บทที่ 69 เกมใหม่
บูบู:อาชีพหลัก อัศวินแห่งนภา สามารถฝึกนกได้ทุกชนิด อาชีพรอง: บาร์เทนเดอร์และเจ้าหน้าที่ข่าวกรอง
เห็นได้ชัดว่าสมาชิกใหม่นี้เป็นคนที่สำคัญของผับและมันยังสามารถฝึกสัตว์ได้อีกด้วย มีความเป็นไปได้สูงที่หลังจากนี้เจ้าเดียนเดียนจะมีเพื่อน
ใบหน้าของบูบูเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม เดิมทีมันนั่งอยู่ที่ด้านหลังของพาหนะตัวโปรดที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้าก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้คาดหวังว่าอยู่ๆมันจะทำตัวเหมือนนักผจญภัยมือใหม่ได้ ทั้งๆที่มันไม่มีพายุหรือเหตุการณ์อันตรายอะไรเลย มันกลับลื่นตกลงมาเองได้
“ แจ็ค!? นั้นใช้นายใช้ไหม? นายรู้ไหมว่าตั้งแต่ที่นายไปต่อสู้กับมังกรปีศาจ พวกเราก็ไม่ได้รับข่าวใดๆ เกี่ยวกับนายเลย มันถึงกับทำให้ทุกคนคิดว่านายถูกมังกรปีศาจกินเป็นอาหารว่างไปแล้ว แต่มันก็ฟังดูไม่ถูกเท่าไหร่นักเมื่อคิดว่าขนาดตัวของนายนั้นเล็กมาก มันคงไม่พอสำหรับติดซอกฟันของมังกรปีศาจด้วยซ้ำ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
กระรอกตัวเล็กนั้นดูน่ารักมาก แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดออกมามันกลับเต็มไปด้วยความแหลมคม นอกจากนี้ดูเหมือนว่าแจ็คเองก็ดูเหมือนจะรู้จักซึ่งกันและกัน แต่เมื่อโจวหยูสังเกตใบหน้าของแจ็คกลับพบว่ามันเป็นสีหน้าเศร้าแทนสีหน้าดีใจมาก ดูเหมือนว่าแจ็คจะไม่ชอบเพื่อนคนนี้พอดู
ถึงแม้ว่าโจวหยูจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกตินี้ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจมันกลับกันเขาได้หันไปเชิญให้บูบูเข้ามาเป็นสมาชิกคนใหม่ของหมู่บ้านมินิลู่หัว และก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ อีกฝ่ายได้ตอบตกลงทันที แต่เมื่อหันกลับมาดูสีหน้าของแจ็คมันกลับเต็มไปด้วยการแสดงออกที่ว่า ‘แกไปให้พ้นหน้าข้า’ บางทีคงมีเพียงกระรอดบูบูเท่านั้นที่คิดว่าพวกเขาทั้งสองเป็นเพื่อนกัน
หลังจากจัดการเรื่องการลงหลักปักฐานของบูบูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โจวหยูก็ยังรอเหตุการณ์โชคดีครั้งต่อไป
ด้วยความกลัวว่าเขาอาจจะถูกโจมตีจากท้องฟ้าอีกครั้ง โจวหยูจึงได้เตรียมพร้องมากขึ้น เมื่อเกิดเหตุการณ์ผิดปกติในท้องฟ้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็พร้อมที่จะหลบออกไปได้ตลอดเวลา อย่างไรก็ตามเหตุการณ์โชคดีในครั้งที่สองกลับไม่ได้มากจากท้องฟ้าแต่มาจากพื้นดินแทน มีตัวเม่นออกจากพื้นดินแล้วแทงก้นของเขาโดยตรง
รูบินเดอะเฮดจ์ฮ็อก: ผู้ให้บริการดันเจี้ยน สามารถสร้างและบำรุงรักษาดันเจี้ย
เห็นได้ชัดว่าการใช้ทักษะของผู้โชคดีในครั้งนี้ มันได้เอนเอียงไปยังแจ็คมากที่สุด ถ้านับดูในตอนนี้แล้วสมาชิกใหม่ทั้งสองนั้นเกี่ยวกับเมืองนักผจญภัยของเขาทั้งหมด แม้ว่าเงื่อนไขจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดีแต่มันก็เพียงพอที่จะสามารถเปิดในระยะแรกได้
‘แต่ … อุ๊ย … ก้นของฉัน! มันเจ็บจริงๆ’
รูบินเดอะเฮดจ์ฮ็อกดูเหมือนสัตว์ประหลาดที่มืดมนมาก เมื่อมันเห็นคนอื่นต่างก็มองมันหลังจากที่มันออกมาจากพื้นดินมันก็ไม่ได้คุยกับคนอื่นเลย มันกับทำเพียงแค่หาสถานที่ที่จะนอนและอาบแดดแทน อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี้ ดังนั้นก็หมายความว่าในตอนนี้มันก็ได้กลายเป็นสมาชิกของหมู่บ้านมินิลู่หัวอย่างเป็นทางการ
หลังจากได้สมาชิกมาถึงสองคน เวลาต่อมาโจวหยูก็ไม่ได้รับสมาชิกใหม่อีกเลย ดูเหมือนว่าเอฟเฟกต์ของผู้โชคดีจะได้หมดลงแล้ว ถ้าเทียบกันตามปกติแล้วมันมักใช้เวลานานมากในการหาชาวบ้านคนใหม่ แต่วันนี้กลับเขากลับได้ถึงสองคน เห็นได้ชัดว่าเอฟเฟคของอาชีพนี้ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ดังนั้นโดยไม่คิดอะไรมากอีกต่อไป เขาได้เปิดเอฟเฟคนี้อีกครั้ง
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าโชคของเขาได้หมดลง การเปิดใช้งานครั้งที่สองทำให้เขาได้รับสมาชิกเป็นพ่อค้าแมวจรจัดที่ชื่อว่าแฮงค์ มันจะขายอุปกรณ์และรายการสุ่มทุกชนิด เหตุการณ์โชคดีที่เหลืออีกสองรายการเป็นเพียงของเล็กๆน้อยๆอย่างพวกของแปลกๆและเมล็ดพันธุ์ที่มีเพียงเครื่องหมายคำถาม แต่ไม่มีคำอธิบายอื่นๆ
แม้ว่าชาวนาจะมีอำนาจสามารถปลูกพืชได้ทุกชนิด แต่เมื่อเขาไปถามอีกฝ่ายมันกลับไม่ทราบว่าเป็นเมล็ดพันธุ์อะไร ดังนั้นโจวหยูจึงทำได้เพียงเก็บมันไว้ก่อน มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับสวนผักของเขากัน ดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าจะศึกษามันก่อน
ในตอนนี้หมู่บ้านมินิลู่หัวจึงได้มีผู้อยู่อาศัยอีกเพิ่มขึ้นมาอีกสามคนและการใช้ทักษะชีวิตในฝันเองก็ถูกใช้ไปเกินครึ่งเช่นกัน – , ชาวนาผู้มีอำนาจทุกอย่าง 1 ครั้ง, นักพูดที่แข็งแกร่งที่สุด 1 ครั้ง, และสัตว์นักล่าอัจฉริยะ 1ครั้ง
……………………
เทศกาลฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาถึงและนั้นทำให้หมู่บ้านเต็มไปด้วยบรรยากาศงานเทศกาล แต่ชีวิตของโจวหยูกลับเปลี่ยนไปอย่างยากลำบาก แต่เดิมพ่อแม่ของเขากังวลว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะหาแฟนสาวเสียที แต่เนื่องจากเขาได้ตัดสินใจลงทุนนับล้านในการสร้างสวนสนุกในหมู่บ้านลู่หัวนี้ มันจึงทำให้พวกเขาหยุดพูดถึงเรื่องนี้ไป อาจเป็นเพราะพวกเขาคิดว่าในที่สุดลูกชายของพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่างขึ้นมาเสียที มันจึงทำให้พวกเขาไม่ต้องการรบกวนเขาด้วยปัญหาการอย่างพวกการแต่งงานอีก
อย่างไรก็ตามสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือการสวนสนุกในชนบทและการสร้างรายได้ให้กับคนในหมู่บ้านนั้นเป็นเพียงเรื่องโกหกเท่านั้น เหตุผลที่แท้จริงของเรื่องนี้ก็คือโจวหยูรู้สึกว่าบ้านของเขาเล็กเกินไป และเขาต้องการที่จะหาสถานที่ที่ใหญ่กว่าในการเล่นเกมจำลองหมู่บ้านมินิลู่หัวของเขาเท่านั้น
โครงการแรกของสวนสนุกคือสวนน้ำ เครื่องสร้างเวฟเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เจ้าชายมังกรที่สามตัวอ้วนถึงกับได้มาตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเองทุกวัน
หลังจากเสร็จพิธีการทั้งหมดแล้วการก่อสร้างจะเริ่มขึ้น และมันจะแล้วเสร็จก่อนฤดูร้อนในปีนี้ เมื่อถึงเวลานั้นเขาก็จะสามารถเพลิดเพลินกับ ‘ริมทะเล’ โดยไม่ต้องออกจากบ้าน
การออกแบบของสวนน้ำเองก็ถูกออกแบบโดยช่างไม้บีเวอร์และลิงช่างหินที่เป็นพี่ชายของเขา ในขณะเดียวกันก็ยังมีราชามังกรเฒ่าและเจ้าชายมังกรที่สามก็เข้าร่วมทีมออกแบบนี้ด้วยเช่นกัน ทีเป็นแบบนั้นก็เนื่องจากสถานที่แห่งนี้ต่อไปในอนาคตจะกลายเป็นที่อยู่อาศัยของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงมีสิทธิ์ที่จะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสถานที่ที่พวกเขาจะอยู่
โลก ACG เองก็มีการเฉลิมฉลองปีใหม่ด้วยเช่นกัน แต่ปีใหม่ปีนี้ในหมู่บ้านมินิลู่หัวนั้นกลับเป็นอะไรที่หดหู่มากและเต็มไปด้วยความเศร้า แม้แต่อาหารของวันส่งท้ายปีเก่าก็ยังถูกโจวหยูแอบเอามาให้ ที่เป็นแบบนั้นก็เนื่องจากพวกผักที่ปลูกไว้ก่อนหน้านี้ทั้งหมดได้แม่ของโจวหยูเก็บไปหมดแล้ว ด้วยเหตุนี้ทำให้หลังเที่ยงคืนของวันนี้ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันทำหม้อร้อนกับผักที่โจวหยูแอบซ่อนตัวจากแม่ของเขา พวกเขาไม่มีแม้แต่เนื้อ มันเศร้ามากจริงๆ
อย่างไรก็ตามราชามังกรเฒ่าและช่างไม้บีเวอร์ช่างกลับมีความสุขมาก เพราะในอาหารค่ำปีใหม่ในปีนี้กลับมีชาวบ้านมากมายอยู่ด้วย ผู้คนควรมองไปสู่อนาคตเสมอ ดังนั้นในวันข้างหน้ามันจะต้องมีอาหารและเสื้อผ้ามากมายอย่างแน่นอน
และโจวหยูเองก็สัญญาว่าปีหน้าเขาจะทำงานหนักขึ้น เพื่อจะทำให้สถานะของหมู่บ้านหลุดพ้นจากหมู่บ้านมือใหม่โดยเร็วที่สุด
เนื่องจากการก่อสร้างสวนสนุกในครั้งนี้และยังรวมถึงความจำเป็นในการเตรียมเงินทุนสำหรับการสร้างบ้านหลังใหม่ของตัวเอง มันจึงทำให้โจวหยูตัดสินใจที่จะเปิดตัวเกมออฟไลน์ใหม่เพื่อรวบรวมเงินก่อน
จริงๆแล้วมีเกมมากมายในคอมพิวเตอร์ของเขา เมื่อมีเวลาว่างเขาจะสร้างเกมให้ตัวเองเพื่อความสนุกสนาน แต่เขาจะไม่อัปโหลดไปยังอินเทอร์เน็ต ท้ายที่สุดมันก็ยากที่จะอธิบายถึงความเร็วในการพัฒนาได้และเมื่อเขาต้องการเงินจริงๆเขาก็ยังสามารถนำเกมของเขาออกมาขายได้
หลังจากดูไปเรื่อยๆในโฟลเดอร์เกม ในที่สุดเขาก็พบเกมที่เขาชอบมากมันมีชื่อว่า “มีชีวิตอยู่”
เกมนี้เป็นเกมแนวเอาชีวิตรอด พื้นหลังของเกมนั้นชัดเจนมาก: เพื่อความอยู่รอดในเมืองที่เต็มไปด้วยซอมบี้ ไม่มีพล็อตเรื่องอย่างการฉีดเป็นตัวเลือกที่นับไม่ถ้วนเท่านั้น การอยู่เป็นกลุ่มหรืออยู่คนเดียวก็ขึ้นอยู่กับผู้เล่นในการตัดสินใจ พวกเขาสามารถเลือกที่จะไม่สนใจคนอื่นหรือเป็นฮีโร่ที่ช่วยคนอื่นก็ได้
มันเป็นโลกที่เปิดกว้างเกมอย่างมาก แม้ว่าเป้าหมายสูงสุดของเกมนี้ก็คือการค้นหาแหล่งที่มาของการระบาดของซอมบี้ แต่ผู้เล่นก็สามารถเล่นมันได้อย่างช้าๆเท่านั้น
จุดเด่นที่ใหญ่ที่สุดของเกมนี้คือความยากลำบาก ระดับของการเล่นนั้นสูงมากและมันไม่มีพื้นที่จุสิงของเหมือนกับเกมอื่นๆ ทุกอย่างต่างก็มีน้ำหนักและน้ำหนักที่มากขึ้นก็จะยิ่งทำให้การเคลื่อนที่ช้าลง เมื่อผู้เล่นบรรทุกเกินจำนวนที่สามารถพกพาได้ ผู้เล่นก็จะไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เช่นกัน
นั่นหมายความว่าผู้เล่นไม่สามารถพกอาวุธได้ไม่จำกัดเหมือนเกมอื่นๆ พวกเขาสามารถพกกระสุนและอาวุธที่จำกัดเพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น การพกอาหารและกระสุนให้เพียงพอถือว่าสำคัญต่อการอยู่รอด การใช้อาวุธระยะประชิดก็ไม่ได้ให้อำนาจผู้เล่นในการฆ่าซอมบี้จำนวนมากซึ่งแตกต่างจากเกมอื่นอย่างสิ้นเชิง หลังจากถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มซอมบี้ไม่ว่าผู้เล่นจะเก่งแค่ไหน ผู้เล่นจะต้องตายแน่นอน ตราบใดที่ผู้เล่นบาดเจ็บเล็กน้อยมันก็จะกลายเป็นซอมบี้ได้เช่นกัน และอาวุธระยะประชิดจะพังหากพวกเขาโดนสิ่งที่ยากหรือหลังจากที่พวกเขาใช้เป็นเวลานาน
การตั้งค่าโหมดนรกที่หลากหลายทำให้ความยากลำบากของเกมนี้เพิ่มขึ้นจนถึงจุดที่ผู้คนจะถามว่าผู้พัฒนาเกมนี้เพิ่งสร้างเกมนี้เพื่อทรมานผู้เล่นหรือไม่? โจวหยูเองก็ได้เสียเซลล์สมองจำนวนนับไม่ถ้วนสำหรับเกมนี้และในที่สุดเขาก็สามารถเรียนรู้เทคนิคการเล่นเกมนี้ได้
หลังจากถูกทรมานจากเกมนี้มาหลายสัปดาห์แล้ว มันก็ถึงเวลาที่เขาจะมีโอกาสได้เวลาอัปโหลดเกมนี้และทรมานผู้อื่นบ้างแล้ว
