S.P.P บทที่ 151: ไปลงนรกซะไอ้ขยะ!
* ขะเขาเป็นผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจ!”
พวกเขานั้นต่างก็หวาดกลัวพวกเขาไม่เคยพบเคยเจอกับพลังที่เหนือธรรมชาติแบบนี้มาก่อน
ในพริบตาคล็อกโคไดล์ก็ได้ก้าวไปข้างหน้ามาถึงตรงซากศพที่ถูกการโจมตีที่น่าหวาดกลัวของเขา,การโจมตีของเขาในครั้งนี้นั้นได้คร่าชีวิตผู้คนไปเกือบห้าสิบชีวิต
หลังจากเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นซากศพคล็อกโคไดล์ก็ได้กลบฝังพวกเขาในทันที
“ คล็อกโคไดล์เนี่นายทําอะไรของนายเนี่ย?”
เจสันได้เดินเข้ามาหาคล็อกโคไดล์ด้วยความไม่พอใจ
“ นายช้าเกินไป!”
คล็อกโคไดล์กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส
เจสันนั้นรู้สึกโมโหแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ นี่โคนัน,นายอยากจะตายจริงๆงั้นหรอ?”
คล็อกโคไดล์ได้พูดออกมาพร้อมกับควันที่ถูกปล่อยออกมาจากปากของเขา
เมื่อได้เห็นพลังทรายที่แปลกประลาดของคล็อกโคไดล์โคนันนั้นก็รู้สึกเหงื่อตก
“นายต้องการอะไร?”
โคนันนั้นยังคงสงบและถามกลับไปเสียงดัง
“ เงิน,สมบัติและความมั่งคั่งทั้งหมดที่นายมี!”
คล็อกโคไดล์ตอบด้วยน้ําเสียงที่ทุ่มต่ํา
“ โอเค,ฉันจะมอบทุกอย่างให้นายแต่นายก็อย่าทําอะไรพวกเราหละ!”
ร่างกายของโคนันนั้นกําลังสั่นเทา
พลังของกลุ่มคนเล็กๆกลุ่มนี้นั้นมันทําให้เขาตกใจมาก,โคนั้นไม่ได้เห็นพลังแบบนี้มาหลายปีแล้วในอลาบัสต้า
“โอเค”
คล็อกโคไดล์ได้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
แต่ในวินาทีต่อมาการแสดงออกของคล็อกโคไดล์นั้นก็ต้องเปลี่ยนไปพร้อมกับดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
เมื่อมองไปที่กริชที่ติดอยู่ที่หน้าอกของเขา,คล็อกโคไดล์ก็หยิบซิการ์ออกมาจากปากของเขาแล้วพูดออกมาว่า
“นี่คือสิ่งที่แกเลือกงั้นสินะ,โคนัน!”
“ แกคิดว่าฉันเป็นใคร?,คนอย่างฉันเนี่ยนะที่จะยอมแพ้และรอความตาย! ไอ้โง่เอ้ย!”
โคนันได้ตะโกนออกมาเสียงดัง,ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
โคนันนั้นดูผ่อนคลายขึ้นมามากในตอนที่คล็อกโคไดล์บอกให้เขามอบทรัพสมบัติทั้งหมดให้กับเขานั้นเขาก็ได้ เตรียมตัวที่จะลอบโจมตีคล็อกโคไดล์ในทันทีเขามั่นใจ 100% ว่าเขาสามารถฆ่าคล็อกโคไดล์ได้
”ฮึ
เมื่อได้ยินคําพูดของโคนัน,คล็อกโคไดล์ก็ได้พ่นควันสีขาว ออกมาแล้วจ้องไปที่ดวงตาของเขา
“ แกอยากตายจริงๆงั้นสินะ?”
โคนันนั้นรู้สึกหวาดกลัวมาก เขาได้ดึงกริชออกมาแล้วแท งเขาซ้ําแล้วซ้ําเล่าแต่ในตอนนั้นเองใบหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนไป
“เป็นไปได้ยังไงกัน?”
เขาแทงไปที่หน้าอกของคล็อกโคไดล์อย่างชัดเจนแต่เขา กับดูไม่เจ็บปวดอะไรเลย
“ แกมันไม่ใช่มนุษย์!”
โคนันนั้นไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น,ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ ดูเหมือนว่าแกจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผลไม้ปีศาจงั้นสินะ!”
คล็อกโคไดล์ได้กระซิบที่ข้างหูของโคนัน
“ อย่างไรก็ตามฉันไม่จําเป็นต้องอธิบายอะไรให้กับคน ที่กําลังจะตาย!”
น้ําเสียงของคล็อกโคดล์นั้นมันเหมือนกับเสียงของความตาย,ในตอนที่เขาพูดอยู่นั้นทรายก็ได้ลอยขึ้นมาแล้วแผ่กระจายเข้าปกคลุมโคนัน
ตามมาด้วยดวงตาของคล็อกโคไดล์ที่ถูกปิดลง
“พิธีศพพายุทราย!”
“วูมม!”
ทรายได้ถูกพ่นออกมาจากปากของคล็อกโคไดล์และพุ่งออกไปข้างหน้าประมาณหนึ่งเมตร
เลือดสีแดงสดได้สาดกระเซ็นขึ้นไปในอากาศพร้อมส่งกลิ่นฉุนออกมา
หลังจากนั้นทรายก็ได้กลับมารวมที่ไหล่ของคล็อกโคไดล์
เพียงช่วงเวลาสั้นๆนั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้ทําความเข้าใจต่อผลปีศาจของเขาไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว
เลือดของโคนันนั้นได้เปื้อนเต็มพื้นไปหมด,ฉากนี้นั้นทําให้ทุกคนที่พบเห็นนั้นถึงกลับเปลี่ยนสีหน้าในทันที,บางคนนั้นถึงกับอาเจียนออกมา
“ ฉันคิดว่าพวกแกจะไม่โง่เหมือนเขานะ!”
คล็อกโคไดล์ได้เบนสายตาไปมองเหล่าคนที่อยู่ข้างหลัง
“ เราจะมอบสมบัติทั้งหมดให้กับคุณได้โปรดอย่าฆ่าเรา
เลย!”
“ เรารู้ว่าสมบัติอยู่ที่ไหน เราสามารถพาคุณไปที่นั่นได้!”
“ อย่าฆ่าเราเลย เราจะให้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ!”
เมื่อเห็นว่าโคนันถูกฆ่าโดยสัตว์ร้ายคนนี้,พวกเขาทุกคนต่างก็รู้สึกหวาดกลัว
“พ่อ!”
ในตอนนั้นเอง ซากากิก็ได้กรีดร้องและวิ่งออกมาด้วยความเศร้าโศกเมื่อมองไปที่เลือดบนพื้นเขาก็รู้สึกโกรธมาก
“ เทรนซู,ได้เวลาของนายแล้ว!”
เมื่อเห็นซากากเจสันก็ได้ตบไปที่ไหล่ของเทรนซุและเดินเข้าไปหาคล็อกโคไดล์ที่อยู่ในลานกว้าง
เมื่อเห็นคล็อกโคไดล์และเจสันที่ยืนอยู่บนลานกว้าง,เทรนซุก็ได้หันกลับมามองซากาก
เขาได้มองไปที่เขาอย่างสงบ
“ เพราะแก,ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก!”
ซากากิได้เงยหน้าขึ้นมาก,ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ ใช่,ฉันเป็นคนทํามันเอง!”
เทรนซุพยักหน้า
” แกมันเลว! ฉันจะฆ่าแก!”
ซากากิได้คํารามแล้วดึงดาบตะวันตกออกมาจากเอวของเขาและฟันไปที่เทรนซุ
เทรนซุนนฝึกฝนอย่างหนักมาตลอดจนถึงวันนี้,เขาสามารถหลบการโจมตีของซากากิได้ในพริบตาเดียวแล้วไปโผล่ที่ด้านหลังของเขาพร้อมกับทําให้เขาล้มลงบนพื้น
* บัดซบ ถ้านแกมีความสามารถก็ฆ่าฉันเลยสิ!”
ซากากนั้นรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเทรนซุดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับมาแล้วตะโกนออกไป
เทรนนั้นยังคงนิ่งเงียบ,เขาได้ยกปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปที่หว่างคิ้วของซากากิ
“มันไม่ใช่เรื่องของความสามารถ”
“ แต่ที่ฉันมาที่นี่ในครั้งนี้ก็เพื่อฆ่าแก!”
เสียงที่ไม่แยแสของเขามันทําให้ซากากิหวาดกลัว
“ไม่! ไม่!”
ในตอนที่กําลังจะเผชิญหน้ากับความตายนั้นซากากิก็ได้ลืมเลือนเรื่องที่พ่อเขาถูกฆ่าตายไปในทันที
“ เช่นเดียวกับพ่อของแกที่ทําสิ่งชั่วร้ายมากมายของเขา,แกเองก็ได้ทําสิ่งเลวร้ายมาหลายปีแล้วดังนั้นแกต้องถูกฆ่าลงตรงนี้!”
เทรนซุนนโกรธมาก
“ ไม่ไม่! ฉันไม่ได้ทําอะไรเลย!”
ซากากิได้ตะโกนออกมา
“ มีผู้หญิงทั้งหมด 18 คนที่ฆ่าตัวตายเพราะแก,นอกจากนี้จํานวนผู้คนที่แกฆ่าไปนั้นมันก็เยอะจนนับมาถ้วน!”
เทรนซุได้ถอนหายใจออกมา
“ แกไม่เคยเป็นคนดีเลยเพราะฉะนั้นแกก็ควรจะลงนรกไปซะ!”
“ เพราะครอบครัวของแก,ถึงไม่มีใครกล้าทําร้ายแกนั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมแกถึงสามารถทําอะไรก็ได้!”
“ มีคนตั้งมากมายที่ต้องการจะฆ่าแกแต่พวกเขาไม่ได้มีอํานาจพอที่จะทําแบบนั้นได้”
คําพูดของเทรนซุนั้นทําให้ซากากหวาดกลัวและหวาดกลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมเขากําลังเห็นความตายในแววตาของเทรนซุ
“ ถ้าหากพวกเขาไม่สามารถทํามันได้งั้นฉันนี่หละที่จะทํามันเอง!”
“ และนั่นก็คือเหตุผลที่ฉันมาอยู่ที่นี่!”
นิ้วของเขานั้นกําลังจะกดไปไกปืน,ดวงตาของเขานั้นเย็นชาอย่างสุดขั้ว
“ ไม่ได้โปรดฉันจะให้เงินกับนายและคืนเอลซ่าให้กลับไปหานาย,ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย!”
ซากากิได้ตะโกนออกมา
“บูม!”
เสียงกระสุนปืนได้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ได้หยุดลง
“ไปสารภาพในนรกซะไอ้ขยะ!”
เทรนซุได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงทุ่มต่ําแล้วนําปืนไรเฟิลของเขากลับมาที่เอว
