ตอนที่4 ไร้ประโยชน์
“ เล็กซี่ลูกรัก…” แม่หยางเอ่ยออกมาเบา ๆ พร้อมเอื้อมมือนุ่มไปหาลูกสาวแสนมีค่าของเธอ
“ทำไมลูกทำอย่างนั้น … ทำไมลูกถึงจะ … ” ลิเลียนหยาง กลืนก้อนสะอื้นลงไป เธอกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอออกมา ดวงตาแดงก่ำน้ำตากลิ้งไปตามขอบตา และเสียงของเธอเต็มไปด้วยการตำหนิตัวเอง และเธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงฉากที่ลูกสาวของเธอดิ้นรน ขาดอากาศหายใจ
หัวใจของเล็กซี่คับแน่น ความสำนึกผิดค่อยๆคืบคลานเข้ามาในหัวใจของเธอ “ แม่…หนู -” เสียงของเธอแตกและพยายามขอโทษ ที่ทำให้คนที่เลี้ยงดูเธอมาด้วยความรักเสียใจ
“ ชูววว…แม่เข้าใจแล้วล่ะ” แม่หยางหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มปลอบโยนเกิดขึ้นที่ข้างริมฝีปากของเธอ
“หนูขอโทษ … ขอโทษ … ” เล็กซี่ก็เป็นเพียงคนๆนึงที่กลายเป็นเด็กหญิงตัวน้อย เมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของตัวเอง แต่เพราะสิ่งที่เธอเจอมา ถึงแม้ว่าเธอจะอยากเก็บไว้เป็นความลับ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ของตน การป้องกันทุกอย่างที่มีก็เหมือนจะพังทลายอย่างง่ายดาย
ความเจ็บปวดที่มอริสหลิวทำไว้ มันคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอตลอดไป ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ทำให้เล็กซี่รู้สึกมากขึ้นก็คือการตระหนักว่า เธอช่างตาบอดเหลือเกิน เธอทุ่มเทความรักที่เธอมีต่อผู้ชายคนหนึ่ง โดยละเลยความรักที่เธอได้รับจากคนที่ห่วงใยเธอจริงๆ
เล็กซี่ร้องไห้จนตาของเธอบวมและไม่สามารถจะผลิตน้ำตาได้อีกต่อไป เธอได้รับการปลอบประโลมด้วยการลูบหัวเบา ๆ จากแม่ ร่างกายของเล็กซี่ผ่อนคลายลง ดวงตาของเธอปิดลงอย่างช้าๆ
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อแม่หยางมั่นใจว่าลูกสาวของเธอหลับไปแล้ว เธอก็จัดท่านอนให้ลูกสาวของเธอสบายตัว ก่อนที่จะออกไปเพื่อทำให้ตัวเองสดชื่นขึ้นบ้าง
แม่หยางจากไป เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องของเธอปิดดังเอี๊ยดดวงตาที่แดงและเกือบจะบวมของเล็กซี่ก็เปิดขึ้นอย่างช้าๆ
“คุณเป็นนักแสดงที่ดีนะชู ~” ชูรูพูดพร้อมกับใช้มือเล็ก ๆ ของเธอจับแก้มนุ่มนิ่มน่ารักของตัวเอง ในขณะที่นอนอยู่บนหน้าท้องของเธอ
เล็กซี่ไม่ได้รำคาญกับคำพูดถากถางของชูรูเท่าไหร่ เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “เกี๊ยวน้อย จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำงานทุกอย่างในระบบเสร็จ”
“คุณจะได้รับในสิ่งที่ปรารถนาชู ~” ชูรูพูดพร้อมกับเสียงทุ้มแหลมสูงปกติของเธอ
“เท่าไหร่?”
“ไม่รู้สิชู ~”
“เธอนี่ไม่มีประโยชน์เลย” เล็กซี่กลอกตาของเธอ แล้วถอนหายใจอย่างหนักเนื่องจากเจ้าคู่มือตัน้อยนี้ไม่เพียง แต่น่ารำคาญ แต่ยังลืมข้อมูลสำคัญที่เธอต้องการอีกด้วย
“ฉันเองแหละ ชู ~ แต่ทุกงานที่คุณทำสำเร็จ ก็จะทำให้ความสามารถของฉันเพิ่มขึ้นด้วย และฉันจะพัฒนาขึ้นไปอีกขั้น ~!” ดวงตาของชูรูเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับความคิดที่จะได้อัพเกรดตัวเอง เจ้าเกี๊ยวบินไปในอากาศห่างจากใบหน้าของเล็กซี่เพียงไม่กี่เมตร
ชูรูทำให้แน่ใจแล้วว่าระยะห่างของเธอเกินกว่าที่ผู้หญิงคนนั้นจะเอื้อมถึงได้ กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะฉกเธอไปและกินเธอในทันที เล็กซี่ได้ข่มขู่เธอและใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้บาดเจ็บ
“ วิวัฒนาการ? จากเกี๊ยวเป็นอะไร ซาลาเปา?” เล็กซี่พูดออกมาอย่างประชดประชัน
“ซาลาเปาเหรอ? คืออะไรอ่า ชู ~?”
คิ้วของเล็กซี่โค้งขณะที่ดวงตาของเธอกลอกไปมาด้วยความไม่เชื่อ เธอไม่รู้ว่าชูรูฉลาดหรือโง่กันแน่ อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงชูรูเท่านั้นที่จะปรับตัวให้เข้ากับเธอ แต่เล็กซี่เองจะต้องเรียนรู้วิธีอดทนเพื่อไม่ให้จับเจ้าก้อนแป้งนี้กิน ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน พวกเราต่างก็ต้องอยู่ด้วยกันนับต่อแต่นี้
ไม่นานอาการวิงเวียนศีรษะก็เกิดขึ้นกับเล็กซี่ เมื่อร่างกายของเธอเข้าสู่ห้วงนิทรา ในทางกลับกันชูรูจ้องมองที่เล็กซี่ก่อนที่จะจ้องมองไปที่เพดานที่สร้างขึ้นอย่างดี การจ้องมองของชูรูดูเหมือนจะสงสัย เกินกว่าเพดานบนหลังคาและอาจะขึ้นไปบนฟ้าเลยก็ได้
วินาทีต่อมาชูรูยิ้มสดใสก่อนที่เธอจะพยักหน้า “มั่นใจได้ ชู ~!”
——
สองสัปดาห์ผ่านไปหลังจากที่เล็กซี่พยายามจะฆ่าตัวตาย ซึ่งเธอก็ทำได้สำเร็จ แต่ถูกขัดจังหวะกลางคัน เธอพักฟื้นและเข้ารับการบำบัดที่บ้านตั้งแต่นั้นมา
เมื่อเลื่อนดูในเบราว์เซอร์โทรศัพท์ของเธอ รูปภาพที่ถูกกล่าวหาบางส่วนยังคงอยู่ในหัวข้อการค้นหาอันดับต้น ๆ แต่เมื่ออ่านความคิดเห็นที่รุนแรงและบทความที่ไม่มีมูลความจริงเกี่ยวกับเธอ เล็กซี่ก็ได้แต่เยาะเย้ยด้วยความตกตะลึง
“ไร้สาระ”
“ ไม่จริงเหรอ? ชู” ชูรู เข้ามาใกล้และลงบนไหล่ของเล็กซี่ แล้วมองบทความเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่คลุมเครือมากมายของเธอ
“ไม่ใช่แน่นอน! นอกจากพี่มอริส ฉันก็ไม่เคยเอาตัวเองให้ผู้ชายคนไหนแตะต้องเลย .. อี๋” เล็กซี่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่รังเกียจ เธอกล่าวเสริมว่า “มีหลายคน หรือบางทีทุกคนในวงการบันเทิงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ถูกกุขึ้นมา แต่พวกเขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอย และและราดน้ำมันลงไปในเปลวเพลิง”
“คุณเป็นหนึ่งในนั้นเหรอ ชู ~?”
เล็กซี่จ้องไปที่ชูรู เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เหมือนประสาทการรับรู้ของเธอโดนทำให้เสียหาย อนิจจาด้วยเหตุผลบางอย่าง เล็กซี่เลือกจบลงด้วยการถอนหายใจหนัก ขณะที่เธอสงบสติอารมณ์ ชูรูพูดถูก เธอก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบเรื่องพวกนี้เช่นกันเพราะเธอจะทำเช่นเดียวกันหากสิ่งนี้เกิดขึ้นกับ มีอาเฉิน
เมื่อมองย้อนกลับไป เล็กซี่ไม่ได้อยากเข้าวงการบันเทิง แต่เมื่อเธอพบว่า มีอาเฉิน เป็นนักแสดงหญิงตัวเล็กๆ พยายามทำให้ชื่อของเธอเป็นที่รู้จัก เล็กซี่เลยต้องการแข่งขันกับเธอแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม เธอต้องการเหยียบย่ำ มีอาเฉิน ในทุกวิถีทาง
“ไม่ว่าจะเป็นข่าวใหญ่หรือเรื่องอื้อฉาวกี่เรื่องก็ตาม สักพักทุกคนก็จะลืมไปเอง” เล็กซี่โยนโทรศัพท์ของเธอลงบนโต๊ะ และลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเป็นครั้งแรกด้วยความคิดของเธอเอง
‘ชูรู ภารกิจแรกคืออะไร?’ เล็กซี่ถามทางโทรจิต แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจว่า ชูรูจะได้ยินเธอหรือเปล่า แต่ก็ยังคุ้มค่ากับการลองดู
“ยั่วยวนอีธานลู่ ชู ~!” น่าแปลกที่คำตอบของชูรุดังขึ้นในหัวของเล็กซี่ ซึ่งทำให้เธอตกใจเล็กน้อยเมื่อเสียงของเกี๊ยวตัวเล็กอยู่ในโหมดระดับเสียงเต็ม
//หูแตกกันไปหนึ่ง
