ตอนที่19 พบกับทานากะเร็น
” เธอรู้จักเขาเหรอ? ” เช่อเตียหยูใช้น้ำเสียงยั่วยุอย่างโจ่งแจ้ง โดยไม่คำนึงเลยว่ามันจะแสดงให้เห็นด้านที่แท้จริงของเธอในทันที อย่างไรก็ตามเธอไม่อาจจะหยุดกระแนะกระแหนน้อยลงได้ เมื่อเธอนึกถึง ‘การกระทำแย่ ๆ’ ของเล็กซี่ในอดีต
‘ ตอนนี้เธอเป็นเพียงสาวน้อยของตระกูลหยาง และไม่ใช่ว่าที่นายหญิงของตระกูลหลิว ในขณะที่ฉันจะเป็นมาดามทานากะในอนาคต ‘ เตียหยูเยาะเย้ยในใจ เพียงแค่คิดว่าเธอจะสามารถทำให้ทานากะเร็นตกลงปลงใจกับเธอได้ เธอก็รู้สึกเหนือกว่าแล้ว
แน่นอนว่าเล็กซี่รู้ความหมายเบื้องหลังการแสยะยิ้มอย่างชัดเจนของเช่อเตียหยู เพราะเมื่อก่อนเธอก็เคยมีความคิดแบบนี้เหมือนกันตอนที่มีตำแหน่งเป็นว่าที่มาดามหลิว ดังนั้นผู้หญิงอย่างเช่อเตียหยู ที่พยายามที่จะเป็นเหมือนเธอ และตอนนี้หลายอย่างได้ถูกเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้ก็ถึงคราวของเช่อเตียหยู ที่จะรู้สึกเหนือกว่าด้วยตำแหน่งที่หลอกตัวเอง
แม้ว่าเล็กซี่จะรู้นิสัยของคนตรงหน้า แต่เธอก็จะไม่ยอมก้มหัวให้คนอย่างเช่อเตียหยู แม้ว่าคำกล่าวอ้างของเธอจะเป็นความจริงก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้นถ้ามันเป็นความจริง เธอจะต้องใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ที่ส่งมาให้เธอ
“ฉันไม่รู้จักหรอก แต่ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเขา วันนี้เธอจะพบกับเขาหรือเปล่า? ” เล็กซี่ยิ้มสดใสแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่เข้าใจคำดูถูกจากเช่อเตียหยู
” แน่นอน โอ้! เขามาแล้วล่ะ! ” ตาของเช่อเตียหยูสว่างขึ้น เมื่อร่างของทานากะเร็นติดอยู่ที่หางตาของเธอ เธอยกมือขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าเธออยู่ตรงนี้ อนิจจา เธอตระหนักได้ว่าเธอกลายเป็นคนที่ไม่มีมารยาทซะแล้ว เธอจึงค่อยๆลดมืออย่างเชื่องช้า
ในทางกลับกันเล็กซี่มองตามการจ้องมองของเช่อเตียหยู และที่นั่นเธอเห็นชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะอายุ 20 ต้น ๆ และได้รับการต้อนรับอย่างดีจากผู้จัดการร้าน ทานากะเร็นสวมชุดสูทนักธุรกิจทันสมัยด้วยเสื้อแบรนด์เนม ที่สวมทับด้วยเฉดสีของดวงอาทิตย์สีเหลืองอร่ามที่มองเห็นเพียงใต้แขนเสื้อของเขาข้างใต้ รวมกับแจ็คเก็ตสีน้ำเงินคารูโซ
หูที่มีต่างหูของเขายังช่วยทำให้เขาดูเป็นผู้ชายที่เข้ากับใครได้ง่าย ทำให้เล็กซี่รู้สึกว่าเธอต้องมองคนผิดแน่ ๆ ในมุมมองของเธอ เธอคิดว่าชายที่ชื่อทานากะเร็นจะต้องมีพฤติกรรมเช่นเดียวกับมอริสหลิว จึงประสบความสำเร็จและไม่ใช่เด็กผู้ชายประเภทที่เหมือนเด็กหนุ่มข้างบ้าน
อย่างไรก็ตามหลังจากสแกนพื้นที่ทั้งหมดแล้ว มีเพียงเร็นเท่านั้นที่ยืนอยู่ ขณะที่เขาเพิ่งเข้ามาในร้านซึ่งทำให้เล็กซี่เลิกคิ้วด้วยความไม่อยากเชื่อ
‘ ว้าวเขาหล่อจัง! ‘ ชูรูกล่าวชม ขณะที่เธอเองก็ตกตะลึงกับท่าทางที่ก๋ากั่นของชายคนนี้
เล็กซี่ถอนสายตาของเธอออกมาจากเตียหยู ซึ่งเธอกำลังรีบเอื้อมมือไปหาถ้วยชาเพื่อจิบ ในไม่ช้าเสียงร่าเริงของเร็นก็มาถึงหูของเธอ “โอ้ เธออยู่ที่นี่เอง! “
เช่อเตียหยูที่ตอนนี้แสร้งทำเป็นว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็นเขาจากทางเข้า ค่อยๆหันไปมองทิศทางของเขา ก่อนที่เธอจะยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนหญิงสาวที่อ่อนหวานและสงวนท่าทีไว้ ซึ่งทำให้เล็กซี่คิ้วกระตุก
‘ เธอเล่นบทนี้ได้ดีจริงๆ ‘ เป็นครั้งแรกที่เล็กซี่ได้เห็นการกระทำที่กลับไปกลับมาของเช่อเตียหยู เธอไม่เคยเห็นมาก่อนหรือมากกว่านั้น หรือเธออาจจะยุ่งเกินไปตอนไล่ตามมอริสหลิว จนมองไม่เห็นมิตรภาพปลอม ๆ ของเช่อเตียหยู
“ พี่เร็น..” เตียหยูลุกจากที่นั่ง ขณะที่เธอทำท่าประหม่า และเอามือประสานกันด้านล่าง จากนั้นเธอก็โค้งคำนับเล็กน้อยอย่างสุภาพ ราวกับว่าเธอเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาขี้อาย
เล็กซี่และชูรูซึ่งเป็นผู้ชมอยู่ด้านข้างเย้ยหยันด้วยความรังเกียจที่เห็นการเปลี่ยนแปลงแบบ 360 องศาของเช่อเตียหยูอย่างรวดเร็ว “ วิจารณญาณในการเลือกเพื่อนของคุณนี่ยังไงชู! คุณไม่เห็นที่เธอกลับกลอกไปมาเลยเหรอ? ”
ชูรูหันไปจ้องมองอย่างงุนงงที่เล็กซี่ที่เฝ้ามองหน้าเธออย่างไม่ขยับเขยื้อน เล็กซี่หายใจเข้าลึก ๆ เบา ๆ ตอบว่า ‘ ปล่อยให้อดีตอยู่แค่ในอดีตได้ไหม?’
ในไม่ช้าทานากะเร็นก็มาถึงโต๊ะของพวกเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส ราวกับว่าเขาไม่มีความกังวลใด ๆ ในโลกนี้ จากการมองเห็นรอบข้างของเล็กซี่ เธอสามารถเห็นว่าเร็นจ้องสลับไปมาระหว่างเช่อเตียหยูและตัวเธอ ก่อนที่เขาจะเลิกคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยถาม ” ไปเที่ยวกับเพื่อนเหรอ? “
” เอ่อ ไม่นะเราแค่บังเอิญเจอกัน ” ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เช่อเตียเหอดูตื่นตระหนก ซึ่งเล็กซี่งเกตเห็นได้ในทันที
” สวัสดีครับ ผมนามสกุลทานากะ ทานากะเร็นครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เร็นแนะตัวนำเขาอย่างสุภาพ ขณะที่เขายื่นมือมาเพื่อจับมือกับเธอ เมื่อเห็นท่าทางที่ใจดีของเขา เล็กซี่ก็ยืนขึ้นจากที่นั่งของเธออย่างสง่างาม และรับมือของเขาเพื่อจับมือตอบ
“นามสกุลของฉันคือหยาง เล็กซี่หยางค่ะ ในที่สุดก็ได้พบ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณทานากะ”
