ตอนที่24 ฉันบอกว่าให้ถาม! ไม่ได้ให้ปฏิเสธนะชู!
คิ้วของเล็กซี่ถูกขมวดขึ้นแน่น ขณะที่เธอกวาดสายตาบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างพิถีพิถันเพื่อปลดล็อก โดยไม่รู้ตัว เล็กซี่และเกี๊ยวตัวน้อยน่ารักก็ดันหัวไปข้างหน้าเพื่อดูเนื้อหาในข้อความของอีธาน
[จาก: มิสเตอร์อีธานลู
เฮ้ ผมกำลังเข้าร่วมงานลี้ยงในอีก 2 วัน คุณอยากจะไปเดทกับผมไหม ? ;)]
หลังจากอ่านข้อความสั้น ๆ แต่ได้ใจความจากอีธานลู่ เล็กซี่ก็ชะงักนั่งนิ่งไปชั่วขณะ ในขณะที่การแสดงออกของชูรูค่อยๆสดใสขึ้นด้วยความตื่นเต้น เมื่อข้อมูลถูกประมวลผลในหัวในที่สุดเธอก็กระโดดโลดเต้นไปมา
“ว้าว! ว้าว! มันต้องแบบนี้สิคุณภารกิจแรก ชู~”
เมื่อเสียงโห่ร้องยินดีของชูรูดังมาถึงหูของเธอ เล็กซี่ก็กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง อ่านเนื้อหาของข้อความอีกครั้ง เล็กซี่อ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ และยืนยันว่าเธอไม่ได้อ่านผิดแน่ๆ ที่แท้อีธานขอให้เธอเป็นคู่เดตของเขาในงาน! อนิจจา เธอเองก็ไปร่วมงานในวันเดียวกัน ดังนั้น เล็กซี่จึงเอนหลังครุ่นคิดถึงคำตอบของเธอ โดยไม่สนใจเกี๊ยวที่เต้นรำอยู่บนโต๊ะของเธอ
เมื่อรู้สึกว่าเล็กซี่มีสีหน้าเคร่งเครียด ขณะที่จิตใจของเธอล่องลอยไปไกลจากเกินเอื้อม ชูรูก็หยุดเต้น เธอมองไปที่เล็กซี่ด้วยความสับสน และบินไปเพื่อดูอาการเล็กซี่ ราวกับเดาได้ว่าเธอกำลังลังเลอะไรอยู่ ชูรูจึงถาม
“ เป็นอะไรเหรอชู? ”
“ ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกแปลก ๆ …เธอรู้ไหม ฉันหมั้นกับมอริสมานานแล้ว และอีธานก็เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา ทำไมเขาถึงขอให้ฉันไปเดทกับเขาล่ะ อดีตคู่หมั้นของเพื่อนสนิทของเขาเนี่ยนะ?” เล็กซี่โพล่งออกมาอย่างกังวล อย่างไรก็ตามชูรูเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอและชีวิตของเธอคือหนังสือที่เปิดกว้างเมื่อพูดกับเกี๊ยวน้อยที่น่ารักนี่
” ชู? มนุษย์ซับซ้อนจังเลยชู! ทำไมไม่ถามเขาล่ะชู ” ชูรูตอบอย่างไร้เดียงสา ทำไมเล็กซี่ถึงคิดว่ามีตัวเลือกอื่นนอกจากถามออกไป? ท้ายที่สุดแล้ว เธอจะไม่ต้องรู้สึกแย่ถ้าเธอยอมรับมันได้ โดยเฉพาะเมื่อพูดถึงการกระทำของคนอื่น
เมื่อเธอจ้องมองไปยังสีหน้าตื่นตระหนกของชูรู เล็กซี่ก็กระพริบตาโดยไม่ได้ตั้งใจพร้อมกับขนตาที่โค้งงอยาวของเธอกระพือ สิ่งที่ชูรูพูดเข้าท่า เธอรู้สึกเหมือนตัวเองโง่เล็กน้อยที่ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ดังนั้นชูรูจึงได้รับบวกหนึ่งคะแนนในมุมมองของเล็กซี่
เล็กซี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่เธอรวบรวมความกล้าที่จะถาม ท้ายที่สุดแล้ว เธอเป็นคนประเภทที่ศึกษาด้วยตนเองและสังเกตแทนที่จะถามสิ่งต่างๆอย่างชัดเจน เธอเชื่อว่าควรค้นคว้าเกี่ยวกับสิ่งที่เธอไม่เข้าใจแทนที่จะขอความช่วยเหลือจากใครสักคนอันที่จริงแล้ว ความภาคภูมิใจของเธอมาจากจุดนี้ และ เธอมักจะต้องการที่จะเรียนรู้ผ่านการอภิปรายที่แตกต่างกัน
แต่ตอนนี้เธอต้องการที่จะเปลี่ยนแปลง …ให้ดีขึ้น ความหยิ่งผยองและอวดดีเกินไปเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงไม่มีเพื่อนแท้เลย ไม่ใช่ว่าเธอต้องการมันอยู่แล้ว แต่ความจริงที่ว่าเธอต้องการเป็นคนที่ดีขึ้นและอยู่อย่างสงบเธอต้องเปลี่ยนนิสัยที่ไม่ดีบางอย่างที่เธอเกลียด
เล็กซี่เหยียดมือไปที่โทรศัพท์อย่างลังเล ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับงานหนักซะแล้ว ขณะที่เธอกด ‘ตอบกลับ’ ใช่ นั่นมันไร้สาระแต่เล็กซี่ไม่ชินกับมัน
“ได้เลย” เธอเปล่งเสียงออกมาซึ่งทำให้เกี๊ยวสีขาวตัวเล็กยุ่งอยู่บนไหล่ของเธอ ชูรูอ่านแต่ละคำที่เล็กซี่พิมพ์อย่างตั้งใจ
[ถึง: นายอีธานลู่
ขอให้เป็นวันที่ดี!
ฉันขอขอบคุณสำหรับคำชวนนะคะ แต่ว่าฉันมีนัดหมายในวันเดียวกัน ในงานเลี้ยงตระกูลเยว่ แต่ยังไงก็ตาม ฉันขอบคุณที่สำหรับคำชวนจริง ๆค่ะ]
ด้วยการตอบกลับดังกล่าว เล็กซี่กดปุ่มส่งโดยไม่รู้สึกตัว ราวกับว่าเธอกลัวว่าความมุ่งมั่นของเธอจะโอนเอน ในทางกลับกันชูรูก็พูดไม่ออกทันทีที่เล็กซี่ส่งคำตอบไป
เมื่อเธอเห็นเกี๊ยวน้อยที่ตะลึง คิ้วของเล็กซี่ก็ขมวดมุ่นด้วยความสับสน เธอไม่เข้าใจว่าชูรูมีอะไรผิดปกติ ท้ายที่สุดเธอได้คำนึงถึงคำแนะนำของเธอแล้ว
“ฉันบอกว่าให้ถาม! ไม่ได้ให้ปฏิเสธนะชู!”
