S.P.P: บทที่ 282: อสูรผู้คุม!
เสียงร้องคํารามที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหันของอสูรผู้คุมนั้นทําให้เหล่านักโทษที่กําลังพูดคุยกันอยู่และโรแกนเงียบเสียงลงไปในทันที
แม้เสียงร้องคํารามของมันจะอยู่ห่างไกลออกไปมากแต่หลังจากนั้นไม่นานมันก็ได้มาถึงยังที่แห่งนี้
เงาร่างของมันได้ปรากฏตัวขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดทุกครั้งที่มันเคลื่อนไหวนั้นพื้นดินก็มีงกับสั่นสะเทือนซึ่งมันทําให้ผู้คนรู้สึกสงสัยไม่ได้ว่าคุกนรกนี้จะถล่มลงมาหรือเปล่า?
นี่คือสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดในเลเวล 6 หรือชั้นนรกนิรันดร์กาลแห่งนี้ตามข่าวลือมีคนบอกว่าพวกมันเคยเป็นมนุษย์มาก่อนแต่จากการผิดพลาดในการปลุกการตื่นของผลไม้ปีศาจทําให้พวกมันถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นแบบนี้ อสูรผู้คุมพวกนี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้เหตุผลและดุร้ายอิมเพลดาวน์นั้นได้ไล่ล่าตามหาตัวของพวกมันเข้ามาเพื่อคอยกํากับดูแลพวกนักโทษในเลเวล 6 โดยเฉพาะ
“ สิ่งนี่คืออสูรผู้คุมของเลเวล 6″
เสียงที่แผ่วเบาได้ดังขึ้นมาในความมืดราวกับกําลังอธิบายให้โรแกนและชิกิฟัง
4 สัตว์ร้ายนี้แข็งแกร่งมาก”
ชิกิได้กล่าวออกมา
“อืม”
โรแกนเองก็ได้ตอบกลับอย่างเห็นด้วย
เขาและชิกินั้นอยู่ห่างกันเพียงแค่หนึ่งห้องเท่านั้นดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายมากที่พวกเขาจะพูดคุยกัน
อสูรผู้คุมนี้มีขนาดตัวที่ใหญ่โตมากมันน่าจะมีส่วนสูงราวๆห้าสิบหรือหกสิบเมตรแถมน้ําหนักตัวของมันเองก็น่าหวาดกลัวมาก
อสูรผู้คุมตัวนี้ทําเพียงแค่เดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ชิกิได้มองไปที่มันและทําการก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนที่จะกลั้นหายใจ
แต่โรแกนกลับไม่ทําเช่นนั้นดูเหมือนว่าเขาอยากจะเห็นอสูรผู้คุมใกล้ๆ
ภายใต้ความมืดมิดสิ่งที่พวกเขาสัมผัสได้นั้นมีเพียงเสียงหายใจที่หนักหน่วงของมันและกลิ่นคาวเลือดนอกจากนี้แล้วพวกเขาก็ไม่สามารถสัมผัสอะไรจากมันได้อีกเลยไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งนี้คืออะไรมันจะต้องเป็นสัญชาตญาณการฆ่าของสัตว์ป่าอย่างแน่นอน
“โฮกกกก!”
ในตอนที่มันเดินมาถึงหน้าห้องขังของโรแกนนั้นมันก็ได้หันหัวมามองเขาในทันที
“ไอ้หนูถอย!”
ชิกิได้กล่าวเตือนออกมา
แต่ดูเหมือนว่าโรแกนจะไม่ได้สนใจคําเตือนของเขา
* แกอยากตายหรือไง!”
แม้ว่าชิกิจะกล่าวเตือนออกมาอีกครั้งแต่โรแกนก็ยังไม่สนใจอยู่ดี
เมื่ออสูรผู้คุมพบว่ามีคนกล้าที่จะจ้องมองมาที่มันก็ทําให้มันโกรธมาก
มั่นได้เดินเขามาหาโรแกนพร้อมกับยกกระบองหนามขึ้นและหวดลงมาที่ห้องขังของโรแกน,ทุกสิ่งที่มันทํานั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของโรแกนอย่างชัดเจน
* บูมมม!”
ภายใต้กระบอกหนามของมันกรงขังที่สร้างขึ้นมาจากหินโคไรก็ยังต้องสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
“โฮกกกก!”
ใบหน้าของอสูรผู้คมกับใบหน้าของโรแกนนั้นใกล้กันมากมันจ้องมองมาที่โรแกนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ทุกคนนั้นต่างก็มองมาที่ห้องขังของโรแกน
พวกเขารู้ดีว่าอสูรผู้คุมตัวนี้แข็งแกร่งมากขนาดไหน,ความแข็งแกร่งของมันนั้นน่าจะเทียบได้กับพวกโจรสลัดที่มีค่าหัว 500 ถึง 600 ล้านได้เลยทีเดียวและด้วยสภาพร่างกายของพวกเขามันจึงทําให้อสูรผู้คุมบ้านี้ยิ่งน่าหวาดกลัวขึ้นไปอีก
และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ทําให้พวกเขาล้มเลิกความคิดที่จะหลบหนีออกไปจากที่แห่งนี้
แม้ว่าพวกเขาจะสามารถออกไปจากกรงขังที่ทําจากหินไคโรนี้ได้สุดท้ายพวกเขาก็ต้องมาเจอกับไอ้สัตว์ประหลาดบ้านี้อยู่ดีพวกเขาจึงไม่คิดที่จะเสี่ยงหนีออกไปจากที่แห่งนี้
ครั้งหนึ่งพวกเขาเองก็เคยเห็นคนที่กล้าทําแบบโรแกนมาแล้วแต่จุดจบของเขาไม่สวยนักเพราะว่าเขาถูกมันฉีกกระชากออกมาเป็นชิ้นๆ
4 ไอ้เด็กนั้นตายแน่!”
“ ดูเหมือนว่าชิกที่เข้ามาพร้อมกับเขาจะฉลาดกว่า”
* ท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังเป็นเด็กอยู่ดีแม้ว่าจะเป็นความกล้าที่น่านับถือแต่ก็โงไปหน่อย!”
พวกเขานั้นได้มองมาที่โรแกนราวกับมองมาที่คนตาย
แต่ในตอนนั้นเองดวงตาของโรแกนก็ได้ถูกเปลี่ยนไปเป็นสีแดงพร้อมกับมากาทามะทั้งสามที่กําลังหมุนวนอย่างรวดเร็ว
“ เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา!”
เพียงพริบตาเดียวมากาทามะทั้งสามก็ได้เลือนหายไปและถูกแทนที่ด้วยกังหันสีดําขนาดใหญ่สองอันภายในดวงตาทั้งสองข้างของเขา
ดูเหมือนว่าโรแกนนั้นต้องการที่จะควบคุมอสูรผู้คุมตนนี้
ภายใต้กรงเล็บที่แหลมคมราวกับคมดาบของมันที่ได้เลือกแทงเข้ามาภายในห้องขังของโรแกนมันบังคับโรแกนให้ต้องเข้าไปสู่ทางตัน
เมื่อมันมองเข้ามาที่ดวงตาสีเลือดของโรแกนนั้นมันก็ได้กรีดร้องออกมาในทันที
“โฮกกกกก!”
ในเวลานี้มันได้กรีดร้องออกมาราวกับว่ามันกําลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างอยู่ตรงกันข้ามกับโร แกนเขากําลังใช้พลังของเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาของเขาด้วยความเย็นชา
ภายใต้พลังของเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาโรแกนนั้นสามารถรับรู้ทุกสิ่งที่อยู่ภายในใจของอสูรผู้คุมตนนี้ได้อย่างชัดเจน
รุนแรง,ดุร้าย,นองเลือด,การล่านอกจากนี้แล้วก็ไม่มีสิ่งอื่นอีกเลยเมื่อนํามันไปเปรียบเทียบกับสัตว์ร้ายแล้วไอ้อสูรผู้คุมนี้ดูจะบ้าคลั่งและแข็งแกร่งกว่ามาก
ในทะเลแห่งความรู้สึกที่เปราะบางของมันในตอนนั้นเองจู่ก็ปรากฏกังหันสีดําขึ้นมาตรงใจกลางจิตใจของมัน
โลกภายนอกนั้นในตอนนี้ที่ดวงตาของอสูรผู้คุมตัวนั้นได้เปลี่ยนไปกลายเป็นดวงตาสีแดงสดที่มีกังหันสีดําอยู่ตรงกลาง
* ฉันหิวไปหาอาหารมาให้ฉันหน่อย!”
หลังจากที่ได้รับคําสั่งโรแกนมันก็ได้จากไปในทันที
เมื่อเห็นอย่างนั้นโรแกนก็ได้นั่งขัดสมาธิและปิดตาลงในทันทีพร้อมกับเปลี่ยนวิสัยทัศน์ไปเป็นของอสูรผู้คุมแทน
หลังจากที่เปลี่ยนวิสัยทัศน์เสร็จโรแกนก็ได้สามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจนไม่ว่าจะเหล่าผู้คุมที่กําลังยืนอยู่อย่างขี้เกียจและอสูรผู้คุมตนอื่นๆที่กําลังนอนอยู่หรือยืนอยู่ด้วยท่าทางเบื่อๆ
“เยี่ยมไปเลย”
โรแกนได้ฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
ภายใต้การมองเห็นของโรแกนอสูรผู้คุมตนนี้เริ่มเข้าใกล้ผู้คุมพวกนั้นมากยิ่งขึ้น
เมื่อรู้สึกได้ถึงพื้นดินที่กําลังสั่นสะเทือนพวกผู้คุมที่เคยทําตัวขี้เกียจนั้นก็ตื่นตัวขึ้นมาในทันที
* อะ..เอ่อ หัวหน้าพวกเราเอายังไงดี?”
ผู้คุมที่น่าจัเป็นลูกน้องได้กล่าวถามออกมาด้วยความกังวล
* ไม่ต้องกังวล,มันไม่ทําอะไรพวกเราหรอก”
ผู้คุมที่เป็นลูกน้องได้มองมาอสูรผู้คุมที่โรแกนควบคุมและกล่าวออกมาว่า
“ แต่ว่าดวงตาของมันแปลกๆนะ”
“ พอนายพูดฉันถึงเห็นแปลกจริงๆด้วย”
ผู้คุมอีกคนเองก็เริ่มตงิดใจอะไรบางอย่าง
ในเวลานี้อสูรผู้คุมที่ถูกควบคุมโดยโรแกนนั้นอยู่ห่างจากผู้คุมพวกนั้นเพียง 30 เมตรเท่านั้นแต่ในตอนนั้นเองจู่ๆมันก็ทิ้งตัวลงไปบนพื้น
“ ดูเหมือนว่ามันจะเจอที่สําหรับพักผ่อนแล้ว”
“ โล่งอกไปที่”
ผู้คุมทั้งสองนั้นได้กล่าวพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
เมื่อพวกเขารู้สึกสบายใจพวกเขาก็ค่อยๆวางอาวุธในมือของพวกเขาลงอย่างช้าๆโดยที่ไม่ได้สั่งเกตเห็นเลยว่าอสูรผู้คุมตนนั้นกําลังจ้องมองมาที่กุญแจที่อยู่บนเอวของพวกเขา
ทันใดนั้นเองอสูรผู้คุมที่นอนราบอยู่บนพื้นก็ได้ยืนขึ้นมาและกระแทกตัวเข้ามาที่พวกเขาอย่างดุร้าย
ในเวลาเดียวกันนั้นเองก็ได้มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมา
