S.P.P: บทที่ 170: ปลดปล่อยฮาคิราชันย์!
“บูม!”
การปะทะกันของหมัดทั้งสองนั้นได้ส่งเสียงกึกก้องไปทั่วแรงปะทะจากหมัดของทั้งคู่นั้นถึงกับทําให้รูทดราก้อนสันไหว
พลังส่วนใหญ่นั้นไม่ได้มาจากหมัดของเจสัน แต่มันมาจากหมัดของการ์ป
เพียงชั่วครู่หนึ่งเจสันก็ได้กระเด็นออกไปราวกับลูกบอลแล้วกระแทกลงบนผิวทะเล
ทุกคนที่เห็นฉากนี้นั้นต่างก็ช็อคไปตามๆกัน
“เจสัน”
“ลูกพี่!”
คล็อกโคไดล์และเทรนซุนั้นไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พวกเขาเห็น พวกเขานั้นรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนของพวกเขา
จระเข้บนไหล่ของคล็อกโคไดล์นั้นได้กลายเป็นทราย เทรนซุนั้นได้หยิบปืนออกมาและเล็งไปที่การ์ป
การ์ปนั้นได้หัวเราะออกมาพร้อมกับกระโดดไปหาพวกเขาและปล่อยหมัดออกไป
เขามีหมัดที่รวดเร็วมาก หมัดของเขานั้นได้กดไปที่คล็อกโคไดล์โดยตรงก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาว่า
“แปลงสภาพ!”
คล็อกโคไดล์นั้นกําลังตกใจกับความเร็วที่น่าหวาดกลัวของการ์ป มันทําให้หัวใจของเขาสันเทา
การแปลงสภาพของเขานั้นไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าหมัดของการ์ป เขาที่ส่งกระเด็นออกไปเหมือนกับเจสันและตกลงไปบนผิวทะเล
“บูมบูมบูม…”
ในเวลานั้นเองเทรนซุก็ได้ยิงปืนออกมา
ร่างกายของการ์ปนั้นกําลังสั่นพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาได้หันหัวของเขาและมองไปที่เทรนซุ
“ ไอหนู ดูจากสีหน้าของนายแล้วดูเหมือนว่านายจะบาดเจ็บอยู่ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่โยนนายลงทะเล”
หมัดของการ์ปนั้นได้พุ่งเข้าหาเทรนซุพร้อมกับส่งเขาลอยออกไป ร่างของเขานั้นไปหยุดอยู่ที่กําแพงด้านหลังของห้องโดยสารพร้อมกับสติของเขาที่ดับลง
พลเรือโทที่ทรงพลังที่สุด มังกี้ ดี. การ์ปได้แสดงพลังที่แท้จริงของเขาออกมาแล้วในคราวนี้และเขานั้นก็ได้จัดการกับลูกเรือของโรแกนไปแล้วสามคน
ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนหรือมีค่าหัวสูงเพียงใด แต่ด้วยกําปั้นของการ์ปมันจะสามารถแก้ไขทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย
“ คุณนี้มันแย่จริงๆที่ทํากับลูกเรือของฉันแบบนี้!”
ในตอนนั้นเองเสียงของโรแกนก็ได้ดังขึ้นมา
เขาได้กลับมาเผชิญหน้ากับการปและเหล่าทหารเรือที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นในตัวเขา
“ ฮ่าฮ่าฮ่า ไอหนูนายจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน?”
การ์ปได้หัวเราะออกมาเสียงดังและหมุนตัวกลับมาหาโรแกน
ในเวลานี้บรรยากาศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอํานาจนั้นได้แผ่ออกมาจากตัวของการ์ปในตอนนั้นเองการ์ปก็ได้มายืนอยู่ที่ด้านหลังของโรแกน ความรู้สึกนี้นั้นเขารู้สึกถึงมันมาตั้งแต่ต้นแล้วนี้มันก็แค่ผลพวงที่เหลืออยู่เท่านั้น
อย่างไรก็ตามกลุ่มของทหารเรือตรงหน้าโรแกนนั้นได้เปลี่ยนท่าทางของพวกเขาในทันที พวกเขานั้นรู้สึกว่าพวกเขานั้น แข็งแกร่งมากและจะบดขยี้โรแกนได้ในไม่ช้าและทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไป
“ตึง”
แต่ในตอนนั้นเองทหารเรือคนหนึ่งก็ได้ล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีขาว มันมีแค่ทหารเรือตรงหน้าของโรแกนคนเดียวเท่านั้นที่มีอาการแบบนี้
“ แค่นี้พอรึยัง!”
โรแกนนั้นได้หมุนตัวกลับมามองหน้าการ์ป
การ์ปนั้นจาบรรยากาศที่คุ้นเคยนได้ในตอนนี้เขากําลังรู้สึกตกตะลึงและไม่ได้พูดอะไรออกมา
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ได้มองไปที่โรแกนด้วยความตกใจ
“ ไอ้หนู นาย….”
เขามั่นใจว่าเขาจําไม่ผิด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไอ้หนูนี้คือผู้ครอบครองฮาคิราชันย์
นี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจมาก
โรแกนได้จ้องไปที่การปอย่างใจเย็นและไม่เกรงกลัว
สําหรับการปนั้นโรแกนนั้นน่ากลัวเป็นอย่างยิ่งแต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่มีวี่แววของความกลัวอยู่ในแววตาของเขาเลย
ยอดเงินคงเหลือในระบบก่อนหน้านั้นคือ 1.35 พันล้านเบรี แต่หลังจากนั้นเขาก็ได้อัญเชิญไททันผู้หญิงมาด้วยราคา 300 ล้านเบรี แล้วต่อมาเจสันก็ได้เอาเงินมาให้เขาอีก 200 ล้านเบรี สรุปแล้วจํานวนเงินของเขาในตอนนี้คือ 1.2 พันล้านเบรี
จํานวนเงินดังกล่าวนั้นยังไม่เพียงพอสําหรับโรแกนแต่ก็นับว่าเป็นจํานวนเงินที่เยอะมากแล้ว
เขาสามารถอัญเชิญวิญญาณระดับ 100 ล้านมาแล้วเอารับพลังของพวกเขาได้ในทันที (เพราะมันมีเหรียญครอบครองเหลืออยู่เยอะ)
ด้วยจํานวนเงินที่เขามีอยู่เขาก็ไม่จําเป็นต้องกลัวอีกต่อไป และมันก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่จะพัฒนาตัวเองก่อนที่จะไปที่หมู่เกาะชาบอนดี้
“ ฮาคิราชันย์!”
การ์ปได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบาและจากนั้นเขาก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่มองไปที่ใบหน้าของโรแกนด้วยความซับซ้อน
เขากําลังรู้สึกกังวลใจ เขากลัวว่าหลังจากนี้ไปอีกสิบหรือยี่สิบปีนั้นจะมีโรเจอร์คนที่สองโผล่ขึ้นมา นั่นมันเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวเกินไป
เมื่อถึงตอนนั้นเขาคงจะแก่มากแล้ว และมันก็คงจะมีทหารเรือรุ่นใหม่เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถต่อสู้กับผู้ชายคนนี้ได้
ชายคนนี้นั้นเขามีคุณสมบัติพอที่จะสามารถเป็นภัยคุกคามต่อกองทัพเรือและโลกใบนี้ได้
ชายทั้งสองได้ยืนประจันหน้ากันพร้อมกับแรงกดดันที่มองไม่เห็นที่แผ่กระจายออกมาจากทั้งสอง ลูกเรือของพวกเขาแต่ละคนที่อยู่ข้างหลังนั้นพวกเขานั้นได้รับแรงกดดันไปเต็มๆ พวกเขานั้นไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย แถมยังรู้สึกขาดอากาศหายใจอีกด้วย
โชคดีที่ในเวลาต่อมาการ์ปก็ได้ถอนแรงกดดันของเขากลับไป
“ ไอหนู ฉันมีเรื่องที่มันรบกวนจิตใจฉันอยู่!”
“ ถ้ามันเป็นเรื่องยากสําหรับคุณ งั้นคุณก็แค่ลืมมันไปซะ!”
การ์ปนั้นโกรธมากแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สามารถระงับมันได้
โรแกนนั้นได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะเขารู้ดีว่ามันเรื่องยากสําหรับเขามากที่คิดจะเอาชนะการ์ป
“ไปเอาตัวคล็อกโคไดล์กับเจสันขึ้นมา!”
โรแกนนั้นได้หันหลังและสั่งลูกเรือผู้ฝึกหัดที่อยู่ข้างหลังเขา
ทันใดนั้นพวกเขาก็กระโดดลงไปในทะเลแล้วว่ายน้ำไปพาตัวของทั้งคู่ขึ้นมา
“ มากับฉันหน่อย ฉันมีบางอย่างที่อยากจะคุยด้วย!”
การ์ปได้หมุนตัวกลับแล้วเดินกลับไปที่เรือรบของเขา
หลังจากนั้นเขาก็ได้กระโดดขึ้นไปบนเรือรบพร้อมกับกล่าวออกมาว่า
“ มันคือความอับอายที่ฉันไม่สามารถระเบิดนายได้!”
การทํางานของทหารเรือรุ่นใหม่นั้นมันทําให้การ์ปรู้สึกกังวลเกี่ยวกับอนาคตของกองทัพเรือ แต่หลังจากคิดดูดีๆ เขาก็พบว่าเขานั้นไม่จําเป็นต้องมากังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เพราะคนที่ควรจะกังวลนั้นมันคือเซนโงคุ ดังนั้นเขาจึงเลิกสนใจมันไป
โรแกนที่เห็นว่าเจสันและคล็อกโคไดล์ได้ขึ้นมาบนเรือและ สําลักน้ำทะเลออกมานั้นมันทําให้เขารู้สึกโล่งใจ จากนั้นเขาก็ได้กระโดดขึ้นไปบนเรือรบของการ์ป
หลังจากมองไปรอบๆ เขาก็ได้เห็นการ์ปที่ยืนอยู่คนเดียวบนเรือรบ มันทําให้เขาไม่สามารถทําอะไรได้ได้แต่เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขา
“นี่ไอหนูฉันไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนดี!”
“ งั้นคุณก็ไม่ต้องพูดสิ!”
โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับยักไหล่ของเขา
“นี่ ฟังนะฉันมีเรื่องที่อยากจะถามนาย!”
“อะไร?”
โรแกนได้นั่งลง
“รูจอยู่กับนายใช่ไหม?”
ในตอนที่เขาถามออกมานั้นใบหน้าของเขาดูจริงจังมาก
เขาสัญญากับโรเจอร์เอาไว้แล้วว่าเขาจะดูแลเด็กที่พึ่งเกิด และแม่ของเขา แต่ในตอนนี้เขายังไม่สามารถทํามันได้เลย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก
“ใช่! ”
โรแกนนั้นได้พยักหน้า เขาไม่ได้คิดที่จะปิดบังเรื่องนี้แต่อย่างใด
“ ฉันต้องการพาเธอไปอยู่ด้วย!”
การ์ปได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“ คิดให้ดีๆล่ะ!”
โรแกนนั้นได้ยืนขึ้นมาในทันที เขาขี้เกียจเกินกว่าที่จะตอบการ์ป
“ เฮ้ ไอหนูเดี๋ยวก่อน นายได้ยินที่ฉันพูดไหม?”
การ์ปนั้นรู้สึกสับสนมาก
“ ฉันไม่ได้หูหนวก!”
โรแกนนั้นได้นั่งลงอีกครั้งพร้อมกับท่าทางที่บอกว่าเขานั้นไม่ได้หูหนวก
“ ถ้าฉันเดาไม่ผิดนายกําลังจะไปที่หมู่เกาะชาบอนดี้งั้นสินะ!”
น้ำเสียงของการ์ปนั้นจริงจังมาก
“ใช่คุณพูดถูก!”
หลังจากเงียบอยู่ซักพักโรแกนก็ได้พยักหน้า
“ ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายไปมีปัญหาอะไรกับพวกมังกรฟ้าเพราะนั้นมันเป็นธุระของนายและฉันก็ไม่สามารถจัดการกับมันได้เ”
“ แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นพวกเขาได้ร้องของกําลังเสริมจากกองทัพเรือ ดูเหมือนว่าพวกเขานั้นจะรู้เรื่องของนายแล้ว!”
เมื่อได้ยินอย่างงั้นดวงตาของโรแกนก็ได้หดแคบลง
“ แล้วนายลองคิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ารูจยังอยู่กับนายต่อไป?”
“ เธอก็จะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นของการ์ปนั้นได้ดังก้องเข้าไปในหูของโรแกนราวกับเสียงฟ้าร้อง
