S.P.P บทที่ 162: ไททันหญิง!
คล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ชายคนนี้ นั้นยังคงดิ้นรนเขารู้สึกว่าความสามารถของเขานั้นอ่อนแอลงหรือว่าจะบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น?
ดูเหมือนว่ามันจะมีพลังงานที่แปลกประหลาดบางอย่างกําลังต่อต้านพลังของเขาอยู่
“ฮาคิงั้นหรอ?”
เข้าได้สูดลมหายใจพร้อมกับใบหน้าที่จริงจังยิ่งกว่าเดิม
ในขณะที่เขาพูดนั้นเขาก็ได้ขยับมือขวาของเขาจากนั้น ทรายผืนใหญ่บนพื้นก็ได้ถูกควบแน่นอย่างรวดเร็ว
ผืนทรายอันใหญ่โตนี้นั้นมีน้ําหนักมากกว่าร้อยต้นมันสามารถบดขยี้ได้ทุกสิ่งด้วยน้ำหนักของมันเพียงอย่างเดียว
ในเวลานี้ด้วยการควบคุมของคล็อกโคไดล์ความหนาแน่นของทรายนั้นได้เพิ่มขึ้นมาอย่างไม่รู้จบ
ในที่สุดการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายของเขาก็ได้มาถึง
“ พายุทราย!”
“บูม!”
ทันใดนั้นเองความหนาแน่นของทรายก็ได้เพิ่มขึ้นมาอีกครั้งมันราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ที่ทําจากเหล็กมันได้พุ่งเข้าหานัมเบอร์ 2
ทรายที่กําลังเดือดพล่านนั้นได้สงบลงพร้อมกับพลังที่แปลกประหลาดของนัมเบอร์ 2 ที่คอยต่อต้านอยู่ตลอดนั้นก็ได้หยุดลงเช่นกัน
กลิ่นเลือดจางๆได้ลอยมาจากทรายพร้อมกับเลือดสีแดงสดที่กระเด็นออกมา
คล็อกโคไดล์ได้หายใจออกมาอย่างช้าๆ ในตอนนี้เขารู้ผ่อนคลายมากเพราะเขารู้ว่าศัตรูของเขานั้นได้กลายเป็นศพไปแล้วด้วยความสามารถอันทรงพลังของเขา
คล็อกโคไดล์ได้ควบคุมทรายได้ตกลงมาจากท้องฟ้าและมาหยุดยืนอยู่ที่ด้านข้างของเจสัน
เขาได้มองไปรอบๆพร้อมกับท่าทางที่ไม่แยแสต่อสิ่งใด
“ ไปกันเถอะ, นายจัดการกับพวกเขาได้สุดยอดมาก!”
เจสันนี้รู้สึกตกตะลึงมากในตอนที่เขาเห็นคล็อกโคไดล์เปลี่ยนที่แห่งนี้ทั้งหมดให้กลายเป็นทะเลทรายเขาต้องการที่จะพูดคุยกันมากกว่านี้แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี
“ เฮ้ เพื่อนนายแข็งแกร่งมาก!”
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้พูดมันออกมา
“ หลังจากทําตามคําแนะนําของกัปตัน,ฉันก็สามารถพัฒนาพลังของฉันขึ้นมาได้”
คล็อกโคไดล์ได้ตอบกลับไปด้วยเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับเม็ดทรายจํานวนมากที่ได้มารวมตัวกันบนไหล่ของคล็อกโคไดล์ เพื่อสร้างจระเข้ที่ดุร้ายของเขาออกมา
“ แต่นี้มันไม่เกินจริงเกินไปหน่อยหรอ!?”
เจสันพูดออกมาอย่างตกใจ
“ สามร้อยเมตรนั้นคือขีดจํากัดของฉัน”
หลังจากเขาพูดจบเขาก็ได้ยกสมบัติขึ้นมาจากบนพื้นแล้วก้าวไปข้างหน้า
“หอยทากสื่อสารดังดูเหมือนว่าจะอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับกัปตันเราต้องเร่งมือกันหน่อยแล้ว!”
“อะไรนะ?”
ท่าทางของเจสันนั้นได้เปลี่ยนไปเขารีบวิ่งไปเอาสมบัติขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปในทันที
หน้าบ้านของโรแกน
ในตอนนั้นเองหอยทากสื่อสารของโรแกนก็ได้ดังขึ้นมา
เขาได้มองไปที่มันแล้วหยิบมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไปนั้นเสียงที่ดูกระวนกระวายของเจสันก็ได้ดังขึ้นมา
“ เฮ้, กัปตันจู่ๆเราก็เจอศัตรูแต่ไม่เป็นไรเราจัดการพวกมันไปแล้วตอนนี้เรากําลังวิ่งกลับมาที่บ้าน,เอ่อ,ที่บ้านโอเคไหม?”
“เฮ้อ…”
เมื่อได้ยินอย่างงั้นโรแกนก็ได้ถอนหายใจแรงออกมาเขารู้สึกโล่งอกในทันที
การเผชิญหน้ากับชายชุดดําทั้งห้าคนนั้นเขาไม่ได้ รู้สึกกังวลอะไรมากเพียงแต่ว่าในแง่ของความแข็งแกร่งและ สถานการณ์โดยรวมนั้นเขายังต้องคํานึงถึงรูจและ เทรนซู จากนั้นก็ยังมีคล็อกโคไดล์และเจสันอีกเขาไม่แน่ ใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเขา ดังนั้นถ้าเขาใช้งาน ระบบออกไปแล้วมันคงเป็นเรื่องยากมากสําหรับเขาที่จะอัญ เชิญวิญญาณที่ทรงพลังออกมาได้อีกครั้งภายใต้แรงกดดัน ของอีกฝ่าย
เขาต้องอดทนถ้าเขาโจมตีออกไปในตอนแรกผลที่ตามมานั้นเขาไม่อยากจะคิด
สิ่งแรกที่จะเกิดขึ้นถ้าเขาล้มเหลวในการโจมตีนั้นรูจนั้น อาจจะได้รับอันตรายเช่นเดียวกับชีวิตและความตายที่ไม่แน่นอนของคล็อกโคไดล์และเจสัน
จนถึงตอนนี้เขานั้นตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบากเนื่องจากการจากไปของเจ้านายตัวน้อยและอาการบาดเจ็บสาหัสของเทรนซุแต่เมื่อได้ยินข่าวดีจากเจสันมันทําให้เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย
“ เทรนซุได้รับบาดเจ็บสาหัสและเจ้านายตัวน้อยก็ถูกบังคับให้จากไป”
“ พวกนายรีบกลับมาเร็วๆล่ะ!”
โรแกนได้พูดออกมาอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็วางสาย
“อะไรนะ?”
ในอีกด้านหนึ่งเจสันผู้ซึ่งกําลังวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็วนั้นก็ต้องรู้สึกตกตะลึงและโกรธแค้น
” เกิดอะไรขึ้น!” คล็อกโคไดล์ได้ถามออกมา
“ กัปตันเจอศัตรูที่ปุ่นและเทรนซุก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแถมพวกเขายังบังคับให้เจ้านายตัวน้อยจากไปอีกด้วย!”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เจสันก็ดูเศร้ามาก
“ ลูกแมวนั้นหน่ะนะ?” คล็อกโคไดล์ได้สงบสติลงแล้วพูดออกมาอีกครั้ง “ แมวตัวนั้นเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่เหมือนกับมนุษย์ฉันกลัวว่ามันจะมีต้นกําเนิดที่ไม่ธรรมดา”
“ เรื่องนั้นมันไม่สําคัญหรอก,รีบกลับกันเถอะฉันรู้สึกกังวลมาก!”
เจสันได้กําหมัดของเขาแน่น
“ ในครั้งนั้นและในครั้งนี้ฉันไม่ได้ทําอะไรเลย ฉันปล่อยให้กัปตันแบกรับสิ่งเหล่านี้เพียงลําพัง”
เจสันได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาออกมาและออกไปอย่างรวดเร็ว
“ นายไม่นับฉันเป็นพรรคพวกของนายด้วยหรือไงกัน!”
ในขณะที่เขาเร่งความเร็วขึ้นมานั้น,คล็อกโคไดล์ที่อยู่ข้างหลังของเขาก็ได้เร่งความเร็วตามมาด้วยเหมือนกัน
“ ราชาทะเลทราย” เจสันได้เหลือบมองไปที่คล็อกโคไดล์ แล้วยิ้มออกมา
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น,เราจะสร้างผลงานที่ยอดเยี่ยมกันในครั้งนี้เ”
ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นได้ส่องประกายขึ้นมาพร้อมกับรอบยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ ฉันอยากที่จะมีชื่อเสียงมานานแล้ว,ดูเหมือนว่าเวลานั้นมันจะมาถึงแล้ว”
“ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ทั้งสองได้หัวเราะออกมาและเร่งความเร็วขึ้น
ในเวลาเดียวกันในบ้านของโรแกน
“เด็กออกมาแล้ว!”
ทันใดนั้นเสียงที่มีความสุขของหมอที่ทําคลอดรูจก็ได้ดังขึ้นมา,โรแกนก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาในทันทีจากนั้น เขาก็ได้ยืนขึ้นมา
“ พักผ่อนให้เต็มที่เจสันและคล็อกโคไดล์จะมาถึงที่นี่ ในเร็วๆนี้!”
“ ครับกัปตัน”
ใบหน้าของเทรนซุนนซีดมากเขาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อยแต่เขาก็ยังพยายามทําตัวราวกับว่าเขาสบายดี
หลังจากนั้นโรแกนก็ได้ดึงดาบหยวนหงออกมาแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ
ในขณะที่เขาเดินออกไปข้างนอกนั้นเขาได้ยินเสียงกรีดร้องของหมอที่ทําคลอดดังขึ้นมา
“โอ้พระเจ้าเนี้มันอะไรกัน?”
เมื่อมองเข้าไปที่สนามหญ้าของบ้านมันก็ได้ปรากฏร่างสูงสะท้อนออกมาในดวงตาของเขามันดูราวกับภูเขาที่เคลื่อนที่ได้พื้นดินนั้นกําลังสั่นสะเทือนราวกับมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้น เขาได้ทิ้งรอยเท้าขนาดใหญ่เอาไว้ในทุกๆก้าว
คนยักษ์นี้สูงและทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ
ด้วยความสูงกว่า 80 เมตร,คนยักษ์นี้มีหัวที่ใหญ่โตราวกับกระท่อมหลังหนึ่ง,มือที่ใหญ่โตของมันนั้นเหมือนกับดาดฟ้าเรือ,หนึ่งก้าวของเขานั้นกว้างไกลประมาณ 10 เมตร
มันดูเหมือนช้าแต่เอาเข้าจริงมันกลับเป็นความเร็วที่น่าอัศจรรย์มาก
“ เข้ามาข้างในหนิ,ฉันจะจัดการแกเอง!”
โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่จริงจังราวกับว่าเขากําลังขอให้ผู้หญิงเข้ามาในห้องของเขา
หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าว,โรแกนก็ได้มาถึงที่สนามหญ้า
จากนั้นเขาก็ได้สั่งการระบบในทันที
“ ระบบ,อัญเชิญสัตว์ประหลาดที่ตัวใหญ่ๆ มาให้ฉันหน่อย!”
หลังจากที่ได้ยินคําพูดของเขา เสียงที่เย็นชาของระบบก็ได้ดังขึ้นมาในทันที
“ ระบุหมวดหมู่ การอัญเชิญของคุณในครั้งนี้จะใช้เงินเป็นสามเท่า,กรุณายืนยัน!”
.
โรแกนไม่ลังเลอีกต่อไป
“ยืนยัน!”
หลังจากยืนยันเสร็จเสียงของระบบก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ด้วยคุณได้อัญเชิญ ไททันหญิง “แอนนี่ ลอนฮาร์ต”,ค่าใช้จ่ายทั้งหมด 300 ล้าน!”
“ ไททันหญิงงั้นหรอ?”
เมื่อเขาได้ยินชื่อนี้โรแกนก็รู้สึกตกตะลึงในทันที
แต่เขาไม่มีเวลามาคิดอีกแล้วคนยักษ์ที่ดุร้ายนั้นได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว
“ฮ่าาาาาา!”
