บทที่285:ฉันไม่พาแกออกไปหรอก!
S.P.P: บทที่ 285: ฉันไม่พาแกออกไปหรอก!
การเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของชิกิทําให้หัวหน้าผู้คุมรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
“แกต้องการอะไร?”
แขนขวาอันทรงพลังของชิกิได้กระชากศีรษะของหัวหน้าผู้คุมเข้ามาที่กรงเหล็กอย่างรุนแรง
ผ่านกรงเหล็กหัวหน้าผู้คุมเลเวล 6 นั้นมองเห็นเลือดบนพื้นที่มืดมิดได้อย่างชัดเจนก่อนที่เขาจะมองเห็นเท้าของอีกฝ่ายที่กองอยู่บนพื้นเขาถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
“ ขะ..เขาตัดเท้าตัวเอง!!”
หลังจากนั้นเขาก็ได้มองมาที่มือของชิกิก่อนจะพบว่ากุญแจมือของเขาได้หายไปแล้ว
“ ไม่มีทาง!,กุญแจมือของเขาหายไปไหนกัน!”
หัวหน้าผู้คุมรู้สึกตกใจมากนั้นก็เพราะว่าทั้งกุญแจมือและโซ่ตรวนข้อเท้าหินไคโรของเหล่านักโทษในเลเวล 6 นั้นต่างก็จะใช้กุญแจที่แตกต่างกันในการไข แม้ว่าจะสามารถเอาออกได้อย่างใดอย่างหนึ่งแต่มันก็จะเหลืออีกหนึ่งอยู่ดีสิ่งนี้นับว่าเป็นมาตรการป้องกันที่มีความน่าเชื่อถือเป็นอย่างมากแต่ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขานั้นเป็นอิสระอย่างสมบรูณ์แล้ว
” เอากุญแจมาให้ฉันซะ!”
ชิกิได้แผดเสียงคํารามดังออกมา
“ ไอ้สารเลว,ปล่อยฉัน!”
หัวหน้าผู้คุมได้ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด
“ กุญแจอยู่ที่ไหน!!”
ชิกได้กวาดตาไปทั่วเพื่อมองหากุญแจ
“ ปล่อยหัวหน้านะเว้ย!”
“ ฉันจะฆ่าแก,ปล่อยหัวหน้าซะ!”
เหล่าผู้คุมต่างก็ตะโกนขู่ออกมาไม่ขาดสาย
แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆชิกก็ได้พบอะไรบางอย่างในมือขวาของอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ ในที่สุดฉันก็จะได้ออกไปสักที!”
ชิกได้ใช้มืออีกข้างหนึ่งของเขาเปิดมือขวาของอีกฝ่ายก่อนที่มันจะเผยให้เห็นถึงกุญแจที่อยู่ในมือขวาของเขา
“ นี่ไง”
ชิกิได้หัวเราะออกมาพร้อมกับหยิบกุญแจแล้วเสียบมันลงไปที่ประตูห้องขัง
“กึก!”
เสียงเปิดประตูที่คมชัดนั้นกําลังทําให้เหล่านักโทษในเลเวล 6 บ้าคลั่ง
“ ชิกิ เปิดประตูของฉันด้วย!”
* เปิดให้ฉัน ฉันจะทําตามทุกอย่างที่นายต้องการ!”
“ ชิกิ,พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีนายพาฉันออกไปด้วยสิ!”
เสียงตะโกนของพวกเขาทําให้ใบหน้าของเหล่าผู้คุมเปลี่ยนไปในทันที,พระเจ้าทําไมพวกเขาถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ถ้าพวกเขาได้ออกไปโลกภายนอกละก็
“ รีบเรียกกําลังสนับสนุนเร็วเข้า!”
ผู้คุมคนหนึ่งได้ตะโกนออกมาเสียงดัง
ภายใต้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความตื่นตระหนกชิกได้ลอยตัวออกมาจากห้องขังพร้อมกับหัวเราะออกมา
เมื่อเห็นการกระทําของพวกผู้คุมชิกก็ได้สะบัดมือขวาของเขาออกไปก่อนที่ร่างของผู้คุมพวกนั้นจะล้มลงไปบนพื้นและตายลงไปในที่สุด
หลังจากนั้นชิกิก็ได้หันหน้าไปหาเหล่านักโทษด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่งและกล่าวออกมาว่า
* พวกแกอยากออกไปงั้นสินะ?,ถ้างั้นก็ตัด ขาของพวกแกทิ้งซะแล้วฉันจะพาพวกแกออกไป!”
เมื่อได้ยินคําพูดของชิกิเหล่านักโทษก็ได้เงียบเสียงลงไปในทันที,ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ใจเสาะ
“ เงียบ?,พวกขี้แพ้แบบแกมันก็สมควรแล้วที่จะถูกทอดทิ้งอยู่ในที่แบบนี้อยู่ท่ามกลางความมืดมิดและความเหงาไปตลอดกาล!”
ชิกิได้ตะโกนออกมาพร้อมกับมองไปที่พวกนักโทษด้วยสายตาดูถูก
“ฉันขอให้แกถูกพัศดีฆ่าตาย!”
เหล่าผู้สิ้นหวังคนหนึ่งได้ตะโกนด่าชิกด้วยความเดือดดาล
“ตายงั้นหรอ!?”
ชิกได้มองไปที่ชายคนนั้นด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับบังคับดาบยาวที่อยู่บนพื้นให้พุ่งตรงไปที่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
ในตอนนี้ร่างกายของเขาได้กลับมาเป็นปกติแล้วแม้ว่ามันจะยังอ่อนแออยู่เพราะความหิวแต่มันก็ไม่ได้ส่งผลต่อความแข็งแกร่งของเขามากนัก ดาบเล่มนั้นได้แทงทะลุไปที่ร่างของอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะตายลงไปในที่สุด
พวกนักโทษที่เหลือที่เห็นฉากตรงหน้าก็กลืนคําพูดของตนเองกลับไปในทันที
เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่กล้าที่จะต่อต้านเขาชิกก็ได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้งด้วยความดูถูกจากนั้นเขาก็ได้หันหน้าไปหาโรแกน
* แกอยากออกไปมั้ย?”
ชิกิได้กล่าวถามออกมา
โรแกนได้พยักหน้าอย่างเฉยชา
เขารู้ดีว่าชิกในเวลานี้ไม่ใช่ลูกแกะที่อ่อนแอเหมือนในตอนแรกที่ถูกจับกุมมาแต่เป็นราชสีห์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความดุร้าย
“ ฉันไม่พาแกออกไปหรอก!”
ชิกิได้กล่าวออกมาอย่างเย็นชา
“ แกคือน้องชายของโรเจอร์เพราะงั้นฉันเลยอยากจะเห็นว่าแกจะแข็งแกร่งเหมือนหมอนั้นหรือเปล่า?”
“ ถ้าแกออกไปไม่ได้ก็ตายอยู่ที่นี่ซะ!”
เมื่อกล่าวจบชิกิก็ได้บินจากไปในทันที
แต่หลังจากบินไปได้สักพักเขาก็ได้กล่าวขึ้นมาว่า
“ แต่ถ้าแกออกมาได้ฉันจะถือว่าฉันติดหนี้บุญคุณแกอยู่แล้วฉันจะมาหาแก!”
หลังจากนั้นร่างของชิกิก็ได้จางหายไปอย่างรวดเร็ว
โรแกนได้มองไปที่ชิกด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้กลับมานั่งสมาธิและหลับตาลง
ทุกวันที่ผ่านในที่แห่งนี้เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของเขาที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
เหล่านักโทษนั้นต่างก็เงียบลงและคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ,การกระทําของชิกิทําให้พวกเขาได้รู้ว่าการหลบหนีออกไปจากที่แห่งนี้นั้นไม่เพียงแต่ต้องมีโชคเท่านั้นแต่ยังต้องมีความแข็งแกร่งอีกด้วยและสิ่งสุดท้ายและเป็นสิ่งที่สําคัญที่สุดก็คือความกล้า
ข่าวการหลบหนีของชิกินั้นทําให้กองทัพเรือและโลกใต้ดินสั่นสะเทือน
“ปัง!”
เซนโงคุได้ทุบลงไปที่โต๊ะของเขาด้วยความโมโห
“ ชิกิหลบหนีไปได้! นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน? ”
“ เขาหลบหนีออกจากที่ๆมีการป้องกันแน่นหนาแบบนั้นได้ยังไงกัน?”
ทหารเรือที่ได้ยินคําถามของเซนโงคุเขาก็ได้กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว
* ตามรายงานดูเหมือนว่าชิกิจะสามารถปลดกุญแจหินไคโรของเขาได้ก่อนที่เขาจะตัดขาของตัวเองและชิงกุญแจห้องขังมาจากหัวหน้าผู้คุมและใช้โอกาสนั้นในการหลบหนีออกมาแถมดูเหมือนว่าในเวลานั้นพัศดีโรเบิร์ตก็กําลังหลับอยู่ด้วย”
“ ตัดขางั้นหรอ?”
เซนโงคุรู้สึกประหลาดใจกับข้อมูลนี้มากส่วนเรื่องของโรเบิร์ตเขาไม่สนใจมันสักนิด
สําหรับผู้เชี่ยวชาญนั้นแขนขานับว่ามีผลกระทบต่อความแข็งแกร่งเป็นอย่างมากและผู้ชายคนนี้ก็บ้าพอที่จะยอมลดความแข็งแกร่งของตัวเองลงครึ่งหนึ่งเพื่อหลบหนี
“ แกมันบ้าไปแล้วชิกิเ”
แม้แต่เซนโงคุเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา
“ แล้วโรแกนล่ะ?”
เขาได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง
“ เขายังอยู่ในห้องขังครับและหลังจากเหตุการณ์ของชิกิทางอิมเพลดาวน์ก็ได้ทําการเพิ่มการเฝ้าระวังมากยิ่งขึ้น”
ทหารเรือคนนั้นได้กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว
“ แล้วในตอนนี้มีข่าวคราวของชิกิบ้างหรือเปล่า?”
“ ไม่มีเลยครับ นับตั้งแต่ที่เขาหลบหนีออกมาจากอิมเพลดาวน์เขาก็ได้หายตัวไปในทันที่ราวกับว่าไม่เคยมีตัวตนมาก่อน”
เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าของเซนโงคุก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
นี่ก็ผ่านมาห้าเดือนแล้วนับตั้งแต่สงครามในครั้งนั้นจบลง
และในตอนนี้มันก็ถึงเวลาแล้วที่เขาจะได้รับตําแหน่งจอมพลแห่งกองทัพเรือคนใหม่!
