S.P.P บทที่ 159: วิชาใหม่ของเจสัน!
ที่ด้านหน้าของลานกว้างโรแกนได้วิ่งเข้าไปหาเทรนซุและมองไปที่แผลของเขา เขาได้สูดลมหายใจเข้าไปเล็กน้อย
ชายคนนั้นแม่นยํามากเพียงแค่ที่เดียวเขาก็สามารถจัดการ กับเทรนซุได้แล้วแต่ถึงยังงั้นเขายังไม่ตาย เทรนนั้นน่าจะใช้เวลาในการฟื้นตัวอีกนาน
นอกจากนี้ในการโจมตีครั้งที่ 2 นั้นมันทําให้ปอดของเขาได้รับบาดเจ็บ
ใบหน้าของเทรนซุนั้นซีดมากหน้าผากของเขานั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ,เขาได้มองมาที่โรแกนด้วยความละอายใจ
“ กัปตัน…ฉันขอโทษ…”
โรแกนได้ส่ายหัวและหยุดเทรนซุ
“ ไม่ต้องพูดอะไร,นายต้องพักผ่อน”
จากนั้นเขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นและมองไปที่การจากไปของอีกฝ่ายด้วยสายตาที่น่าหวาดกลัวเขาต้องการที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมด
เห็นได้ชัดว่าเจ้านายตัวน้อยนั้นกําลังสั่นเทาในทุกย่างก้าวที่เดินไป,หญิงสาวตัวเล็กๆที่ต้องซ่อนตัวอยู่ ในรูปลักษณ์ของแมวนั้นเธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะต้องจากพวกเขาไป
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com
แต่ถึงยังงั้นมันก็เกิดขึ้นแล้ว
เพื่อปกป้องเพื่อนๆของเธอ เธอจึงเลิกคิดที่จะต่อต้านและตามพวกเขาไป
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายจะยังคงเป็นเพื่อนของฉัน,โรแกน!”
“ ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น!”
มันเป็นเรื่องน่าอับอายที่เพื่อนสนิทของเขานั้นถูกบังคับให้ต้องจากเขาไป!
โรแกนนั้นได้ปฐมพยาบาลฉุกเฉินให้กับเทรนซุจากนั้นก็พาเขาเข้าไปในบ้าน
เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของรูจนั้นยังคงดําเนินต่อไปเอสนั้นยังไม่ได้เกิดขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
โรแกนได้สูดหายใจเข้าลึกๆและสงบสติอารมณ์ของเขา
เจ้านายตัวน้อยนั้นได้จากไปแล้วและเขานั้นก็ไม่สามารถทําอะไรได้เลยรูจนั้นก็กําลังอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบาก,เทรนซุนั้นก็ได้รับบาดเจ็บ
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั่นเป็นเหมือนกับกุญแจมือที่ฉุดรั้งเขาเอาไว้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่หายใจก็ยังยากสําหรับเขา
อาจกล่าวได้ว่าตั้งแต่เขาออกทะเลมานั้นการเผชิญหน้าในครั้งนี้นั้นอันตรายที่สุดและทําให้เขาโกรธมากที่สุด
หลังจากนั้นไม่นานโรแกนก็ได้เอาหอยทากสื่อสารออกมาและโทรออกไปอย่างรวดเร็ว
เวลาได้ไหลผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีใครรับสาย,ในตอนนี้แววตาของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน
“ คล็อกโคไดล์,เจสัน!”
เขาได้กํากําปั้นของเขาแน่น
คลื่นของความโกรธที่ยิ่งใหญ่นั้นได้กลายเป็นเปลวเพลิงเผาไหม้ไปทั่วทั้งร่างของเขาในตอนนี้เขารู้สึกโกรธมากแต่เขาต้องสะกดข่มมันเอาไว้
“ สงบสติอารมณ์และไปพักผ่อนฉันจะส่งนายไปหาหมอ เมื่อทุกอย่างจบลง!”
“นายต้องรอด,เทรนซุ!”
โรแกนได้พูดออกมาพร้อมกับกํามือขวาของเทรนซุเอาไว้แน่
เหงื่อนั้นไหลออกมาเต็มใบหน้าของเทรนซุเขานั้นยังไม่รู้สึกตัวแต่เขานั้นรับรู้ได้ถึงแรงกดดันของกัปตันของเขา
เจ้านายตัวน้อยนั้นได้เดินออกไปไกลจากลานกว้างมากแล้ว
และในตอนนั้นเองนัมเบอร์ 1 ที่ก้าวอยู่ข้างหน้าก็ได้หยุดชะงักลง
“เกิดอะไรขึ้น?”
เจ้านายตัวน้อยได้ถามออกมา
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com
“ดูเหมือนว่ากระผมจะพึ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้!”
นัมเบอร์ 1 ได้ยกยิ้มขึ้นมาแล้วโบกมือไปทางด้านหลังของเขา
นัมเบอร์ 3 นั้นได้พยักหน้าแล้วหายตัวไป
“แกมันเลว!”
เธอโกรธมากในตอนนี้
“ นี่คือคําสั่งของนายท่าน!”
น้ำเสียงของนัมเบอร์ 1 นั้นเต็มไปด้วยความไม่แยแสจากนั้นพวกเขาอีกสองคนก็ได้เข้ามาล้อมรอบตัวของเจ้านายตัวน้อยเอาไว้
“ท่านรีบไปและทําตามคําสั่งเถอะมิฉะนั้นสหายของท่านนั้นจะต้องมีจุดจบที่ไม่สวยแน่”
ด้วยความโกรธเจ้านายตัวน้อย ได้กํากําปั้นของเธอแล้วมองไปที่นัมเบอร์ 1 ที่อยู่ตรงหน้าเธอ จากนั้นเธอก็ได้เดินตามพวกเขาไป
บนถนนที่นําไปสู่บ้านของโรแกนในเขตชานเมืองนั้นมีนกจํานวนมากเต็มอยู่สองข้างทางแต่ในตอนนี้มันกลับมีการต่อสู้ที่ดุเดือดเกิดขึ้น
“ฟู่!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้พ่นควันสีขาวออกมาในตอนแรกนั้นเขาเต็มไปด้วยความไม่แยแสแต่ในตอนนี้การแสดงออกของเขานั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว
เขานั้นกําลังยืนนิ่งพร้อมกับทรายที่เกิดขึ้นมาจากจระเข้ของเขาที่กําลังกลายเป็นอาวุธที่แหลมคมโจมตีไปที่ศัตรูของเขาตลอดเวลา การโจมตีของเขานั้นเต็มไปด้วยความต่อเนื่องและหนักหน่วงมันยากที่จะหลีกเลี่ยงได้
แต่อย่างไรก็ตามภายใต้พลังอํานาจดังกล่าวอีกฝ่ายนั้นราวกับใบไม้ที่พลิ้วไหวอยู่ในสายลมเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
“ ลําบากซะแล้วสิ!”
เมื่อมองไปที่ด้านของเจสันชายที่ถูกโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนในตอนแรกนั้นกําลังลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆพร้อมกับฝุ่นควันใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง
“ นายทําให้ฉันโกรธ!”
เสียงที่ลึกซึ้งของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธอันมหาศาล
ในที่สุดชายร่างใหญ่คนนี้ก็กําลังจะเปิดเผยสถานะที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาออกมา
“ ฮ่าฮ่า,นายโกรธมากงั้นเหรอ?,ต่อหน้าเท้าวายุนายยะไม่มีพลังที่จะต่อต้านมันไม่ว่านายจะมีทักษะทางกายภาพหรือเป็นปีศาจอะไรก็ตาม!”
ชายชุดดํานั้นได้จ้องมองไปที่เจสันและหัวเราะออกมา
หลังจากที่เขาพูดออกมาอย่างนั้นตัวของเขาก็ได้กระพริบและหายตัวไปอีกครั้ง
จากนั้นร่างของเขาก็ได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเจสันอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็หายไปราวกับสายลมมันเป็นสิ่งที่ยากจะเข้าใจ
“ นายเห็นนี้ไหม? นี้คือทักษะทางร่างกายที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่มนุษย์เคยมีมา”
“ เมื่อต้องเผชิญกับทักษะนี้นายนะมันก็ไม่ต่างอะไรกับลูกเจี๊ยบ!”
“บูม!”
เขาได้ก้าวขึ้นไปบนอากาศอีกครั้งและหายไปในตอนนั้นเองเขาก็ได้พุ่งเข้ามาหาเจสันอีกครั้ง
“ รู้สึกถึงพลังของตัวเองรึยังว่ามันอ่อนแอแค่ไหน!”
ในตอนนั้นเองชายชุดดํานั้นก็ได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“เท้าวายุ!”
แสงสีฟ้าได้ปรากฏขึ้นมาและทันใดนั้นเองมันก็ได้กลายเป็นใบมีดแล้วบินเข้าไปหาเจสัน
เจสันที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์โกรธนั้นทันใดนั้นเองเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ใบมีดอากาศนั้นอย่างรวดเร็ว
“ ฉันไม่สนหรอกโว้ยว่ามันจะเป็นวิชาหกรูปแบบหรือเจ็ดรูปแบบ!”
“ ฉันรู้แค่ว่าแกทําให้ฉันโกรธ!”
มันเป็นเหมือนความสงบก่อนพายุจะมา
ในช่วงเวลาต่อมานั้นเองความโกรธแค้นของเขาก็ได้กลายเป็นเปลวเพลิงและสายฟ้าที่ปะทุออกมา
เจสันนั้นได้ชูกําปั้นของเขาขึ้นไปบนฟ้าเขาไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใด
“ เสริมแกร่งสี่ร้อยเท่า!”
คล็อกโคไดล์ที่เห็นภาพนี้อย่างชัดเจนนั้นรูม่านตาของเขาก็ได้หดตัวลง
เขานั้นเคยสัมผัสกับวิชาหมัดอันน่ากลัวของสหายคนนี้แล้วและเขาจําได้ดีว่าพลังทําลายล้างของมันนั้นรุนแรงแค่ไหนและในตอนนี้เจสันนั้นกําลังจะใช้หมัดนั่นออกมาอีกครั้ง
“ สิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกร”
เจสันนั้นได้เปลี่ยนเทคนิคของเขาจากกําปั้นมาเป็นฝ่ามือแต่คราวนี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธของเขาฝ่ามือของเขาได้พุ่งออกไปข้างหน้าเขาได้งอนิ้วของเขาเล็กน้อยมันดูเหมือนกับกรงเล็บของมังกร
“นี่มันอะไรกัน!!”
ที่ฝ่ามือของเขานั้นได้มีเสียงคํารามของมังกรดังออกมา
“ กระบวนท่าที่หนึ่ง!”
ในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้านั้นฝ่ามือขนาดใหญ่ของเขาก็ได้พุ่งออกไปราวกับมังกรพร้อมกับเสียงคํารามที่ดังลั่น
“ก๊าซซซ!”
“มังกรผยองได้สํานึก!”
เสียงคํารามของมังกรได้ดังขึ้นมาบนฝ่ามือของเจสันมังกรนั้นดูเต็มไปด้วยความโกรธมันจึงส่งเสียงคํารามออกมาดัง
พลังและอํานาจของมันนั้นสามารถกลืนกินได้ทุกสิ่ง
