S.P.P: บทที่ 217: คําสาป?!
“ ฉันจะเอาเท้าของฉันเหยียบลงบนหน้าของมันและเอาอาหารหมาให้มันกิน!”
ซามิโรได้พูดออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”
คล็อกโคไดล์ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง,ดูเหมือนว่าเขานั้นจะถูกใจเด็กนี้เข้าซะแล้ว
“ ในอนาคตถ้านายมีโอกาสได้ออกทะเลละก็ให้มาหาฉันที่กลุ่มโจรสลัดโซลแล้วฉันจะมอบพลังให้กับนาย!”
“ แน่นอน,แต่ก่อนอื่นพวกเราต้องออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด!”
ในระหว่างที่พวกเขากําลังพูดคุยกันอยู่นั้นเองเสียงเท้าจํานวนมากก็ได้ดังขึ้นมาจากข้างนอก ในตอนที่เดเลียได้ยินเสียงเท้าพวกนั้นใบหน้าของเธอก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
คล็อกโคไดล์นั้นได้เตะไปที่ประตูและก้าวเดินออกไปข้างนอก
หลังจากมองไปรอบๆเขาก็ได้พบว่าพวกที่มาถึงนั้นไม่ใช่ทหารเรือ
“ ในเมื่อพวกแกไม่ใช่ทหารเรืองั้นฉันก็ไม่จําเป็นต้องเกรงใจ!”
ทันใดนั้นเขาก็ได้กระโดดขึ้นไปบนอากาศพร้อมกับจระเข้บนไหล่ของเขาที่แตกกระจายออกและกลายเป็นเม็ดทรายจํานวนมากและพุ่งเข้าไปหาฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว
ในตอนที่เม็ดทรายพวกนั้นได้กวาดผ่านออกไปนั้นฝ่ายตรงข้ามทั้งหมดนั้นก็ได้ล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับสูญเสียความกล้าที่เคยมีไปในทันที
“ พระเจ้าช่วย,สัตว์ประหลาด..แกมันเป็นสัตว์ประหลาด!”
หลายคนนั้นได้เอาปืนออกมาและพยายามยิงมาที่คล็อกโคไดล์แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ยังไม่สามารถทําอะไรคล็อกโคไดล์ได้เพราะว่าเขานั้นได้สร้างเกราะทรายหลายชั้นขึ้นมากันกระสุนทั้งหมดที่พุ่งเข้ามาหาเขาเหล่าคนที่สวมชุดสูทสีดํานั้นไม่สามารถทําอะไรกับเกราะทรายของคล็อกโคไดล์ได้เลย
ในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้เริ่มเคลื่อนไหวเข้าหาอีกฝ่ายในทุกๆก้าวของเขานั้นจะต้องมีคนที่ล้มลงไปบนพื้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
พลังของคล็อกโคไดล์ในเวลานี้นั้นเพียงพอที่จะฆ่ากลุ่มคนที่อ่อนแอพวกนี้ได้ในคราวเดียว
ที่ข้างหลังของเขานั้น,ซามิโรและเดเลียนั้นได้มองมาที่คล็อกโคไดล์อย่างตกตะลึง
” แข็งแกร่งมาก!”
ซามิโรนั้นรู้สึกถึงกับความแข็งแกร่งของคล็อกโคไดล์มาก
ในขณะที่เขาพูดออกมานั้นร่างของคล็อกโคไดล์ก็ได้จางหายไปจากที่แห่งนี้แล้วเหลือทิ้งไว้แต่ศพจํานวนมากที่นอนตายอยู่บนพื้น
“ กลุ่มโจรสลัดโซล… ฉันจะตามหาพวกเขาให้เจอ!”
ซามิโรนั้นได้กําหมัดของเขาแน่น,ในตอนนี้เขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังที่จะแข็งแกร่ง
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที,ซามิโรและเดเลียก็ได้เดินออกมาจากสถานที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว
ในตอนบ่ายนั้นเอง,คล็อกโคไดล์ก็ได้เดินทางกลับมาถึงที่บาร์เหล้าขูดเลือดของแชคกี้
” คล็อกโคไดล์!”
ในตอนนี้โรแกนนั้นกําลังนั่งดื่มอยู่กับเรย์ลี่สองคนในตอนที่เขาเห็นคล็อกโคไดล์นั้นเขาก็ดูจะประหลาดใจมาก
“ กัปตัน,ฉันมีของดีมาให้คุณ!”
พูดขบเขาก็ได้โยนกล่องอะไรบางอย่างมาให้โรแกนในทันที
” นี่คืออะไร?”
โรแกนนั้นได้ถามออกมาด้วยความสงสัย
“ แค่เปิดมันเดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง!”
คล็อกโคไดล์นั้นดูจะมีความสุขมาก
เมื่อได้ยินอย่างงั้นโรแกนก็ได้เปิดมันออกมาในทันทีและในตอนนั้นเองเขาก็ได้พบกับวัตถุทรงกลมที่มีลวดลายบิดเกลียวไปมาและดูลึกลับอยู่ภายในกล่อง,มันดูเหมือนกับแตงโมมากแต่แตกต่างตรงที่มันมีสีดํา
“ ผลไม้ปีศาจงั้นหรอ?”
เรย์ลี่ได้กล่าวออกมา
” นายไปหามันมาจากที่ไหน?”
โรแกนได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าวถามออกมา
“ อย่าถามเลย รู้แค่ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีต่อคุณก็พอมันจะช่วยให้อะไรๆง่ายขึ้นในวันพรุ่งนี้เพียงแค่คุณกัดมัน!”
คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
คล็อกโคไดล์นั้นดูไม่ได้เสียดายมันเลยแม้แต่น้อยเขานั้นแค่อยากจะให้กัปตันของเขานั้นกลายเป็นผู้ใช้พลังผลปีศาจก็เท่านั้นเขานั้นรู้ดีถึงความแข็งแกร่งของพลเรือเอกถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าพลังผลปีศาจอันนี้มันคือพลังอะไรก็ตาม แต่เขาคิดว่าถ้าโรแกนได้รับมันละก็เขาอาจจะสามารถเอาชนะพลเรือเอกลงได้ง่ายกว่าเดิม
” คล็อกโคไดล์, นายทําให้ฉันประหลาดใจนะฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนที่ใจกว้างขนาดนี้!”
โรแกนนั้นได้พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า,ดูเหมือนว่าเขานั้นจะมีความสุขมาก
ก็นะเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะรู้สึกมีความสุข, อย่าลืมละว่าคล็อกโคไดล์นั้นถูกบังคับให้มาเข้าร่วมกับพวกเขาในตอนแรก,การที่เขามีความคิดแบบนี้นั้นมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะทําให้โรแกนรู้สึกมีความสุข
“ อย่างไรก็ตามฉันคงยังไม่สามารถกินมันได้ในตอนนี้ เพราะว่าฉันนั้นยังไม่รู้ถึงความสามารถของมันฉันต้องขอเวลาในการตรวจสอบมันก่อน!”
โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับส่ายหัว
โรแกนนั้นรู้ดีว่าหากผลไม้ปีศาจอันนี้เป็นผลไม้ปีศาจที่มีความสามารถไร้ประโยชน์ละก็เขาก็จะไม่สามารถกําจัดมันออกไปได้และมันก็อาจจะกลายเป็นความหายนะของเขาเอง
” ก็แล้วแต่คุณ!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้กล่าวออกมา
ในตอนนั้นเองเรย์ลี่ก็ได้ลุกขึ้นมาและเดินไปหยิบหนังสือเล่มเล็กๆเล่มหนึ่งออกมาจากบาร์
“ สารานุกรมผลไม้ปีศาจงั้นหรอ?”
โรแกนนั้นดูตกใจมากในตอนที่ได้เห็นหนังสือเล่มนั้น
“ คุณมีของแบบนี้ด้วยงั้นหรอ?”
“ ฉันไปเจอมันโดยบังเอิญหน่ะ ฉันไม่คิดเลยนะว่าฉันจะได้ใช้มัน,ฮ่า ฮ่า!”
เรย์ลี่ได้หัวเราะออกมา
มันเป็นหนังสือที่บางมากแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ลองคิดดูสิจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณสามารถรู้ความสามารถของผลไม้
ในตอนนี้พวกเขานั้นกําลังเอาผลไม้ปีศาจอันนี้ไปเปรียบเทียบกับผลไม้ปีศาจในสารานุกรมแต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ต้องรู้สึกผิดหวัง
“ ไม่มี!”
โรแกนนั้นรู้สึกทําอะไรไม่ถูก
“ กัปตันแค่กัดมัน,นี่คือโอกาสของคุณ!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้กลับมากระตือรือร้นอีกครั้ง
สําหรับผลไม้ปีศาจนั้นโรแกนคิดว่ามันคือสิ่งที่สุดยอดที่สุดในโลกของโจรสลัดแห่งนี้ แม้ว่ามันจะมีข้อเสียตรงที่ไม่สามารถว่ายน้ำได้แต่มันก็เป็นสิ่งที่สามารถเห็นผลได้ในทันที แตกต่างจากระบบที่มีเวลาอยู่อย่างจํากัด,มันสามารถมอบพลังอันมหาศาลให้กับโรแกนได้ในทันที
แต่ถ้ามันเป็นผลไม้ปีศาจที่ไร้ประโยชน์ละก็โรแกนก็คงจะรู้สึกเสียใจมาก
” ตัดสินใจแล้ว ฉันจะกินมัน,ฉันยังมีระบบที่สามารถทําให้ฉันแข็งแกร่งได้อยู่!”
ในที่สุดโรแกนก็สามารถตัดสินใจได้
“ เธอจะกินมันงั้นหรอ?”
เรย์ลี่ได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม
เขานั้นไม่ใช่ผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจแต่เขานั้นก็รู้ถึงความสุดยอดของผลไม้ปีศาจดี,ดังนั้นเขาจึงอยากรู้มากว่าโรแกนจะได้รับพลังแบบไหน
“ ใช่,ผมจะกินมัน!”
ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้หยิบผลไม้ปีศาจแล้วกัดลงไปในทันที
“กึก …!”
น้ำเลี้ยงของผลไม้สีดํานั้นได้ไหลเข้าไปในปากของโรแกนพร้อมกับการแสดงออกของเขาที่เปลี่ยนไปในทันที
“ อร่อยไหม?”
คล็อกโคไดล์ได้กล่าวถามออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ อร่อยดีนะ มันกรุบกรอบแถมยังมีรสชาติที่ดีอีกด้วย!”
แต่ในขณะที่เขากําลังพูดอยู่นั้นเองการแสดงออกของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที,ในตอนนี้ผลไม้นี้นั้นเริ่มมีรสชาติแปลกๆที่ทําให้เขารู้สึกขนลุก
“ ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”
เมื่อเห็นอย่างนั้นคล็อกโคไดล์ได้หัวเราะออกมาในทันที
เขานั้นรู้ดีว่ากลิ่นของผลไม้ปีศาจมันเลวร้ายขนาดไหนและนั้นก็เป็นเหตุผลที่ทําให้เขาหัวเราะออกมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เขาได้เห็นการแสดงออกของกัปตันของเขา
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง,ผลไม้ปีศาจก็ได้หายไป โรแกนนั้นกินมันจนหมดเลย
“ เธอได้รับความสามารถอะไรมา?”
เรย์ลี่นั้นได้กล่าวถามออกมาอย่าสงสัย
คล็อกโคไดล์นั้นได้มองมาที่โรแกนเพื่อดูว่ามีการเปลี่ยนแปลงอะไรหรือไม่?
“ เอ่อ…ฉันควรจะพูดยังไงดีล่ะ”
“ ฉันไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรดีแต่มันก็คล้ายๆกับเวทย์มนต์!”
คล็อกโคไดล์และเรย์ลี่นั้นรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับความสามารถแบบนั้น?
” ฉันสามารถแสดงมันให้ดูได้นะ!”
โรแกนได้กล่าวและหัวเราะออกมา
ความสามารถของผลไม้ปีศาจนี้นั้นทั้งเรียบง่ายและไม่เรียบง่ายแต่มันเป็นอะไรที่ผิดปกติมาก!
ภายใต้สายตาของทุกคน,โรแกนนั้นได้เหยียดนิ้วออกมาอย่างช้าๆแล้วชี้มาที่คล็อกโคไดล์
“ เอาล่ะนะ พื้นที่นายยืนอยู่จะถูกแยกออก!”
การแสดงออกของคล็อกโคไดล์นั้นได้เปลี่ยนไปในทันที นี้มันหมายความว่าอะไรกัน? คําสาปงั้นหรอ?
แต่ในตอนนั้นเอง
พื้นที่คล็อกโคไดล์ยืนอยู่นั้นก็ได้ถูกแยกออกราวกับว่ามันถูกอะไรบางอย่างฉีกกระชากออก!
“ เป็นพลังที่แปลกจริงๆ!”
เรย์ลี่นั้นรู้สึกประหลาดใจมาก
“ มันคือคําสาปงั้นหรอ?”
