ในตอนเย็นเทียนหลางกลับมาที่บ้านพร้อมกับของฝากเต็มมือ เมื่อแม่ของเขาเห็นก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย
“ลูกซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ ?”
“พอดีว่าผมไปเยี่ยมคุณยายมานะครับ ขากลับก็เลยซื้อของฝากมาด้วย”
เทียนหลางวางของฝากลงบนโต๊ะ จากนั้นเขาก็นำของฝากไปให้กับหลินหลินและคุณป้าอันฉี
“ขอบคุณมากค่ะอาจารย์”
หลินหลินกล่าวขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้ม เช่นเดียวกันกับป้าอันฉีที่กล่าวขอบคุณเขาด้วยเช่นกัน เทียนหลางจึงโบกมือพร้อมกับพูดว่า
“ไม่เป็นไรหรอกครับแค่นี้เอง”
จากนั้นเทียนหลางก็ไปหาเฟิงหยวนที่กำลังนั่งเย็บผ้าอยู่
“คุณกำลังเย็บชุดให้ผมอยู่งั้นเหรอ ?”
เฟิงหยวนพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ดูเหมือนช่วงนี้คุณจะเสื้อผ้าซ้ำกันบ่อยเกินไปแล้ว ฉันจึงคิดว่าจะตัดชุดให้กับคุณสักหน่อย”
เทียนหลางที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะเข้าไปกอดเฟิงหยวนพร้อมกับพูดว่า
“คุณนี้ดีจังเลย”
เฟิงหยวนก็ได้แต่ยิ้มและไม่ได้ตอบกลับอะไร ก่อนจะถามกลับไปว่า
“แล้วเรื่องธุระนั่นละ จัดการแล้วงั้นเหรอ ?”
เทียนหลางที่ได้ยินคำถามก็แสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาเล็กน้อยก่อนจะเล่าให้กับเฟิงหยวนได้ฟัง
“เรื่องนี้ค่อนข้างที่จะวุ่นวายเชียวล่ะ แม้ตระกูลหานกับตระกูลเสี่ยวจะไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้กับคุณยายมากนักแต่ก็ใช่สถานะการณ์จะดี ถึงอย่างงั้นกลับมีตระกูลหยูอะไรนั่นเข้ามาแทรกกลางเสียได้ เลยทำให้เรื่องทุกอย่างกลับกลายเป็นวุ่นวายเสียหมด”
เฟิงหยวนฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่รู้สึกสงสารคุณยายของเทียนหลาง เพราะเธอพอจะรู้อยู่ว่าการถูกกดดันจากหลายทิศทางนั้นย่ำแย่แค่ไหน
เธอจึงถามกับเทียนหลางไปว่า
“แล้วคุณได้ช่วยอะไรคุณยายไปบ้างหรือยัง ?”
เทียนหลางพยักหน้าก่อนจะพูดว่า
“ได้ไปขอให้ทางตระกูลตงเสวี่ยช่วยแล้วล่ะ”
เฟิงหยวนที่ได้ยินแบบนั้นก็เหล่ตามองมาที่เทียนหลางด้วยหางตาของเธอ เทียนหลางจึงยิ้มออกมาพร้อมกับแก้ตัวทันทีว่า
“ผมขอให้คุณนายตงเสวี่ยที่เคยรักษาเธอช่วยนะ ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหนูตงเสวี่ยหรอกนะ”
“อ้อเหรอ ~”
เทียนหลางได้แต่ยิ้มออกมากับท่าทีของเฟิงหยวน ก่อนจะพูดกับเธอว่า
“คุณอย่าคิดมากเลยนะ มันไม่มีอะไรหรอก”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนิ”
เฟิงหยวนตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้ม เทียนหลางจึงถอนหายใจออกมาและตัดสินใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารมาง้อเธอ
กลางดึกขณะที่คนทั้งบ้านกำลังนอนหลับอยู่นั้นก็ได้มีกลุ่มคนชุดดำกลุ่มหนึ่งลอบเข้ามาในอาณาเขตบ้านของ
เทียนหลาง
เทียนหลาง
เทียนหลางที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นก็ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีพร้อมกับเกาหัวตัวเองเบาๆ
“ไม่คิดว่าจะมีพวกหนูลอบเข้ามา”
เทียนหลางไม่คิดจะเสียเวลากับหนูพวกนี้ เขาได้กระตุ้นเขตอาคมทันที ทันทีนั้นกลุ่มคนที่ลอบเข้ามาบริเวณบ้านของเขาก็ได้กลายเป็นฝุ่นละอองไปในทันที
คนที่เหลือที่เห็นเหตุการณ์ก็ถึงกับแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาก่อนจะหันกลับไปพูดคุยกัน
“เขตอาคมนี่แข็งแกร่งเกินไป พวกเราถอนกันก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมาใหม่”
“ถ้าเรากลับไปตอนนี้พวกมันจะไม่รู้ตัวก่อนงั้นเหรอ ?”
ชายชุดดำคนหนึ่งถามขึ้น ชายชุดดำอีกคนก็พูดขึ้นทันทีว่า
“ช่างปะไร ยังไงเราก็มีโอกาสอีกเยอะ ครั้งนี้เราไม่ได้เตรียมตัวมาดีพอขืนดึงดันเข้าไป เราอาจจะตายก็ได้”
เมื่อได้ยินคำกล่าวแบบนั้นชายชุดดำคนอื่นๆก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนตัดสินใจจะถอนกำลัง ทางด้านเทียนหลางก็ยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทีเย็นชา
“แกคิดว่าฉันจะปล่อยให้พวกแกกลับไปอย่างปกติงั้นเหรอ ?”
เมื่อพูดจบเทียนหลางก็ปลดปล่อยปราณกระบี่จำนวนมากออกมาใส่กลุ่มคนชุดดำทันที พวกชายชุดดำถูกปราณกระบี่ของเทียนหลางฝังเข้าไปในร่างกายโดยไม่รู้ตัว เทียนหลางที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะกลับไปนอนต่อและเฝ้ารอเรื่องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต
