S.P.P: บทที่ 245: สู้ไม่ได้?
“ ปิ้วว”
ร่างของโรแกนนั้นได้กระพริบหายไป,เขานั้นกําลังพุ่งเข้าไปหาพลเรือโททั้งสาม
แต่มันแปลกตรงที่พลเรือโททั้งสามนั้นไม่ยอมขยับเลยแม้แต่น้อย, พวกเขายืนอยู่เฉยๆโดยที่ไม่เคลื่อนไหวใดๆเลย
“ พลเรือโท!”
เหล่าทหารเรือที่อยู่ข้างหลังของพวกเขานั้นต่างก็ตะโกนเรียกพวกเขาแต่ถึงอย่างงั้นทั้งสามก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมา
ในตอนนี้โรแกนนั้นได้มาถึงตรงหน้าของพวกเขาแล้ว
เขานั้นได้ดึงดาบเจ็บดาบออกมาพร้อมกับฟาดฟันมันออกไป
“ชริ้งง!”
ดาบเจ็ดดาวนั้นได้กวาดผ่านไปที่คอของพลเรือโททั้งสามอย่างรวดเร็ว
ไม่มีการต่อต้านใดๆ,ร่างของพลเรือโททั้งสามนั้นได้ล้มลงไปบนพื้นในทันที่,ฉากนี้ทําให้ทหารเรือทุกคนในที่แห่งนี้รู้สึกช็อค
“ นี่มันบ้าอะไรกัน?”
และในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้มองเห็นดวงตาของโรแกน
” ดูนั่น!.ดูที่ตาของเขา!”
ทหารเรือคนหนึ่งได้อุทานออกมาเสียงดัง และในเวลาต่อมา เขาก็ได้พบว่าเขานั้นได้มาอยู่ในที่ไหนก็ไม่รู้ มันเต็มไปด้วยสีแดงราวกับเลือดแต่สิ่งที่ทําให้เขารู้สึกประหลาดใจก็เขากําลังถูกทิ้งอยู่บนไม้กางเขน
“ นี่ฉันมาอยู่ที่ไหนกัน?”
เขาได้กล่าวถามออกมา
แต่มันกลับไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ได้มีผู้ชายคนหนึ่งถือดาบและกําลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ ภายใต้แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัวชายคนนั้นได้เอาดาบของเขาเฉือนมาที่ร่างของเขา
ในโลกของเนตรวงแหวน,ทหารเรือคนนั้นกําลังกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และหวาดกลัว
โรแกนนั้นได้ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เขานั้นได้ฟาดฟันดาบเจ็ดดาวไปที่ทหารเรือทุกคนที่ขวางทางเดินของเขา ทหารเรือเหล่านั้นต่างก็ล้มลงไปบนพื้นโดยที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แม้แต่เสียงกรีดร้องก็ไม่มี
“ อย่ามองตาเขา!”
ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงของทหารเรือคนหนึ่งดังขึ้นมา ถึงแม้ว่าพวกเขานั้นจะยังไม่เข้าใจว่าทําไมถึงห้ามมองตาเขา แต่ด้วยสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ พวกเขาทําได้เพียงแค่เชื่อเท่านั้น
“ อืม! ดูเหมือนว่าจะยังมีคนที่ใช้ได้เหลืออยู่! ”
โรแกนนั้นไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายนั้นจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้ มันทําให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก
แต่แค่การปิดตาหรือหลับตานั้นมันยังไม่พอที่จะหยุดเขาได้หรอก
โรแกนนั้นได้ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับปลดปล่อยฮาคิราชันย์ออกมาอีกครั้ง
“วูมม”
แรงกดดันที่กดขี่ของโรแกนได้กระจายออกไปไกลกว่าหนึ่งกิโลเมตรแสดง,ในตอนนี้เหล่าทหารเรือที่อ่อนแอนั้นต่างก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ฉากนี้ทําให้ใบหน้าของเหล่าทหารเรือที่มองดูจากระยะไกลนั้นถึงกับซีดเซียว
เพียงแคโรแกนคนเดียวพวกเขาก็สูญเสียทหารไปเกือบ 5,000 คนแล้ว,ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นสิ่งที่กองทัพเรือไม่สามารถยอมรับได้
“ มีใครจะไปหยุดเขาไหม?”
แม้แต่ความแข็งแกร่งระดับพลเรือโทก็ยังไม่เพียงพอที่จะหยุดรั้งเขาเอาไว้ได้,เหล่าพลเรือโทนั้นต่างก็มองไปที่ทหารเรือที่ล้มลงบนพื้นอย่างจนปัญญา
สัตว์ประหลาดนี้มันโผล่มาจากไหนกัน?
“ เข้ามาพวกทหารเรือ,ยกที่สองได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!”
โรแกนได้ชี้ดาบเจ็ดดาวออกไปและมองไปที่พวกทหารเรือด้วยเนตรกระจกเงาหมื่นบุบผาของเขาพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าโรแกนกําลังก้าวเข้ามาหาพวกเขา เหล่าทหารเรือที่เคยมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที
ในตอนนี้โรแกนได้เปลี่ยนไปแล้ว
“ พวกเรา…พวกเราหน่ะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไปแล้ว!”
เหล่าทหารเรือนั้นต่างก็รู้สึกหวาดกลัวที่จะก้าวขาออกไปข้างหน้า,แต่ถึงอย่างงั้นพวกเขาก็ไม่เคยคิดที่จะถอยเลยแม้แต่น้อย
เพราะว่าในสนามรบนั้นมีคํากล่าวที่ว่าอย่าหันหลังให้ศัตรู!
การหันหลังนี้นั้นอาจจะน่าหวาดกลัวกว่าการยืนอยู่เฉยๆก็ได้
โรแกนนั้นเริ่มเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขานั้นรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่กับกําลังกดทับพวกเขาอยู่อย่างชัดเจน,แต่ในตอนนั้นเองก็ได้มีทหารเรือคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหาโรแกน และตวัดดาบออกมา
“ ฟุบ”
โรแกนนั้นได้ยกดาบของเขาขึ้นมาป้องกันการดาบนั้นพร้อมกับผลักร่างของอีกฝ่ายลงไปบนพื้น
“ ไม่สู้ต่อแล้วงั้นหรอ?”
“ ถ้างั้นก็ไปให้พ้นทางของฉันซะ!”
โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
เขามองไปที่ทหารเรือตรงหน้าที่กําลังหวาดกลัวด้วยความพึงพอใจ, นี่คือสถานการณ์ที่เขาต้องการในเวลานี้นั้นพลังอํานาจในการรบระดับสูงของกองทัพเรือนั้นเหลือน้อยมาก เพราะงั้นมันจึงเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการกดดันอีกฝ่าย
ถ้ากองทัพเรือรู้สึกกดดันเมื่อไหร่พวกเขาก็จะไม่เข้ามายุ่มย่ามกับเขาอีกต่อไป
ทหารเรือในที่แห่งนี้นั้นไม่ได้พูดอะไรออกมา พวกเขาทําเพียงแค่จ้องมองมาที่โรแกนด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด
ชายตรงหน้าของพวกเขานั้นจะผิดปกติเกินไปแล้ว! ต่อให้พวกเขาทุ่มสุดตัวสุดท้ายพวกเขาก็จะต้องตายลงอย่างไร้ประโยชน์แน่นอน
พวกเขาคือทหารเรือ,พวกเขานั้นไม่ใช่คนโง่!
โรแกนนั้นสามารถเข้าใจความคิดของทหารเรือพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย เขาได้โยนดาบเจ็ดดาวขึ้นไปบนฟ้าก่อนที่มันจะขยายใหญ่ขี้นมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนดาบเจ็ดดาบด้วยความน่าเกรงขาม
ในเวลานี้โรแกนได้ควบคุมให้ดาบเจ็ดดาวบินขึ้นไปบนอากาศ
ในการต่อสู้ในครั้งนี้นั้นเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย,แต่แม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลยก็ตาม เขานั้นก็ยังเสียพลังไปไม่ใช่น้อยเหมือนกัน ในตอนนี้เขาเหลือพลังเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
หากเขายังไม่ยอมหยุดละก็ผลที่ตามมามันคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
บนแท่นสูง,คองที่ได้ยินรายงานของทหารเรือที่ให้ไปถ่วงเวลาโรแกนนั้น ใบหน้าของเขานั้นได้เปลี่ยนเป็นดํามืดไปในทันที
เขานั้นสูญเสียทหารไปกว่า 5,000 นายแถมในนั้นยังมีพลเรือโท และพลเรือตรีรวมอยู่ด้วย มันทําให้เขารู้สึกเสียใจและโกรธแค้นเป็นอย่างมาก
“ ปัง!”
เขาได้ทุบลงไปที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างๆตัวเขาก่อนที่จะตโกนออกมาด้วยความเดือดดาล
“ คิซารุ ซากาซุกิ,คุซัน,แล้วก็การ์ปมาถึงหรือยัง?”
น้ําเสียงของเขาในตอนนี้นั้นเต็มปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้น,ดูเหมือนว่าเขานั้นจะโกรธโรแกนมากจริงๆ!
ไม่ว่าจะในสงครามหรือนอกสงครามเหล่าทหารเรือชั้นนายพลนั้นนับว่ามีความสําคัญเป็นอย่างมาก มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะรู้สึกโกรธโรแกน
ถ้าไม่มีพวกเขาท้องทะเลแห่งนี้ก็จะไม่มีความสงบอีกต่อไป!
เซนโงคุนั้นก็รู้สึกไม่ต่างกัน,อีกด้านหนึ่งชิกิที่ยืนอยู่บนเกาะลอยฟ้านั้นได้มองลงที่สนามรบที่อยู่เบื้องล่าง ก่อนที่จะมองมายังทิศทางที่โรแกนอยู่เหล่าทหารเรือที่อยู่ตรงนั้นไม่สามารถทําอะไรโรแกนได้เลยแม้แต่น้อย
พวกเขาไม่สามารถทําอะไรได้จริงๆงั้นหรอ? มันไม่ใช่ว่าพวกเขานั้นไม่มีผู้แข็งแกร่งแต่ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในศูนย์ใหญ่ในตอนนี้
และสาเหตุที่ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นไม่ได้อยู่ที่ศูนย์ใหญ่นั้นต่างก็เป็นเพราะโรแกน,เขานั้นได้วางอุบายให้เหล่าผู้แข็งแกร่งของกองทัพเรือต้องออกไปจากศูนย์ใหญ่กองทัพเรือเพื่อลดทอนพลังอํานาจของพวกเขาลง
โรแกนนั้นได้มองไปรอบๆพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาด้วยความพอใจ
“ ดูเหมือนว่าคิซารุ กับซากาซุกินั้นจะยังอยู่ที่หมู่เกาะชาบอน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสามารถมาถึงที่นี้ได้อย่างรวดเร็ว,มันก็คงจะมีแค่คิซารุคนเดียวเท่านั้นที่สามารถกลับมาได้ทัน”
“ ส่วนการ์ป”
เมื่อนึกถึงเขาโรแกนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขารู้ดีว่าการ์ปนั้นอยู่ที่ไหน
การหายไปของเหล่ากําลังหลักของกองทัพเรือนั้นทําให้กองทัพเรือนั้นไม่สามารถสู้กับกลุ่มโจรสลัดของชิกิได้อย่างแน่นอน
และมันก็จะกลายเป็นกองทัพเรือที่ต้องเป็นฝ่ายที่สูญเสีย
เมื่อไหร่ที่กองกําลังหลักของชิกิลงมือกองทัพเรือลําบากแน่!
