นิยาย อ่านนิยาย
S.P.P บทที่ 124: ฉันจะไม่ยกโทษให้พวกแก!
ฝ่ามือยูไลในคราวนี้นั่นใหญ่กว่าเมื่อกี้ถึงสามเท่า,มันมีขนาดประมาณ 35 เมตร,ถ้ามันตกลงมาบนเรือละก็มากกว่าครึ่งหนึ่งของเรือก็จะถูกทำลายลง
ในตอนนี้คล็อกโคไดล์ดูโกรธมาก,เขาได้นำมือขวาของเขากระแทกลงไปบนดาดฟ้าเรือใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง
เมื่อเห็นอย่างนั้นลูกเรือทุกคนต่างก็รู้สึกตื่นตระหนก
“ หนีเร็ว!”
“ กัปตันกำลังจะใช้พลังของเขา,วิ่ง!”
เสียงของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก,เสียงของพวกเขานั่นมันดังไปทั่วทั้งเรือพวกเขาบางคนนั้นพยายามหมอบหรือขดตัวเพื่อหลีกเลี่ยง,และมีอีกหลายคนที่กระโดดลงไปในทะเล
เมื่อคล็อกโคไดล์ได้ขยับมือของเขาทรายก็ได้ลอยขึ้นมานับไม่ถ้วน,และในเวลาต่อมาพายุทรายก็ได้ก่อตัวขึ้นมาในอากาศมันมีขนาดประมาณ 30 เมตรอยู่ข้างใต้ของฝ่ามือยักษ์
ฝ่ามือยักษ์ได้กระแทกเข้าไปที่พายุทราย,การปะทะกันในครั้งนี้ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นมาในทันที
ทรายจำนวนมากนั่นได้กระจัดกระจายไปในทุกทิศทาง,แต่มันก็ยังมีทรายที่เป็นเหมือนเกราะที่ลอยอยู่เหนือเรือซึ่งป้องกันเรือจากการโจมตีของโรแกน
ในตอนนั้นเอง,เรือของคล็อกโคไดล์ก็ได้แล่นออกไปอย่างรวดเร็วและกำลังจะออกไปจากที่นี่
ในเวลาเดียวกันร่างของโรแกนนั้นก็ได้กระพริบหายไปแล้วไปปรากฏอยู่ที่ตรงหน้าของคล็อกโคไดล์
เมื่อเห็นแวบหนึ่งจระเข้ก็โบกมือของเขาแล้วทรายก็ควบแน่นในอากาศอย่างรวดเร็ว
“ ดีเซิร์ธ สปาดา!” (“ ดาบทะเลทราย”)
คล็อกโคไดล์ได้เปลี่ยนมือขวาของเขาให้กลายเป็นใบดาบทรายที่เคลื่อนอย่างรวดเร็ว,ในตอนนี้ดาบทรายนั่นกำลังพุ่งตรงมาทางโรแกน
“อะไรน่ะ!”
โรแกนได้ปล่อยการโจมตีออกไปแล้ว,แต่การโจมตีของเขานั้นกับถูกบล็อกเอาไว้ด้วยดาบทรายของคล็อกโคไดล์
เขารู้จักการโจมตีนี้เพราะว่าเขาเคยเห็นมันมาแล้วในชีวิตที่แล้วของเขา
“บูม!”
แต่ถึงยังงั้นดาบของโรแกนนั้นก็ได้มาอยู่ตรงหน้าของคล็อกโคไดล์แล้วเช่นกัน,และเมื่อทั้งสองได้ปะทะกันมันก็ได้ก่อให้เกิดคลื่นพลังขนาดใหญ่ที่ได้ระเบิดออกมา,ในตอนนั้นเองมันก็ทำให้ร่างของพวกเขาทั้งสองถึงกับลอยกระเด็นออกมาในพริบตา
ยิ่งไปกว่านั้นเรือถึง 2 ใน 3ก็ได้ถูกทำลายลงด้วยการปะทะกันของพวกเขาทั้งสอง
โรแกนนั้นได้กระพริบไปมาอยู่ในอากาศสองสามครั้งแล้วเขาก็ได้กลับไปที่เรือของเขา
“ ความแข็งแกร่งของดาบทรายนั้นไม่เท่าไหร่,แต่ความสามารถของผลปีศาจของเขานั่นสุดยอดมาก!”
โรแกนนั่นดูอารมณ์เสียมาก,เขาได้มองไปที่เรือพังๆนั้นที่กำลังห่างออกไปจากเขา,เขานั่นไม่สามารถตามเรือนั้นได้ทันแล้ว
“ ถ้าฉันเข้าใกล้เขาได้ละก็ฉันสามารถฆ่าเขาได้ด้วยจุดอ่อนของเขา!”
“ อย่างไรก็ตามพายุทรายนั้นมันก็ยังยากที่จะจัดการอยู่ดี!”
เมื่อมองไปที่เท้าที่เปลือยเปล่าของเขา,ตัวของเจสันก็ถึงกับสั่น
หากโรแกนไม่ได้ดึงเขาออกมาอย่างทันท่วงทีละก็เขาก็คงจะเสียเท้าของเขาไปแล้ว
ผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจนั้นมันยากที่จะจัดการจริงๆ
“ ในตอนแรกเขาไม่ได้รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของเรา,เขาจึงเข้ามาพูดกับเราและหยั่งเชิงดูก่อน,ความสามารถของผลไม้ปีศาจนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรแสดงมันออกมาอย่างง่ายๆ!”
“แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็สามารถใช้ความสามารถของเขาได้ดีมากจริงๆ!”
โรแกนได้พยักหน้าของเขา
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้มองไกลออกไปแล้วพูดออกมาว่า
“ ฉันคิดว่าเขายังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดของเขา,ถ้าสู้กันบนพื้นดินละก็ความสามารถของเขานั่นสามารถสร้างพายุทรายที่สามารถปกคลุมทั่วทั้งเกาะออกมาได้อย่างแน่นอน!”
เจสันรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของโรแกน
“ เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยงั้นหรอ?”
ในการต่อสู้กับคล็อกโคไดล์นั้น,เจสันก็ได้รู้ว่าเขาสามารถใช้น้ำทะเลสู้กับพวกผู้มีพลังได้,เขาคิดว่ามันคงไม่ยากอีกต่อไปที่จะจัดการกับศัตรูของเขา
“ ใช่,ทะเลนั้นถือว่าเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา,ซึ่งแตกต่างจากคุซันที่สามารถแช่แข็งทะเลได้!”
โรแกนพูดออกมาพร้อมกับพยักหน้า
“ ดูเหมือนว่าเราจะต้องได้เจอเขาอีกครั้งแน่,คงต้องระวังตัวซะแล้วสิ!” เจสันได้พูดออกมา
“ นายไม่ต้องกังวลมากนักหรอก,เพราะว่าเขาแข็งแกร่งกว่านายอยู่แล้ว!” โรแกนได้หัวเราะออกมา
เจสันได้พยักหน้า,เขารู้ว่าตราบใดที่เขาสามารถเข้าใกล้อีกฝ่ายได้เขาก็จะสามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย
ทั้งสองนั้นกำลังมองไปที่เรือพังๆที่กำลังไกลออกไป,จากนั้นพวกเขาก็ได้หับกลับมามองหน้ากัน
“ เออ..นี่,กัปตันคุณบอกว่าคุณต้องการให้คล็อกโคไดล์มาเข้าร่วมกับเรานั้นคุณพูดจริงงั้นหรอ?”
เจสันนั้นยังจำประโยคที่โรแกนพูดออกมาก่อนการต่อสู้ได้
“ ฮ่าฮ่า,ถ้าเขาต้องการเข้าร่วมฉันก็จะต้อนรับเขา”
โรแกนได้ยิ้มแล้วหันศีรษะของเขากลับ
“ ชายคนนั้นเขามีนิสัยที่ไม่ดีและเขาก็ดูจะอวดเบ่งเกินไปหน่อย” เจสันนั้นได้ปล่อยลมออกมาจากจมูก
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”
โรแกนนั้นได้หัวเราะออกมาอีกครั้ง,ดูเหมือนว่าเจสันนั้นจะไม่ค่อยชอบคล็อกโคไดล์ซักเท่าไหร่
ด้วยดวงตาที่เย็นชาบวกกับซิการ์และเสื้อคลุมสีดำของเขามันคือสัญลักษณ์ของความเลวร้ายอย่างแท้จริง
“ การต่อสู้จบลงแล้วงั้นหรอ?”
ประตูเปิดออกมาพร้อมกับรูจและเจ้านายตัวน้อยที่ได้เดินออกมา
“ ใช่,เราเพิ่งจะเจอเข้ากับคนที่แข็งแกร่งมา”
โรแกนได้พยักหน้าของเขา
“ แต่ทุกอย่างก็ได้รับการแก้ไขแล้ว!”
เจสันได้ยิ้มออกมา
“ดีแล้ว!”
เธอมองเห็นทรายที่กระจัดกระจายไปทั่วเรือ,เธอได้มองมันด้วยสายตาแปลกแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
“ ไปพักผ่อนกันเถอะ,พรุ่งนี้เรายังต้องไปที่อลาบัสต้าอีก!”
โรแกนได้กล่าวออกมาอีกครั้ง
“ แต่กัปตัน,ฉันรู้สึกแปลกๆนะ!”
เจสันได้เกาหัวของเขา
“อะไร?”
“ ฉันรู้สึกว่าเราอาจจะไปเจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้งในอลาบัสต้า!”
“ทำไมนายคิดอย่างงั้นละ?”
โรแกนได้ถามออกมา
“ เรือของชายคนนั้นเสียหาย,และฉันกลัวว่าเขาจะไปที่นั่นเพื่อซ่อมมัน!”
เจสันได้กล่าวออกมา
“ ฮ่าฮ่า,ฉันไม่คิดเลยว่านายจะฉลาดขนาดนี้!” โรแกนได้หัวเราะออกมาอีกครั้ง
ในขณะที่เจสันและคนอื่นกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น,ในขณะเดียวกันบนเรือของคล็อกโคไดล์
“ เร็วเข้า,อุดรูนี้เร็ว!”
“ไปเอาไม้มาเพิ่มเร็วเข้า! “
“ ทางนี้ๆ!”
เสียงตะโกนบนเรือนั้นยังคงดังไม่หยุด,ในตอนนี้บนเรือลำนี้นั้นดูวุ่นวายมาก
คล็อกโคไดล์นั้นก็ยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิม
เรือของเขาได้รับความเสียหายอย่างหนักเนื่องมาจากการต่อสู้ของเขา,เขากลัวว่าเขาจะต้องเปลี่ยนมัน
“ เกาะที่ใกล้ที่สุดจากที่นี่คือเกาะอะไร?”
“ เกาะอลาบัสต้าครับ,กัปตัน!”
ลูกเรือคนหนึ่งได้ตอบเขาด้วยความหวาดกลัว
“ไปที่นั่น!”
เขาได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
เขาไม่มีทางเลือก,ถ้าไม่มีเรือเขาก็ไม่สามารถแล่นเรือต่อไปได้
“ พวกมันทั้งสองคน!”
ในสายตาของเขานั้นได้ปรากฏร่างของโรแกนและเจสันขึ้นมา,คล็อกโคไดล์ได้กำมือของเขาแน่น
“ ฉันสัญญาเลยว่าถ้าฉันเจอพวกแกอีกครั้ง,ฉันจะไม่ยกโทษให้พวกแกแน่!”
