S.PP: บทที่ 189: พิมพ์เขียวของพลูตัน
เจสันและเทรนนั้นได้เดินไปบนเกาะด้วยกันพวกเขานั้น คุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ในที่สุดโรแกนก็กระโดดลงมาจากเรือ
“ นี่มังกรคชสาร 5 ฝากดูแลเรือด้วยล่ะ!”
โรแกนได้ตะโกนจากข้างล่างขึ้นไปหามังกรคชสาร – ไม่ต้องกังวลกัปตัน,ฉันจะทํามันให้ดีที่สุด!”
โรแกนได้โบกมือลาแล้วร่างของเขาก็ได้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
เทศกาลหน้ากากในวอเตอร์เซเว่นนั่นเป็นเทศกาลที่ถูกจัดขึ้นทุกปี,การสวมหน้ากากต่างๆนั้นเป็นวิธีการเฉลิมฉลองของผู้คนบนเกาะวอเตอร์เซเว่น
เขาต้องการกลมกลืนไปกับพวกเขาดังนั้นนี้จึงเป็นสาเหตุที่โรแกนไปซื้อหน้ากากมาจากแฝงข้างทาง
เขาเลือกหน้ากากลิงที่เรียบง่ายมากมันดูเหมือนกับซุนหงอคงจากอนิเมชั่นเรื่องเห้งเจียถล่มสวรรค์ (มันไม่มีในไทย นะครับชื่อเรื่องจริงๆชื่อ Havoc In Heaven)
โรแกนได้ปิดบังตัวตนของเขาด้วยหน้ากากของเขาและเดินไปที่อู่ต่อเรือ
ในเวลาเดียวกันเหล่าลูกเรือของเขาก็ได้เข้าไปในเกาะกันหมดแล้วที่อู่ต่อเรือของทอมในตอนนี้ได้มีกลุ่มคนที่เพิ่งมาใหม่
เหล่าช่างต่อเรือที่เห็นกลุ่มคนที่พึ่งมาถึงนั้นได้ก้าวเข้ามา ในอู่ต่อเรือพวกเขาก็ดูจะโกรธมากพวกเขานั้นได้เตรียมตัวที่จะไล่พวกเขาออกไปแล้ว
“ อย่าทําอะไรโง่ๆ,ปล่อยให้พวกมันเข้ามา!”
ไอซ์เบิร์กได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
ในเวลาเดียวกันนั้นเองเขาก็ได้มองไปที่คนตรงหน้าของเขาและพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า
“ สแปนดัม,อาจารย์ให้มาตามนายเข้าไปข้างใน”
“ แกไม่คิดที่จะหยุดฉันแล้วงั้นหรอ?,ตาแก่นั้นรู้ว่าอะไร ควรไม่ควรเพราะไม่งั้นละก็ฉันจะส่งพวกนายทุกตัวเข้าในที่เกาะตุลาการ!”
สแปนดัมได้กล่าวออกมาอย่างเย้ยหยันก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในสํานักงานของทอมอย่างเย่อหยิ่ง
“ ฉันไม่รู้จริงๆว่าต้องเป็นคนโง่แบบนั้นกันถึงจะกล้ามาเผชิญหน้ากับฉัน!”
ในขณะที่เขากําลังเดินนั้นเขาก็ได้กล่าวคําเย้ยหยันออกมาซ้ําแล้วซ้ําเล่าพร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งของเขา
คําพูดของเขานั้นทําให้ทุกคนในที่แห่งนี้รู้สึกโกรธมากแต่หลังจากนึกถึงคําพูดของไอซ์เบิร์กพวกเขาก็ไม่ได้ทําอะไรออกมา
เมื่อสแปนดัมและกลุ่มของเขาได้เข้าไปในสํานักงานของคุณทอม,ช่างต่อเรือทุกคนต่างก็หันมามองหน้ากันและเริ่มพูดคุยกัน
“ หมอนั้นมันเป็นใครกัน? และทําไมมันถึงได้เย่อหยิ่งนัก?”
“ พวกเขามาหาอาจารย์เพื่อที่จะมาพาตัวเขาไป!”
“ ว่าไงนะ! พวกเราจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด!”
“ ไม่ว่ามันจะเป็นใครเราก็จะไม่ยอมให้มันพาตัวของคุณทอมไปได้!”
“ พวกเราจะรอที่นี่ ถ้ามันกล้าที่จะพาตัวคุณทอมไปละก็พวกเราฆ่ามันแน่!”
ในเวลานี้สแปนดัมได้ถีบไปที่ประตูสํานักงานของทอม แล้วเดินเข้าไปข้างใน
“ ตาแก่ที่น่ารัก,นายมีคําตอบหรือยัง?”
ในเวลานี้คุณทอมนั้นกําลังตรวจสอบภาพร่างสีน้ําเงินที่กําลังร่างอยู่บนโต๊ะของเขา,ดวงตาของเขาดูอ่อนล้ามาก
เขานั้นยุ่งทั้งคืน เขายังร่างไม่เสร็จในเวลานี้เขาไม่มีเวลาพอไปต่อล้อต่อเถียงกับไอสมองน้อยตรงหน้าได้
เขาได้วาดเส้นบนพิมพ์เขียงอย่างเงียบๆและในตอนนั้นเอง..
“ นั้นคือพิมพ์เขียวพลูตันของพวกเรางั้นหรอ?”
สแปนดัมได้มองมาที่ทอมด้วยสายตาที่ดุร้าย, จากนั้นเขาก็ได้กระแทกมือลงบนโต๊ะด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี
“ ไม่มีอะไรที่พวกนายต้องการในที่แห่งนี้”
ทอมได้ตอบกลับไปด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา
“ คนกําลังจะตายมักจะปากเก่ง,แกรู้ไหมว่าแกกําลังจะถูกส่งไปยังเกาะตุลาการตามคําสั่งของฉันและแกก็จะต้องตาย ตามคําสั่งของฉันด้วยแกเข้าใจไหม?”
สแปนดัมได้ตะโกนออกมา
“ ส่งพิมพ์เขียวของพลูตันมาให้ฉันแล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!”
คําพูดของเขานั้นคือการข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง
“ แกจะไม่รับมันงั้นสินะ? งั้นแกก็จะได้รับในสิ่งที่แกต้องการ!”
การแสดงออกของทอมนั้นยังคงดูเย็นชา
“ เมื่อคืนฉันใจดีมามากพอแล้ว สิ่งที่แกกําลังทําอยู่ในตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันเสียเวลารอ!”
ในตอนนี้สแปนรู้สึกโกรธมาก
พิมพ์เขียวของพลูตันนั้นมันสําคัญมาก ถ้าเขาได้มันมาละก็ ตําแหน่งของเขานั้นจะต้องสูงขึ้นมากอย่างแน่นอน แม้ว่าในเวลานี้เขาจะอยู่ในตําแหน่งที่สูงมากอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังต้องการความก้าวหน้าเขาไม่มีวันปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปอย่างแน่นอน
“ เลิกคิดถึงมันซะ มันไม่มีอะไรที่พวกนายต้องการอยู่ในที่แห่งนี้”
เสียงของเขานั้นสงบมาก
เขาจ้องไปที่สแปนดัมจากนั้นเขาก็ได้พูดออกมาว่า
“ ฉันไม่สนใจว่าพวกจะทําอะไรกับฉัน,แต่ตาแก่อย่างฉันก็พร้อมที่รับมันเอาไว้ทั้งหมด”
“ ไอ้แก่สารเลว!”
สแปนดัมนั้นกําลังจะปล่อยหมัดออกไปแต่ในตอนนั้นเอง…
ประตูก็ได้ถูกเปิดออกพร้อมกับชายคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาแล้วจ้องมองมาที่พวกเขา
” พวกนายเป็นใคร?,พวกนายต้องการอะไรจากอาจารย์?”
ในตอนที่เขาวิ่งเข้ามาเขาก็ได้เห็นสแปนดัมที่กําลังยกมือ ขึ้นเขาจึงตะโกนออกมา
หลังจากนั้นเขาก็ได้กํากําปั้นของเขาแล้ววิ่งเข้าไปหาพวกเขา
“ ไม่,แฟรงกี้!” ทอมนั้นได้ตะโกนออกมาด้วยความกังวล
ในตอนนั้นเองชายชุดดําที่อยู่ข้างหลังของสแปนดัมก็ได้เคลื่อนไหว
“บูม!”
เขาได้เตะไปที่แฟรงกี้ลอยกระเด็นออกไป ไม่มีอะไรสามารถหยุดเขาได้นอกจากกําแพงหลังจากนั้นร่างของเขาก็ร่วงไปกองอยู่บนพื้น
“ พวกเราคือรัฐบาลโลก,พวกเรามีหน้าที่จับกุมตัวอาชญากร!”
ชายในชุดสูทสีดําได้ก้าวกลับมาและพูดออกมา
“ บัดซบ!”
แฟรงกี้ได้ยืนขึ้นมาแล้วจ้องมองไปที่คนที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกพาตัวอาจารย์ไปเด็ดขาด!”
“ ทอมฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งในการเลือกว่าจะมอบพิมพ์เขียวของพลูตันมาให้กับฉันและนี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของแก!”
สแปนดัมได้โบกมือให้กับกลุ่มที่อยู่ข้างหลังเขาและในขณะนั้นเองก็มีพวกเขาสองคนที่พุ่งออกไปจับตัวแฟรงกี้ในทันที
“ พวกแกคิดจะทําอะไร?”
เมื่อเห็นอย่างนั้นแฟรงกี้ก็ได้สูญเสียความกล้าที่เขาเคยมีไปจนหมดสิ้น
“พอ!”
ในตอนนั้นเองทอมก็ได้ตะโกนออกมา
“ ฉันเป็นคนที่ช่วยเหลือราชาโจรสลัดในการสร้างเรือของเขา,มันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนอื่น อย่าเอาผู้บริสุทธิ์มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”
“ ถ้าพวกนายคิดจะพาใครออกไปจากที่นี่มันก็จะมีแค่ฉัน!”
“ แกไม่ได้มีสิทธ์นั้น
ย่างที่นี่ฉันคือคนตัดสิน!”
สแปนดัมได้กล่าวออกมาอย่างเยาะเย้ย
“ ไม่ครับ สิ่งที่เขาพูดมีเหตุผลในที่แห่งนี้มีแค่ทอมคนเดียวเท่านั้นที่มีความผิด!”
ลูกน้องของเขาได้กระซิบที่ข้างหูของเขาและท่าทางของเขาก็ดูจริงจังมาก
สแปนดัมนั้นโกรธมากเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น
“ แกหุบปากไปซะ!”
เขาได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“ พวกเราเป็นแค่เจ้าหน้าที่ของรัฐบาลโลก และพวกเราก็เป็นคนของหน่วยย่อยจากหน่วยที่แปดของกองทัพเรือ,พวกเราไม่ได้อยู่ในการควบคุมของคุณ,ที่พวกเรามาที่นี่ก็ เพื่อช่วยเหลือคุณในการทําภารกิจให้เสร็จสิ้น เพราะฉะนั้น พวกเรามีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธคําสั่งของคุณ”
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้นใบหน้าของสแปนดัมก็มีดลงในทันทีเขาได้กําหมัดของเขาเล็กน้อย
“ บัดซบเฉันน่าจะให้พวก CP5 มากับฉัน!”
“ ทอม,แกมีโอกาสอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแกจะมอบพิมพ์เขียวมาให้ฉันไหม?”
เขาได้หันกลับมาแล้วตะโกนออกมาอีกครั้ง
“ ฉันบอกว่าฉันไม่มีมันไง!”
ทอมได้กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น
“ดี!” สแปนดัมรู้สึกโกรธมากและจากนั้นเขาก็ได้โบกมือของเขา “ จับตัวเขาและส่งเขาไปยังเกาะตุลาการ!”
ในเวลาเดียวกันนั้นเองโรแกนก็ได้เดินเข้ามาในอู่ต่อเรืออย่างช้าๆ
เมื่อเขาได้เห็นฝูงชนที่กําลังโกรธเกรี้ยวที่หน้าประตูพร้อม กับเครื่องมือช่างในมือของพวกเขาโรแกนก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
ในตอนที่เขากําลังเดินอยู่นั้น ไอซ์เบิร์กก็ได้เห็นเขาพอดี เขาได้กล่าวทักทายเขาออกมาอย่างเร่งรีบ
“ คุณโรแกน!”
