S.P.P: บทที่ 180: มุ่งหน้าสู่วอเตอร์เซเว่น!
“ เราจะสานต่อความหวังและความฝันทั้งหมดของคนรุ่นก่อน,พรรคพวก และพี่น้องของเราด้วยกลุ่มโจรสลัดของเรา”
เสียงของโรแกนนั้นเบามากแต่สายตาของลูกเรือทุกคนนั้นต่างก็เปล่งประกายขึ้นมา
ไฟแห่งความหวังนั้นได้ปะทุขึ้นมาพร้อมกับความทะเยอทะยานที่กําลังขยายใหญ่ขึ้นในจิตใจของพวกเขา
“ แล้วธงโจรสลัดล่ะ?”
ทุกคนนั้นต่างก็เริ่มถกเถียงกันอีกครั้ง,โรแกนนั้นไม่ได้ออกมาความเห็นอะไรออกมาเขาทําเพียงแค่ฟังอย่างเดียวเท่านั้น
บางคนบอกว่าควรใช้ผีเป็นสัญลักษณ์ธงส่วนคนอื่นๆนั้นก็แนะนําให้ใส่ดาบไว้คู่กับหัวกะโหลก,บางคนนั้นต้องการวางดวงอาทิตย์ไว้ที่ด้านหลังของหัวกะโหลก,ข้อเสนอแนะของทุกคนนั้นน่าสนใจมาก
ในตอนนั้นเองเทรนซุที่ฟังอยู่เงียบๆมาตลอดนั้นก็ได้พูดขี้นมา
“ ฉันคิดว่าเราน่าจะลองใช้กระดูกดูนะ!”
“ลูกพี่เทรนซุ มันมีตั้งหลายกลุ่มที่ใช้ธงแบบนั้น”
“ ใช่แล้วเทรนซุมีอะไรเกิดขึ้นกับนายหรือเปล่า?”
“ ไม่ ไม่,ฉันหมายถึงโครงกระดูกไม่ใช่หัวกะโหลก!”
“ โจรสลัดทุกกลุ่มนั้นต่างก็ใช้รูปหัวกะโหลกบนธงของพวกเขางั้นทําไมพวกเราไม่ใช้โครงกระดูกแทนหล่ะ?”
เทรนซุได้พูดอธิบายออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
เมื่อได้ฟังความคิดของเขาทุกคนต่างก็ตกตะลึงและคิดตามคําพูดของเขา
“ คําแนะนําของเทรนซุนั้นยอดมาก!”
“ พวกเราเห็นด้วยกับความคิดนี้!” มังกรคชสารทั้งหกนั้นได้กล่าวออกมาอย่างเห็นด้วย
“ ถ้างั้นก็เอาตามที่เทรนซุพูดเลยแล้วกัน!”
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาใช้โครงกระดูกเป็นสัญลักษณ์ธงงั้นหรอ? มันเป็นอะไรที่ง่ายและชัดเจนดี แถมยังคงมีความน่ากลัวแอบแฝงอยู่อีกด้วย
ต้องขอชมเลยว่าความคิดของเทรนซูนั้นยอดเยี่ยมมาก
ใช้เวลาหนึ่งคืนในที่สุดธงของพวกเขาก็พร้อมใช้งานแล้ว
โครงกระดูกสีดําที่มาพร้อมกับดวงตาสีแดงเพลิง,มันดูราวกับภูตผีที่ก้าวเดินออกมาจากนรกซึ่งเปี่ยมล้นไปด้วยความน่าหวาดกลัว
สิบนาทีต่อมา,ธงโจรสลัดสีดําของพวกเขาก็ได้ถูกชักขึ้นไปบนเสากระโดงเรือลูกเรือทุกคนนั้นต่างก็มองไหที่มันด้วยความตื่นเต้น
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า,พวกเราคือกลุ่มโจรสลัดโซล!”
สมาชิกใหม่ทั้งหกคนนั้นต่างก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
คล็อกโคไดล์ได้จุดซิการ์และพ่นควันออกมา
เจสันนั้นได้กระแทกหมัดของเขาไปที่มืออีกข้างหนึ่งอย่างต่อเนื่อง
เทรนซุนั้นได้พาดปืนไว้บนไหล่ของเขาพร้อมกับผมของเขาที่พลิ้วไหวไปตามสายลม,โรแกนนั้นได้มองไปที่ธงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง
ในตอนนี้โรแกนได้มายืนอยู่บนหัวเรือแล้วมองไปที่ท้องทะเล
ในตอนเที่ยงหลังจากที่กินข้าวกลาง,โบการ์ดก็ได้จ้องที่ใบหน้าของทุกคนด้วยความซับซ้อน
“ ฉันมีข่าวดีจะบอก!”
“ มันคืออะไรบอกฉันมาได้เลย!”
เจสันได้พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
“ ตอนนี้พวกเราใกล้ถึงลองริงค์ลองแลนด์แล้ว!”
โบการ์ดนั้นดูค่อนข้างมีความสุข
เมื่อพวกเขาได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็เงียบลงไปในทันที
ถ้าหากว่าพวกเขากําลังอยู่ใกล้กับเกาะลองริงค์นั้นก็หมายความว่าโบการ์ดนั้นก็จะจากไปในไม่ช้า ถึงแม้ว่าทหารเรือคนนี้จะไม่ได้ใช้เวลาอยู่กับพวกเขามานานมากนักแต่พวกเขาก็รู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อนของพวกเขา
“ เราจะต้องได้เจอกันอีกแน่,นายจะยังคงเป็นเพื่อนของพวกเราเสมอ!”
เทรนซุได้เดินเข้ามาและตบไหล่ของโบการ์ดจากนั้นเขาก็ได้กอดเขา
ลูกเรือทุกคนนั้นต่างก็รู้สึกเศร้าในตอนที่พวกเขาต้องกล่าวคําอําลา
ในตอนนี้เขาได้มายืนอยู่ตรงหน้าของโรแกนพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆในใจของเขา
“ ฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง การตายด้วยมือของเพื่อนมันย่อมดีกว่าการตายด้วยมือของศัตรูที่ไม่รู้จัก”
โรแกนได้ส่งยิ้มไปให้กับโบการ์ด
เมื่อเขาได้ยินคําพูดของโรแกนโบการ์ดก็ได้ร้องไห้ออกมา
“ดูแลตัวเองดีๆหล่ะ!”
น้ำเสียงของโบการ์ดนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและความจริงใจ เขารู้ดีว่ามันอันตรายแค่ไหนที่จะไปสู้กับเผ่ามังกรฟ้า
สามนาทีต่อมา เรือก็ได้จอดเทียบท่าพวกเขานั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย,โบการ์ดนั้นได้กระโดดลงจากเรือและหายตัวไปในพริบตา
หลังจากมองดูการจากไปของโบการ์ด,โรแกนก็ได้หันไปหาลูกเรือของเขาและพูดออกมาว่า
“ ใกล้ถึงเวลาแล้วงั้นสินะ!”
“กัปตัน!”
“ พวกนายเหล่ามังกรคชสารไปซื้อเสบียงแล้วกลับมาในตอนเย็น!”
“ เทรนซุไปซื้อกระสุน!”
“ เจสันไปซื้อของที่จําเป็นสําหรับการฝึกฝนเช่นพวกที่ยกน้ำหนัก,ดัมเบลล์,และยารักษาโรคต่างๆฯลฯ …”
“ส่วนนายคล็อกโคไดล์,อยู่ดูแลเรืออยู่ที่นี่!”
“ไปได้”
เมื่อเขาพูดจบทุกคนต่างก็กระโดดลงจากเรือและลงมือทําหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างรวดเร็ว
พวกเขาได้หายตัวไปในพริบตา
ส่วนคล็อกโคไดล์นั้นก็กําลังยืนอยู่บนหัวเรือ, เขายังคงสูบซิการ์ของเขาต่อไปพร้อมกับมองไปที่เกาะตรงหน้าเขา
“ นี่ฉันต้องมาอยู่บนเรือหรอเนี้ย,น่าเบื่อจริงๆ!”
ในตอนที่เขาเดินเข้าไปในเมืองนั้นโรแกนก็ได้พบว่าสิ่งมีชีวิตและพืชพันธ์ต่างๆนั้นมันเป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก
รูปร่างของพวกมันนั้นแตกต่างจากปกติราวกับว่าพวกมันถูกดึงจนยืดยาวออกมา
“ เป็นเพราะสภาพอากาศที่แตกต่างของเกาะแห่งนี้ฉันหรอ?”
เขานั้นได้คิดอยู่ในใจอย่างลับๆ แต่เขานั้นก็ยังไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงอยู่ดีโลกนี้นั้นเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้
ยกตัวอย่างเช่นในพื้นที่เดียวกันแต่กลับมีมีสภาพอากาศที่แตกต่างกันหรือแม้กระทั่งวัฒนธรรมก็ยังแตกต่างกันทั้งๆที่อยู่ในที่เดียวกัน
อีกตัวอย่างหนึ่งที่นับว่าเป็นสิ่งที่ลึกลับที่สุดในโลกนี้นั่นก็คือผลไม้ปีศาจ!
ลองริงค์ลองแลนด์นั้นเป็นหมู่เกาะไม่ใช่เกาะ,สิ่งมีชีวิตและพืชพันธ์นั้นมีความโดดเด่นเป็นอย่างมาก มันทําให้คนที่พึ่งเคยมานั้นต่างก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็น
“ มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายในโลกใบนี้และมีสถานที่มากมายที่เต็มไปด้วยอันตราย!”
รอยยิ้มนั้นได้ปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของโรแกนตอนนี้เขากําลังรู้สึกตื่นเต้น
ในตอนเย็น,ทุกคนก็ได้กลับมาที่เรือพร้อมกับสิ่งของมากมายจากนั้นในตอนกลางคืนเรือก็ได้แล่นออกไปอย่างช้าๆ
“ จุดหมายต่อไป,วอเตอร์เซเว่น!”
โรแกนนั้นกําลังยืนอยู่บนหัวเรือพร้อมกับหันหน้าไปรับลมทะเล
“ ในครั้งนี้จุดประสงค์ของเรานั้นไม่ใช้การแล่นเรือหรือเดินทางไปที่ครึ่งหลังของแกรนด์ไลน์”
“ แต่จุดประสงค์ของพวกเราในครั้งนี้คือการไปเอาตัวพวกพ้องของพวกเรากลับมา!”
“ เมื่อไหร่ที่พวกเราทําภารกิจนี้เสร็จฉันจะพาพวกนายไปพบกับการผจญภัยสุดวิเศษ!”
“ พวกเราจะเริ่มต้นจากศูนย์เพื่อมองดูความสวยงามของโลกใบนี้!”
เสียงที่แผ่วเบาของเขาได้ดังเข้าไปในหูของลูกเรือทุกคน
“ ฮ่า ฮ่า,กัปตันเราจะไปกับคุณทุกที่!”
“ การผจญภัยงั้นหรอ? ฉันเฝ้ารอมันมาตลอด!”
“ ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะเริ่มต้นที่อีสต์บลูซึ่งเป็นบ้านเกิดของราชาแห่งโจรสลัด โกล ดี โรเจอร์!”
หลังจากได้ยินคําพูดของโรแกนทุกคนต่างก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
