S.PP: บทที่ 172: คุณจะให้ผมไปกับโจรสลัดงั้นหรอ?
การ์ปที่ไม่สามารถพูดโน้มน้าวโรแกนได้นั้นเขาจึงหยุดพูดและส่ายหัว
“ ฉันรู้ว่านายเป็นคนที่ทรงพลังและสามารถเอาชนะพลเรือเอกได้ แต่นายจะต้องระวังพวกมังกรฟ้าให้มากๆ!”
โรแกนพยักหน้า เขารู้ดีว่าระบบนั้นจะสามารถช่วยเขาได้ เขาสามารถอัญเชิญวิญญาณที่ทรงพลังออกมาเผชิญหน้ากับพวกมังกรฟ้าได้
การอัญเชิญแบบสุ่มนั้นอาจจะไม่มีประโยชน์แต่ถ้าเป็นแบบกําหนดหมวดหมู่นั้นมันก็อีกเรื่อง แต่ราคาของมันนั้นก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเช่นกัน
“ บอกฉันมาได้แล้วว่ารูจอยู่ที่ไหนเดี๋ยวฉันจะไปบอกให้โบการ์ดพานายไปในที่ๆนายต้องการเอง!”
ดวงตาของโรแกนนั้นได้เปล่งประกายขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นานทหารเรือที่อยู่โดยรอบก็ได้สติกลับคืนมา
โรแกนนั้นไม่ใช่คนที่ทุกคนเชื่อใจแต่การปนั้นรู้สึกว่าเขานั่นสามารถไว้ใจได้
“ โบการ์ด ไปกับพวกเขาและเมื่อไหร่ที่นายไปถึงหมู่เกาะชาบอนดี้ก็ลงมาจากเรือของพวกเขาแล้วติดต่อกลับมา!”
การ์ปนั้นได้หันหัวของเขาและสั่งผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
“ รับบทราบ พลเรือโทการ์ป!”
โบการ์ดได้พยักหน้าในทันทีพร้อมกับทําความเคารพหัวหน้าของเขา
แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ได้ชี้ไปที่โรแกนด้วยความประหลาดใจ
“ เดี๋ยวก่อนนะ? คุณต้องการให้ฉันไปกับพวกโจรสลัดพวกนี้งั้นหรอ?”
“ มีปัญหาอะไร? นอกจากนี้แล้วพวกเขาก็ไม่ใช่โจรสลัดด้วยนายเห็นธงโจรสลัดบนเรือของพวกเขาหรือไง?”
การ์ปได้เดินเข้าไปหาโบการ์ดและเขกหัวของเขา
“ เอาล่ะ สหายจากกองทัพเรือตามฉันมา”
เสียงของโรแกนได้ดังออกมาพร้อมกับเดินไปข้างหน้า โบการ์ดนั้นเดินตามเขามาด้วยความโมโห
“ นี่ไอหนู…ดูแลหมอนั้นด้วยและอย่าทําให้เขาตายล่ะ!”
เรือทั้งสองลําได้แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว การ์ปที่ยีนอยู่บนหัวเรือนั้นก็ได้ตะโกนออกมา
โรแกนนั้นยิ้มแล้วมองกลับไปที่คล็อกโคไดล์และคนอื่นๆ พวกเขานั้นถูกการ์ปจัดการอย่างง่ายดายแต่พวกเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด แต่ความมั่นใจของพวกเขานั้น คงจะถูกทําลายอย่างย่อยยับ
การฝึกฝนที่ผ่านมานั้นทําให้พวกเขาแข็งแกร่งก็จริงแต่ผลที่ออกมานั้นมันไม่ค่อยเป็นที่พอใจนักเพราะพวกเขาพ่ายแพ้ ให้กับการปอย่างง่ายดาย
“ กัปตัน หมอนี้เป็นใคร?”
ก่อนที่เจสันและคล็อกโคไดล์จะพูดออกมานั้นลูกเรือฝึกหัดคนหนึ่งก็ได้ถามออกมา
“ นี่คือโบการ์ดต่อจากนี้เขาจะเป็นคนนําทางให้พวกเรา”
“ ทหารเรือจะมานําทางให้พวกเรางั้นหรอ?”
ลูกเรือทั้งหมดนั้นต่างก็รู้สึกประหลาดใจ
พวกเขานั้นเคยได้ยินมาหลายครั้งแล้วว่ากัปตันของพวกเขานั้นลึกลับมาก
โบการ์ดนั้นได้ยืนมองไปที่การ์ปที่กําลังโบกมือมาให้เขา ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความขมขื่นเขาอยากจะร้องไห้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เขาได้หันกลับไปมองและ เห็นกลุ่มอาชญากรที่อยู่ข้างหลังเขากําลังรู้สึกสิ้นหวังกับชีวิต
“ คุณการ์ป ทําไมต้องเป็นผมด้วย”
ในตอนนี้เขากําลังกรีดร้องอยู่ภายในใจของเขาดูเหมือนว่าการ์ปที่อยู่ไกลออกไปนั้นจะได้ยินเสียงภายในใจของเขา
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า โบการ์ดเมื่อไหร่ที่นายทํางานนี้สําเร็จ ฉันจะเลื่อนขั้นให้นาย!”
ในขณะนี้จิตวิญญาณของโบการ์ดนั้นกําลังลุกไหม้ด้วยความโมโห
เขาไม่ได้อยากเลื่อนขั้นซักหน่อย
“ โบการ์ดนายแค่พาเราไปที่หมู่เกาะชาบอนดี้ หลังจากนั้นนายก็สามารถกลับไปได้เลย!”
โรแกนได้เดินเข้ามาหาเขาและพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา เพื่อสงบสติอารมณ์ของเขา
ปากของโบการ์ดนั้นกําลังสั่น,เขาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่หลังจากมองไปที่พวกเขา เขาก็ยอมแพ้ไปในทันที พร้อมกับเดินไปที่หางเสือเรือ
“ เปลี่ยนเส้นทาง พวกนายต้องการไปที่เกาะลอยฟ้างั้นหรอ?”
น้ําเสียงของเขานั้นดูไม่เต็มใจ
“เฮ้ ทหารเรือฉันแนะนําให้นายไปถอดชุดออก เพราะถ้าคนอื่นมาเห็นนายเข้าละก็พวกเขานั้นจะต้องเข้าใจผิดว่านายเป็นพรรคพวกของเราแน่”
ลูกเรือฝึกหัดคนหนึ่งได้พูดออกมาพร้อมกับชี้มาที่ชุดของเขา ในตอนนี้โบการ์ดรู้สึกโมโหมาก
แต่สิ่งที่เขาพูดมานั้นก็มีเหตุผลดังนั้นโบการ์ดจึงเดินไปถอดชุดออกและเดินกลับไปที่หางเสือเรืออีกครั้ง
หลังจากเห็นพวกเขาหัวเราะออกมา โบการ์ดก็อยากจะร้องให้เขาไม่ชอบที่นี่เอาซะเลย
ด้วยการบังคับของโบการ์ดรูทดารก้อนก็ได้เปลี่ยนเส้นทาง
โรแกนนั้นไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเส้นทางที่โบการ์ดกําลังไป หรือก็คือกองทัพเรือนั้นรู้จักเส้นทางที่คนอื่นไม่รู้
เขาไม่จําเป็นต้องมาใส่ใจกับเรื่องนี้เนื่องจากลูกเรือฝึกหัดทั้งหกคนนั้นทําหน้าที่ของพวกเขาได้เป็นอย่างดีโดยไม่ต้องร้องขอความช่วยเหลือจากสมาชิกดั้งเดิม การมีลูกเรือเพิ่มก็มีข้อดีของมัน
หลังจากพ่ายแพ้ให้กับการ์ป เจสันนั้นก็ดูจะหงุดหงิดมาก เขาไม่ยอมพูดคุยกับคนอื่นเลยเขาเอาแต่ฝึกอยู่ตลอดเวลา
เทรนซุและคล็อกโคไดล์นั้นก็ได้เดินเข้ามาหาโรแกนเพื่อที่จะถามอะไรบางอย่าง
“ กัปตัน ความแข็งแกร่งของฉันมันยังไม่พองั้นสินะ?”
คล็อกโคไดล์นั้นได้ถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่ทุ่มต่ํา
ตอนที่โดนหมัดของการ์ปนั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้รับรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง เพียงแค่หมัดเดียวการป้องกันทั้งหมดของเขาก็ถูกทําลายลงอย่างสมบรูณ์
“โอ้? นายต้องการอะไรล่ะ?,อยากให้ฉันแนะนํานายเกี่ยวกับผลไม้ปีศาจอีกแล้วหรอ!”
โรแกนได้ถามออกมา
“ ทักษะของฉันนั้นมันแย่เกินไปและความแข็งแกร่งทางร่างกายของฉันมันก็ยังไม่เพียงพอ!”
คล็อกโคไดล์นั้นดูเศร้ามาก
โรแกนนั้นได้ยกยิ้มขึ้นมา
“ นั่นง่ายมาก นายก็แค่ต้องฝึกฝนจนไปให้ถึงในระเดียวกันกับพวกเหนือมนุษย์”
“เหนือมนุษย์?” คล็อกโคไดล์ได้พึมพําออกมา
หลังจากกินผลซุนะ ซุนะเขาก็สามารถแปลงสภาพร่างกายได้ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขานั้นพิเศษกว่าคนทั่วไป อย่างไรก็ตามในตอนที่โรแกนได้บอกให้เขาฝึกฝนเพื่อไปให้ถึงในระดับเดียวกับพวกเหนือมนุษย์มันทําให้เขารู้สึกสับสน
“ ใช่…นายต้องฝึกให้มากกว่านี้เพื่อไปให้ถึงในระดับเดียวกับพวกเหนือมนุษย์!”
ในขณะที่เขาพูดนั้นเขาก็ได้ชี้ไปที่เจสัน
“ เหมือนอย่างเขา!”
ใบหน้าของคล็อกโคไดล์นั้นมีดลงในทันที ระดับความแข็งแกร่งทางด้านร่างกายของเจสันนั้นสูงมาก นี้เขาต้องใช้เวลานานขนาดไหนกัน?
“ แน่นอน ถ้านายต้องการที่จะไปถึงในระดับเดียวกับเขา นายจะต้องใช้เวลาประมาณสิบปีถ้านายฝึกตามวิธีปก
โรแกนได้พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขา
ใบหน้าของคล็อกโคไดล์นั้นได้มีดลงในทันที
“ อย่างไรก็ตาม ถ้านายสามารถเชี่ยวชาญวิชาปัญญามังกรคชสารได้นายก็จะสามารถเอาชนะข้อบกพร่องนั้นได้!”
“ และในตอนนี้ฉันก็มีทักษะร่างกายที่จะสอนนาย!”
คําพูดของโรแกนนั้นมันทําให้ดวงตาของคล็อกโคไดล์ เปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง
