S.P.P: บทที่ 178: หมู่บ้านฟูซา
เมื่อโรแกนหันลังกลับมา เขาก็ได้เห็นใบหน้าของที่ตกตะลึงของทุกคน
” พวกนายเป็นอะไรกัน?”
โรแกนได้ถามออกมาอย่างสงสัย
“ กะ-กัปตัน,นามสกุลของคุณ.!”
“นามสกุลของกัปตันเหมือนกับเขาคนนั้น”
“โอ้พระเจ้า,ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย!?”
ในตอนนี้ดวงตาของพวกเขานั้นได้เบิกกว้างออกมาในทันที
โบการ์ดนั้นรู้สึกตกใจมาก เขาได้จ้องมองไปที่โรแกน
หากตัวตนของชายคนนี้เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆละก็มันจะกลายเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวมาก
ค่าหัวของเขานั้นไม่ได้สูงมากนักนั่นหมายความว่ากองทัพเรือนั้นอาจจะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของโรแกนแต่มันก็มีข่าวลืออยู่เรื่องหนึ่งภายในกองทัพเรือข่าวลือนั่นก็คือ
ราชาโจรสลัดโรเจอร์มีน้องชาย!
“ อย่างที่พวกนาย เขาคนนั้นคือพี่ชายของฉัน!”
โรแกนได้พูดพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“ฮืด…”
เสียงลมหายใจเข้าออกของพวกเขานั้นได้ดังออกมา ในเวลาเดียวกันดวงตาของพวกเขาทุกคนนั้นก็เปล่งประกายขึ้นมา
“ ถ้างั้นพวกเราก็กําลังอยู่ในกลุ่มโจรสลัดของน้องชายของโรเจอร์งั้นหรอ?”
“ พระเจ้า ฉันโคตรมีความสุขเลย ฉันจะเป็นลมแล้ว!”
“ ฉันมีลางสังหรณ์ว่าพวกเราจะต้องกลายเป็นที่สุดของท้องทะเลอย่างแน่นอน!”
สมาชิกใหม่ทั้งหกคนนั้นดูมีความสุขมาก
คล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกช็อคมาก รูม่านตาของเขานั้นหดแคบลงอยู่หลายครั้งเขานั้นอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของโรแกนมาตลอด แต่เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาจะน่าตกใจขนาดนี้
ในตอนนี้เขาได้จินตนาการไปแล้วว่าวันหนึ่ง โรแกนนั้นจะต้องได้ปกครองโลกของโจรสลัด
เมื่อไหร่ที่เขาสร้างกลุ่มโจรสลัดของเขาจนเสร็จสมบูรณ์ ศัตรูทั้งหมดจะต้องยอมศิโรราบต่อหน้าเขา
ชายหนุ่มตรงหน้าเขานั้นเป็นคนที่ใกล้เคียงกับคําว่าราชาโจรสลัดที่สุดแล้วในอนาคต
“ อย่าตื่นเต้นเกินไป ตอนนี้พวกเราไม่ได้เป็นโจรสลัด”
โรแกนได้ส่ายหัวและกล่าวขัดจังหวะจินตนาการของพกวเขาทุกคน
“อะ-อะไรกัน?,กัปตันแล้วพวกเราคืออะไร?”
มังกรคชสาร 4 ได้ถามออกมาอย่างสงสัย
ในคราวนี้ไม่มีใครเดินมาตบเขาแล้ว,พวกเขาทุกคนต่างก็จ้องมองไปที่โรแกนด้วยความสงสัย
“คืออะไรงั้นหรอ?”
เมื่อเขาได้ยินคําถามโรแกนก็ได้นิ่งเงียบไป
เขาไม่รู้ว่ากลุ่มของพวกเขานั้นคืออะไรกันแน่ โจรสลัดงั้นหรอ? ก็ไม่ คณะปฏิวัติก็อาจจะ เขาได้มองไปที่ลูกเรือของเขาเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี
โรแกนได้ส่ายหัวแล้วเริ่มคิดอย่างรอบคอบ
นี่อาจจะถึงเวลาที่เขาจะสร้างกลุ่มโจรสลัดขึ้นมาแล้ว
มันไม่ใช่แค่เรื่องของความแข็งแกร่งเมื่อไหร่ที่ขนาดของกลุ่มของเขาขยายตัวขึ้น เขาก็จะต้องมีสัญลักษณ์ธงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สัญลักษณ์ธงนั้นมันก็เหมือนกับจิตวิญญาณและเสาหลักที่คอยยึดเหนี่ยวจิตใจของทุกคนในกลุ่มของเขา
เหมือนกับกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว,กลุ่มโจรสลัดโรเจอร์,และกลุ่มโจรสลัดราชสีห์ทองคํา,ในตอนที่พวกเขาจึงแล่นเรือใหม่ๆนั้นพวกเขาต่างก็สร้างสัญลักษณ์ธงของพวกเขาขึ้นมาเพื่อเป็นตัวแทนกลุ่มของพวกเขา
“ กัปตัน ขอร้องหล่ะสร้างกลุ่มโจรสลัดเถอะ!”
ในตอนนั้นเองเสียงของใครบางคนก็ได้ดังขึ้นมา
“ใช่กัปตัน มาก่อตั้งกลุ่มโจรสลัดกันเถอะ!”
ดวงตาที่หดแคบของคล็อกโคไดล์นั้นได้ขยายตัวขึ้นมาพร้อมกับการแสดงออกที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาเงียบแต่เอาเข้าจริงแล้วเขานั้นกําลังรู้สึกตื่นเต้น
ในยุคสมัยใหม่นี้การเป็นโจรสลัดนั้นมันเป็นสิ่งที่สามารถทําให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้นได้อย่างแท้จริง
หลังจากคิดไปครู่หนึ่ง โรแกนก็ได้มองไปที่พวกเขาทุกคน และเผยรอยยิ้มออกมา
“ ถ้างั้นเราก็ต้องมีสัญลักษณ์ธงกันก่อน!”
“เย้!”
ทุกคนนั้นต่างก็กระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง
ในที่สุดโรแกนก็ตัดสินใจที่ก่อตั้งกลุ่มโจรสลัดของเขาขึ้นมา
อีกด้านหนึ่ง ทหารเรือกลุ่มหนึ่งนั้นกําลังเคลื่อนไหวกัน อย่างรวดเร็วภายใต้สายตาของชาวบ้าน
“พลเรือโทการ์ป ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะครับ!”
นาวาเอกที่อยู่ข้างหลังเขาได้กล่าวกระซิบออกมา
“ แล้วนายมีความคิดที่ดีกว่านี้ไหมหล่ะ?,กองร้อยนี้นั้นจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในประเทศนี้อย่างง่ายดายเลยถ้าไม่ใช่เพราะอํานาจในการควบคุมของเผ่ามังกรฟ้า”
การ์ปได้เลิกคิ้วแล้วมองมาที่เขาอย่างเฉยชา
“ ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ผมพูดถึงเรื่องความเห็นแก่ตัวของคุณ!”
เขากําลังรีบและเขาก็ต้องการคําอธิบาย
“แล้วนายคิดว่าฉันมาที่นี่เพราะฉันใจกว้างงั้นหรอ?”
การ์ปนั้นได้ปลดปล่อยแรงกดดันออกมาพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หุ้มต่ำ
นาวาเอกนั้นรู้สึกตื่นตระหนกในทันที ความกลัวนั้นได้ฉายชัดอยู่ในแววตาของเขา
เขานั้นรู้สึกได้ถึงบรรยากาศของการปที่เปลี่ยนไป
ในตอนนี้เขากําลังรู้สึกหวาดกลัว
“คะ-คุณการ์ป พวกเราจะไม่บอกใคร”
นาวาเอกนั้นได้ทําความเคารพและเตรียมตัวที่จะจากไป
หลังจากนั้นไม่นานความโกรธของการ์ปก็ได้จางหายไป พร้อมกับบรรยากาศที่กลับมาเป็นปกติ
“ ไม่มีอะไร ฉันมาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมเพื่อนเก่าก็เท่านั้น มันไม่ส่งผลกระทบต่อภารกิจหรอก”
หลังจากพูดจบ กลุ่มของเหล่าทหารเรือก็ได้จากไปอย่างรวดเร็วและหายไปในพริบตา
ครึ่งชั่วโมงต่อมาในเมืองเล็กๆห่างออกไปประมาณ 5 กิโลเมตรจากอลูบาน่า
“ ไอ้หนูนั้นมันระวังตัวมากจริงๆถึงได้เลือกที่นี้ ถ้าให้ฉันหาเองก็คงจะอีกนาน!”
การ์ปได้กวาดตามองไปรอบๆและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ คุณการ์ป กลุ่มของผมได้รับรายงานมาว่าพลเรือจัตวาไดจินนั้นได้มาถึงท่าเรือแล้ว และเขาก็กําลังมุ่งหน้ามายังอลูบาน่า”
ทหารเรือคนหนึ่งได้เดินเข้ามาและกระซิบข้างหูของเขา
“ ตามฉันมา!”
การ์ปได้พยักหน้าและก้าวไปข้างหน้า
ทหารเรือพวกนี้ส่วนใหญ่นั้นก็เป็นแค่พวกที่ทํางานเอกสารและเขาก็จะไล่พวกเขาให้กลับไปในตอนที่เขาทําภารกิจเสร็จแล้ว
ไม่ว่าพวกเขาจะพอใจหรือไม่ก็ตามการปก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา การ์ปนั้นยังคงเป็นหนึ่งในคนที่มีอํานาจมากที่สุดในกองทัพเรือและไม่มีใครกล้าหือกับเขา
ด้วยแววตาที่ไม่แยแสของเขา การ์ปได้มายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง
“ ก๊อค ก๊อค ก๊อค!”
การ์ปนั้นได้เคาะไปที่ประตูและพยายามแสดงสีหน้าที่อ่อนโยนที่สุดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ใครคะ?”
เสียงที่แผ่วเบาได้ดังออกมาจากภายในบ้านตามด้วยเสียงร้องของทารก
“ เขาเกิดแล้วงั้นหรอ!? ไอ้หนูนั้นไม่เห็นบอกฉันเลย”
การ์ปนั้นได้คิดอยู่ในใจของเขา
“ สวัสดี ฉันชื่อการ์ป!”
การ์ปได้ตอบกลับไป
ปิดออกมาและปิดลงในทันที
“รูจ!”
การ์ปได้เรียกชื่อของผู้หญิงที่กําลังอุ้มลูกของเธออยู่
“ คุณมาที่นี่เพื่อจับฉันงั้นหรอ!?”
รูจได้อุ้มเอสด้วยความกังวลใจ
“ไม่! ฉันมาที่นี่เพื่อปกป้องเธอ!”
การ์ปได้ยกยิ้มขึ้นมาแล้วกล่าวอธิบายออกมา
“ กองทัพเรือหน่ะยกเลิกเรื่องการตามหาตัวเธอแล้ว โรแกนได้บอกฉันเกี่ยวกับเธอแล้วฉันก็มาที่นี่เพื่อปกป้องเธอ!”
ดวงตาของรูจนั้นได้เปล่งประกาย และจากนั้นเธอก็ได้พยักหน้า
“ ฉันเข้าใจแล้ว คุณจะพาเราไปที่ไหน?”
รูจนั้นได้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ หมู่บ้านฟูซา!”
