S.P.P บทที่ 103: ภูเขาของพระเจ้า!
จากนั้นพวกเขาก็ได้เห็นฉากที่น่าประทับใจ
กระดาษสีขาวที่เหมือนกับหนังสือพิมพ์ขนาดเล็ก,ไม่รู้ว่ามีนกนางนวลอยู่กี่ตัวที่กำลังกระพือปีกบินอยู่เหนือทะเลและได้เข้ามาในเมืองนี้
หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งได้หล่นลงมาหลังจากนั้นอีกแผ่นก็ได้ตกลงมาจากท้องฟ้าเหมือนหิมะกระดาษสีขาว
มีนกนางนวลจำนวนมากที่กำลังบินผ่านเกาะมันได้ทิ้งแผ่นกระดาษลงมาตลอดทาง,เป้าหมายของพวกมันนั้นชัดเจนมากตราบใดที่มีสัญญาณของมนุษย์พวกมันก็จะเปิดเท้าของพวกมัน
“ นี่มันอะไรกัน?”
ใบหน้าของเจสันนั้นได้ถูกวางด้วยหนังสือพิมพ์,เขาได้พึมพำออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจและพลิกกระดาษขึ้นมาดู
แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นมันทำให้เขาตกใจ
“ รูปนี้เหมือนฉันเลย?”
เมื่อโรแกนได้ยินประโยคนี้เขาก็ได้หันกลับไปมอง,ดวงตาของเขาได้หดแคบลงและเขาก็ได้พูดอย่างจริงจังออกมาว่า “ นายคือคนบนรูปเจสัน”
เจสันได้มองดูอย่างระมัดระวังอีกทีพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ นี่..นี่ฉันจริงเหรอ?”
“ ต้องการตัว,จอมทำลายล้างเจสัน,ค่าหัว 110 ล้าน,จับเป็นหรือจับตาย,อันตรายเป็นอย่างยิ่ง!”
เมื่อมองไปที่ค่าหัวของเขา,เจสันก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
“ นี่กองทัพเรือตั้งค่าหัวฉันจริงๆงั้นหรอ?”
“ ใช่,ฉันไม่รู้ว่าควรจะแสดงความยินดีกับนายหรือปลอบนายดี” โรแกนได้ส่ายหัวของเขา
ในเวลานี้เขาชำเลืองมองและจับไปที่ใบประกาศจับอีกใบที่ลอยอยู่บนฟ้า
“โอ้?,ของฉันก็มีงั้นหรอ”
รอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของเขา,โรแกนไม่ได้เอะอะอะไรออกมา
มันจะเป็นเรื่องแปลกถ้าพวกเขาไม่ตั้งค่าหัวเจสัน,อย่างไรก็ตามเขาคิดว่ากองทัพเรือจะยังคงซ่อนตัวตนของเขาต่อไปแต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเปิดเผยออกมาอย่างงี้
แต่ค่าหัวบนใบประกาศจับมันทำให้รูม่านตาของเขาต้องหดตัวลง
“โรแกนค่าหัว150 ล้าน!”
“ พวกเขาตั้งค่าหัวฉันด้วย”
รูจได้ถือใบประกาศจับด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ ไม่น้อยเลยนะเนี่ย,ตั้ง 50 ล้าน”
เธอไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเลย,เธอนั้นดูเยือกเย็นกว่าเจสันและเธอก็ได้ยิ้มออกมา
โรแกนขมวดคิ้วและเปรียบเทียบค่าหัวของคนอื่นๆ,เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งแปลกๆ
ตามความเป็นจริงจำนวนของทหารเรือระดับสูงที่ถูกเขาจัดการนั้นมีเยอะมาก,และค่าหัวของเขาก็ควรจะมากกว่านี้
“ กองทัพเรือเจออะไรเข้างั้นหรอ?”
ดวงตาของโรแกนได้หดแคบลงพร้อมกับความรู้สึกหนักใจ
‘กองทัพเรือนี้ยากที่จะจัดการจริงๆ’
ไม่ใช่ 200 ล้าน,และไม่ใช่ 300 ล้านเขาดีใจที่ค่าหัวของเขาไม่ใช่จำนวนดังกล่าวและมันก็ยอดเยี่ยมมาก!
“ กัปตันเราต้องรีบหาที่พักซะแล้ว,ไม่งั้นละก็พอเราเข้าไปในเมืองมันก็คงจะเหมือนกับการมองหาความตายด้วยตัวของเราเอง!”
เจสันได้เกาหัวแล้วพูดออกมาอย่างโล่งอก
“ นายกลัวกองทัพเรือจับรึไง?”
โรแกนได้ถามและหัวเราะออกมา
“ไม่ได้กลัว,พลเรือตรีฉันก็ยังจัดการมาแล้ว,ฉันไม่เคยกลัวหรอกแค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย”
เจสันได้กล่าวออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดง,มันทำให้โรแกนหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล
ดูเหมือนว่าเจสันกำลังจะพูดอธิบายออกมาอีกครั้ง
“ กัปตันจริงๆถ้าคุณไม่มาละก็ปานนี้ไอพลเรือตรีคุซันนั้นถูกการโจมตีของฉันจัดการไปแล้ว,และเขาก็ไม่ได้มีโอกาสที่อยู่ตรงหน้าฉันด้วยซ้ำ”
โรแกนได้ส่ายหัวแล้วพูดออกมาว่า“ ฉันเห็นนายยังถูกแช่แข็งเป็นประติมากรรมน้ำแข็งอยู่เลย”
เจสันได้ส่ายหน้าไปมาและพยายามพูดอะไรบางอย่าง,แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ แต่นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกหดหู่ไป,ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ใช้พลังผลปีศาจสายโรเกียมันเป็นเรื่องยากที่นายจะจัดการกับเขาโดยที่ไม่ทีฮาคิ”
“ เขามีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีทางกายภาพแบบนาย”
โรแกนได้ปลอบใจเขาอีกครั้ง
“ ภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีทางกายภาพงั้นหรอ?,ฉันเพิ่งพูดว่าฉันโจมตีเขาไปหลายครั้งเขาเป็นเหมือนกับเนินเขาแล้วก็เขาถูกฉันทำลาย,แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เป็นไรเลย”
เจสันได้พยักหน้าพร้อมกับคิดออกมาอย่างรอบคอบ
“ แล้วฮาคิมันคืออะไร?,ดูเหมือนฉันจะเคยได้ยินมาก่อน”
เขาพับใบประกาศจับในมือของเขาเข้าหากันแล้วพวกเขาก็ได้เดินเข้าไปในเมือง
โครงสร้างของเกาะนี้นั้นเรียบง่ายมากมันอยู่ใกล้ชายฝั่งและถนนนั้นก็อยู่ในป่า,เดินผ่านถนนไปเรื่อยๆก็จะเจอเมืองที่ด้านหลังของเมืองก็เป็นทิวเขา,เทือกเขาเล็กๆแห่งนี้ดูเหมือนจะถูกแบ่งออกเป็นชั้นๆและมีแรงกดดันจากสวรรค์
พวกเขาได้เข้าไปในเมืองอย่างรวดเร็วและเดินเข้าไปในฝูงชน,เนื่องจากทักษะการปลอมตัวของเขาจึงไม่มีใครจำเขาได้
เจสันนั้นได้กลายเป็นชายร่างสูงที่มีหนวดเคราด้วยฝีมือของโรแกน,พวกเขาได้เดินไปที่นั่นด้วยความเร่งรีบทุกคนต่างก็เดินไปตามถนน,รูจได้กลายเป็นผู้หญิงอ้วนที่มีรูปร่างหนาขึ้นมาเกือบสามเท่าและใบหน้าของเธอก็ดูน่าเกลียดมาก,ส่วนโรแกนนั้นก็เรียบง่ายมากเขาได้เพิ่มหนวดเคราขึ้นมาในตอนนี้เขาได้กลายเป็นชายร่างสูงที่หล่อเหลาและมีอายุประมาณ 26 ปี
คนกลุ่มนี้กำลังเดินอยู่บนถนนด้วยที่ไม่มีใครสามารถจำพวกเขาได้เลย
หลังจากที่ได้ไล่ถามมาดวงตาของโรแกนก็ได้กระพริบอยู่สองสามครั้ง,เกี่ยวกับตำนานของนกยักษ์บนเกาะนี้นั้นอยู่ที่ด้านหลังเมืองท่ามกลางเนินเขามันมีคนน้อยมากที่คิดจะเข้าไป
ท่ามกลางภูเขาเหล่านี้นั้นมันเป็นสวรรค์ของนกยักษ์เหล่านั้น,จากที่ได้ฟังชายแก่คนหนึ่งที่กำลังเล่นหมากรุกอยู่บนถนนนั้น เขาบอกว่าหลังจากที่นกยักษ์กางปีกออกมานั้นมันจะมีความกว้างเกือบ 30 เมตรหรือมากกว่านั้น,มันบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วยขนาดของมันมันสามารถบดบังดวงอาทิตย์ได้เลยทีเดียว,ทุกคนต่างก็ซ่อนตัวเมื่อเห็นมันมันนั้นดุร้ายมาก
เนื่องจากนกนั้นอยู่ในภูเขาเหล่านั้นจนเป็นบ้านของพวกมันไปแล้ว,มันทำให้สัตว์ป่าทุกชนิดที่อยู่ที่นั่นอันตรายมาก
“ นกนั้นถูกเรียกว่าทีโตเรีย,ทีโตเรียนั้นอาศัยอยู่บนเกาะของเราชื่อของมันหมายถึงภูเขาของพระเจ้า,และมันก็หมายถึงสิ่งที่ไม่รู้จักด้วย”
“ ทุกอย่างเกี่ยวกับพระเจ้านั้นคนธรรมดาทั่วไปไม่ต้องการที่จะยุ่ง,ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมาจึงไม่มีใครใส่ใจพวกมันมาก,และเราก็ได้ห้ามชาวบ้านไม่ให้ขึ้นไปบนภูเขานั้น”
“ เพราะมันอันตรายเกินไป!”
ชายแก่คนนั้นได้ถอนหายใจออกมา
โรแกนได้มองไปที่ชายแก่แล้วยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณแล้วมองไปที่ภูเขานั้น
“ กัปตัน,พวกเราจะขึ้นไปบนภูเขานั้นเพื่อจับนกจริงๆงั้นหรอ?”
เจสันรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเพราะเขาก็ได้ฟังเรื่องที่ช่ยแก่เล่าให้ฟังเหมือนกัน
ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เคยเห็นนกที่มีปีกที่ยาวเกือบสามสิบเมตร,มนุษย์นั้นมีความกลัวต่อสิ่งมีที่ไม่รู้จักเสมอ
“ ใช่,ถ้าเราต้องการไปที่แกรนด์ไลน์เราก็ต้องจับนกยักษ์นั้นมา”
โรแกนได้พยักหน้า
ใบหน้าของเขานั้นดูไม่แยแสต่อสิ่งใดและเขาก็มั่นใจในทักษะของนกฟินิกซ์เพลิงขาวมาก
ได้มีกลุ่มเล็กๆเดินขึ้นเขาไปก่อนหน้านี้แล้ว,ดังนั้นพวกเขาจึงพักผ่อนด้วยการอยู่ในเมืองและเดินไปตามถนน
ในขณะเดียวกันก็ได้มีสายตาที่เย็นชาคู่หนึ่งกำลังจับตาดูพวกเขาอยู่
“ กำลังเฝ้าดูเป้าหมายอย่างใกล้ชิดอยู่ใช่ไหม?”
หอยทากสื่อสารได้ส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาผ่านเสื้อของร่างนั้น
“ ฉันจะไม่แพ้พวกเขา”
ร่างนั้นได้กล่าวออกมา
“ ติดตามพวกเขาไปและรายงานทุกอย่างในทันที”
“ แมวนั่น”
“ ไม่ผิดอย่างแน่นอน!”
