S.P.Pบทที่11:การโจมตีของโจรสลัด
โรแกนไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ฮินะเชื่อในตัวเขาอย่างไรก็ตามเขาสับสนมากเขาต้องออกจากเรือ แล้วเขาควรจะต้องไปที่ไหน?
ทะเลนั้นกว้างใหญ่และดูเหมือนว่าเขาจะสามารถไปได้ทุกที่ แต่เขาไม่สามารถที่จะอยู่ได้ทุกที่
เฟร็ดผลักเขาแล้วพูดว่า“ มาเถอะมีเรือหลบหนีที่ว่างอยู่บนเรือนายสามารถเอามันออกไปได้”
โรแกนต้องออกจากเรือโดยมีเฟร็ดช่วย
ในช่วงเวลานี้โรแกนก็รู้สึกว่าในชีวิตนี้มันก็มีเรื่องที่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีอยู่ฮินะนั้นไม่ได้บอกอะไรกับเขาแต่เขาก็สามารถที่จะเข้าใจมันได้ด้วยตัวเขาเอง
เป็นอีกครั้งที่ความสัมพันธ์ที่ดีของทั้งสองนั้นกำลังพัฒนาขึ้นในตอนนี้
การพัฒนาความสัมพันธ์นี้พึ่งเริ่มขึ้นได้ไม่นาน แต่ในตอนนี้พวกเขาก็ต้องแยกจากกันแล้ว
เธอเลือกที่จะไม่มาพบกับโรแกนมันเป็นโชคชะตาเธอได้ถามกับตัวเองและไม่ต้องการคำอธิบายจากโรแกนเพราะผู้หญิงคนนี้นั้นฉลาดมากเธอรู้ว่าเธอและโรแกนไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้
ดังนั้นการมาถึงของเฟร็ดนั้นหมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว
อาชญากรที่มีค่าหัว 110 ล้านเบรีไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขานั้นต้องมีอำนาจที่จะทำลายได้ทุกสิ่ง
พวกเขารู้ว่าคนประเภทนี้ไม่สามารถอยู่กับคนธรรมดาได้
ในตอนนี้ฮินะนั้นกำลังทำธุรกิจอยู่เธออาจะบอกความในใจของเธอได้ แต่พอมาถึงตรงนี้นั้นเธอก็ลังเล เธอไม่สามารถบอกความรู้สึกของเธอต่อโรแกนได้ในตอนนี้เธอถอนหายใจออกมาแล้วได้ไปตามเฟร็ดมา
ขณะที่พวกเขากำลังเดินไปอย่างเงียบ ๆ พวกเขาก็มาถึงดาดฟ้าพวกเขาเดินไปรอบ ๆ ทางเดินอยู่ๆมันก็มีเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวดังขึ้น
ในเวลาเดียวกันเสียงหวีดแหลมหลายเสียงก็ตามมา
“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว”
เฟร็ดกับโรแกนเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็วและเห็นลูกกระสุนสีดำสามลูกได้พุ่งผ่านหัวของพวกเขาไปจากนั้นมันก็กระแทกเข้ากับตัวเรือ
“บูม”
น้ำทะเลได้ระเบิดขึ้นมาและที่เรือก็ได้เกิดเสียงดังขึ้นและเรือเริ่มก็สั่นอย่างรุนแรง
“กัปตัน!!!”
“โจรสลัด! พระเจ้ามันคือโจรสลัด!”
“ จะมีโจรสลัดที่นี่ได้ยังไง !! ฉันควรทำยังไงดี? พวกเราควรทำอะไรดี? ”
ในตอนนี้คนบนเรือกำลังตื่นตระหนกมันเป็นไปไม่ได้ที่จะจินตนาการว่ามีพวกโจรสลัดในบริเวณนี้ได้ยังไง
เฟร็ดได้ยินเสียงเอี๊ยดของเรือผมสีขาวของเขานั้นได้ถูกน้ำสาดใส่และมันก็ดูน่าอายมาก แต่ในเวลานี้เขาไม่สนใจมันซักนิดเขาเดินไปข้างหน้าแล้วมองไปที่ทะเลโรแกนรีบตามเขาไป
ในตอนนี้ได้มีเรือเร็วเข้ามาทางพวกเขาและส่งเสียงดัง
มันมาพร้อมกับผ้าที่มีรูปหัวกะโหลกอยู่ในนั้น
ที่ที่ทำงานของฮินะ เธอดูตื่นตกใจและเธอก็ได้ก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นเรือโจรสลัดบนทะเลใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
“ กัปตันนั้นคือกลุ่มโจรสลัดไซเดอร์ค่าหัวของพวกเขาคือสิบห้าล้านและพวกเขาเป็นกลุ่มที่อันตรายที่สุดในทะเลแถบนี้”
“ มีข่าวลือว่าพวกเขาไปที่แกรนด์ไลน์เมื่อปีที่แล้วแล้วพวกเขามาปรากฏตัวที่นี่ได้ยังไงกัน”
ด้านหลังของฮินะมีชายวัยกลางคนที่ถือเคียวบนมือของเขา
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราไม่สามารถเลี่ยงการสู้ในครั้งนี้ได้เรียกรวมพวกนักสู้ทุกคนบนเรือและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้”
เธอจ้องมองไปข้างหน้าอย่างสง่างามและออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว
ชายวัยกลางคนผงกหัวหันไปอย่างรวดเร็วและเริ่มรวมเหล่านักสู้บนเรือ ในฐานะกองเรือขนส่งสินค้าเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะจ้างนักสู้เพื่อปกป้องพวกเขา
“โรแกนดูเหมือนว่านายจะไม่สามารถออกไปได้ในตอนนี้!” เฟร็ดมองที่ทะเลส่ายหัวแล้วพูด
“คงงั้น!” โรแกนพยักหน้า
พวกโจรสลัดได้มาถึงแล้ว
เขาไม่สามารถทิ้งพวกเขาเอาไว้ได้
สามนาทีต่อมาการระดมยิงอีกระลอกได้พุ่งเข้ามาและตกลงมาจากท้องฟ้าและตกลงอย่างหนักที่ด้านข้างของเรือจนเกิดเป็นคลื่นขนาดใหญ่
นี่เป็นเตือนและพวกเขาไม่ต้องการโจมตีเรือมันเป็นเพียงการบบอกให้พวกเขาหยุดอย่างไรก็ตามผู้คนบนเรือสินค้ากลัวตายพวกเขาจับหัวของพวกเขาและไม่กล้าเคลื่อนไหว
ในไม่ช้าพวกโจรสลัดก็กระโดดขึ้นมาบนเรือ
ชายวัยกลางคนที่มีแผลเป็นสวมหมวกของกัปตันและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดร้าย
“โจมตีด้วยระเบิดอีกครั้งหนึ่งและคราวนี้เอาให้โดนหางเรือของพวกมัน!”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้นชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างเขาก็ดูเหมือนจะมีข้อสงสัยเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
“ กัปตันถ้ามันโดนหางเรือเรืออาจจะจมได้นะครับ”
“ ก่อนที่มันจะจมลงให้เอาเงินและอาหารของพวกมันมาให้หมดและฆ่าพวกมันทั้งหมดเข้าใจไหม!”
ไซเดอร์พูดอย่างเย็นชาเขาไม่คิดที่จะหันหลังกลับ
คนที่พูดอึ้งแล้วก็ลังเลอีกครั้ง เขาโบกมือแล้วตะโกนว่า “ยิง!”
“บูม!”
เสียงระเบิดที่รุนแรงได้ดังออกมาและในไม่ช้าหางเรือของเรือสินค้าก็ถูกกระแทกอย่างแรง
เรือเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หลายคนล้มลงกับพื้นและมากกว่าหนึ่งโหลของพวกเขาที่อยู่บริเวณหางเรือได้ถูกระเบิดทิ้งไม่เหลือซาก
บรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดได้ปกคลุมเรือในทันทีทุกคนที่เห็นฉากนี้ต่างก็ตื่นกลัว
ในตอนนี้พวกเขาก็ได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของโจรสลัด
“ หางเรือมีไฟไหม้และกระดูกงูก็พังลงเรือกำลังจะจม!”
ในฝูงชนชายชราหน้าซีดและร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
เสียงนี้ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่บนพื้นเรือรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น
“ เฟร็ดคุณรู้จักกลุ่มโจรสลัดนี้ไหม” ทันใดนั้นโรแกนก็ถาม
“ ฉันรู้ว่าพวกเขาเป็นพวกโจรสลัดไซเดอร์ กัปตันไซเดอร์นั้นมีค่าหัวถึงสิบห้าล้านเบรีดูเหมือนว่าเขาได้เข้าไปในแกรนไลน์ไปเมื่อปีที่แล้วแล้วเขาจะมาที่นี่ได้อย่างไร”
“ สิบห้าล้านนั่นมัน!”
ถ้าโรแกนต้องเผชิญหน้ากับเขาและคู่ต่อสู้ที่มีค่าหัวประมาณนี้เขาจะชนะได้ก็ต่อเมื่อเขาครอบครองวิญาณอยู่
เขาจำได้ถึงสิ่งดีๆที่ทุกคนอยู่ที่นี้เคยมอบให้แก่เขาได้ เขามีความปรารถนาที่จะช่วยเหลือพวกเขาและแก้ไขปัญหานี้
เขาไม่ใช่คนเลว แต่ในตอนที่อันตรายมาถึงเขาเขาจะกลายเป็นคนที่ไร้ความปรานี
“ ฉันไม่สามารถทิ้งพวกเขาไว้ในสถานการณ์นี้ได้ฉันต้องช่วยเพื่อนของฉัน!”
ขณะที่พวกเขาเดินไปตามเส้นทางเดินบนเรือพวกเขาเห็นโจรสลัดมากกว่าหนึ่งโหลที่ถือปืนไรเฟิลอยู่ การปรากฏตัวของพวกเขานั้นได้สร้างความกดดันแก่พวกเขามาก
ฮินะกังวลมากเกี่ยวกับสิ่งที่พวกโจรสลัดจะทำ
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งความรู้สึกหวาดกลัวของผู้คนก็สงบลงในที่สุดนักสู้ติดอาวุธจำนวนหนึ่งที่มีอาวุธยืนอยู่เบื้องหน้าฝูงชน พวกเขาหยิบอาวุธออกมาและรอคอยโจรสลัดที่กำลังจะมาถึง
ในเวลานี้ระยะห่างระหว่างพวกเขากับโจรสลัดมีเพียงสองหรือสามร้อยเมตร
“ วางดาบลงซะและไม่ต้องทำอะไรเพียงแค่หายใจและอย่าทำอะไรที่ทำให้ฉันไม่พอใจฉันมีประสบการณ์มากมายในแกรนด์ไลน์!”
“ฉันไม่ต้องการที่จะสู้กับพวกแก”
“ ไม่ต้องกลัวฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอะไรพวกแก”
