The Soul Purchasing Pirate
บทที่275:มากันแล้วงันหรอ?
S.P.P: บทที่ 275: มากันแล้วงั้นหรอ?
“คุณจะปล่อยพวกเขาไปใช่มั้ย?”
“ใช่”
เซนโงคุได้พยักหน้าและสั่งให้ซากาซุกิเปิดทาง
“เดี๋ยวก่อน..”
ในตอนนั้นเองจู่ๆโรแกนก็ได้กล่าวขึ้นมา
“มีอะไรอีก?”
เซนโงคู่ได้กล่าวถามออกมาพร้อมกับมองมาที่โรแกน
“ ฉันขอไปคุยกับพวกเขาก่อนได้มั้ย?, หวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไรนะ?”
โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ก็ได้แต่นายมีเวลาไม่มากนักหรอกนะ! ”
เซนโงคุได้กล่าวออกมาด้วยความลังเลพร้อมกับขมวดคิ้ว
ขอบคุณ”
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นพร้อมกับหมุนตัวเดินเข้าไปหาพวกเจสันในทันที
เซนโงคุนั้นได้จับตาดูโรแกนอย่างระมัดระวังเพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่อาจจะเกิดขึ้น
“เซนโงคุ,นายไม่จําเป็นต้องกังวลหรอกเด็กนั้นเป็นคนที่สามารถไว้วางใจได้
การ์ปได้กล่าวออกมาอย่างช้าๆ
“ฮี,ถ้าพวกเราสองคนไม่ได้อยู่ที่นี่นายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเหล่าทหารเรือที่เหลืออยู่!”
เซนโงคุได้ตะโกนออกมาเสียงในทันที
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า แม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันจะแย่มากแต่ไม่ว่ายังไงนายก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้อยู่ดี”
การ์ปได้หัวเราะออกมาเสียงดังดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจในสิ่งที่เซนโงคุพูดสักนิด
ในตอนนี้โรแกนได้มาถึงตรงหน้าของพวกเจสันแล้ว
“ ก่อนที่พวกนายจะออกไปจากที่นี่ฉันมีอะไรที่อยากจะพูดกับพวกนายสักหน่อย”
ในคําพูดของโรแกนนั้นมันไม่ได้เปิดเผยถึงรายละเอียดที่เขาจะพูดแม้แต่น้อย
“โรแกน,นายรู้จักกับพวกเขางั้นหรอ?”
เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก,พวกนายทําเพียงแค่ออกไปจากที่แห่งนี้ก็พอเดี๋ยวฉันจะตามไปที่หลัง”
โรแกนได้กล่าวปลอบพวกเขาพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมา
“กัปตัน,พวกเราเองก็ได้ยินคําพูดของตาแก่นั้นนะ,คุณตั้งใจจะใช้ตัวเองเพื่อแลกเปลี่ยนกับพวกเราใช่มั้ย?”
เจสันได้กล่าวออกมาพร้อมกับถอนหายใจ
พวกเขาไม่ใช่คนโง่แต่พวกเขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงนี้และพยายามที่จะหลอกตัวเอง
“ใครบอกว่าคนตัวใหญ่ไร้สมองกัน”
แม้จะรู้สึกหนักใจแต่โรแกนก็จําเป็นที่จะต้องพูด
“ออกไปจากที่นี่แล้วมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันที่ฉันจะกลับมาที่ท้องทะเลนี้อีกครั้ง!”
ในตอนนั้นเองเทรนซุก็ได้กล่าวขึ้นมา
“กัปตัน,พวกเราไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใดคุณก็รู้เ”
“กัปตัน,ไม่ว่าจะบุกน้ําลุยไฟพวกเราก็พร้อมที่จะไปกับคุณ!”
เจสันเองก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความไม่ยินยอม
“กัปตัน,คุณบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าพรรคพวกหน่ะต้องแบ่งปันทุกๆสิ่งร่วมกัน!”
คล็อกโคไดล์เองก็ได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง
พวกนาย!”
โรแกนไม่รู้ว่าทําไมเขาถึงรู้สึกคัดจมูกขึ้นมา,ความรู้สึกที่ได้เกิดมาและตายไปพร้อมกับใครซักคนนี่มันดีจริงๆ! มันทําให้เขาอยากจะหลั่งน้ําตาออกมา!
แต่ก็ด้วยเหตุผลนี้หล่ะที่ทําให้โรแกนไม่ต้องการให้พวกเขาพบเจอกับความวุ่นวาย
เขาต้องการที่จะเก็บรักษาพรรคพวกของเขาเอาไว้ให้ดีที่สุด,เขาไม่ต้องการให้พวกเขาตกอยู่ในอันตรายความแข็งแกร่งของพวกเขาในตอนนี้มันยังไม่เพียงพอที่จะต่อต้านมหาอํานาจตรงหน้าได้
โรแกนได้มองไปที่กลุ่มคนตรงหน้าอย่างระมัดระวังและจดจําใบหน้าของพวกเขาเอาไว้ในใจของเขา
เจสันผู้ที่พร้อมจะจัดการกับอริทุกคนด้วยหมัดของเขาชายผู้ซื้อสัตย์และกินจุที่สุดบนเรือลํานี้ในครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันนั้นเขาดื่มและกินทุกสิ่งที่ขวางหน้ามันเป็นเหตุการณ์ที่เขาไม่มีทางลืม
ในตอนนี้ซิการ์ที่อยู่ในปากของคล็อกโคไดล์นั้นกําลังสั่นจนดูเหมีอนว่ามันจะตกลงมาตอนไหนก็ได้ในตอนที่เขาเจอกันครั้งแรกนั้นเขาคือชายผู้มั่นใจในตัวเองและหยิ่งยโสแต่ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนไปแล้วเขาได้กลายเป็นชายผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถอุทิศตนให้กับผู้อื่นได้แล้ว
แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่น่ากลัวแต่เขาก็เป็นคนที่อ่อนโย นมากเช่นกัน
เทรนซุชายหนุ่มที่เฉลียวฉลาดคนนี้นั้นดูเหมือนว่าจะสามารถคาดเดาอะไรบางอย่างในใจของเขาได้และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่าทํา ไมตัวของเขาถึงสั่น,แต่เขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะเปิดเผยความคิดนั้นแต่ อย่างใด
เขาอยากที่จะจะร่ําไห้ออกมามากแต่เขาก็ต้องอดทนเอาไว้
เจ้านายตัวน้อยนั้นในครั้งแรกที่พวกเขาพบกันนั้นอีกฝ่ายนั้ ก็เป็นเพียงแค่แมวตัวหนึ่งและก็ไม่มีใครคิดมาก่อนว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงที่งดงามที่มีใบหน้าขาวใสบริสุทธิ์และมีอดีตอันขมขื่นที่ไม่มีใครสามารถเข้ามาช่วยเหลือเธอได้
ส่วนชายคนสุดท้ายที่หลบอยู่ด้านหลังและจ้องมองมาที่เขาอย่างมีเลศนัยราวกับว่าเขาคิดที่จะช่วงชิงอะไรบางอย่างไปจากเขา,โรแกนไม่รู้ว่าเขาคิดที่จะทําอะไรแต่เขาก็ทําเพียงแค่เหลือบมองเขาเท่านั้น
ช่างเป็นกลุ่มที่ดีจริงๆ เขาไม่มีทางลืมมันอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามเมื่อการพูดคุยนี้สิ้นสุดลงการเดินทางร่วมกันของพวกเขาเองก็คงจะต้องหยุดชะงักลงไปชั่วขณะหนึ่งเช่นกัน!
“ฉันจะกลับมาอย่างแน่นอนพวกนายไม่จําเป็นต้องกังวล!”
โรแกนได้ฉีกยิ้มขึ้นมา
“กัปตัน,พวกเราจะรอคุณ!
เทรนซุได้กัดฟันของเขา
“ธุระของฉันจบแล้วเพราะงั้นคุณออกมาได้แล้ว”
โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับตบลงไปที่น้ําเต้าบนเอวของเขาก่อนที่มันจะขยายใหญ่และพ่นเซเฟอร์ออกมา
“ไอ้เด็กเวร..!”
หลังจากที่ถูกปล่อยออกมาใบหน้าของเขาก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความเกรี้ยวกราดแต่หลังจากที่เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ได้กลืนคําพูดที่เขาจะพ่นออกมากลับไปในทันที
เขานั้นได้บาดเจ็บสาหัสทั่วทั้งร่างกายมันทําให้เขาทําได้แค่เพียงนอนอยู่เฉยๆบนพื้นและไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
“ดูด!”
ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้สั่งการให้น้ําเต้านิลกาลดูดพวกเจสันเข้าไปอย่างรวดเร็ว
โรแกนนั้นได้สะบัดมือขวาออกไปข้างหน้าก่อนที่น้ําเต้านิลกาลจะพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและกลายเป็นเส้นแสงหายเข้าไปในกลีบเมฆ
“กัปตัน!”
ในตอนนั้นเองเสียงของพวกเจสันก็ได้ดังออกมาจากน้ําเต้านิลกาล
“น้ําเต้านี้จะพาพวกนายไปส่งเอง,พวกนายไม่จําเป็นต้องมากังวลเกี่ยวกับฉัน”
“ดูแลตัวเองให้ดีๆก็พอแล้วสักวันหนึ่งพวกเราจะได้พบกันใหม่อีกครั้ง!”
“ในตอนที่ฉันไม่อยู่ก็ตั้งใจฝึกเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นให้มากๆ
หล่ะ!”
หลังจากที่เขาพูดจบทุกอย่างมันก็ได้เงียบลงไปในทันที
“ฮึก..!
ในตอนนั้นเองภายใต้ความเงียบก็ได้มีเสียงร้องไห้ของใครบางคนดังขึ้นมา เสียงร้องไห้นี้นั้นเป็นเสียงของเจ้านายตัวน้อย
โรแกนได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อแต่เขากลับฉีกยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ
“ในที่สุดก็จบสักที!”
ด้วยคําสัญญาของเซนโงคุกับการปและน้ําเต้านิลกาลเขาจึงไม่จําเป็นต้องรู้สึกกังวลเกี่ยวกับอนาคตของพวกเจสันอีกต่อไป
นี่คือทางออกที่สมบูรณ์แบบและเป็นวิธีที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะคิดออกแล้ว
บางทีการแยกจากกันชั่วคราวมันอาจจะดีกับตัวของพวกเขาเองก็ได้ในอนาคต!
“ โรแกนนายละเมิดข้อตกลง, ไอ้เด็กเวรนี้!”
เมื่อเห็นการกระทําของโรแกนใบหน้าของเซนโงคุก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
“ ฉันก็ยังอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือไง?, พาฉันไปที่อิมเพลดาวน์ได้แล้ว!”
* อยากจะรู้ซะแล้วสิว่าเรือนจําใต้ทะเลลึกมันจะมีหน้าตายังไง”
“ น่าสนใจจริงๆ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
โรแกนได้กล่าวและหัวเราะออกมา
“ นายนี้มองโลกในแง่ดีจริงๆนะ,หลังจากนี้ต่อไปนายจะได้ชื่นชมมันจนเต็มอิ่มไปตลอดชีวิตของนายอย่างแน่นอน”
เซงโกคุได้กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา
“ก็ก” ในตอนนี้โรแกนได้ถูกล็อคข้อเท้าเอาไว้แล้วด้วยโซ่ตรวนที่ทํามาจากหินไคโรเป็นที่เรียบร้อยและในตอนนี้เขาก็รู้สึกอ่อนแรง
มาก
“ ฉันไม่น่ากินผลปีศาจเลยจริงๆ”
โรแกนได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
“ พาเขาไปแล้วก็จับเขากับชิกิเอาไว้ด้วยกันชั่วคราว,รอจนกว่าฝ่ายประมวลผลจะดําเนินการเสร็จก่อนเราถึงจะส่งตัวพวกเขาไปยัง อิมเพลดาวน์!”
เซนโงคุนั้นได้สั่งการให้ทหารมาพาตัวของโรแกนไปในทันที
“น่าเสียดายจริงๆ!”
การ์ปได้มองไปที่โรแกนและถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหัว
บนท้องฟ้าความเร็วของน้ําเต้านิลกาลนั้นเร็วเป็นอย่างมากและในตอนนั้นเองมันก็ได้มาหยุดตรงเรือไม้ลําหนึ่ง
แต่สิ่งที่แปลกก็คือมันมีร่างของใครบางคนอยู่บนเรือไม้นั้นอยู่ก่อนแล้ว!
“ มากันแล้วงั้นหรอ?”
