The Soul Purchasing Pirate บทที่271 :นี่ใช่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือแน่งั้นหรอ?!
S.P.P: บทที่ 271: นี่ใช่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือแห่งั้นหรอ?!
ในตอนนี้ทุกคนที่อยู่ภายในโดมทรายนั่นต่างก็สามารถมองเห็นกระสุนปืนใหญ่สีดำเงาที่ปกคลุมอยู่บนท้องฟ้าและซากปรักหักพังรอบๆตัวได้อย่างชัดเจน
“ทรายของฉันถูกทะลวงแล้ว!”
คล็อกโคไดล์ได้ตะโกนออกมาเสียงดัง
ในตอนนี้หัวใจของพวกเขาทุกคนนั้นต่างก็กำลังรู้สึกราวกับถูกบีบรัดเอาไว้
หลังจากที่โดมทรายถูกฉีกกระชากออกนั่นทรายในบริเวณอื่นก็เริ่มพังทลายลงมา
“ฟิ้ววว!”
ทันใดนั้นเองบนท้องฟ้าก็ได้ปรากฎกระสุนปืนใหญ่ขึ้นมาเป็นจำนวนมาก
สักแห่งในตระกูลไอนซ์แบร์นที่ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นทะเลเพลิงได้ปรากฏเงาร่างของใครบางคนขึ้นมาดูเหมือนว่าเขานั้นกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดอยู่ตรงที่พวกเจสันยืนอยู่
“ในที่สุดก็เจอสักที!”
ในขณะที่กล่าวออกมานั้นเขาก็ได้พุ่งทะยานออกไป,เปลวเพลิงที่ลุกโชนอยู่รอบตัวเขานั่นถึงกับถูกฉีกกระชาก
“บูม!”
หลังจากนั้นไม่นานร่างของเขาก็ได้มาถึงด้านหน้าของโดมทรายซึ่งในเวลานี้นั้นกระสุนปืนใหญ่จำนวนมากนั้นกำลังจะปะทะเข้ากับโดมทรายเต็มที่แล้ว
เขานั้นสามารถมองเห็นพวกเจสันที่อยู่ข้างในโดมทรายได้อย่างชัดเจน
“นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว!”
ร่างดังกล่าวได้จับไปที่ดาบที่อยู่ข้างหลังของเขาพร้อมกับกระทบพื้นและพุ่งทะยานออกไปข้างหน้า
ในเวลาต่อมาร่างดังกล่าวก็ได้ปรากฏตัวขึ้นเหนือโดมทรายของพวกเจสัน
“วิ่ว!”
เขาได้ฟาดฟันดาบของเขาออกไปและในเวลาเดียวกันนั้นเองกระสุนปืนใหญ่พวกนั้นก็ได้ถูกแยกออกเป็นสองส่วนในทันที
“บูมมม!”
เปลวเพลิงได้เปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้า
“กัปตัน”
“โรแกน!”
เมื่อพวกเจสันที่อยู่ในโดมทรายเห็นร่างที่อยู่บนท้องฟ้านั่นพวกเขาก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจในทันที
และร่างดังกล่าวนั่นก็คือโรแกน!
ในความเป็นจริงเขามาถึงที่วังตระกูลไอนซ์แบร์นตั้งแต่กระสุนปืนใหญ่ระลอกแรกแล้วแต่ในตอนนั้นมันมีกระสุนปืนใหญ่มากเกินไปในตอนนั้นเขาทำได้เพียงแค่หลบหลีกมันเท่านั้น
แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าห่ากระสุนปืนใหญ่พวกนี้เขาก็ทำได้แค่เพียงหลบหลีกเท่านั้นแถมมันยังมีพวกเปลวเพลิงและควันที่เข้ามาบดบังวิสัยทัศน์ของเขาทำให้การตามหาตัวพวกเจสันกลายเป็นเรื่องที่ยากลำบาก
แต่โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาอยู่ใกล้กับพวกเจสันพอดี
หลังจากจัดการกับกระสุนปืนใหญ่พวกนั้นเสร็จโรแกนก็ก้มหน้าลงไปมองพวกเจสันที่อยู่ข้างในโดมทราย
ในตอนนั้นเองเขาก็ได้พบกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของพวกเขา
“กัปตัน,คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
เจสันได้กล่าวถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
“ฉันสบายดี,พวกเราควรออกไปจากที่นี่กันได้แล้ว!”
โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยแววตาที่จริงจัง
ในตอนที่เขาเข้ามาที่นี่เขาพบว่ามีพวกผู้คุ้มกันเป็นจำนวนมากกำลังล้อมวังตระกูลไอนซ์แบร์นเอาไว้อยู่ในตอนที่เขาเห็นมันแม้ว่าจะไม่เข้าใจทั้งหมดแต่มันก็ชัดเจนว่าการโจมตีของพวกเขานั้นมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจำเป็นต้องไปสนใจเพราะจุดประสงค์ของเขามันคือการพาพรรคพวกของเขาออกไปจากที่แห่งนี้
แถมตอนนี้เวลาของพวกเขาก็เหลือไม่มากแล้ว!
“เทรนซุ,น้ำเต้า!”
เมื่อได้ยินดังนั้นเทรนซุก็ได้คว้าไปที่น้ำเต้าที่อยู่บนเอวของเขาก่อนที่จะโยนไปให้โรแกน
เมื่อน้ำเต้านิลกาลได้เข้ามาอยู่ในมือของโรแกนมันก็ได้ขยายใหญ่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ขึ้นไปเร็วเข้า!”
หลังจากกล่าวจบโรแกนก็ได้กระโดดขึ้นไปบนน้ำเต้าในทันที
“ดาบแห่งพระเจ้า!”
ในตอนนั้นเองดาบเจ็ดดาวก็ได้กรีดร้องออกมาพร้อมกับเงาดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่ปรากฏขึ้นมาก่อนที่พวกมันจะพุ่งเข้าไปหาหากระสุนปืนใหญ่ที่ขวางหน้าพวกเขา
“บูมมม!”
กระสุนปืนใหญ่พวกนั้นได้ระเบิดในทันทีก่อนที่โรแกนจะเรียกดาบเจ็ดดาวกลับมา
ในเวลานี้ทุกคนได้ขึ้นมาอยู่บนน้ำเต้านิลกาลเป็นที่เรียบร้อยแล้วเมื่อเห็นว่าทุกคนขึ้นมากันหมดแล้วโรแกนก็ได้ทำการบังคับน้ำเต้านิลกาลให้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
“มังกรผยองได้สำนึก”
“พายทราย”
ในตอนนี้แรงกดดันของเจสันและคล็อกโคไดล์นั่นลดลงไปมากเพราะฉะนั้นในตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งเข้ามาพวกเขาจึงสามารถจัดการมันได้อย่างไม่ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลัง
เมื่อไหร่ที่มีกระสุนปืนใหญ่พุ่งเข้ามาพวกเขาก็จะทำการจัดการมันในทันที
หลังจากนั้นไม่นานน้ำเต้านิลกาลก็ได้ลอยตัวขึ้นมาอยู่ในระดับความสูงที่กระสุนปืนใหญ่พวกนั้นไม่สามารถมาถึงได้
“ไป!”
เมื่อเห็นอย่างนั้นทุกคนก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“ พระเจ้า,ฉันยังมีชีวิตอยู่ฉันยังมีชีวิตอยู่!”
ชาร์โปลอสได้โห่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ปัง!”
แต่ในตอนนั้นเองเจสันก็ได้ต่อยเขา
“อยู่นิ่งๆ!,แกอยากจะตกลงไปข้างล่างนั่นใช่มั้ย?”
เมื่อได้ยินคำพูดของเจสันเขาก็ได้เงียบเสียงไปในทันที
ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองโรแกนที่เพิ่งมาถึงก่อนที่จะเตะไปที่น้ำเต้าที่อยู่ใต้ร่างของเขาด้วยความสนใจ
“ดูเหมือนว่านิวเรย์จะกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว!”
เจ้านายตัวน้อยได้มองลงไปที่วังที่อยู่ข้างล่างด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน
“ อย่าเสียใจไปเลย,แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเขาแต่นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราคือครอบครัวเดียวกันแล้ว”
“ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวด,หรือความสุขเธอสามารถแบ่งปันมาให้กับพวกเราได้นะ!”
โรแกนได้ยื่นมือขวาของเขาออกไปแล้วนำร่างของอิลยามาไว้ในอ้อมกอดของเขาและกล่าวคำปลอบโยน
“โรแกน!”
อิลยานั้นได้ร้องไห้ออกมาพร้อมกับกอดโรแกนแน่น น้ำตาของเธอนั้นได้ไหลรินออกมาราวกับสายน้ำ
“ ร้องไห้ออกมาเถอะ”
โดยไม่รู้ตัวโรแกนนั้นได้กอดร่างของหญิงสาวตรงหน้าแน่นขึ้นเขารู้สึกสงสารเธออย่างบอกไม่ถูก
“พวกนายโชคดีไปในวันนี้แต่ฉันกล้าพูดได้เลยว่าในอนาคตพวกนายลำบากแน่!”
ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา
“ตาแก่เซเฟอร์,แกยังอยู่อีกงั้นหรอ?”
เจสันได้กล่าวออกมาด้วยความเย้ยหยัน
“ แกคงจะผิดหวังมากสินะที่เห็นว่าพวกเราทำสำเร็จ!”
“มีความสุขไปเถอะแกลืมไปแล้วหรือไงว่าที่นี่คือที่ไหน?,ที่นี่คือดินแดนของกองทัพเรือ!”
ในตอนนี้น้ำเต้านิลกาลนั้นได้ข้ามเหวลึกมาแล้ว เมื่ออยู่ภายใต้การควบคุมของโรแกนนั้นความเร็วของมันช่างแตกต่างจากเทรนซุเหลือเกิน
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีพวกเขาก็ได้มาถึงศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ
แต่เมื่อมาถึงพวกเขาก็รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เห็นมาก
“นี่ใช่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือแห่งั้นหรอ!?”
เจสันนั้นได้กล่าวออกมาด้วยความตกตะลึง
