S.P.P บทที่ 153: มีบางอย่างแปลกๆกําลังจะเกิดขึ้น!
หลังจากคุยกันเสร็จ,พวกเขาก็ได้เดินออกไปที่ท้องถนน
อลาบัสต้าที่ประตูเมือง
“โอ้พระเจ้า! นี่คือมนุษย์จริงๆงั้นหรอ?,เขาตัวสูงมาก!”
“ ไม่ใช่แค่สูงแต่เขายังตัวใหญ่มากอีกด้วย!”
“ ส่วนสูงของเขานั้นน่าจะประมาณ 30 เมตรแต่ในตอนนี้เขากําลังนั่งอยู่ถ้าเขาลุกขึ้นยืนละก็ เขาน่าจะสูงถึง 70 หรือ 80 เมตรเลย,พระเจ้า!”
บนพื้นใกล้ๆกับประตูมีชายร่างใหญ่คนหนึ่งกําลังนั่งอยู่ด้วยร่างกายที่ใหญ่โตของเขามันก็ทําให้คนที่อยู่ในบรเวณต่างก็ชื่อคไปตามๆกัน ทุกคนที่เข้ามาในเมืองนั้นต่างก็กลัวเขาเขาดูน่ากลัว มากและถ้าเขาลุกขึ้นมาละก็เขานั้นจะไม่ต่างไปจากภูเขาเลย
ร่างกายของเขานั้นใหญ่กว่ากําแพงเมืองซะอีก
เขาสวมชุดสีดําและนั่งอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อยราวกับว่าเขาเป็นรูปปั้น
ผู้คนนั้นต่างก็มองมาที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไรเลยด้วยร่า งกายที่ใหญ่โตของเขา
“เปแดบ,เปแดบ,เปแดบ!”
ทันใดนั้นเสียงของหอยทากสื่อสารก็ดังขึ้นมา
ชายร่างยักษ์คนนั้นได้ยกหอยทากสื่อสารขึ้นและตอบกลับ
“สวัสดี!”
เสียงของเขานั้นดังมากมันเหมือนกับเสียงของฟ้าร้อง,นอกจากนี้ลมหายใจของเขานั้นก็เหมือ นกับสายลมแรงสองสายที่ไหลออกมาจากจมูกของเขามันทําให้ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นถึงกับล่าถอย
ชายคนนี้มีร่างกายที่ใหญ่มากขนาดลมหายใจของเขายังแรงขนาดนี้นี้ถ้าเขาเดินมันไม่สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองเลยรึไง
“ นัมเบอร์ 6,นัมเบอร์ 1 บอกให้นายมาได้แล้ว!”
เสียงที่เย็นชาได้ดังออกมาจากหอยทากสื่อสารก่อนที่เขาจะวางสายลง
นัมเอบร์ 6 ได้นําหอยทากสื่อสารของเขากลับแล้วยืนขึ้นเขาสูงถึง 80 เมตร ความสูงของเขา นั้นมันสูงยิ่งกว่ากําแพงเมืองซะอีก,ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ต่างจากมดเลย
“ขอบคุณสําหรับการต้อนรับของคุณ!
นัมเบอร์ 6 ได้โค้งศีรษะลงให้กับเจ้าของร้านแล้วเดินออกไป
ก้าวหนึ่งก้าวของเขานั้นมันกว้างไกลนับสิบเมตร
ผู้คนที่อยู่ข้างหลังของเขานั้นมองไปที่เขาด้วยความหวาดกลัว
เมื่อเขาออกไปจากสถานที่นี่ทุกคนนั้นต่างก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกแล้วทรุดตัวลงบนพื้น
ชายร่างใหญ่คนนั้นได้ฆ่าคนไป 3 คนเมื่อชั่วโมงก่อนและหลังจากฆ่าพวกเขาเสร็จเขาก็นั่งลง และรออยู่บนพื้นดิน
“ ในที่สุดเขาก็ไปซะที!”
เจ้าของร้านนั้นกลัวมากในตอนที่เขาอยู่นั้นเขาไม่สามารถใจเย็นได้เลย
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง,นัมเบอร์ 6 ก็ได้มาถึงยังตําแหน่งที่กลุ่มของเขาอยู่
“ในตอนนี้เราจําเป็นต้องซ่อนตัวและรอข้อมูลจากนัมเบอร์ 2!”
นัมเบอร์ 1 ได้เดินไปที่ไหล่ของนัมเบอร์ 6
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้กระโดดขึ้นมาบนไหล่ของนัมเบอร์ 6
จากนั้นนัมเบอร์ 6 ก็ได้เริ่มเคลื่อนไหวและเมื่อเขาเดินนั้นพื้นดินก็ถึงกับสั่นสะเทือนมันก่อ ให้เกิดแผ่นดินไหวขึ้นมาเล็กน้อย,ในเวลาอันสั้นพวกเขาก็ได้ออกไปจากที่แห่งนี้
โรแกนและคนอื่นๆนั้นไม่รู้ว่ามีเกิดอะไรขึ้นที่นี่เพราะพวกเขานั้นอยู่ห่างจากที่นั้นไปมาก
โคนันนั้นได้ใช้เวลาทั้งชีวิตในการรวบรวมเงินนี้ไม่ว่าจะมาจากโลกใต้ดินหรือจากธุรกิจเขารู้สึกว่าเขานั้นเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกและไม่มีอะไรจะสามารถมาทําลายเขาได้อย่าง ไรก็ตามการ์ดของเขานั้นไม่ได้ให้เงินทั้งหมดกับคลอกโคไดล์และพรรคพวก พวกเขานั้นได้เก็บมันเอาไว้เอง
“ ระบบตอนนี้มีเงินอยู่เท่าไหร่?”
โรแกนได้พูดคุยกับระบบอย่างลับๆและรอคําตอบ
“ ทั้งหมด 230 ล้าน!”
หลังจากผ่านไปสามวินาทีระบบก็ได้ตอบกลับมา
“ มากกว่า 200 ล้านเลยงั้นหรอน่ากลัวจริงๆ!”
โรแกนได้แสดงรอยยิ้มของเขาออกมาเขารู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกันกับคล็อกโคไดล์เขาก็มีความสุขมากเช่นกัน
“กัปตันเราปล้นเขามาจนหมดแล้ว เราควรทําอะไรต่อดี?”
เจสันได้กล่าวถามออกมา
“ ทําอะไรต่อกันหรอ?”
โรแกนได้ขมวดคิ้วของเขาแล้วสะบัดมือออกไปพร้อมกับกองสมบัติที่ได้หายเข้าไปในระบบในทันที
“ มันยังไม่ พวกนายต้องไปหามาให้มากกว่านี้อีก!”
เมื่อเห็นว่าสมบัติทั้งหมดที่เขาเพิ่งเอามาได้หายไปต่อหน้าต่อตาเจสันก็รู้สึกประหลาดใจแต่เขาก็คิดว่ามันคงจะเป็นความวิเศษบางอย่างของกัปตัน
ไม่ว่าพวกเขาจะร่ำรวยหรือไม่ก็ตามกลุ่มของโรแกนนั้นก็ไม่ได้สนใจเลย
เทรนซุนั้นเป็นชายหนุ่มที่รักในสมบัติมาก แต่หลังจากที่เขาก้าวเท้าเข้ามาบนเส้นทางแห่งความแข็งแกร่งความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งของเขานั้นก็เพิ่มขึ้นเช่นเดียวกับความชื่นชอบในเงิน ของเขาที่ลดลงเรื่อยๆ สําหรับคลอกโคไดล์นั้นเขาไม่เคยขาดแคลนเงินอยู่แล้วสําหรับเขามันไม่มีอะ ไรเทียบได้กับการพัฒนาพลังผลไม้ปีศาจของเขา เจสันนั้นเขาแข็งแกร่งตามธรรมชาติอยู่แล้วเขา เลยไม่ต้องการเงินเขาแค่อยากเดินทางกับโรแกนเฉยๆ
หลังจากพูดจบโรแกนก็ได้แนะนําให้พวกเขาไปฝึกแล้วเขาก็เดินจากไป
“เหมียว!”
เมื่อเขามาถึงห้องนอนของรูจ โรแกนก็ได้เห็นเจ้านายตัวน้อยที่กําลังเลียตัวและเท้าของมันเองอยู่
“ ฮ่าฮ่า เธอกําลังสนุกอยู่งั้นหรอ? ช่วงนี้ฉันทํางานหนักมาเลยนะรู้ไหมฉันจะทําให้แน่ใจว่า อาหารของเอสนั้นต้องอร่อยในตอนที่เขาเกิดขึ้นมา”
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้น
“เหมียว!”
เมื่อได้ยินคําสัญญาของเขา เจ้านายตัวน้อยนั้นได้ยกเท้าของมันขึ้นแล้วมองมาที่โรแกนก่อนที่ จะเดินไปหารูจ
ในเวลานี้รูจนั้นกําลังนอนอยู่บนเตียง เธอดูเหนื่อยเล็กน้อย
“ อ้า,ที่จริงแล้วเธอไม่ต้องทําอะไรแบบนั้นหรอกนะ”
รูจได้มองมาที่โรแกนและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ เอสกําลังจะเกิดเร็วๆนี้และแน่นอนว่าอาของเขานั้นจะต้องอยู่กับเขาด้วย”
โรแกนได้ยิ้มออกมาอีกครั้ง
โรแกนและรูจได้พูดคุยกันต่อพร้อมกับมีเจ้านายตัวน้อยที่คอยกวนเป็นครั้งคราวมันทําให้ โรแกนรู้สึกผ่อนคลายมาก
ทันใดนั้นการแสดงออกของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไป
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาทําแค่ยืนขึ้น
“ ฉันควรไปได้แล้ว พักผ่อนให้เพียงพอหละ”
จากนั้นเขาก็ได้ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ฝึกฝนมาอย่างหนักในช่วงเวลานี้สัญชาตญาณของโรแกนนั้นก็ได้พัฒนาขึ้นมามาก เขานั้นสามารถรู้สึกได้ถึงอันตรายที่มองไม่เห็น
ในตอนนั้นเขารู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ
เขาเดินออกมาจากบ้านเขามั่นใจว่ามีบางอย่างแปลกๆกําลังจะเกิดขึ้น
เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกําลังมา
เขายืนอยู่ข้างนอกประมาณสิบนาทีแต่เขาก็ยังไม่พบอะไรเลย เขาได้หันหลังกลับและเตรียมตัวจะไปที่ห้องนอน
เขาได้มองไปที่คล็อกโคไดลล์และคนอื่นๆจากนั้นเขาก็ได้พูดขึ้นมาว่า
“คล็อกโคไดล์, เจสันพวกนายสองคนออกไปหาเงินข้างนอก!”
“เทรนซุ นายอยู่ที่นี่และฝึกฝนอยู่ในลานกว้างนี่หละ”
“ จําเอาไว้พวกนายต้องให้ความสนใจกับทุกสิ่งเสมอดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างแปลกๆกําลังจะเกิดขึ้น!”
เจสันและคนอื่นๆต่างก็ตระหนักถึงน้ําเสียงที่จริงจังของโรแกนพวกเขานั้นได้พยักหน้าในทันที
