S.P.P บทที่ 139: การตื่นขึ้น?!
เมื่อได้ยินคำพูดของโรแกน,คล็อกโคไดล์ก็รู้สึกงงมากและแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง
“ นายควรพูดให้มันเคลียร์ๆ,มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันถาม”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่จริงจังของคล็อกโคไดล์,โรแกนก็ได้ยิ้มออกมา
“ นายจะได้รู้มันในภายหลัง!”
โรแกนได้เพิ่มฟืนเข้าไปในกองไฟ,ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ถามกลับไป
“แล้วนายล่ะ?,ทำไมนายถึงออกทะเลมาแล้วกลายเป็นโจรสลัด”
คล็อกโคไดล์ได้จ้องไปที่โรแกน,และเมื่อเขามองไปที่อีกฝ่ายในตอนแรกเขาไม่ได้คิดที่จะตอบคำถามของอีกฝ่ายแต่ในตอนนั้นเองความทรงจำต่างๆก็ได้โผล่ขึ้นมาในจิตใจของเขา
“ ฉันได้ไปเห็นการประหารของราชาโจรสลัดโรเจอร์ในเมืองโลคทาวน์”
“ ไม่ว่าจะบุรุษคนใดก็ตาม,ถ้าพวกเขาได้ยินคำพูดของเขาก่อนที่เขาจะตายละก็เขาจะต้องทำแบบเดียวกับฉันอย่างแน่นอน!”
“ แม้แต่ฉันเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น,ฉันต้องการเข้าไปในโลกใหม่นั้นและต่อสู้กับชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก”
“ ฉันจะทำมันและกลายเป็นโจรสลัดที่แข็งแกร่งที่สุด!”
เสียงของเขาได้ดังขึ้นพร้อมกับเจตนารมณ์ที่ชัดเจนของเขา,ทุกคนนั่นต่างก็ได้ยินคำพูดที่จริงจังของเขา
“โอ้,งั้นหรอ?”
โรแกนได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย
นอกจากนี้เมื่อรูจได้ยินชื่อของโรเจอร์,หัวใจของเธอก็ได้สั่นขึ้นมา
“ แล้วนายล่ะโรแกน,นายมีเป้าหมายอะไร?,นายไม่ได้เป็นโจรสลัดเพราะฉะนั้นนายคงไม่ต้องการที่เข้าจะไปในโลกใหม่และสู้กับชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกที่นั่นและมองดูยุคสมัยที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วและงดงามนี้งั้นสินะ?”
“ นายกับเจสันหน่ะแข็งแกร่ง,ตราบใดที่พวกเราร่วมมือกันและสร้างกลุ่มโจรสลัดขึ้นมาละก็พวกเราจะต้องสามารถเข้าไปที่นั่นได้แน่!”
ทันใดนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
‘ทำไมเขาถึงออกทะเลงั้นหรอ?,เพราะนี่คือยุคสมัยใหม่,ยุคสมัยที่วุ่นวายที่สุดเขาต้องการเข้าไปในการปะชุมขั้นสุดยอดของโลกและเพลิดเพลินไปกับความหวาดกลัวและการสรรเสริญ ‘
“ เป็นโจรสลัดงั้นเหรอ?”
โรแกนนั้นได้หัวเราะออกมาอีกครั้ง
“เราจะพูดเรื่องนี้กันในภายหลัง!”
เสียงที่ไม่แยแสของโรแกนนั้นทำให้คล็อกโคไดล์รู้สึกตกตะลึง
“ นายไม่ต้องการเป็นโจรสลัดงั้นหรอ?,นายไม่ต้องการเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นหรอ?”
“ โรแกน,นายไม่มีความฝันงั้นหรอ?”
“ความฝัน?”
เมื่อเขาได้ยินคำๆนี้ทันใดนั้นโรแกนก็ได้หันกลับมาพร้อมกับแววตาที่สงบนิ่งของเขาที่ได้เปล่งประกายขึ้นมาและเต็มไปด้วยอำนาจ,มันทำให้คล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกเกร็งไปหมด
เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกจ้องมองโดยเสือ
ท่าทางของโรแกนได้เปลี่ยนไปพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกขึ้น,นอกจากนี้ยังมีสายลมที่หมุนอยู่รอบๆ
“ ด้วยความสามารถของผลไม้ปีศาจของนาย!”
“ นายคิดว่านายแข็งแกร่งหรือเปล่าคล็อกโคไดล์?”
“ นายนะอ่อนแอเกินไป!,สิ่งที่นายกำลังพูดถึงนะมันเป็นเพียงแค่ความฝัน!”
สามประโยคได้ถูกพูดขึ้นมาติดๆกัน,เสียงของโรแกนนั้นดังขึ้นในทุกๆประโยคนอกจากนี้มันยังเต็มไปด้วยความมีอำนาจที่มากขึ้นเรื่อยๆ
“ นายยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันได้เคยสัมผัสมาในชีวิตของฉัน!”
หลังจากที่เขาพูดเสร็จเขาก็ได้สงบลง
หลังจากที่โรแกนพูดจบนั้น,คล็อกโคไดล์นั้นต้องการที่จะตอบและพูดอะไรบางอย่างออกมา,แต่เขากลับสั่นเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได่เลยต่อหน้าโรแกนที่เต็มไปด้วยอำนาจในตอนนี้
หลังจากนั้นไม่นาน,คล็อกโคไดล์จึงได้ตัดสินใจที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา
เขาได้จ้องมองที่โรแกนและพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา
“ มันเป็นความผิดฉันเอง,โรแกน,ฉันคิดว่านายเป็นคนที่แข็งแกร่ง,แต่…”
“ นายมันก็เป็นแค่คนขี้ขลาดที่ไม่ได้ตระหนักถึงความฝันของตัวเอง!”
คล็อกโคไดล์ได้ยืนขึ้นมาอย่างช้าๆพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำของเขาที่พลิ้วไหวไปตามลม,เสียงของเขานั้นเหมือนกับเสียงของชายชราที่ผ่านชีวิตมามาก
“ เราทุกคนต่างมีความฝัน,นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเราถึงมายังท้องทะเลแห่งนี้โดยไม่หวาดกลัวต่อลมหรือคลื่นใด,ไม่หวาดกลัวต่อความตายหรือพลังอำนาจ!”
“ ในความคิดของฉันคนที่แล่นเรือออกมาในท้องทะเลแห่งนี้นั้น,ไม่ว่าจะเป็นโจรสลัดหรือทหารเรือ,พวกเขานั้นต่างก็มีจิตใจที่แข็งแกร่งและพวกเขาก็ไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใด!”
“ ในตอนที่นายยืนอยู่บนเรือเป็นครั้งแรกและนายได้เห็นคลื่นทะเลขนาดใหญ่ที่ซัดอยู่บนทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดนั้น,นายจะกลัวว่าคลื่นนั้นจะจมนายให้ไปอยู่ที่ก้นทะเล?,หรือว่านายจะรู้สึกว่านายถ้าสามารถรับมือกับมันได้ละก็นายจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพราะความกว้างใหญ่ของมัน”
“ ฉันไม่รู้ว่านายกำลังกลัวอะไรอยู่?”
“ นายเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก,แต่นายก็มีจิตใจที่อ่อนแอมากเช่นกัน!”
“ ความอ่อนแอเป็นสิ่งที่ไม่ดี,มันจะผลักเราออกไปจากการทำตามความฝันของเรา!”
คำพูดเหล่านั้นราวกับเสียงฟ้าฝ่าเข้ามาในจิตใจของโรแกน,มันทำให้ใบหน้าของเขาซีด
ความฝันคืออะไร?,สำหรับโรแกนที่ถูกสังคมปิดกั้นมาตลอดและไม่สามารถพักหายใจจากแรงกดดันที่เขาต้องเผชิญอยู่ตลอดนั้น,มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
มีบ้าน,แต่งงาน,เลี้ยงลูก,ทำงานหาเงิน,สิ่งเหล่านี้มันทำให้เขาไม่กล้าที่จะใฝ่ฝันถึงอะไรเลยซักอย่าง?
ความฝันมันเป็นเรื่องที่ใครๆก็เคยได้ยิน,แต่มีใครบ้างที่ได้เคยเห็นมัน?
แน่นอนว่าคล็อกโคไดล์นั้นเคยเป็นศัตรูกับเขามาก่อน,และในตอนนี้เขาก็เป็นแค่คนที่เพิ่งเข้าร่วมกับเขา,แต่ถึงยังงั้นเขากลับเข้าใจในตัวของโรแกนอย่างชัดเจน,เขาตระหนักว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นมีความฝันอยู่ภายในใจของเขาแต่เขากลับไม่กล้าที่จะทำมัน
อย่างที่เขาพูดโรแกนนั้นเป็นคนที่จิตใจอ่อนแอ
บางครั้งความแข็งแกร่งของมนุษย์นั้นมันก็มาจากจิตวิญญาณของเขาไม่ใช่จากร่างกายของเขา
“ความฝัน!”
“ ฉันมีความฝันด้วยงั้นหรอ?”
โรแกนนั้นรู้สึกสับสน,เขารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังกอดคอของเขาด้วยมืออันใหญ่โตจนเขาหายใจไม่ออกจนใบหน้าเป็นไปเป็นดำมืด
ในตอนนั้นเอง,ความทรงจำต่างๆก็ได้ไหลเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างรวดเร็ว,เขาได้มองหาความฝันในใจของเขาในทันที
‘ในชีวิตก่อน,ความฝันของฉันคือการเขียนนิยายที่สุดยอดขึ้นมา,เป็นเรื่องที่ฉันชอบและคนอื่นๆก็ชอบมันเช่นกัน’
‘แต่เพราะครอบครัวที่คอยปิดกั้นและไม่มีเงินมากพอ,มันเลยทำให้ฉันไม่สามารถทำตามความฝันของตัวเองได้!’
‘แต่ในโลกนี้ความฝันของฉันมันคืออะไรกัน?’
ความทรงจำต่างๆในชีวิตนี้ได้โผล่ขึ้นมาในจิตใจของเขา
ทันใดนั้นเอง,เขาก็ได้ยินสียงอะไรบางอย่าง
“ความฝันของนายคืออะไร!?”
เสียงทุ้มต่ำและจริงจังได้ดังขึ้นมาในใจของเขา
“ นายต้องการช่วยโลกใบนี้งั้นหรอ!”
ประโยคสั้นๆได้ปรากฏขึ้นมาในจิตสำนึกของโรแกน,แววตาของเขานั้นได้เต็มไปด้วยความสุข
ในที่สุดเขาก็ได้เข้าใจว่าการคุกเข่าบนแท่นประหารของโรเจอร์ก่อนที่เขาจะถูกประหารนั้นคืออะไร
“ ร่างกายของฉันจะเป็นอะไรก็ช่างหัวมันสิ,จิตวิญญาณจะแตกสลายก็ช่างมันปะไร,แต่ความฝันของฉันนะมันไม่เคยตาย!”
โรแกนได้พึมพำออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับแววตาของเขาที่ส่องสว่างขึ้นมา
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง,บรรยากาศที่เต็มไปด้วยอำนาจที่เหนือกว่าก็ได้แผ่ออกมาจากตัวเขา
ความรู้สึกนี้นั้นราวกับว่ามันถูกซ่อนอยู่ในตัวของเขามาจนกระทั่งในเวลานี้ที่มันได้ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล
มันเหมือนกับเสือที่ได้ลืมตาของมันขึ้นมาจากการหลับใหลและมองไปที่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่ำกว่า
อำนาจที่เหนือกว่าของเขานั้นสามรถทำลายเจตจำนงของผู้อื่นทิ้งได้ในทันที
