S.P.P: บทที่ 215: ผลไม้ปีศาจ?!
ในวันรุ่งขึ้น แสงแดดนั้นได้ตกกระทบลงไปที่ฟองสบู่ และเปล่งประกายเป็นสายรุ้งออกมาลงบนหมู่เกาะชาบอนดี้
โกรฟที่ 4 ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
คล็อกโคไดลน์นั้นกําลังยืนหลับตาอยู่อย่างสงบ,ดูเหมือนว่าเขานั้นจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
เสียงของสายลมที่พัดผ่านหญ้า,เสียงของนกที่กําลังเกาหัวอยู่บนกิ่งไม้,เสียงเหล่านั้นได้ดังเข้ามาในจิตใจของคล็อกโคไดล์
มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่มาก,คล็อกโคไดล์นั้นสามารถรับรู้ได้ถึงผู้คนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงได้ในตอนนี้นั้นเม็ดทรายจํานวนมากกําลังลอยขึ้นมารอบๆตัวของคล็อกโคไดล์
ความสามารถนี้ของเขานั้นมันทําให้เขาสามารถรับรู้ถึงสิ่งต่างๆรอบตัวของเขาได้อย่างชัดเจน
แถมในตอนนี้คล็อกโคไดล์นั้นก็สามารถใช้เม็ดทรายของเขาในการมองและฟังสิ่งต่างๆได้อีกด้วย
หลังจากที่ได้สู้กับเซเฟอร์,คล็อกโคไดล์นั้นก็ได้ตระหนักถึงข้อบกพร่องของเขาและเขาก็รู้สึกช็อคมากกับความสามารถในการรับรู้ที่น่าหวาดกลัวของพลเรือเอกนับตั้งแต่นั้นมาเขาก็รู้สึกสงสัยว่าเขานั้นจะสามารถมีพลังแบบนั้นได้หรือ ไม่?
จนกระทั่งในเช้านี้ในที่สุดเขาก็สามารถควบคุมทรายและสร้างความสามารถใหม่นี้ขึ้นมาได้
แต่เนื่องจากเขาเพิ่งจะเคยใช้ความสามารถนี้เป็นครั้งแรกเขาจึงทําทุกอย่างอย่างค่อยเป็นค่อยไปและพัฒนามันไปที่ละขั้น
เขานั้นสามารถรู้สึกได้ถึงทุกอย่างที่อยู่รอบๆตัวเขาแม้ว่าเขาจะหลับตาอยู่ก็ตาม
ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เปิดปากและพูดออกมาว่า
“ ได้เวลาแล้วงั้นหรอ?”
ในเวลานี้นั้นได้มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นและเธอก็อยู่ห่างจากเขาประมาณ 30 เมตรและดูเหมือนว่าเธอนั้นกําลังตกตะลึงเธอนั้นมองเห็นอย่างชัดเจนว่าคล็อกโคไดล์นั้นกําลังหลับตาอยู่แล้วเขามองเห็นเธอได้อย่างไรกัน?
“ การประมูลจะเริ่มในอีกครึ่งชั่วโมง เพราะฉะนั้นครึ่งชั่วโมงนี้คือโอกาสของพวกเรา!”
เธอได้กล่าวตอบคล็อกโคไดล์
เมื่อเธออยู่ห่างจากเขาประมาณสิบเมตรคล็อกโคไดล์ก็ด้ลืมตาขึ้นมาและมองไปที่เธอ
การได้รับความสามารถใหม่นี้มานั้นมันทําให้เขามีความสุขมาก
” ไปกันเถอะ!
คล็อกโคไดล์นั้นได้จุดซิการ์ของเขาและก้าวเดินออกไปข้างหน้า
ห้านาทีต่อมาพวกเขาก็ได้เดินมาถึงที่ทางเข้าของโรงประ มูล
ไม่มีใครเข้ามาขว้างพวกเขาและก็ไม่มีใครที่รู้สึกสงสัยในตัวของพวกเขาการประมูลในครั้งนี้นั้นเป็นการประมูลที่มีขนาดใหญ่มากมันมีผู้คนอยู่ทุกประเภทในที่แห่งนี้,การมีผู้คุ้มกันนั้นก็มีไว้เพื่อความปลอดภัยเพียงเท่านั้นและพวกเขานั้นก็ไม่จําเป็นต้องมารับผิดชอบต่อคนที่จะเข้าร่วมการประมูลในครั้งนี้นอกจากนี้เจ้าของการประมูลในครั้งนี้นั้นยังได้รับการสนับสนุนจากเผ่ามังกรฟ้าอีกด้วยซึ่งหมายความว่ามันไม่มีทางที่ใครจะสามารถทําอะไรโง่ๆในที่แห่งนี้ได้
“ เธอจะเอายังไงต่อ?”
คล็อกโคไดล์นั้นได้มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นและกล่าวถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา
” ตามฉันมา!”
เธอได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
หลังจากพูดจบเธอก็ได้เดินไปที่หน้าเวทีประมูลอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นได้หดแคบลงแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงสงบอยู่เขานั้นต้องการดูว่าผู้หญิงคนนี้นั้นต้องการที่ จะทําอะไร
“ เดเลีย,เร็วเข้าหัวหน้าเร่งเราใหญ่แล้ว แล้วนี่เธอไปอยู่ไหนมา?”
เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าเวที่ประมูลชายที่มีใบหน้าคมคายก็ได้โผล่ออกมาจากม่านบนเวทีประมูลแล้วตะ โกนออกมาในทันที
“ พอดีฉันไปหาพี่ชายมานะ เขาแข็งแกร่งพอที่จะช่วยพวกเราได้เลยล่ะ”
เดเลียได้พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
ในตอนนั้นเองชายที่มีใบหน้าคมคายก็ได้มองมาที่คล็อกโค ไดล์และดูเหมือนว่าเขานั้นจะไม่ค่อยชอบใบหน้าตาที่ดูโหดเหี้ยมของคล็อกโคไดล์
“ เขาไว้ใจได้ใช่มั้ย?”
เดเลียได้พยักหน้าในทันทีก่อนที่เธอจะนําทางให้คล็อกโคไดล์เดินเข้าไปในม่านและมาโผล่ที่ด้านหลังของเวทีประมูล
คล็อกโคไดล์นั้นได้มองไปที่เดเลียด้วยความซับซ้อน
กลายเป็นว่าเธอคือพิธีกรของการประมูลในครั้งนี้ ในตอนที่เธอเดินเข้ามานั้นทุกคนนั่นต่างก็ที่กล่าวต้อนรับเธอเป็นอย่างดี
มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นพิธีกรของการประมูลโดยเฉพาะอย่างยิ่งการประมูลนี้มันอยู่ภายใต้การดูแลของเผ่ามังกรฟ้า,ใครก็ตามที่ทํางานในการประมูลนี้นั้นจะไม่สามารถทํา อะไรผิดพลาดได้เลยมิเช่นนั้นละก็ชีวิตของเขาคนนั้นจะต้องจบลงอย่างแน่นอน
” ตามฉันมา!”
เดเลียนั้นได้กล่าวทักทายทุกคนรอบตัวเธอก่อนที่เธอจะหันกลับมาหาคล็อกโคไดล์
“ ฉันจะพาคุณไปในที่ที่มีผลไม้ปีศาจอยู่ก่อนแต่เพื่อให้ได้รับผลไม้ปีศาจนี้มาคุณเองก็ต้องช่วยฉันในการช่วยเหลื อคนๆหนึ่งเหมือนกัน!”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เธอนั้นก็ดูจะโกรธและหงุดหงิดเป็นอย่างมากแต่เธอก็สามารถบังคับให้ตัวเองสงบลงได้
ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นได้เปล่งประกายขึ้นมาก่อนที่จะพยักหน้าเล็กน้อย
ถ้าเป็นการช่วยคนเขาจะไม่ปฏิเสธเพราะอย่างไรก็ตามผลไม้ปีศาจนั้นมันก็มีมูลค่าอย่างน้อยถึง 100 ล้านเบรี!
เมื่อวานนี้นั้นเขาได้คิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอด.เขานั้นได้เดินวนไปวนมารอบๆพื้นที่ประมูล.ถึงแม้ว่าเขานั้นจะไม่สามารถใช้ผลไม้ปีศาจได้ก็ตามแต่กับเทรนซุ,โรแกน,และพวก มังกรคชสารนั้นไม่ใช่พวกเขาสามารถใช้มันได้
ทั้งสองนั้นได้เดินตามทางมาเรื่อยๆ และในสามนาทีต่อมาพวกเขาก็ได้เดินมาถึงที่หน้าประตูห้องนอนของใครบางคน
“ ผลไม้ปีศาจนั้นถูกเก็บรักษาโดยเจ้าหน้าที่พิเศษ,พวกเขานั้นล้วนแล้วแต่มีประสบการณ์และแข็งแกร่ง”
เดเลียนั้นกําลังรู้สึกกังวล,เธอนั้นไม่รู้ว่าคล็อกโคไดล์นั้นจะจัดการกับคนพวกนี้ได้ไหม
เธอนั้นไม่จําเป็นต้องพิสูจน์ว่าข้างในนั้นมีผลไม้ปีศาจอยู่จริงๆหรือไม่ เพราะคล็อกโคไดล์นั้นได้ใช้ทรายของเขาเข้าไปตรวจสอบมาแล้วเรียบร้อย
เขาได้ก้าวออกไปข้างหน้าแล้วเดินเข้าไปหากล่องที่ถูกล้อมรอบเอาไว้ด้วยคนกว่า 30 คน
“ แกเป็นใคร?”
ชายที่สวมชุดสูทสีดําได้กล่าวถามออกมาเสียงดัง
อย่างไรก็ตามคล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้คิดที่จะหยุดฝีเท้าของเขาลงแต่อย่างใดในเวลาเดียวกันนั้นเองเม็ดทรายบนพื้นที่ได้ลอยขึ้นมาในอากาศและเริ่มรวมตัวกันและหลังจากนั้นไม่นานเม็ดทรายจํานวนมากก็ได้ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าของเจ้า หน้าที่พวกนั้น
เบื้องหน้าของพวกเขาเม็ดทรายนั้นได้ก่อตัวกลายเป็นดาบเล่มยาว
และในตอนนั้นเอง
“ นิ้ว”
เหล่าเจ้าหน้าที่ทุกคนก็ได้ล้มลงไปบนพื้นในทันที
เมื่อเห็นอย่างนั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้เดิน เข้าไปและยกกล่องนั้นด้วยมือขวาของเขา
“ ไปกันได้แล้ว!”
คล็อกโคไดล์ได้หมุนตัวกลับมาและกล่าวออกมา
การจัดการกับเจ้าหน้าที่ที่อ่อนแอพวกนี้นั้นเป็นอะไรที่ง่ายดายสําหรับเขามาก
“ คะ-คุณจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
เดเลียนั้นรู้สึกตกใจมาก เธอรู้ดีว่าเจ้าหน้าที่พวกนั้นแข็งแกร่งขนาดไหน,พวกเขานั้นสามารถจัดการกับพวกโจรสลัดที่มีค่าหัว 40 หรือ 50 ล้านเบรีได้เลยทีเดียวแต่คล็อกโคไดล์นั้นกลับสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย และรวดเร็ว
ในตอนนี้เธอเริ่มมีหวังที่จะช่วยน้องชายของเธอแล้ว
“ คนที่เธอต้องการจะให้ฉันไปช่วยอยู่ที่ไหน?”
