S.P.P: บทที่ 211: โกดังใต้ดิน
“คนเดียว?”
ทันที่ที่ได้ยินคําพูดของเขาทุกคนในบาร์ต่างก็ช็อคไปในทันที
โดยเฉพาะเทรนซุเจสัน,และคล็อกโคไดล์พวกเขานั้นได้ร่วมกับโรแกนในการสู้กับเซเฟอร์,พวกเขานั้นรู้ดีว่าเซเฟอร์นั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่สามารถจัดการได้ง่ายๆ และด้วยความแข็งแกร่งของโรแกนในตอนนี้นั้นมันไม่มีทางที่เขาจะสามารถเอาชนะเซเฟอร์ได้ด้วยตัวคนเดียว
“ ไม่ มันไม่มีทางเป็นไปได้!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้ส่ายหัวก่อนที่กล่าวออกมา
ดวงตาของเรย์ลี่นั้นไก้เปล่งประกายขึ้นมา,ดูเหมือนว่าเขานั้นจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า
“ เธอต้องการที่จะใช้พลังแบบเดียวกันกับในตอนที่เธอใช้กับคิซารุอย่างงั้นหรอ?”
“ครับ!”
โรแกนได้พยักหน้าก่อนที่ยกยิ้มขึ้นมา,หลังจากนั้นเขาก็ได้จ้องมองไปที่ทุกคนแล้วพูดออกมาว่า
“ พวกนายคงจะรู้แล้วว่าฉันมีพลังลึกลับบางอย่างอยู่ภายในตัวฉันและพลังนั้นมันก็สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของฉันขึ้นมาได้ในระยะเวลาอันรวดเร็วและมันก็ทําให้ฉันสามารถสู้กับพลเรือเอกและเอาชนะพวกเขาได้!”
คล็อกโคไดล์และเทรนซุนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่โรแกนพูดยกเว้นก็แต่เจสันที่เข้าใจในสิ่งที่โรแกนพูด
“ กัปตัน,คุณมั่นใจงั้นหรอว่าคุณสามารถเอาชนะเซเฟอร์ได้เหมือนที่คุณทํากับคิซารุ!?”
“แน่นอน!”
โรแกนได้กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ
“ นับตั้งแต่ที่ฉันได้สู้กับพลเรือเอกในครั้งนั้นฉันก็ฝึกฝนตัวเองมาอย่างหนักตลอดและฉันก็เชื่อว่าฉันมีพลังมากพอที่จะสามารถเอาชนะพลเรือเอกได้อีกครั้ง,นอกจากนี้ฉันยังมีเงินอีกเป็นจํานวนมากภายในระบบของฉัน!”
ยอดเงินในระบบตอนนี้นั้นสูงถึง 1.8 พันล้านเบรีและมันก็เพียงพอสําหรับการต่อสู้ที่กําลังจะเกิดขึ้น
คล็อกโคไดล์และเทรนซูได้หันมามองหน้ากัน,พวกเขานั้นมองเห็นความสับสนในแววตาของกันและกัน
พวกเขานั้นไม่เคยรับรู้เกี่ยวกับเรื่องราวที่โรแกนได้เผชิญมาก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า,พวกนายคงกําลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นงั้นสิ นะ!?”
เจสันได้หัวเราะออกมาก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า
“ กัปตันของพวกเราน่ะเคยเอาชนะพลเรือเอกมาได้แล้ว ในก่อนหน้านั้น และคนๆนั้นก็คือพลเรือเอกคิซารุ!”
เคยเอาชนะพลเรือเอกมาได้แล้ว??
ยกเว้นเจสันทุกคนนั้นต่างก็รู้สึกช็อคและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ นายล้อเล่นใช่ไหม,เจสัน?”
บรรยากาศภายในบาร์นั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง
พลเรือเอก,นโรแกนแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่?,คล็อกโคไดล์นั้นรู้ดีว่าโรแกนน่ะแข็งแกร่งแต่หลังจากที่ได้เผชิญหน้ากับเซเฟอร์เขาก็มั่นใจว่ากัปตันของเขานั้นน่าจะงัดกับเซเฟอร์ได้ไม่เกิน 5 วินาทีหรือน้อยกว่าด้วยซ้ำไป
โรแกนและพรรคพวกของเขานั้นโชคดีมากที่สามารถเอาชนะเซเฟอร์มาได้ ถ้าหากว่าพวกเขาไม่ได้ต่อสู้ร่วมกันและใช้ทักษะที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกเขาออกมาละก็มั่นใจได้เลยว่าพวกเขาไม่มีทางทําอะไรเซเฟอร์ได้แน่นอน
โรแกนได้มองไปที่เรย์ลี่ก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นมา
โรแกนนั้นกําลังรู้สึกสงสัยว่าเรย์ลี่นั้นรู้ได้ยังไงเกี่ยวกับการปะทะกันของเขากับคิซารุ
เรื่องที่โรแกนสามารถเอาชนะคิซารุได้นั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะมีใครรู้ได้นอกจากพวกระดับสูงในกองทัพเรือ เพราะว่ามันจะกลายเป็นความอัปยศสําหรับกองทัพเรือถ้าเกิดว่ามีใครรู้เรื่องนี้ขึ้นมา
ค่ำคืนได้มาถึง,ทุกคนนั้นต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน
วันต่อมาในวันนี้นั้นโรแกนนั้นออกมาที่เกาะแค่คนเดียวเพื่อตรวจสอบข้าวสารบนเกาะ
“ กองทัพเรือเสริมกําลังเพิ่มขึ้นมาอีกงั้นหรอเนี่ย,ดูเหมือนว่าโจรสลัดบนเกาะนี้จะเจอปัญหาใหญ่เข้าซะแล้ว”
โรแกนนั้นยังคงเดินอยู่บนถนนอย่างช้าๆ
ในตอนนี้ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนเขาก็มองเห็นแต่ทหารเรือโจรสลัดนั้นมีน้อยมากเพราะว่าโจรสลัดส่วนใหญ่นั้นต่างก็พยายามที่จะซ่อนตัวจากพวกทหารเรือกันทั้งนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะหาพวกเขาเจอ
ในตอนเย็น,เขาได้เดินกลับมาที่บาร์เขามีเรื่องที่จะพูดคุยกับเรย์ลี่
“ ข้างนอกเป็นไงมั้ง?”
ทั้งสองได้นั่งลงและเริ่มพูดคุยกัน
“ ดูเหมือนว่าพวกทหารเรือนั้นเริ่มกระจายตัวไปที่โกรฟที่ 1-15 แล้ว!”
โรแกนได้ดื่มไปหนึ่งแก้วและกล่าวออก
“ หลังที่ได้ทําการตรวจสอบมาแล้วนั้นดูเหมือนว่าโกรฟที่ 30-45 นั้นจะถูกพวกทหารเรือเข้าควบคุมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!”
โรแกนได้หยุดพูดไปชั่วขณะก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ ในบริเวณนั้นไม่มีโจรสลัดอยู่เลยมีแต่พวกทหารเรือ,ดูเหมือนว่าสิ่งที่พวกผมทําลงไปเมื่อวานจะไปทําให้พวกเขาโกรธมากกว่าเดิม,ในตอนนี้อาจกล่าวได้ว่าพวกระดับสูงทั้งหมดของกองทัพเรือนั้นต่างก็มารวมตันกันอยู่ที่นี้แล้ว”
การแสดงออกของโรแกนนั้นดูจริงจังมาก
การที่เผ่ามังกรฟ้าถูกสังหารและพลเรือเอกอย่างเซเฟอร์ได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้นมันได้ไปกระตุ้นให้กองทัพเรือมาสนใจในเรื่องที่พวกเขาก่ออย่างจริงจัง แม้ว่าพลเรือเอกคนอื่นๆนั้นจะไม่ได้ออกมาจากศูนย์ใหญ่เพราะชิกิก็ตามแต่ถึงอย่างงั้นพวกเขาก็ยังส่งพวกระดับสูงคนอื่นๆมาแทน
“ใช่!”
เรย์ลี่ได้ส่ายหัวของเขา
ทันใดนั้นเจสันและคล็อกโคไดล์ก็ได้วิ่งเข้ามาในบาร์อย่างเร่งรีบ
“ กัปตัน,เดาสิว่าพวกเราไปเจออะไรมา?”
เจสันได้ยิ้มและตะโกนออกมาเสียงดัง
“อะไร?”
โรแกนนั้นได้ถามออกมาด้วยความสงสัย
“ พวกเราไปเจอที่รวมตัวของเหล่าโจรสลัด!”
เจสันได้กล่าวและหัวเราะออกมาเสียงดัง
โกรฟที่ 24
ณ โกดังใต้ดิน
มีโจรสลัดจํานวนมากมารวมตัวกันในที่แห่งนี้,พวกเขาแต่ละคนนั้นดูวิตกกังวลมาก
เมื่อวานนี้ในตอนที่กําลังเสริมของกองทัพเรือมาถึงนั้น โจรสลัดหลายคนก็เริ่มรู้สึกกลัวและเริ่มมองหาสถานที่ปลอดภัยเพื่อซ่อนตัว
สถานที่แห่งนี้นั้นเป็นของกัปตันโจรสลัดคนหนึ่ง,อาจกล่าวได้ว่าพวกเขานั้นโชคดีมากเพราะในตอนที่กัปตันคนนี้วางแผนที่จะเข้าไปสู่โลกใหม่เพื่อรับประสบการณ์ใหม่นั้นเขาได้ซื้อสถานที่ที่อยู่ห่างไกลจากผู้คนแห่งนี้ไว้
สถานที่แห่งนี้นั้นมันเป็นโกดังขนาดใหญ่ เขาซื้อมาเพราะคิดว่าอาจจะได้ใช้มันหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นบนเกาะแห่งนี้
และในตอนที่มรสุมนั้นได้มาถึงจริงๆเขาก็ได้พาเหล่าลูกเรือของเขามาที่นี้และหลังจากที่ได้เห็นโจรสลัดเป็นจํานวนมากตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเขาเลยตัดสินใจที่จะช่วยเหลือพวกเขา
กัปตันคนนี้นั้นใช้สถานะโจรสลัดในการทําธุรกิจเพราะเขารู้ถึงความสําคัญของคําว่าโจรสลัดดี และในตอนนี้หลังจากที่ได้เป็นโจรสลัดที่มีชื่อเสียงชื่อของเขาก็ได้แผ่กระจายไปทั่วในหมู่โจรสลัดและธุรกิจของเขาก็กําลังจะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
เขาและลูกเรือของเขานั้นได้ช่วยเหลือโจรสลัดมาเป็นจํานวนมากในตอนที่พวกทหารเรือกําลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับปัญหาของพวกเขา
จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ได้ช่วยเหลือโจรสลัดมามากกว่า 1300 คนแล้ว พวกเขาทั้งหมดนั้นต่างก็มารวมตัวกันอยู่ในโกดังใต้ดินแห่งนี้
“ พี่น้องทั้งหลาย,พวกเราต่างก็กําลังทุกข์ทรมานจากจํานวนที่มากเกินไปของพวกทหารเรือ,เพราะฉะนั้นการออกไปข้างนอกนั้นมันเป็นอะไรที่เสี่ยงเกินไป!”
โมนาได้ยกยิ้มขึ้นมาในตอนที่เขาบอกว่าเขา เป็นกัปตันและเป็นเจ้าของโกดังแห่งนี้
“ โมนา,ด้วยความช่วยเหลือของนายในครั้งนี้มั่นใจได้เลยว่าถ้าฉันรอดออกไปได้พวกเราจะต้องมีดีลครั้งใหญ่แน่ในอนาคต!”
ชายคนหนึ่งที่สวมหมวกกัปตันและมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าได้มองมาที่โมนาและกล่าวขอบคุณเขา
โมนาได้ยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้งเพราะเขารู้ว่าชายที่พูดอยู่นั้นเป็นกัปตันกลุ่มโจรสลัดที่มีค่าหัวสูงถึง 150 ล้านเบรี
จุดประสงค์ในการช่วยเหลือของเขาในครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะประสบผลสําเร็จแล้ว
“ ขอบคุณนายมาก,โมนา!”
“ ถ้าไม่ได้นายช่วยพวกเราคงจะตายไปแล้ว!”
โจรสลัดทั้งหมดในโกดังนั้นต่างก็มองมาที่โมนาและกล่าวขอบคุณเขา
แม้โจรสลัดนั้นจะชั่วช้าเลวทรามมากขนาดไหนแต่พวกเขานั้นกลับให้ความสําคัญกับมิตรภาพและบุญคุณเป็นอย่างมาก
โมนานั้นรู้สึกดีมากเมื่อได้ยินคําพูดขอบคุณเหล่านั้น
“ ฉันขอยินดีต้อนรับพวกนายทุกคน,พวกนายทุกคนนั้นต่างก็เป็นเหมือนพี่น้องของฉัน!”
โมนานั้นรู้สึกมีความสุขมากจริงๆในตอนนี้
เขารู้ดีว่าโกงดังของเขานั้นกําลังมีบทบาทสําคัญกับสถานการณ์ในตอนนี้
ภายในโกงดังของเขานั้นมีโจรสลัดอยู่รวมกันมากกว่า 1300 คน
และโมนาก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตของพวกเขาเอาไว้
