S.P.P บทที่ 157: หกต่อสอง!
เสียงที่ไม่แยแสและเจตนาฆ่าอันรุนแรงนั้นดังมาจากนัมเบอร์ 1
ร่างใหญ่โตของนัมเบอร์ 6 ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นคงพร้อมกับพื้นใต้ฝ่าเท้าของเขาที่สั่นไหว
ไม่มีใครเลย,พวกเขาได้มองไปทั่วทั้งลานกว้างของบ้าน
โรแกนที่ยืนอยู่ข้างนอกห้องนั้นในบางครั้งเขาจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่เคลื่อนไหวไปมาและในบางครั้งเขาก็จะได้ยินเสียงของเจ้านายตัวน้อยและเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของรูจ
“ กัปตันนั่งลงเถอะ,คุณไม่ต้องกังวลหรอก!”
เมื่อเทรนซุมองไปที่ร่างของโรแกนเขาก็ได้ส่ายหัวไปมาอย่างจน ปัญญา
ทําไมกัปตันต้องกังวลด้วยทั้งๆที่ก็ไม่ใช่ลูกของตัวเขาเอง?
“ ฉันรอเวลามานานแล้ว!”
เมื่อได้ยินคําพูดของเทรนซุโรแกนก็ได้ส่ายหัวของเขา
เทรนซุจะไปเข้าใจในสิ่งที่เขาคิดได้ยังไง,ตั้งแต่ที่เขามาถึงโลกนี้แม้ว่าการมาถึงของเขาอาจจะทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในพล็อตดั้งเดิมของตัวละคร,อย่างไรก็ตามจากเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ของโลกโจรสลัดเหตุการณ์ส่วนใหญ่นั้นก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลง
ความเป็นไปของโลกใบนี้นั้นเป็นสิ่งที่พิเศษ,แล้วการที่เขาต้องการจะเปลี่ยนแปลงมันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ง่ายงั้นหรอ?
ในอดีตเขาเคยบอกกับโรเจอร์ว่าเขาจะต้องตาย,แม้ว่าโรเจอร์จะรู้ชะตากรรมของเขาแต่สุดท้ายเขาก็ยังตายอยู่ดี
และในคราวนี้เขาต้องการช่วยชีวิตของรูจ,เขานั้น ต้องการปกป้องเธอและรักษาชีวิตของเธอเอาไว้ให้ได้
ดังนั้นมันไม่ได้หมายความว่าความปรารถนาอัน แรงกล้าของเขาจะต้องถูกบดขยี้อีกครั้งงั้นหรอ?
ถ้าเขาไม่สนใจเรื่องนี้เขาก็ไม่ต้องมากังวลแบบนี้
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นรูจจะต้องให้กําเนิดลูกของเธออย่างปลอดภัย!”
ทันใดนั้นดวงตาของโรแกนก็หดแคบลงพร้อมกับท่าทางที่เปลี่ยน ไป
“ หัว,หัวออกมาแล้ว!”
เสียงที่เต็มไปด้วยความสุขได้ดังขึ้นมา,โรแกนนั้นได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
มันยังไม่เสร็จแต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี
“เบ่งออกมารูจเข้มแข็งไว้เด็กกําลังจะออกมาแล้ว!”
เสียงให้กําลังใจได้ดังขึ้นมาผสมไปกับเสียงกรีดร้อง
เทรนซุได้ถือปืนของเขาขึ้นมาและมองไปรอบๆ เขาไม่เข้าใจความกังวลของโรแกน
เพราะเขาไม่เคยพูดมันออกมาเลย
เทรนซุได้มองไปรอบๆ
“เมื่อกี้คืออะไร?”
ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นบางอย่าง
วินาทีต่อมา รูม่านตาของเขาก็ได้หดตัวลง
“กัปตัน!”
เทรนซูได้ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก
เมื่อเทรนซุเรียกกัปตันของเขาเสร็จโรแกนก็ได้เห็นร่างห้าร่าง เดินออกมาจากลานกว้าง
พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดดําพร้อมกับสายตาที่ไม่แยแสโดยไม่คํานึงถึงเจตนาของพวกเขา
ครู่หนึ่งเทรนซุก็ได้เดินมาที่ด้านข้างของโรแกนพร้อมกับสายตาที่แหลมคมเขาได้เล็งปืนไปที่พวกเขา
“ เทรนซู,อย่าปราณีฆ่าพวกมันให้หมด!”
โรแกนได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงจริงจัง
” แน่นอน!”
คนทั้งห้านั้นแต่งตัวเหมือนกับคนที่มาในคืนนั้นแม้แต่ลมหายใจของพวกเขาก็แทบไม่ต่างกัน เทรนซุนั้นจึงสามารถอนุมานได้ในทันทีว่าพวกเขานั้นแข็งแกร่ง
คนชุดดําเหล่านั้นได้เดินเข้ามาในลานกว้างและมองไปที่โรแกน
“ นายสามารถเรียกฉันว่าอิกอร์!”
นัมเบอร์ 1 ได้ก้าวเข้ามาและพูดออกมาอย่างไม่แยแส
“นายเป็นใคร?”
โรแกนถามกลับไปอย่างเย็นชา
“ นายไม่จําเป็นต้องรู้ตัวตนของเรา เพราะนายไม่มีคุณสมบัติพอที่จะรู้”
“ อย่างไรก็ตามนายก็คงจะไม่มีชีวิตแล้วในตอนที่เราจากไป!”
นัมเบอร์ 1 นั้นเย็นชายิ่งกว่าที่เคยเป็นมา
เขาได้หันหัวของเขาไปอีกทาง,เขาไม่ได้มองมาที่โรแกนและเทรนซุอีกต่อไป
นัมเบอร์ 3 นายเข้าไปในบ้านแล้วพาเธอออกมา!”
หนึ่งในห้าคนนั้นได้พยักหน้าเพียงครู่เดียวเขาก็ได้หายตัวไปและไปปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู
“โรคุชิกิ” (วิชาหกรูปแบบ!)
ดวงตาของโรแกนได้หดแคบลงเขาจําเทคนิคนี้ได้,เทรนซุนั้นไม่ลังเลใดๆเขาได้ยิ่งไปที่ประตูบ้านในทันที
“บูม!”
นัมเบอร์ 3 นั้นได้หลบมันในทันที
กระสุนนั้นเกือบถูกนัมเบอร์ 3 แล้ว มันทําให้อีกห้าคนที่เหลือนั้นต่างก็จ้องไปที่เทรนซุและโรแกน
“ ตามคาด,ดูเหมือนว่าพวกเขาก็มีทักษะบางอย่างอยู่!”
หลังจากที่เห็นฉากนี้นัมเบอร์ 1 ก็ได้ออกคําสั่งในทันที
“ กําจัดพวกมัน!”
คนที่อยู่ข้างหลังเขาสามคนนั้นได้พุ่งเข้าไปหาเทรนซุและโรแกนในทันที
ในพริบตาพวกเขาก็ได้มาถึงตรงหน้าของทั้งสอง
“ บูมบูมบูม!”
กระสุนสามนัดได้ถูกปล่อยออกมาติดต่อกัน มันทําให้ทั้งสามนั้นต้องหลีกเลี่ยงมันอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันกับที่เทรนซุยิงออกไปโรแกนก็ก้าวและหายไป
“ก้าวพริบตา!”
มันได้เกิดวังวนขึ้นที่หน้าประตูบ้าน,ในตอนนั้นเองดาบยาวก็ได้ปรากฏขึ้นมาแล้วพุ่งเข้ามาหานัมเบอร์ 3 อย่างดุร้าย
มันเร็วมากและยากที่จะหลีกเลี่ยงในไม่ช้าดาบยาวนั้นก็ได้มาถึงตรงหน้าของเขา
ใบหน้าของนัมเบอร์ 3 นั้นได้เปลี่ยนไปเขาได้ก้าวถอยหลังในทันที
ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้านของเขา
หลังจากถอยกลับไปนัมเบอร์ 3 ก็ได้แตะไปที่แก้มของเขา
รอยเลือดได้ปรากฏขึ้นมาบนแก้มของเขา,ความเจ็บปวดจากบาดแผลนั้นมันทําให้เขาสั่นเทา
“ อย่างที่คิด เขาแข็งแกร่งมาก!”
คมดาบของเขานั้นไม่ได้สัมผัสถูกเขามันห่างจากเขาประมาณสามนิ้วแต่ถึงยังงั้นมันก็ยังสามารถทําอันตรายเขาได้, พลังที่มองไม่เห็นนั้นได้สัมผัสที่แก้มของเขา
“ บูมบูมบูม…”
กระสุนอีกระลอกได้ถูกปล่อยออกมาจากปืนของเทรนซุเขา ดูจริงจังมากในตอนนี้
เบื้องหน้าของเขานั้นมีร่างสามร่างที่กําลังพุ่งไปมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเงาดําที่เต็มไปทั่วลานกว้างแต่ถึงยังงั้นพวกเขาก็ยังไม่สามารถเข้ามาใกล้กว่านี้ได้เพราะกระสุนของเทรนซุ
ใบหน้าของเทรนซุนั้นเริ่มจริงจังขึ้นเรื่อยๆ
“ เขาไม่ได้มีกระสุนปืนมากนัก!”
ทั้งสามนั้นยังเคลื่อนไหวไม่หยุดเลยพวกเขานั้นเคลื่อนไหวกันไม่ ยอมหยุดมันทําให้เทรนซุนั้นต้องยิงต่อไปเพราะเมื่อไหร่ที่เขาหยุด ละก็พวกเขานั้นจะต้องโจมตีเขาแน่
โรแกนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นได้มองไปที่ฉากนั้น มันทําให้เขาโกรธมากกว่าที่เคยเป็นมา
กลุ่มคนที่ไม่รู้จักพวกนี้นั้นมีพลังที่แข็งแกร่งมาก,ตัวตนของพวกเขานั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ผ่านไปหกวินาที
เสียงปืนของเทรนซุก็ได้หยุดลง
ในตอนนั้นเองร่างทั้งสามร่างที่หลบหลีกอยู่ตลอดก็หยุดลงกลางอากาศ,พวกเขาได้เหยีบอากาศเข้ามาทางเทรนซุราวกับพายุไซโคลน
“โอ้! แย่แล้ว!”
ใบหน้าของเทรนซุนั้นได้เปลี่ยนไปพร้อมกับกระสุนปืนนัดสุดท้ายที่หล่นลงบนพื้น
เขาต้องการโหลดกระสุนใหม่เข้าไปแต่ถึงแม้ว่าเขาจะเก่งและเร็วมากแค่ไหนแต่ความเร็วของทั้งสามนั้นก็ยังเร็วกว่าเขาอยู่ดี
“วูมมม!”
ทันใดนั้นเองสายลมก็ได้กระแทกเข้ามามันก็ก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นมา
ร่างที่เลือนรางนั้นได้ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของเขาและเดินเข้ามาหาเขา
พริบตาเดียวขาที่ไร้ความปราณีนั้นก็ได้กวาดเข้ามาที่ใบหน้าของเขา
ปืนของเขานั้นสั่น,เขาไม่สามารถโหลดกระสุนได้ทัน
พลังอํานาจอันมหาศาลของเขาทําให้เทรนซุไม่สามารถบรรจุกระสุนใหม่ได้,เท้านั้นกระทบเข้ามาที่ใบหน้าของเขาโดยตรง
