S.P.P บทที่ 107: จับยาก!!
แรงสั่นสะเทือนที่น่ากลัวนี้นั้นได้กวาดน้ำทะเลขึ้นมาจนกลายเป็นคลื่นสึนามิมันได้ซัดลูกเรือของชิกิจนตกลงไปในทะเล
สิบวินาทีต่อมา,มันได้เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ,เรือเกาะลอยฟ้านั้นได้หายไปต่อหน้าของลูกเรือโจรสลัดทุกคนของหนวดขาว
“ น่ากลัวจริงๆ!”
ในตอนนี้ทะเลที่ถูกแยกนั้นได้กลับมาในสภาพเดิมอย่างช้าๆ,และกลับมาเป็นท้องทะเลที่สมบูรณ์เหมือนเดิม
กลุ่มโจรสลัดราชสีห์ทองคำที่ทรงพลังนั้นเมื่อพวกเขาต้องมาเผชิญหน้ากับหนวดขาวนั้นพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย,แต่ถึงยังงั้นลูกเรือทุกคนของชิกินั้นก็ยังดูสงบอยู่ราวกับว่าพวกเขาเห็นว่าลูกเรือของหนวดขาวนั้นเป็นแค่คนธรรมดา,แต่พลังของหนวดขาวนั้นมันก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกตกตะลึงอยู่ดี
“ นี่คือความแข็งแกร่งของหนวดขาวงั้นหรอ?”
จากการแสดงออกของพวกเขานั้นพวกเขาไม่เห็นความกลัวของลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดราชสีห์ทองคำเลย,นี่คือความเย่อหยิ่งของกลุ่มโจรสลัดชั้นนำของโลก,ถ้านายไม่เห็นด้วยนายกล้าทำอะไรพวกเขาไหมหละ?
และความคิดที่ว่ากลุ่มโจรสลัดชั้นนำทั้งสองจะสู้กันนั้นมันทำให้พวกเขารู้สึกสั่นสะท้าน
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนแข็งแกร่งในโลกใหม่,และมีค่าหัวมากกว่า 300 ล้านเบรี่แต่เมื่อต้องมาเผชิญกับการต่อสู้แบบนี้นั้นพวกเขาก็ยังคงสั่นสะท้าน
กลุ่มโจรสลัดราชสีห์ทองคำนั้นมาที่นี้เพื่อเจรจา,แต่พวกเขายังไม่ทันได้พูดอะไรพวกเขาก็ถูกหนวดขาวจัดการซะแล้ว
“ ไอเด็กน้อย! ไปบอกชิกินะว่า,ยิ่งอยู่สูงมากเท่าไหร่พอตกลงมามันก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น,และถามเขาด้วยละว่าต้องการพูดคุยกับฉันอยู่อีกไหม?”
เสียงที่ดูผิดหวังของหนวดขาวได้ดังขึ้นมา
“ พ่อ,คุณคงไม่ได้ต้องการฟังข้อความของชิกิใช่ไหม?”
มาร์โกได้ถามออกมา
“ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตามมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน”
ในขณะที่เขาพูดหนวดขาวก็ได้มองไปท้องทะเลเบื้องหน้าของเขา
ทะเลนั้นลึกและไม่รู้จบ,มันมักจะเผยให้เห็นถึงความแปลกและความลึกลับที่ไม่สามารถอธิบายได้
“ เวลามันได้เปลี่ยนไปแล้ว!”
เมื่อนึกถึงการมาเยือนของกลุ่มโจรสลัดราชสีห์ทองคำอย่างฉับพลันนั้นหนวดขาวก็ได้ถอนหายใจออกมาในทันที
ลูกเรือบนเรือนั้นได้หันมามองหน้ากัน,แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ราชสีห์ทองคำชิกิ?,บางทีเขาอาจจะดูแข็งแกร่งสำหรับคนอื่นๆเป็นตำนานที่ยังมีชีวิตอยู่แต่หนวดขาวนั้นไม่เคยกลัวเขาเลย
หลังจากการตายของโรเจอร์,หนวดขาวก็ได้กลายเป็นชายที่แข็งแกร่งที่สุดและดูเหมือนว่าเขานั้นกำลังจะปกครองโลกใหม่และกลายเป็นราชาของโลกใหม่ไปแล้ว
ในสถานการณ์แบบนี้หนวดขาวจึงไม่รู้สึกกลัวใครเลย
นอกจากนี้หนวดขาวนั้นยังอยู่ในช่วงพีคของเขาอีกด้วย,แม้แต่โลกก็ยังต้องสั่นสะเทือนด้วยพละกำลังของเขา,แม้แต่กองทัพเรือก็ยังไม่กล้าที่จะมาสะกิดเขาเลยแม้แต่น้อย
นี่เป็นพลังที่อยู่ยงคงกระพันเพราะแบบนี้ล่ะพวกเขาถึงได้มีความภาคภูมิใจและไม่เห็นโจรสลัดกลุ่มอื่นอยู่ในสายตา
บนเกาะเออร์โกต์
โรแกนและกลุ่มของเขาไม่รู้เลยว่าราชสีห์ทองคำชิกิและหนวดขาวนั้นได้มีการติดต่อกันสั้นๆ
ในตอนนี้,เขากำลังจ้องไปที่ด้านบนของเนินเขาและนกยักษ์ที่กำลังบินอยู่ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม
“ ตำนานมันเป็นเรื่องจริง!”
โรแกนได้พึมพำออกมาด้วยความประหลาดใจและตกใจ
“ กัปตัน,ชายแก่นั้นโกหกเรานกนี้มันยาวเกิน 30 เมตรไปแล้ว!”
ใบหน้าของเจสันนั้นดูขมขื่นและทำอะไรไม่ถูก
ในเวลานี้,พวกเขาได้ยืนอยู่ในป่าทึบและกำลังซ่อนตัวอยู่ตามต้นไม้เพื่อมองดูนกยักษ์จากในระยะไกล
มันได้เกินคำว่านกไปแล้วอย่างสมบรูณ์
ขนของมันนั้นเหมือนกับใบมีดที่กำลังประกายแสงแวววาวออกมา,กรงเล็บขนาดใหญ่ของมันนั้นเหมือนกับเหล็กแหลมที่สามารถบดขยี้มนุษย์ได้อย่างง่ายดาย
จงอยปากของมันนั้นคมและดูเหมือนกับดาบสองคม
แถมปีกของมันยังกว้างหลายร้อยเมตร,ทุกครั้งที่มันกระพือปีกใบไม้ในป่านั้นถึงกับสั่นไหว
มันเป็นอย่างที่ชายแก่พูดมันเหมือนกับภูเขาแห่งพระเจ้าจริงๆ!
“ ชายแก่นั้นไม่ได้โกหกเรา,ไม่มีใครมาหลายปีแล้วดังนั้นนกนี้เลยมีขนาดที่ใหญ่ขึ้นเกินสามสิบเมตรไปแล้ว”
โรแกนได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
ดวงตาของรูจนั้นได้เปล่งประกายด้วยความตกใจ
“ มันมีขนาดนับร้อยเมตร,ชักจะแย่แล้วสิ”
“ ไม่,บางทีนี่อาจจะไม่ใช่ขีดจำกัดของมัน”
โรแกนได้ส่ายหัวและจ้องไปที่ขนของมันที่ยังคงมีบางจุดที่ดูเหมือนกับว่ามันนั้นเพิ่งจะเติบโต
“ นกนี้อาจจะทำการสลัดขนของมันเหมือนกับงูที่ลอกคราบเพื่อเพิ่มขนาดตัว!”
หลังจากสังเกตอย่างระมัดระวัง,โรแกนก็พบว่าร่างของนกยักษ์นี้มีสีดำที่เงางาม,ดวงตาของมันนั้นแหลมคมราวกับนกอินทรี,สายตาของมันนั้นเหมือนกับพระเจ้าที่กำลังมองลงมาบนโลก
“ มันดูน่าตกใจและยากที่จะจินตนาการว่านกตัวนี้มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?,ฉันคิดว่านกยักษ์นี้ต้องอาศัยอยู่ในคามเบลท์เหมือนกับพวกจ้าวทะเลแน่นอน”
เจสันได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ มันคือภูเขาแห่งพระเจ้า,ดูยิ่งใหญ่จริงๆ”
ดวงตาของโรแกนได้เปล่งประกายขึ้นมาด้วยความคาดหวัง
นกยักษ์นี้ตรงกับภาพในใจของเขาเป๊ะ
นกนี้มีลำตัวที่เรียวบาง,ดวงตาที่แหลมคม,ขนที่มีลักษณะคล้ายกับใบมีดและหางที่ห้อยออกมาเป็นสองด้าน,มันทั้งงดงามและดุร้ายช่างเป็นการผสมผสานที่สมบูรณ์แบบและขัดแย้งที่ลงตัวจริงๆ
“นี่ล่ะ!”
โรแกนได้จ้องไปที่นกยักษ์ด้วยดวงตาที่จริงจัง
ในตอนที่เขากำลังเดินเข้าไปหานกยักษ์นั้น,เจสันก็ได้เข้ามาจับเขาไว้
“ กัปตัน,ไม่ต้องกังวลหรอกมันไม่ได้มีแค่ตัวนี้ตัวเดียวซะหน่อย!”
“ ไม่,มีแค่มันเท่านั้น!”
โรแกนนั้นยังคงประหลาดใจอยู่
ดวงตาของพวกเขานั้นกำลังมองไปที่เหล่านกยักษ์ที่กำลังบินออกอยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขาและบินว่อนอยู่บนท้องฟ้า
นกยักษ์นั้นจำนวนมากและกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า
“ กัปตัน,ไม่มีทางอื่นหรือไง,นกพวกนี้จับยากจะตาย!”
เจสันได้ลองเสนอทางออกอื่น,เขาตระหนักว่าถ้าเขาต้องต่อสู้กับนกยักษ์พวกนี้นั้นเขาคงแย่แน่
“ รอฉันอยู่ที่นี่ล่ะ!”
โรแกนได้มองไปที่เจสันและยิ้มออกมา
การแสดงออกของเขานั้นไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
