S.P.P บทที่ 149: บุกเข้าไปเลย!
อลูบาน่า
บนท้องถนนที่คึกคัก,เจสันและคนอื่นๆนั้นกําลังเดินพร้อมกับมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าพวกเขานั้นกําลังมองหาอะไรบางอย่าง,คล็อกโคไดล์ที่เดินมากับเจสันนั้นดูสงบมาก
พวกเขานั้นไม่ได้พูดคุยกันเลยตั้งแต่เดินออกมา
ในตอนนั้นเองชายหนุ่มก็ได้พูดขึ้นมา
“นี่เรากําลังไปที่ไหนกัน? แล้วพวกเรากําลังมองหาอะไรกันอยู่?”
มันเป็นเทรนซุนั้นเองที่พูดขึ้นมา เขารู้สึกเบื่อมากเพราะตลอดทางมานั้นพวกเขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย
“ ใช่,คล็อกโคไดล์,นายไม่ได้บอกให้พวกเราไปหาคนที่มีเงินงั้นหรอ?”
เจสันได้พูดขึ้นมาในขณะที่เขากําลังกินน่องไก่ที่เขาเพิ่งซื้อมาจากร้านบาร์บีคิว
* ใช่แล้วในตอนนี้เราก็เจอเป้าหมายของเราแล้ว”
คล็อกโคไดล์ได้โยนซิการ์ลงและกล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่จริงจัง
“ใคร?”
เทรนซุถามออกมาอย่างสงสัย
ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นดูน่ากลัวมากในตอนนั้นเองเขาก็ได้กล่าวออกมา “ คนที่ขโมยผู้หญิงของนายไง,เขามีเงินไม่ใช่รึไง!”
ดวงตาของเจสันนั้นได้ส่องสว่างขึ้นมาพร้อมกับร่างของเทรนซุที่สั่นเทาเขารู้สึกประหลาดใจมาก
แต่ในพริบตาเดียว,แววตาของเทรนซุก็ได้เป็นกลับมาเป็นเฉียบคม
“ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ!”
“ หนึ่งร้อยเมตรข้างหน้า นั่นคือประตูบ้านชายคนนั้น!”
คล็อกโคไดล์ยิ้มและชี้ไปที่ด้านหน้า
เจสันนั้นก็รู้ได้ในทันที่เขาได้มองไปที่คล็อกโคไดล์และพูดออกมาว่า” นายได้วางแผนเรื่องนี้มาแล้วใช่ไหม?”
“ นายคิดว่าฉันเป็นคนโง่ที่มีกล้ามเนื้อและจิตใจที่ซื่อสัตย์หรือไง?”
คล็อกโคไดล์ได้ยกยิ้มขึ้นมา
ทั้งสามนั้นได้ฝึกฝนร่วมกันมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
ความเกลียดชังของเทรนซุนนลดลงไปมากแล้วเขารู้ดีว่าเพื่อนของเขานั้นตายเพราะโจรส่วนพายุทรายของคล็อกโคไดล์เขาไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เขาเป็นหนึ่งในพรรคพวกของเขาแล้วแม้ว่าเขาจะยังเป็นแค่วัยรุ่นอยู่แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนกันพวกเขานั้นเพียรพยายามมาด้วยกันในการฝึกฝนกับเจสันในทุกๆวัน
“ มีความแค้นก็ต้องแก้แค้น,ฮ่าฮ่า!”
เจสันได้ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับเร่งฝีเท้าขึ้น
ในบ้านซากากนั้นกําลังนอนเอนตัวอยู่บนเก้าอี้และเขาถือแอปเปิ้ลสีแดงสดเอาไว้ในมือ
“กั่ก!”
เขากัดไปที่แอปเปิ้ลแล้วมองไปที่หญิงสาวที่มีน้ําตาไหลนองอาบสองแก้ม
“ เธอยังไม่ออกไปอีกขั้นหรอ? เธอต้องการให้ฉันให้อาหารเธอรึไง?”
“ซากากิ นายทํากับฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน?”
หญิงสาวคนนั้นคือเอลซ่า, เมื่อเธอได้ยินคําพูดแบบนั้นของเขาดวงตาของเธอก็ถึงกับแดงก่ําและเธอก็ได้ร้องไห้ออกมา
“ ฉันไม่ได้เห็นเธอแสดงความบริสุทธิ์แบบนี้มานานมากแล้วนะเนี่ย เธออยู่กับฉันมานานมากแล้วและฉันก็เบื่อเธอแล้วด้วย!”
ซากากิได้ยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจ
* เธอลองมองดูตัวเองที่เต็มไปด้วยทองคําและเงินสิ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอจะต้องการอะไรจากฉันอีก?, เธอทําให้ฉันผิดหวัง”
เอลซ่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินคําพูดที่ดูสูงส่งกลับออกมาจากปากของคนเลวๆคนนี้
“นาย…”
“ ฉันจะหาผู้หญิงแบบเธออีกเท่าไหร่ก็ได้ตราบใดที่ฉันต้องการ!”
ซากากินั้นได้หัวเราะเยาะออกมา
ฮ่า ฮ่า!”
เอลซ่ารู้สึกผิดหวังมากหัวใจของเธอนั้นกําลังแตกสลาย, เธอได้ละทิ้งเด็กหนุ่มผู้ไร้เดียงสาและอุทิศตนให้กับเธอมาอยู่กับชายตรงหน้าเธอเพียงแค่ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เขาก็ได้ทําร้ายจิตใจของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี
เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่งมงายในคามรัก,แต่ถึงยังงั้นเธอก็ยังรู้สึกเศร้า,เธอพยายามสะกดข่มความเศร้าในใจเอาไว้
“ ฉันมีคําถามสุดท้ายที่อยากจะถามนาย!”
เธอได้จ้องไปที่ชายตรงหน้าเธอ,น้ําเสียงของเธอนั้นจริงจังมาก
“ฮ่าฮ่า!”
ซากากิได้หัวเราะและเอนกายไปข้างหลัง
“ นายเคยรักฉันบ้างไหม?”
“ออกไปจากที่นี่ซะ!”
เมื่อได้ยินคําตอบที่ไร้เยื่อใยขอเขาเธอก็ได้หันกายและกําลังจะเดินจากไป
เมื่อเห็นว่าเอลซ่ากําลังจะจากไป,ซากากิก็ได้ยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจและหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากินอีกครั้ง
“กั่ก!”
แอปเปิ้ลนี้มันหวานและรสชาติที่ดีมาก
“เธอไม่เห็นรึไงว่าฉันนะร่ํารวยและมีอํานาจมากขนาดไหน,ถ้าฉันอยากมีภรรยาซักคนจริงๆเธอคิดหรอว่าฉันจะเลือกลูกสาวของช่างตีเหล็ก”
“น่าขําจริงๆ!”
คําพูดเหล่านั้นได้ดังเข้าไปในหูของเอลซ่ามันราวกับเสียงฟ้าร้อง,มันทําให้หัวใจของเธอยิ่งรู้สึกเจ็บปวดยิ่งขึ้นไปอีก
น้ําตาของเธอได้ไหลออกมาอาบสองแก้มของเธอ เธอถึงกับทรุดตัวลงไปบนพื้นเธอรู้สึกทําอะไรไม่ถูก
ในเวลานี้ความรู้สึกอัปยศอดสูต่างๆได้หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเธอมันได้กวาดไปทั่วร่างกายของเธอพร้อมกับความโกรธของเธอที่ได้ถูกจุดประกายขึ้นมา เธอต้องการที่จะหันหลังกลับและตบไปที่ผู้ชายเฮงซวยคนนี้
“ไอ้ผู้ชายสารเลว!”
เอลซ่าได้ตะโกนออกมาก่อนที่จะเดินจากไป
ในตอนนั้นเองมันก็ได้เกิดเสียงอึกทึกดังขึ้นมาจากประตูทางเข้า
” พวกนายเป็นใคร?”
“หยุดพวกเขาไว้เดี๋ยวฉันไปแจ้งเจ้านายก่อน!”
“ ถ้าพวกนายก้าวมาข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว,เรายิ่งพวกนาย
แน่!”
ซากากิได้มองออกไปข้างนอกด้วยท่าทางสงสัย
เก้าอี้ของเขานั้นอยู่ไม่ไกลจากประตูด้านนอกดังนั้นเขาจึงสามารถเห็นมันได้อย่างชัดเจนเมื่อเขาหันหัวของเขาไปมองมัน
ทันทีที่เขาเห็นฉากนั้น,การแสดงออกของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน?”
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็ได้ดังขึ้นมา,ยามทั้งหมดนั้นกําลังนอนสลบอยู่บนพื้นพวกเขาทั้งหมดถูกทุบตีอย่างหนัก
ตามมาด้วยร่างสามร่างที่ได้ก้าวเข้ามาในลานกว้าง,พวกเขานั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย,พวกเขาดูแข็งแกร่งมาก,พวกเขานั้นดูราวกับสัตว์ร้าย
เมื่อเขามองออกไปเขาก็ได้เห็นชายสูงใหญ่สองคนและอีกหนึ่งที่ไม่สูงมากนักแต่เขานั้นพาดปืนไรเฟิลไว้บนไหล่ของเขา,ซากากินั้นรู้สึกคุ้นนายชายคนนี้มาก
“ เทรนซุ!”
เอลซ่าที่กําลังจะเดินออกไปนั้นได้ก้มหน้าแบะพูดชื่อของ
เขาออกมา
“ เธอเพิ่งพูดว่าเทรนซุใช่รึปล่าว?”
วากากินั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงเขาได้ก้าวเข้าไปหาเอลซ่าในทันที
ที่ประตูนั้นเสียงกรีดร้องนั้นยังไม่จบลง
เจสันนั้นรู้สึกตื่นเต้นมาก ถัดจากเขาคล็อกโคไดล์นั้นกําลังสูบซิการ์ของเขาอยู่อย่างเงียบๆ
อ่านนิยาย ที่ novelza.com
ที่ด้านหลังพวกเขาเทรนซุนั้นได้เอาไรเฟิลมาพากไว้ที่ไหล่และมองไปรอบๆดูเหมือนว่าเขากําลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่
“ เทรนซุปิดประตู ฉันไม่ต้องการให้ใครรับรู้เรื่องนี้ ”
คล็อกโคไดล์ได้พ่นควันออกมา
เทรนซุพยักหน้า,เขาได้เดินไปปิดประตูและล็อกกลอนในทันที
“ เฮ้ เทรนซุฉันเจอเป้าหมายของนายแล้ว!”
ในตอนนั้นเองเทรนซูก็ได้หันไปตามเสียงของเจสัน
เทรนซุได้มองตามไปที่มือของเจสัน
ดวงตาของเขานั้นได้เปลี่ยนเป็นเฉียบคมในทันที
ซากากผู้ซึ่งถูกจ้องมองโดยเทรนซุนนเขารู้สึกกลัวมาก และไม่รู้จะทําอะไรต่อไปดี
“บัดซบ เป็นไอพวกนั้นนี่เอง!”
“กล้าดียังไง?”
