S.P.P: บทที่ 176: สมาชิกใหม่
ตั้งแต่เกิดพวกเขาทั้งหกคนนั้นต่างก็ช่วยเหลือกันและกันมาตลอด แม้ว่าพวกเขาจะเป็นแค่เด็กกําพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยงแต่พวกเขาก็ไม่ได้แยกจากกัน,พวกเขานั้นมีสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่น
แม้แต่ในตอนที่เขายังอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมพวกเขาก็ช่วยทํามาหากันอยู่ในร้านของพวกเขา แต่ในตอนที่พวกเขาโตขึ้นและได้ยินคําพูดของโรเจอร์มันทําให้พวกเขาอยากออกไปตามหาสมบัติที่เขาพูดถึงและในที่สุดในตอนที่พวกเขาอายุสิบเจ็ดพวกเขาก็ได้ตัดสินใจออกทะเลเพราะว่าพ่อแม่บุญธรรมของพวกเขานั้นได้ตายลงจากโรคร้าย
ในเวลานั้นพวกเขานั้นได้ยินข่าวเกี่ยวกับกลุ่มโจรสลัดของคล็อกโคไดล์แล้วพวกเขาก็ได้ไปขอเข้าร่วมในทันที
คล็อกโคไดล์นั้นเป็นกัปตันที่เข้มงวดมากแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ดูแลลูกเรือได้ดีมากเช่นกัน,พวกเขานั้นรู้สึกชื่นชมกัปตันของพวกเขาอยู่อย่างลับๆในใจ แต่ในวันนั้นเองทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
กัปตันที่แข็งแกร่งของพวกเขานั้นพ่ายแพ้และถูกบังคับให้ไปเข้าร่วมกับอีกกลุ่มและด้วยเหตุนี้เองกลุ่มโจรสลัดที่มีอนาคตของพวกเขาก็ได้ล่มสลายในทันที, สมาชิกทั้งหมดนั้นต่างก็รู้สึกสับสนและไม่รู้ว่าควรจะทําอะไรต่อไปดี
จนกระทั่งในที่สุดพวกเขาก็ได้ตัดสินใจที่จะรออยู่ที่ท่าเรือ
พวกเขานั้นคือคนที่มีความหลงใหลและเชื่อมั่นในความฝันของพวกเขาเอง,เพราะฉะนั้นมันไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้
มันเป็นการตัดสินใจที่ทําให้พวกเขามีโอกาสได้กระโดดเข้ามาในชีวิตใหม่นี้
พวกเขาได้พบกับกัปตันคนใหม่และได้พบกับคล็อกโคไดล์ที่เปลี่ยนไป
เขาแตกต่างจากที่เคยเป็นในอดีต,เขากลายเป็นคนที่สุขุมและมีจิตใจที่ดี
แถมยังมีเจสัน,เขาคุยเล่นกับพวกเขาทุกวันเขามักจะหัวเราะไปกับพวกเขาเสมอและในบางครั้งเขาก็มักจะโชว์ความแข็งแกร่งของเขาให้พวกเขาดู,นอกจากนี้แล้วก็ยังมีเทรนซุที่ชอบตกปลาโดยใช้ปืนของเขาและคุยเล่นกับพวกอยู่ตลอดหรือแม้แต่อดีตกัปตันของพวกเขาคล็อกโคไดล์เขามักจะยิ้มให้กับพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง
กลุ่มๆนี้นั้นมันให้ความรู้สึกราวกับบ้าน
“เฮ้,พวกนายหน่ะ!”
เจสันได้มองไปที่เหล่าลูกเรือฝึกหัดและพูดออกมาว่า
“ ตั้งใจฝึกหล่ะและในอนาคตฉันจะสอนทักษะที่แข็งแกร่งกว่าให้พวกนาย!”
ในตอนนั้นเอง,คล็อกโคไดล์ก็ได้จุดซิการ์ของเขาและเดินเข้ามาหาพวกเขา
เล็อกโคไดล์!”
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้มองมาที่เขา
“ เจสันนายนี่สุดยอดไปเลยนะ ฉันละยอมรับในตัวของนายจริงๆ”
คล็อกโคไดล์ได้พยักหน้า
“ เฮ้ แล้วฉันล่ะ!”
เทรนซุที่กําลังนั่งสมาธิอยู่นั้นจู่ๆก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาที่ประตูพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
เหล่าลูกเรือฝึกหัดนั้นรู้สึกตื่นเต้นมากและพวกเขาได้ตะโกนออกมาว่า “ลูกพี่เทรนซุ!”
“ เฮ้, พวกนายแก่กว่าฉันดังนั้นพวกนายต้องเรียกฉันว่าน้องชายเทรนซุ!”
เทรนซุได้พูดออกมาอย่างทําอะไรไม่ถูก
“ ฮ่า ฮ่าเก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง!”
เจสันได้หัวเราะออกมา
“ ผู้นําหนุ่ม,ฮ่า ฮ่า!”
คล็อกโคไดล์ก็ได้หัวเราะออกมาเช่นกัน
ประโยคนี้ทําให้ทั้งหกรู้สึกตื่นเต้นมาก
“ ฮ่า ฮ่า,ฉันเห็นด้วยกับนาย!”
เจสันก็ได้หัวเราะออกมาอีกครั้ง
“ ดูเหมือนว่าพวกนายจะลืมฉันไปแล้วงั้นสินะ!”
ในตอนนั้นเองเสียงของโรแกนก็ได้ดังขึ้นมา
เขาได้จ้องมองไปที่เหล่าลูกเรือฝึกหัดอย่างจริงจัง
“ พวกนายอาจไม่รู้ว่าเรากําลังทําอะไรกันอยู่ในเวลานี้
โรแกนได้สูดลมหายใจเข้าพร้อมกับการแสดงออกที่จริงจัง
“ ฉันขอบอกพวกนายก่อนเลยว่ามันอันตรายมากเพราะว่าพวกเราจะไปสู้กับพวกมังกรฟ้า!”
หลังจากได้ยินอย่างนั้นทั้งหกต่างก็สูดหายใจเข้าไปอย่างหนัก
“อะ-อะไรนะ?”
พวกเขาหันมามองหน้ากันในพริบตานั้นเองพวกเขาก็ได้มองไปที่โรแกนและพูดออกมาว่า
“ กัปตัน,เราตัดสินใจแล้วที่จะสู้ไปพร้อมกับคุณแม้ว่าเราจะต้องสู้กับโลกทั้งใบเราก็ไม่กลัว”
“ ใช่,พวกเรานะไม่รู้สึกกลัวเลยซักนิด!”
“ ใช่กัปตัน,เราจะไปกับคุณด้วย!”
“ สิ่งสุดท้ายที่พวกเราจะคิดถึงคือความกลัว,ได้โปรดพาพวกเราไปกับคุณ!”
เหล่าลูกเรือฝึกหัดต่างก็ร้องตะโกนออกมา
ความมุ่งมั่นของพวกเขานั้นทําให้โรแกนรู้สึกตกใจ,เขาได้แสดงรอยยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้า
“ จากนี้ไปพวกนายคือพรรคพวกของฉัน!”
ในตอนนี้พวกเขารู้สึกดีใจมาก
ทั้งหกนั้นกําลังรู้สึกตื่นเต้น, พวกเขาได้สวมกอดกันอย่างมีความสุข
“ เจสัน,ไปเอาสาเกมา!”
“ เทรนซุเตรียมตัวให้พร้อมเรากําลังจะมีปาร์ตี้ต้อนรับสมาชิกใหม่ในกลุ่มของพวกเรา!”
โรแกนได้ตะโกนออกมา
“รับทราบ!”
ในไม่ช้าเสียงก็ได้ดังขึ้นมา,ในตอนนี้บนเรือนั้นกําลังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
โบการ์ดที่อยู่ตรงหางเสือนั้นเขารู้สึกสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้นบนเรือ
“ พวกเขามีปัญหาอะไรกันรึป่าว? ถึงได้ตะโกนกันเสียงดังขนาดนี้!”
โดยไม่คํานึงถึงความคิดของโบการ์ด,โรแกนและลูกเรือของเขานั้นกําลังจัดโต๊ะพร้อมกับเครื่องดื่มอย่างรวดเร็ว
“ วันนี้พวกเรามีคนอยู่เยอะเพราะฉะนั้นมากินหม้อไฟกันเถอะ!”
โรแกนได้พูดออกมาพร้อมกับหัวเราะ
” หม้อไฟ?”
ทุกคนนั้นต่างก็รู้สึกสงสัย, หลังจากนั้นไม่นานโรแกนก็ได้เดินเข้าไปในครัว
“ มังกรคชสารหนึ่ง,สอง,และสามเข้ามาช่วยฉันหน่อย!”
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสี่ก็ได้ยกอาหารมาที่โต๊ะ
หลังจากนั้นไม่นานทั้งโต๊ะนั้นก็เต็มไปด้วยอาหาร,บนโต๊ะนั้นมีอาหารอยู่หลากหลายประเภท
และในที่สุดในตอนที่อาหารจานสุดท้ายถูกวางลงตรงกลางโต๊ะนั้นโรแกนก็ได้นั่งลง
หลังจากที่ได้เอาอาหารเข้าปากนั้นแววตาของทุกคนนั้นต่างก็เปล่งประกายขึ้นมาอร่อย!”
เสียงของเจสันนั้นดังยิ่งใครเพื่อน
“ เฮ้โบการ์ดมากินด้วยกันสิ!”
โรแกนได้เรียกโบการ์ดให้มากินด้วยกัน
“ กัปตัน,เขาเป็นศัตรูกับพวกเราไม่ใช่หรอ?”
หนึ่งในมังกรคชสารได้ถามออกมาอย่างสงสัย
“เพี้ยะ!”
มังกรคชสารอีกคนนั้นก็ได้ตบไปที่หัวของเพื่อนเขาแล้วพูดออกมาว่า
“ ทําไมนายต้องไปตั้งข้อสงสัยด้วยในเมื่อกัปตันกําลังพูดอยู่นายก็อย่าไปขัดจังหวะเขา!”
โรแกนได้หัวเราะแล้วส่ายหัว “ เขาเป็นทั้งศัตรูและเพื่อน,แล้วก็มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยใครบอกว่าศัตรูนั้นไม่สามารถกลายมาเป็นเพื่อนกันได้เ”
“ ในสงครามนั้นพวกเราทั้งสองฝ่ายต่างก็ต้องการกันและกัน แล้วทําไมเราถึงไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้ล่ะ,พวกเราควรจะดื่มด้วยกันอย่างมีความสุขและร้องเพลงไปด้วยกัน”
“ เราทุกคนนั้นต่างก็ต้องการมิตรภาพ!”
เมื่อได้ฟังคําพูดของเขาแววตาของทุกคนนั้นก็เปล่งประกายขึ้นมา
“ใช่แล้ว!”
มังกรคชสาร 4 ได้ตะโกนออกมา
หลังจากนั้นโบการ์ดก็ได้เดินมานั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับใบหน้าที่ซับซ้อน
คําพูดของโรแกนนั้นมันทําให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก
ศัตรูและเพื่อนทั้งสองคํานั้นคือคําที่มีความหมายตรงข้ามกัน,แต่ชายคนนี้กลับมองความขัดแย้งนั่นเป็นสิ่งที่สามารถเข้ากันได้
