S.P.P: บทที่ 224: ซิลเวอร์ เรย์ลี่
ขวัญกําลังใจของเหล่าโจรสลัดนั้นได้มาถึงจุดสูงสุดภายใต้ การนําของเทรนซู,ในตอนนี้อาณาเขตที่พวกเขาได้เข้ายึดครองนั้นมีขนาดใหญ่มาก
โจรสลัดบางคนนั้นยังคงรู้สึกกลัวในตอนแรกแต่หลังจาก ที่สงครามได้เริ่มไปซักพักพวกเขาก็เริ่มกลับมาเป็นตัวของตัว เอง
ภายใต้การนําของกลุ่มโจรสลัดโซลนั้นพวกเขาทุกคนนั้นต่างก็เชื่อว่าพวกเขานั้นสามารถเอาชนะทหารเรือบนเกาะนี้ได้อย่างแน่นอนเพราะว่าพวกเขานั้นรู้ว่ากลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้นั้นสามารถสู้กับพลเรือเอกและสามารถเอาชนะได้ แต่หลัง จากสิ่งที่พวกเขาทํามาทั้งหมดจนถึงตอนนี้นั้นทั้งพลเรือเอกและพลเรือโทนั้นก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมาเลย มันมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขารึเปล่านะ?
กลุ่มโจรสลัดโซลนั้นคือกลุ่มโจรสลัดที่สามารถเอาชนะพลเรือเอกได้,ทุกคนนั้นต่างก็รู้สึกเคารพพวกเขาพวกเขานั้นจะ ไม่ยอมแพ้จนกว่าพวกเขาจะไปอยู่ในตําแหน่งที่สูงขึ้นยิ่งกว่า
มันเป็นเรื่องยากสําหรับโจรสลัดที่อ่อนแอที่จะได้พบกับโจรสลัดในตํานาน,แต่ในครั้งนี้พวกเขานั้นกลับมีความทะเยอทะยานและวัตถุประสงค์เดียวกัน
ในโลกใบนี้มันมีกฎเพียงแค่กฎเดียวถ้าหากว่านายเป็นคนที่อ่อนแอนายก็จะต้องติดตามผู้นําที่แข็งแกร่งเพื่อความอยู่รอดและความแข็งแกร่งที่มากขึ้น
เมื่อมองไปที่โจรสลัดเบื้องล่างที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความนึกเหิมหลังจากที่ได้ฟังคําพูดของเขาเทรนซุก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา แต่ในเวลาเดียวกันเขาเองก็รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัยของโรแกนเช่นกัน
“ มาทําให้เกาะนี้เป็นดินแดนของพวกเรากันเถอะ!”
เทรนซุนั้นได้ตะโกนออกมาเสียงดังยิ่งกว่าโจรสลัดทั้งหมดในที่แห่งนี้
แต่ในตอนที่เขาพูดจบนั้น มันก็ได้มีเสียงระเบิดดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของเหล่าโจรสลัด
“ ทหารเรือ,นั้นมันพวกทหารเรือ!”
“ พลเรือโท,มีพลเรือโทห้าคน!”
“ เซเฟอร์ไม่ได้มาด้วยกันกับพวกมัน!”
“ พวกมันไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน,ฮ่า ฮ่า!”
โจรสลัดทุกคนนั้นต่างก็รู้สึกตื่นตระหนกในตอนที่เห็นพวกทหารเรือแต่เมื่อพวกเขาพบว่าพลเรือเอกไม่ได้มาด้วยพวกเขาก็สงบลงในทันที
ตราบใดที่ไม่มีพลเรือเอกพวกก็ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัว
เทรนซุนั้นได้มองไปที่พวกทหารเรือด้วยความเย็นชา,ในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็ได้กระโดดลงมาข้างล่าง
“ เพื่อชัยชนะของพวกเรา!ไปทําลายพวกมันกัน!”
คล็อกโคไดล์ได้ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับเม็ดทรายจํานวนมากที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ ฆ่า!”
ในขณะเดียวกันโจรสลัดทุกคนนั้นต่างก็ตะโกนออกมาพร้อมกับดึงดาบของพวกเขาและพุ่งเข้าไปหาพวกทหารเรือ
เมื่อทั้งสองฝ่ายได้เข้าปะทะกันนั้นมันก็มีหลายคนที่ถูกฆ่าตายลงในทันที
เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น, พวกพลเรือโทก็ได้กระโดดลงมาที่กลางสนามรบในทันที,พลเรือโทพวกนี้นั้นมีพลังที่แข็งแกร่งและสามารถจัดการกับคนเป็นจํานวนมากได้ใน การโจมตีเดียวแม้แต่โรแกนที่เป็นยอดนักดาบอยู่ในตอนนี้ก็ ไม่ต้องการที่จะสู้กับพวกเขาเพราะว่ามันเสียเวลาและมันก็เปลืองพลังงานของเขาไปเปล่าๆ เขา เลยกักขังพวกเขาแทน
ในตอนนี้พวกเขาราวกับเสือที่กําลังอยู่ในฝูงแกะ,พวกเขานั้นฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าโดยที่ไม่มีความเมตตาใดๆ ไม่มีใครในหมู่โจรสลัดพวกนี้ที่สามารถสู้กับพวกเขาได้
ทหารเรือระดับพลเรือโทนั้นสามารถจัดการได้ยากมากในตอนที่พวกเขามาถึงสนามรบนั้นพวกเขาก็ได้ฆ่าโจรสลัดไปกว่า 200 คนแล้ว
เมื่อเหล่าโจรสลัดได้เห็นความแข็งแกร่งของพวกเขาก็มีหลายคนที่รู้สึกหวาดกลัวและถอยร่นกลับไป
“ พระเจ้าช่วย, พลเรือโทพวกนี้จะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
“ พวกเราไม่สามารถเอาชนะพวกมันได้เลย!”
“ พวกมันแข็งแกร่งเกินไป,พวกนี้มันไม่ใช่มนุษย์!”
“ พวกเราจะต่อสู้กับพวกมันได้ยังไงกันไม่มีใครในหมู่พวกเราเลยที่จะสามารถต่อสู้กับพวกมันได้แม้แต่กัปตันบลังโก้ก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วพวกเราจะไปจัด การกับพวกมันได้ยังไงกัน!”
โจรสลัดทุกคนนั้นต่างก็รู้สึกหวาดกลัวกับการปรากฏตัวของพลเรือโทพวกนี้
“ สังหารพวกมันด้วยความยุติธรรมของพวกเราไม่จําเป็นต้องเมตตาฆ่าได้ฆ่า!”
พวกทหารเรือนั้นต่างก็ตะโกนออกมาด้วยความฮึกเหิม
“ เทรนซู,ห้าคนนั้นเป็นปัญหาใหญ่สําหรับพวกเรา!”
ใบหน้าของเจสันนั้นจริงจังมาก
“ ฉันรู้ ฉันไม่คิดว่าพวกเร วก็เราจะสามารถเอาชนะพวกเขาได้!”
ในตอนนี้เทรนซุนั้นกําลังรู้สึกจนปัญญา
“ งั้นมันก็เป็นโอกาสของฉัน!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่ตื้นเต้นและพุ่งเข้าไปหาหนึ่งในพลเรือโท
แต่หลังจากนั้นไม่นานคล็อกโคไดล์นั้นก็ได้ถูกต่อยกระเด็นออกมาพร้อมกับบาดแผลมากมายตามตัว
“ คล็อกโคไดล์!”
เทรนซุนั้นรู้สึกตกใจมากเมื่อเห็นสภาพของคล็อกโคไดล์
แม้แต่คล็อกโคไดล์ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา
พลเรือโททั้งห้านั้นได้พลิกกลับสถานการณ์ทั้งหมดของสงครามในครั้งนี้ไปจนหมด
ทั้งๆที่ฉันเป็นแค่คนแก่คนหนึ่ง,แต่ฉันก็ยังต้องออกมาทําอะไรแบบนี้อีก!”
“ อะไรทําให้ฉันไปสัญญากับเด็กนั้นกันนะ? เฮ้ออ…”
ทันใดนั้นเองเสียงถอนหายใจของใครบางคนก็ได้ดังขึ้นมา
และในตอนนั้นเองแรงกดดันที่กดขี่ก็ได้กวาดผ่านไปที่พวกทหารเรือ,ทหารเรือทุกคนนั้นต่างก็ล้มลงไปบนพื้นยกเว้นแต่พลเรือโททั้งห้า
“ ฮาคิแห่งราชันย์!”
พลเรือโททั้งห้านั้นต่างก็รู้สึกตกตะลึง,พวกเขานั้นอยากรู้มากว่าใครกันที่ปลดปล่อยมันออกมา
“ นั่นใครน่ะ?”
สายตาของทุกคนนั้นต่างก็จ้องมองไปที่ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่กําลังก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆแรงกดดันที่เขาแผ่ออกมานั้นรุนแรงมาก
หลังจากเดินไปได้สามก้าว,อาคารที่ตั้งอยู่ตามสองข้างทางนั้นก็ได้เกิดรอยแตกขึ้นมา,แรงกดดันของเขานั้นทําให้ผู้คนรู้สึกหายใจไม่ออกและทุกข์ทรมาน
เหล่าพลเรือโทได้จ้องมองไปที่เขาและหยิบอาวุธของพวกเขาขึ้นมาในทันที
“ ไม่ว่าแกจะเป็นใคร,แกได้ล่วงละเมิดพวกเราเพราะฉะนั้นแกจะต้องตาย!”
เขานั้นบ้ามาก เขาได้พุ่งเข้าไปหาชายคนนั้นและตวัดดาบออกไปในทันที
” เอาไปกิน!”
ดาบของเขานั้นเร็วจนสามารถทิ้งภาพติดตาเอาไว้บนอากาศได้เลยทีเดียว โจรสลัดทั่วไปนั้นไม่สามารถยืนหยัดต่อหน้าคมดาบนี้ได้อย่างแน่นอน
แต่ในเวลาต่อมาชายวัยกลางคนก็ได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาเร็วมากไม่มีใครมองตามการเคลื่อนไหวของเขาทันเลยซักคน
ดาบของเขานั้นกําลังถูกหยุดและไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้
พลังที่น่าอัศจรรย์ของเขาทําให้เหล่าพลเรือโทรู้สึกช็อค,แต่มันยังไม่ได้จบลงแต่เพียงเท่านั้นชายวัยกลางคนนั้นได้เตะไปที่พลเรือโทคนนั้นอย่างรวดเร็ว,การเตะของเขานั้นเร็วมากเขามองมันไม่ทันเลยแม้แต่น้อย
“บูม!”
พลเรือโทคนนั้นได้ถูกเตะกระเด็นออกไปไกลนับสิบ เมตรก่อนที่จะไปชนกับอาคารหลังหนึ่ง
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ลุกขึ้นมาแล้วยกดาบของเขา ขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขานั้นต้องการที่จะโจมตีอีกครั้งแต่ในตอนนั้นเองก็ได้มีคนเข้ามาหยุดเขาเอาไว้
“ อย่าพึ่งรีบร้อน,เขาคือซิลเวอร์ เรย์ลี่เ”
ไม่ว่าจะเป็นโจรสลัดหรือทหารเรือนั้นต่างก็รู้สึกตกตะลึง
ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่ามือขวาของราชาโจรสลัดนั้น จะปรากฏตัวขึ้นมาที่นี่ในเวลานี้
“ ฉันได้สัญญากับเขาแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ทําให้เขา ผิดหวัง!”
“ เหล่าพลเรือโท,ฉันคงจะต้องรบกวนให้พวกนายอยู่เล่น กับฉันสักพักหล่ะนะ, ขอโทษด้วยนะ!”
เรย์ได้ยกดาบของเขาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม
ในตอนนี้เหล่าพลเรือโทนั้นกําลังรู้สึกช็อคพวกเขานั้นไม่รู้ ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี
ในเวลาเดียวกันที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ เซนโงคุนั้นได้ สูดลมหายใจเข้าแล้วพูดออกมาว่า
“ โรแกน,นายคิดที่จะทําอะไรกันแน่!?”
