S.P.D: บทที่ 167: เดินทาง!
หลังจากที่เจสันพาเทรนซุไปโรงพยาบาลนั้นโรแกนและคนอื่นๆก็เริ่มเคลื่อนไหว
ในตอนนี้พวกเขาต้องย้ายบ้านดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้เวลาไปกว่าสามชั่วโมงในการหาและซื้อบ้านหลังใหม่
บ้านใหม่ทั้งนี้นั้นมีเนื้อที่กว่า 400 ตารางเมตร มีห้องอยู่ทั้งหมด 6 ห้องรวมห้องรับแขกนี่คือบ้านที่สมบูรณ์แบบสําหรับกลุ่มของเขาในตอนนี้
“ กัปตันอาการบาดเจ็บของเทรนซุนั้นต้องได้รับการรักษาอย่างน้อยสามเดือน เขาได้รับบาดเจ็บที่ปอดซ้าย”
เจสันได้เดินเข้ามาหาโรแกนและบอกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ของเทรนซุ
“ รูจยังต้องการเวลาพักผ่อนเพราะเธอเพิ่งจะคลอดได้ไม่นาน!”
คล็อกโคไดล์ได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
หลังจากที่ได้ยินคําพูดของคล็อกโคไดล์พวกเขาทุกคนต่างก็กําหมัดของตัวเองแน่นพร้อมกับดวงตาของพวกเขาที่หดแคบลง
“ พวกมังกรฟ้านั้นมีอํานาจมากเกินไปในตอนนี้พวกเรายังไม่แข็งแกร่งพอที่จะไปเผชิญหน้ากับพวกมันได้ เราควรฝึกให้แข็งแกร่งกว่านี้ก่อนแล้วค่อยไปช่วยเจ้านายตัวน้อย”
เจสันได้มองไปที่โรแกนแล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
ในตอนนั้นเองรูจก็ได้เดินออกมาพร้อมกับเด็กน้อยในอ้อมกอดของเธอในตอนที่พวกเขาเห็นเธอนั้นโรแกนและคนอื่นๆก็ได้หยุดพูดและนิ่งเงียบไป
“ พี่สะใภ้เอสเป็นไงบ้าง?”
โรแกนได้มองไปที่เธอและยิ้มออกมา
“ ไม่ต้องสนใจเรื่องของเอสหรอกเขาสบายดี คุยธุระของเธอต่อเถอะทําในสิ่งที่เธอต้องการจะทําเถอะโรแกน!”
รูจได้จ้องไปที่โรแกนและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ มันไม่ใช่เรื่องสําคัญนักหรอก!”
โรแกนได้ตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแส
“ แล้วเจ้านายตัวน้อยล่ะ? เธอยังไม่เจอเธอนั้นหรอ?”
“ ไปพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ มันไม่มีปัญหาอะไรหรอก!”
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“ โรแกน ฟังฉันไปต่อเถอะฉันรอเธออยู่ที่นี่ได้แต่เจ้านายตัวน้อยนะเธอทําแบบนั้นไม่ได้! เธอไม่จําเป็นต้องซ่อนมันหรอก สีหน้าของเธอน่ะมันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล”
เสียงของรูจนั้นได้ดังก้องอยู่ในใจของโรแกนมันทําให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป
“ฉันรู้”
โรแกนได้คลายมือที่กําอยู่ของเขาอย่างเงียบๆพร้อมกับการแสดงออกของเขาที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง
“ขอบคุณพี่สะใภ้”
“ ฉันจะอยู่กับคุณต่อไปอีกสองวันจากนั้นฉันจะไปพาเจ้านายตัวน้อยกลับมา!”
เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนรูจก็ได้หัวเราะออกมา
“ดีแล้ว!”
ในตอนที่เธอเดินจากไปนั้นโรแกนก็ได้กวาดสายตาไปทางเจสันและคล็อกโคไดล์ที่อยู่ข้างๆเขา
“ เตรียมตัวให้พร้อมเราจะออกเดินทางกันในอีกสองวัน!”
เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนดวงตาของพวกเขาก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแต่ความโกรธในใจของพวกเขานั้นมันกําลังจะปะทุออกมา
โรแกน เจสัน และคล็อกโคไดล์นั้นได้เดินออกไปข้างนอก เพื่อให้แน่ใจว่าที่ที่พวกเขาอยู่นั้นปลอดภัยสําหรับรูจพวกเขาเสียเวลาไปหนึ่งวันเต็มๆกับเรื่องนี้
ในตอนที่พวกเขาเลือกบ้านหลังก่อนนั้นเป็นเพราะว่าพวกเขาต้องการความห่างไกล แต่ที่นี้นั้นก็แทบไม่ต่างจากที่ก่อนมากนักทั้งสองที่นั้นต่างก็มีประชากรที่เบาบางเหมือ นกันและเป็นสถานที่ที่ดีและปลอดภัยเหมือนกัน
ในอลาบัสต้านั้นกองทัพเรือนั้นไม่มีอํานาจพอที่จะเข้ามาได้และถึงแม้ว่าพวกเขาจะเข้ามาได้ก็ตามมันก็ยังเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะตามหาเป้าหมายของพวกเขาบนเกาะแห่งนี้
ท้ายที่สุดแล้วระบอบการปกครองทั่วโลกนั้นก็จะไม่ถูกละเมิดอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าพวกเขาสามารถมาที่นี่เพื่อเสริมกําลังในยามที่ที่สงครามได้แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถเข้ามาได้ในภาวะสงบสุขได้อยู่ดี
สองวันต่อมาในตอนเช้า
“ เอสโตเร็วๆล่ะ อนาคตของนายน่ะเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์!”
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับจับมือเล็กๆของเอสไปด้วย
รูจที่ยืนอยู่ข้างหลังเขานั้นได้ยิ้มออกมา
” กัปตัน!”
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเสียงของเจสันก็ได้ดังขึ้นมาจากข้างนอก
“ฉันต้องไปแล้ว!”
โรแกนได้จูบลงไปที่มือเล็กๆของเอสแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ
“ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ โรแกน!”
รูจได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ วางใจได้”
โรแกนได้พยักหน้าและเดินออกไป
ในตอนที่โรแกนเดินไปหาเจสันนั้นเขาก็ได้พบกับเทรนซุที่กําลังนอนอยู่บนไหล่ของเขาและคล็อกโคไดล์ที่กําลังสูบซิการ์อยู่
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
โรแกนได้ถามออกมาพร้อมกับชี้ไปที่เทรนซุ
“ กัปตันฉันจะไปกับคุณ!”
“ พวกเขาทําร้ายฉัน ฉันต้องการแก้แค้น!”
เทรนซุนั้นได้ยิ้มออกมาจนเห็นฟันของเขา
“ เด็กนี้ใช้เวลาทั้งคืนขอร้องฉัน ฉันก็เลย..”
เจสันได้พูดออกมาอย่างหมดหนทาง
โรแกนได้ยิ้มออกมาแล้วเดินไปตบไหล่ของเทรนซู
“ เราจะไปด้วยกันและมันจะไม่มีการสูญเสียเกิดขึ้น!”
ดวงตาของเทรนซุนั้นได้เปล่งประกายขึ้นมาจากนั้นเขาก็ได้ตะโกนออกมาเสียงดัง
โรแกนและกลุ่มของเขาได้เดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ แล้วหายไปอย่างสมบรูณ์
หลังจากเดินมาถึงอลาบัสต้า คล็อกโคไดล์ก็ได้เรียกเกวียน
ในตอนที่เกวียนมาถึงนั้นพวกเขาก็ได้เดินเข้าไปและนั่งลงในทันที
สองวันต่อมา พวกเขาก็ได้มาถึงท่าเรือของเมืองมันเร็วกว่าขามา
โรแกนได้มองไปที่ท่าเรืออย่างระมัดระวังและในที่สุดเขาก็มองเห็นรูทดราก้อนที่เทียบท่าอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานาน
“ เจสัน,คล็อกโคไดล์ไปหาซื้อเสบียงมา!”
“ นอกจากนี้แล้วก็ไปหาซื้อล็อกโพสมาด้วย”
หลังจากพูดจบเขาก็ได้เดินไปที่เรือของเขา
มันไม่ได้ถูกทําความสะอาดมาเป็นระยะเวลาที่นานมากดูได้จากฝนที่เกาะอยู่เป็นจํานวนมากซึ่งสามารถมองเห็นได้จากระยะไกล ยิ่งไปกว่านั้นเรือก็แตกและชํารุดในหลายๆจุดโรแกนนั้นคิดว่าน่าจะมีเด็กมาเล่นบนเรือของเขาจนเสียหาย
โรแกนได้พยุงร่างของเทรนซุให้นอนลงและจากนั้นเขาก็ได้ไปหยิบถัง ไม้กวาด ไม้ถูพื้นและเริ่มทําความสะอาดในทัน
ร่างกายของเขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันแข็งแกร่งดังนั้นเขาจึงทําความสะอาดได้อย่างรวดเร็วในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้เดินเข้ามาพร้อมห่อผ้าอันใหญ่โตขึ้น มาบนเรือที่พึ่งจะถูกทําความสะอาด
“ กัปตัน ฉันซื้อเสบียงกับพวกข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจําวันมาแล้ว”
“คล็อกโคไดล์นายน่าจะเอาเงินที่เหลือไปซื้อเรือใบกับต้นอ่อนของส้ม!”
เจสันนั้นยังเดินมาไม่ถึงแต่เสียงของเขานั้นกับมาถึงแล้ว
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาแล้วส่ายหัว
“ ขึ้นเรือมาได้แล้วเราจะแล่นเรือออกไปกันแล้ว!”
หนึ่งชั่วโมงต่อมารูทดราก้อนก็ได้กลับมาดังเดิมถึงแม้ว่า เรืออาจจะดูทรุดโทรมกว่าแต่ก่อนแต่ถึงอย่างนั้นกระดูกงูของมันนั้นก็ยังอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์โครงสร้างโดยรวม ของมันนั้นนับว่าดีมาก
“ไปกันเลย!”
เจสันได้ยืนอยู่ตรงหัวเรื่อและหัวเราะออกมา
คล็อกโคไดล์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขานั้นได้มองไปที่ท้องทะเลตรงหน้าด้วยแววตาที่ซับซ้อนพร้อมกับควันสีขาวที่ถูกพ่นออกมาจากปากของเขาดูเหมือนว่าเขานั้นกําลังรู้สึกว่าในที่สุดเขาก็ได้แล่นเรืออีกครั้ง
“ เทรนซุเป็นไงบ้าง? นี้เป็นครั้งแรกที่นายออกทะเลหนิ!”
เจสันได้มองไปที่เทรนซุและตะโกนออกมา
ฉันเบื่อ!”
เทรนซุได้พูดออกมาด้วยเสียงทุ่มต่ำ
“ ปอดของนายได้รับความเสียหายและมันก็ทําให้นายไม่สบาย!”
เจสันนั้นอยากจะขอโทษเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเทรนซุ
“ ไม่,ฉันต้องการไปกับพวกนายฉันอยากแล่นเรือ ฉันจะจดจําฉากนี้ไปตลอดชีวิต!”
เทรนซุได้สูดหายใจเข้าไปพร้อมกับพูดออกมาเสียงดัง
จากนั้นเขาก็ได้ตะโกนออกไปที่ท้องทะเลโดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บตรงปอดของเขา
“ ฉันคือเทรนซู ฉันคือบุรุษแห่งท้องทะเล!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ แคก แคก!”
หลังจากตะโกนเสร็จเขาก็ไอออกมา
“ไปกันได้แล้ว!”
ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้เดินเข้ามาและพยักหน้าให้กับเจสัน
