บทที่ 105 นักท่องเที่ยวตัวน้อย
พนักงานปกติจะไม่สามารถอยู่ในบ้านพักที่โจวหยูสั่งสร้างได้ พวกเขาจะอาศัยอยู่ในที่พักพนักงานเท่านั้น ดังนั้นความจริงที่ว่าอู๋หยุนสามารถอยู่ในบ้านพักตากอากาศได้นั่นหมายความว่าเธอไม่ ใช่พนักงานปกติ อย่างไรก็ตามเธอคนนี้ก็เป็นโอตาคุตัวจริง ตั้งแต่เธอเปิดใช้งานโหมดเรียนรู้ เธอก็กลายเป็นยังทุกวัน เธอได้ศึกษาคู่มือการทําชิ้นส่วนโมเดลอย่างจริงจัง
สําหรับคนอื่นๆสิ่งที่เธอทําอยู่นั้นเป็นอะไรที่ช่างน่าเบื่อมาก แต่สําหรับเธอแล้วสิ่งที่เหล่านี้มันทั้งสนุกและน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก เธอทําสิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่เบื่อเลย นอกเหนือจากเป็นบางครั้งที่เธอติดปัญหาไม่เข้าใจ เธอจะไปหาอาจารย์เพื่อสอบถามเล็กน้อยและจากไปศึกษาต่อ
สถานการณ์แบบนี้ของอู๋หยุนนั้นเหมือนกับอาจารย์ของเธอไม่มีผิด เมื่อครั้งที่โจวหยูเพิ่งกลับมาที่หมู่บ้านใหม่ๆเขาก็ทําตัวแบบนี้ ทางด้านโจวฟูที่เห็นแบบนั้นก็ไม่สามารถทําอะไรได้ เขาทําได้แต่ส่ายหัวและคิดว่า ‘เฮ้อ! สรุปแล้วสถานที่แห่งนี้คงไม่ใช้เพียงสวนสนุกแล้วละ มันคงเป็นที่สําหรับซุ่มหัวกันของพวกเพี้ยนๆไปแล้ว’
แคโจวหยูเพียงตัวเดียวมันก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้เขาปวดหัว ถ้าเกิดว่าในอนาคตมีคนแบบนี้ อีก 7 หรือ 8 คน มันจะไม่กลายเป็นฝันร้ายสําหรับเขาเลยเหรอไง?
โจวฟูที่คิดได้แบบนั้นก็อดใจไม่ไหวที่จะตัวสั่นขึ้นมา แต่จากนั้นเขาก็พยายามคิดในแง่ดีมากขึ้น จากสถานการณ์ปัจจุบันพนักงานปกติยังคงมีจํานวนมากขึ้น เขาหวังว่าการรับศิษย์ของโจวหยูนั้นจะไม่เกิดขึ้นบ่อยนัก เพราะอย่างน้อยระหว่างนั้นเขาจะพยายามรับสมัครคนปกติมากขึ้น
คนที่มีพลังโอตาคุสูงดูเหมือนจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่หายากมาก แม้ว่าโจวหยูจะยืนอยู่บนที่สูงที่สุดในสวนสนุกเพื่อตรวจสอบสถานะของนักท่องเที่ยวทุกคน แต่เขาก็ยังไม่พบบุคคลที่สองที่เหมือนอู๋หยุนเลย แน่นอนว่าเขาสามารถเดินทางไปทั่วประเทศเพื่อค้นหาคนเหล่านั้นได้ อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช้สไตล์ของเขา ดังนั้นเขาจึงพักอยู่ในสวนสนุกโดยหวังว่าโอตาคุที่มีฝีมือจะมาปรากฏตัวอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามโอตาคุที่เขารอกลับไม่ได้กลับมาปรากฏตัว
ในขณะที่มีผู้คนจํานวนมากขึ้นในสวนสนุก สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือพลเมืองของโลก ACG ก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน พวกเขามักจะถูกนํามาโดยนักท่องเที่ยวจากโลกแห่งความเป็นจริง แต่คนเหล่านั้นไม่เหมือนกับโจวหยูที่รู้จักในโลกของ ACG เพราะโจวหยูมักจะเห็นพลเมืองของโลก ACG เปลี่ยนโฮสต์ของพวกเขาบ่อยครั้งมากและสุ่มราวกับว่าพวกเขาเป็นม้าที่สามารถเปลี่ยนการขี่ได้ตลอดเวลา
เนื่องจากไม่มีใครเห็นพวกเขา ดังนั้นพลเมืองของ ACG โลกจึงไม่ค่อยเปลี่ยนพาหนะมากนัก ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นแบบนั้นเขาก็ไม่สามารถเข้าไปเรียกเก็บค่าเข้าพวกเขาได้
เมื่อโจวหยูได้เห็นจํานวนคนของโลกACG มากขึ้น เขาก็ดูเหมือนจะคิดวิธีหาเงินได้ แต่ความคิดนี้ก็ต้องถูกฝั่งไป เพราะจนถึงตอนนี้อาณาจักรเทพนิยายก็ยังไม่ได้เปิดใช้งาน นั้นจึงทําให้คนเหล่านั้นสามารถเที่ยวชมสถานที่ธรรมดาได้เท่านั้น ซึ่งมันทําให้พวกเขาเหล่านั้นรู้สึกไม่พอใจกับสิ่ง
ทําไมโจวหยูถึงรู้นะเหรอ? นั้นก็เพราะเขาสามารถอารมณ์พวกเขาเป็นรูปแบบอิโมจิที่โผล่ขึ้นมาจากหัวของพวกเขาได้ตลอดเวลานั้นเอง
เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันก็ทําให้โจวหยูรู้สึกเหมือนตัวเองกําลังเล่นเกมจําลองสวนสนุกยังไงยังงั้น จากอีโมจิที่แสดงออกมา มันยิ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าสวนสนุกแห่งนี้ของเขาจําเป็นต้องพัฒนาขึ้นอีกมาก
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าต้องทํายังไง แต่มันก็ติดปัญหาที่ว่าตอนนี้เขาไม่มีเหรียญโมมากพอ และจํานวนสมาชิกของโลกACGที่เขามีเองก็มีคนไม่มากพอ แม้ว่าเขาต้องการขยายพื้นที่มากกว่านี้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรกับที่เป็นอยู่ตอนนี้?
แต่สวนสนุกของโจวหยูก็ยังมีสถานที่ทําให้คนจากโลกACGรู้สึกพอใจเช่นกัน และดูเหมือนว่ามันจะเป็นเพียงสถานที่เดียวเท่านั้น นั้นก็คือสระจําลองทะเลที่สร้างให้เจ้าชายมังกรที่สามนั้นเอง
และดูเหมือนว่าพวกเขาเหล่านั้นจะไม่ได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศเลย ถึงแม้ว่าในตอนนี้ จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วแต่เมื่อพวกเขาเห็นทะเล พวกเขาก็ถอดเสื้อจนเหลือเพียงชุดชั้นในก่อนที่จะวิ่งลงทะเลไปพร้อมกับเสียงตะโกนแห่งความตื่นเต้น
ด้วยความสูงของพวกเขามันก็ทําให้สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนชายหาดจริงมากขึ้น นอกจากนี้ยัง ทําให้โจวหยูไม่กล้าก้าวเข้าไปในสระคลื่นอีกต่อไป เพราะถ้าเขาไม่ระวังพอมันก็อาจจะเหยียบคนตัวเล็กๆเหล่านั้นได้
เมื่อเทียบกับขนาดของโจวหยูนั้นใหญ่เกินไป มันเหมือนกับไททันส์เหล่านั้นในอนิเมะเรื่องหนึ่ง ก่อนหน้านี้เมื่อเขาเดินเข้าไปในสวนน้ํานั้นเขาก็มักจะบีบคนกลุ่มเล็กๆโดยไม่ตั้งใจ ดังนั้นในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ที่จะเข้าไปชายหาดนั้น เขาเลือกที่จะดูพวกเขาที่ด้านข้างเท่านั้น
เมื่อมีคนมากมายบนชายหาด เจ้าชายมังกรตัวอ้วนก็รู้สึกมีพลังมากขึ้น เขามักจะแสดงเทคนิคการโต้คลื่นที่เขาได้ฝึกฝนมาตลอดทั้งวัน ถึงแม้ว่าทักษะที่เขาแสดงนั้นจะดูแล้วตลกแต่มันน่าแปลกใจที่ทักษะเหล่านั้นกับสามารถดึงดูดผู้หญิงได้ถึงสองสามคนจริงๆ เมื่อเห็นว่าเขานั้นหัวเราะและสนุกสนานมากขนาดไหน มันก็ทําให้โจวหยูอิจฉามากเช่นกัน
อนิจจาโลกนี้ไม่มีอะไรที่ยุติธรรม หลังจากออกกําลังกายมานานกว่าหนึ่งปีในที่สุดเขาก็สามารถลดไขมันในท้องของเขาได้และกล้ามท้องในตํานานอย่างแปดแพ็คก็ค่อยๆปรากฏให้เห็นเช่นกัน แต่เขาก็ยังไม่สามารถแข่งขันกับผู้ชายอ้วนตัวนั้นได้
อัศวินทั้งสองตัวของเขาเองก็ดูเหมือนจะเป็นที่นิยมมากเช่นกัน นักท่องเที่ยวของโลก ACG มาที่สนามฝึกซ้อมทุกวันเพื่อขอถ่ายรูปกับพวกมัน บางคนถึงกับถามว่าถ้าพวกเขาสามารถขี่พวกมันได้ไหม อย่างไรก็ตามแจ็คและบูบูนั้นไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อาจจะเพราะในตอนนี้มีสัตว์อัศวินเพียงห้าตัวเท่านั้น ถ้าเกิดว่าพวกมันต้องทําแบบนั้นจริงๆ ด้วยจํานวนที่มีในตอนนี้มันคงทําให้พวกมันตายได้ ดังนั้นยกเว้นเด็กบางคนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปขี่พวกมัน นอกนั้นจะถูกปฏิเสธทั้งหมด
เมื่อสวนสนุกลิตเติ้ลพาราไดซ์เปิดอย่างเป็นทางการในโลก ACG ในอนาคตในเวลานั้นเขาจะสามารถทําเงินได้ทั้งสองด้าน
เมื่อใดก็ตามที่โจวหยูคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็ไม่สามารถหยุดเสียงหัวเราะด้วยเสียงโง่ๆของตัวเองได้
ด้วยความพยายามของบริษัทเกมโอตาคุ กับ บริษัทเพนกวินและกลุ่มผู้สนับสนุนมากมาย ทําให้ภาพยนตร์แอนิเมชั่นโจรสลัดผลไม้กลายเป็นกระแสที่โด่งดังไปทั่วประเทศ ไม่เพียงแค่นั้นแต่ ก่อนที่จะเปิดตัวภาพยนตร์เรื่องนี้อย่างเป็นทางการ ทางบริษัทเพนกวินก็ประกาศว่าพวกเขาจะทํางานร่วมกับบริษัทเกมโอตาคุเพื่อพัฒนาเกมโจรสลัดผลไม้ขึ้นมาอีกด้วย
แฟนๆแอนิเมชั่นที่รอมานานในที่สุดก็สามารถรับชมพวกมันได้แล้ว แน่นอนว่าด้วยชื่อเสียงของทั้งสองบริษัทยักใหญ่ มันจึงทําให้การโปรโมตไม่ได้ด้อยไปกว่าภาพยนตร์จากต่างประเทศเลย
เมื่อเป็นเรื่องมาจะปรากฏโจรสลัดที่มีความสุขกับการผจญภัยที่งดงามและน่าอัศจรรย์ ก่อนที่ในที่สุดจะเป็นการต่อสู้ทางทะเลครั้งใหญ่และยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมี
วิชวลเอ็ฟเฟ็กต์นั้นยอดเยี่ยม CGเองก็ยอดเยี่ยมและเพลงประกอบเองก็เป็นอะไรที่ปลุกเล้าอารมณ์ได้ดีเช่นกัน ด้วยองค์ประกอบทั้งหมดเหล่านี้มันได้ผลักคุณภาพของภาพยนตร์ไปสู่ระดับใหม่อย่างสมบูรณ์ มันทําให้ผู้ชมทั้งหมดตกตะลึงไปกับมันอย่างสมบูรณ์
มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่ภาพยนตร์เรื่องนี้จะได้รับการจัดอันดับสูง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขายังคงดูถูกภาพยนตร์
ไม่ว่าจะในแง่ใดภาพยนตร์เรื่องนี้ก็มาถึงจุดสูงสุดของภาพยนตร์อนิเมชั่นในประเทศจีนและแม้ แต่ในระดับโลกแล้ว แต่มันก็ยังดูเหมือนจะไม่ได้ก่อให้ผู้ชมจํานวนมากมาดูมากนัก ถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะก่อนหน้านี้ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้กลายเป็นไวรัสบนอินเทอร์เน็ตและมีบริษัทยักใหญ่ทั้งสองเป็นหัวหอกในการนํา มันอาจจะไม่ได้รับความนิยมแบบนี้
เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น สตูดิโอผู้สร้างเองก็ได้รับความสนใจจากประชาชนเช่นกัน จากสตูดิโอที่ไม่เป็นที่รู้จักกลายมาเป็นสตูดิโออนิเมชั่นยอดนิยมที่สุดในชั่วข้ามคืน อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องน่าแปลกที่ทางสตูดิโอนี้ยังคงเลือกที่จะเงียบเอาไว้ หลังจากที่พวกเขากลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงแบบนี้ และมันไม่ใช่พวกเขาเพียงคนเดียวที่เงียบแบบนี้ แม้แต่นักพากย์และนักร้องเพลงประกอบเองก็ยังไม่ยอมออกมาแสดงตัวตน
สิ่งเหล่านี้ไม่สมเหตุสมผลเลย ถ้ามันเป็นเรื่องปกติละก็ขอเพียงมีชื่อเสียงเพียงเล็กน้อย สตูดิโอทุกแห่งจะต้องกระโดดออกมารับหน้าแล้ว แต่นี้อะไรจนถึงตอนนี้แล้วพวกเขาก็ยังไม่รู้เลยว่าสตูดิโอนี้มีความเป็นมายังไง นอกจากนี้ด้วยเสียงที่ทรงเสน่ห์ของนักร้องที่ร้องเพลงประกอบภาพยนตร์ มันทําให้ผู้คนจํานวนมากต่างก็ต้องการรู้ว่าคนร้องนั้นเป็นนักร้องของบริษัทไหน และเมื่อไหร่พวกเขาจะได้ฟังเพลงเต็มที่เธอเป็นคนร้อง
เมื่อเกิดเรื่องนี้ขึ้น มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีคนจํานวนมากต้องการรู้จักเธอ แต่ดูเห มือนว่าเธอจะไม่ต้องการเป็นที่รู้จัก เพราะจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ยอมมาปรากฏตัว
เพลงนี้ได้รับการจัดอันดับสูงแม้ในโลกของ ACG เพื่อสร้างภาพยนตร์ที่มีอันดับนี้ เซียวฮวนได้ใช้เงินเป็นจํานวนมากในการซื้อเพลงที่มีคุณภาพสูงสุดนี้จากบริษัทมิวสิค นักร้องที่เขาเชิญยังเป็นนักร้องที่ได้รับความนิยมซึ่งเป็นที่นิยมอย่างมากในโลกของ ACG จากสิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาได้ตั้งความหวังไว้มากขนาดไหนในภาพยนตร์เรื่องนี้
เมื่อเห็นแบบนี้โจวหยูก็รู้สึกเสียใจที่ในอนาคตลูกชายคนแรกของเขาอาจจะไม่สามารถขึ้นไปเป็นไอดอลระดับสูงได้ แต่เขาก็มีความหวังว่าเขาจะสามารถหาอะไรที่สามารถยกระดับให้กับลูกชายคนนี้ได้เช่นกัน
และดูเหมือนว่าเทพพระเจ้าแห่งโลกACG จะเมตตาเขา เพราะในวันนี้เขาได้รางวัลใหญ่จากเจ้าตู้กาชาปอง มันถึงกับทําให้ดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยน้ำตาแห่งความตื่นเต้น
มันเป็นเวลาหนึ่งปีแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาได้เมล็ดพันธุ์ไอดอล ในที่สุดในตอนนี้มันก็ปรากฏตัวต่อหน้าของเขาแล้ว เขาหวังว่าครั้งนี้เขาจะได้รับคนที่มีพรสวรรค์ระดับสูงเสียที!
