิจสําหรับนักผจญภัย”
“ใช่แล้ว! ตอนนี้ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอกําลังพูดถึงได้อย่างชัดเจนแล้ว ธุรกิจนี้จะเป็นธุรกิจดั่งห่านที่ออกไข่ทองคําได้อย่างแท้จริง! มีความเป็นไปได้ที่เราจะได้ไข่ทองคํามาโดยไม่มีที่สิ้นสุด ด้วยการให้ลองสัมผัสกับประสบการณ์การใช้ของเหลวนี้เพื่อสร้างความเชื่อมั่นของผู้คน มันก็จะง่ายขึ้นเมื่อมีสินค้าใหม่ๆ มาวางขาย”
“มันแค่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นนะคุณควอน คุณไม่จําเป็นต้องลองหรือเร่งรีบ”
“อย่างไรมันก็ต้องมีกฎระเบียบ แม้ว่าแผนโรงเรียนแบบนี้จะดีแต่ก็ต้องมีกฏและข้อบังคับในการต่อสู้อีกเช่นกัน”
เขาพูดถูก
มันจะเป็นการต่อสู้และเป็นการต่อสู้ที่ยากและยาวนานเสียด้วย
แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ชัดเจน การใช้ชีวิตของคนเราก็เหมือนกับการใช้ ชีวิตในสนามรบที่โหดร้าย มันเป็นสังคมแห่งการต่อสู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เมื่อได้ออกมาจากท้องแม่แล้ว ทุกโอกาสที่เข้ามา ล้วนแต่เป็นการแข่งขันไปโดยสิ้นเชิง
เริ่มจากการต่อสู้เพื่อให้ได้เข้าเรียนในวัยเด็กไปจนถึงการต่อสู้เพื่อให้ได้มีงานทําในวัยผู้ใหญ่ การต่อสู้เพื่อให้ได้งานหลังจากจบมหาวิทยาลัยและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับเกาหลีในยุค 2020 ที่เป็นยุคแห่งการแข่งขันยิ่งทวีคูณถึงความโหดร้าย
เมื่อต้องอยู่ในยุคแบบนี้พวกเขาจําเป็นต้องทําสงครามด้วยทุกวิถีทางเท่าที่จะทําได้
“ฉันจะช่วยคุณเอง” คังชอลอินกล่าว
“อย่างไรก็ตามฉันจะไม่ทําทุกอย่างอย่างแน่นอน นี่ไม่ใช่การต่อสู้ของฉันแต่เป็นของคุณ คนที่ควบคุมธุรกิจนี้จะเป็นคุณไม่ใช่ฉัน”
การต่อสู้ของคังชอลอินคือที่ทวีปแพนเจีย เขาไม่มีเวลามาทําสงครามกับพลเรือนบนโลก
“ฉันเข้าใจคําพูดของเธอดี”
ชายชราควอนกํามือที่มีแต่รอยเหี่ยวย่นจนแน่น
“ปล่อยให้ฉันจัดการเถอะ ฉันจะประสบความสําเร็จได้แน่”
“แน่นอนว่าคุณจะต้องประสบความสําเร็จ ถ้าหากคุณล้มเหลว…”
“เธอก็จะเปลี่ยนคู่ค้าทันที”
“คุณรู้จักฉันดี”
“การได้มองไปที่เธอก็เหมือนกับการได้มองพี่ชายของฉันที่เพิ่งเสียไปเมื่อปีกลาย”
“…?”
ชายชราควอนเริ่มพูดถึงอดีต
“เขาไม่ได้เป็นแค่นักธุรกิจแต่เป็นถึงจักรพรรดิ เขามีเสน่ห์มากกว่าใครและเข้มงวดในการบริหารจัดการอย่างมาก ฉันรู้ว่าเธอจะทําอย่างไรถ้าฉันล้มเหลว แต่ฉันก็รู้ว่าเธอจะปฏิบัติต่อฉันอย่างไรหากพวกเราประสบความสําเร็จ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ชายชราควอนก็พูดต่อว่า
“ขอบคุณ”
“…?”
“จากบทสนทนาในวันนี้ ฉันสามารถบอกได้เลยว่าความสัมพันธ์ทางธุรกิจและธุรกิจในอนาคตของเราจะเป็นไปเช่นไร ด้วยสิ่งนี้ฉันจะสามารถออกจากนรกและกลับคืนสู่ความใสสะอาดได้อย่างแท้ จริง ในที่สุดความฝันของฉันก็ได้เป็นจริงสักที สําหรับการทําให้ฉันรอดพ้นจากชะตากรรมการเป็นอาชญากรมาได้นั้น ต้องขอบคุณเธอมากจริง ๆ”
คังชอลอินไม่ได้ตอบอะไรกลับเพราะเขาไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับบทสนทนาเหล่านี้มากสักเท่าไหร่นัก
“แล้วอย่าลืมเอาเนื้อนี่ไปกินด้วยล่ะ”
“นี่คืออะไร? มันเป็นสเต็กหรือเปล่า? เธอกําลังพยายามฟื้นฟูชายชราคนนี้อยู่ใช่ไหม?”
“เนื้อมังกร”
“…!”
“มันดีต่อสุขภาพของคุณ ไม่ต้องไปกินพวกโสมหรือไวอากร้าแล้วกินสิ่งนี้ไปแทน”
“ฉันไม่ได้กินไวอากร้าสัก…หน่อย…”
ชายชราที่พยายามหาข้อแก้ตัวแต่ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ขอ งคังชอลอินก็เริ่มส่งเสียงดังขึ้นแทรก มันคือข้อความที่มาจากปาร์คดูชิก
“…”
ทันทีที่ได้เห็นข้อความ ใบหน้าของคังชอลอินก็แข็งที่อและแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งไปในทันที
