S.P.P บทที่ 127: อัปยศ!
“ นี้คือยุคสมัยที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง,คล็อกโคไดล์!”
“ ถ้าคนของนายยังเป็นแค่พวกไก่อ่อนนี่เราก็คงจะไม่ได้พบกันอีก!”
โดฟลามิงโกได้หัวเราะออกมาจนเสื้อขนนกสีชมพูของเขาสั่น
เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ,ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของกันและกัน,พวกเขานั้นไม่ได้รีบร้อนอีกต่อไป
ในทะเลนี้,ถ้าไม่ใช่เรื่องของความแข็งแกร่งหรือผลประโยชย์,การเผชิญหน้าส่วนใหญ่นั้นก็จะเป็นเพียงแค่การยั่วยุกันเท่านั้น
หลังจากสู้กับโรแกนเมื่อคืนเสร็จ,ลูกเรือของเขากว่าสิบคนก็ได้ดึงดาบและอาวุธต่างๆออกมาและโจมตีกันเองภายในความมืด,เหตุการณ์ที่แปลกประหลาดนี้มันทำให้เขาได้รับความเสียหาย,ในตอนนั้นภายใต้แสงจันทร์เขาได้เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง,หนึ่งในนั้นก็คือไอเสื้อขนนกบ้านี้
“ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ”
โดฟลามิงโก้ได้หัวเราะออกมาพร้อมกับจากไปอย่างรวดเร็ว,สำหรับหัวหน้าทหารยามที่กำลังโกรธนั้นเขาได้เตรียมพร้อมที่จะโจมตีอยู่ตลอดเวลา,เขายืนอยู่ตรงนั้นเพื่อหยุดพวกเขาหากว่าพวกเขากลับมาต่อสู้กันอีกครั้ง
คล็อกโคไดล์ที่ถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยทรายนั้นเขาดูเย็นชามาก,ใบหน้าของเขาดูซีดขาว,เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาได้เดินเข้าไปในเกาะพร้อมกับลูกเรือของเขา
ลูกเรือของคล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกตกตะลึง,พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรกับกัปตันของพวกเขาเลย
หัวหน้าทหารยามได้มองไปที่โจรสลัดชื่อดังทั้งสองในครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์อย่างไม่วางตา,เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อเห็นว่าพวกเขาได้จากไปแล้ว
การดำรงอยู่ของพวกเขาในอลาบัสต้านั้นนับว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก,และมันก็ยากมากที่จะหยุดพวกเขาหากพวกเขาเริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง,การเฝ้าระวังนั้นจึงต้องมีอยู่ตลอดเวลา
มิฉะนั้นถ้าพวกเขาทั้งสองคนเริ่มอาละวาดอีกละก็มีคงจะมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถหยุดพวกเขาได้
เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ,และในตอนเที่ยงนั้นเองก็ได้มีเรือลำเล็กแล่นเข้ามาใกล้กับชายฝั่งของเมืองนาโนะฮานะ
“ ในที่สุดเราก็มาถึงฉันไม่ได้เห็นเกาะมานานแล้วนะเนี่ย!”
เจสันได้ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ชายฝั่ง
อลาบัสต้านั้นใหญ่มากเมื่อเทียบกับเกาะที่เขาเคยไปมาทั้งหมด
หลังจากเทียบท่าเสร็จ,ทุกคนก็ได้ลงจากเรือ
ชาวเมืองบนชายฝั่งนั้นได้หันมามองพวกเขา,แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าเป็นแค่คนธรรมดาพวกเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก,เมื่อเทียบกับคล็อกโคไดล์และโดฟลามิงโก้ในตอนเช้านั้นกลุ่มของโรแกนก็ไม่ได้น่าดึงดูดมากนัก
“ ที่นี่คือนาโนะฮานะงั้นสินะ!”
โรแกนได้ยิ้มออกมา
“ พี่สะใภ้เราจะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะให้กำเนิดเอส,หลังจากนั้นเราก็จะออกจากที่นี่ในทันที”
“เข้าใจแล้ว!”
รูจได้พยักหน้า,เธอมองไปที่เกาะตรงหน้าเธอ,เธอรู้สึกปลื้มใจมาก
ในเวลานี้อลาบัสต้านั้นยังคงมีทิวทัศน์ที่สวยงาม,มีต้นไม้สีเขียวและดอกไม้หลากสีสันมันเต็มไปด้วยนกหลากหลายชนิด
“ ไปซื้อของที่จำเป็น,จากนั้นเราก็จะไปหาที่พัก!”
โรแกนได้เดินไปเรื่อยๆพร้อมกับพูดกับเจสันที่อยู่ข้างๆเขา
“ เดียวฉันจัดการเองกัปตัน,ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง!”
เจสันได้พูดพร้อมกับยิ้มออกมา
หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าวดวงตาของโรแกนก็ได้หดลง,ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ยิ้มออกมา
“ เจสัน,ดูเหมือนว่านายจะเดาถูก,เราอาจจะได้เจอกับคล็อกโคไดล์!”
หลังจากมองดูอย่างระมัดระวังโรแกนก็ได้เห็นเรือโจรสลัดพังๆของคล็อกโคไดล์
“ ในพื้นที่นี้มันมีแค่อลาบัสต้าที่เดียวเท่านั้นที่อยู่ใกล้ที่สุด,เขาคงจะไม่มีทางเลือกนะ,ฮ่าฮ่า!” เจสันได้ยิ้มและหัวเราะออกมา
พวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากนัก,จากนั้นพวกเขาก็ได้หัวเราะและเดินเข้าไปในเมือง
มันเป็นเมืองท่าที่ค่อนข้างหนาแน่น,ท้องถนนนั้นเต็มไปด้วยเสียงที่มีชีวิตชีวา,พวกเขาได้เดินไปตามท้องถนนพร้อมกับรอยยิ้ม
พวกเขาไม่ได้เห็นเมืองที่มีชีวิตชีวาแบบนี้มานานแล้ว
ที่แรกที่พวกเขาจะไปนั้นก็คือร้านอาหาร
ในเวลาเดียวกันนั้นเองไม่ไกลจากพวกเขา,มีชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า,เขาได้กระซิบไปที่ต้นคอของเขา
“ เป้าหมายปรากฏแล้ว,อลาบัสต้า,นาโนะฮานะ!”
“ ดี,จับตาดูอย่าให้คลาดสายตา!”
“รับทราบ!”
จากนั้นเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งแล้วทักทายผู้คนอย่างปกติ,มันดูเชี่ยวชาญมาก
ค่ำคืนได้มาเยือน
เนื่องจากข้อจำกัดทางด้านเวลา,ทั้งสามคนจึงพึ่งจะเจอโรงแรมเพื่อใช้ในการพักผ่อนชั่วคราว
โรแกนและเจสันนั้นอยู่ในห้องเดียวกัน,ห้องถัดไปนั้นมีรูจและเจ้านายตัวน้อยหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นพวกเขาก็สามารถร้องขอความช่วยเหลือได้ในทันที
โรแกนได้เปิดหน้าต่างแล้วมองลงมาข้างล่าง
เขานั้นพักอยู่บนชั้น 2 เมื่อเขามองผ่านหน้าต่างออกไปเขาจะสามารถมองเห็นท้องถนนที่เต็มไปด้วยชาวได้อย่างชัดเจน
เมืองนาโนะฮานะนั้นมีประชากรอยู่เยอะมาก,แม้แต่ในเวลากลางคืนผู้คนก็ยังเดินกันอยู่เต็มท้องถนน
“ ช่างเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาจริงๆ!”
โรแกนได้ถอนหายใจ
“ กัปตันคุณคิดว่าเราควรจะไปอยู่ที่ไหนกันดีในอนาคต?,อ่าสดชื่นจริงๆ!”
เจสันได้วางเท้าลงไปในบ่อน้ำร้อนและถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ
“ เป้าหมายต่อไปของเราคือหมู่บ้านใกล้ๆกับอลูบาน่า!”
“ อลูบาน่า,นั่นมันเมืองหลวงของที่นี่ไม่ใช่งั้นหรอ?” เจสันได้ถามออกมา
“ ใช่แล้ว,เมื่อเทียบกับเมืองท่าแล้วเมืองหลวงนั้นปลอดภัยกว่าเราจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างไม่ต้องหวาดระแวงได้ในที่นั้น!”
“ สิ่งที่เราต้องการนั้นคือความสงบ!”
ดวงตาของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความลึกลับ
เจสันได้พยักหน้า “ เข้าใจแล้ว,เราต้องหาที่ที่ปลอดภัยสำหรับรูจ!”
“ ใช่,ตาแก่นั้นได้ทิ้งลูกของเขาไว้และเราก็ควรที่จะดูแลเขาให้ดี!”
โรแกนได้ยิ้มออกมา
“ โอ้,สบายจริงๆ!”
เจสันนั้นกำลังมีความสุขกับแช่บ่อน้ำร้อน
ลึกเข้าไปในหมู่เกาะชาบอนดี้,ในสถานที่ที่ดูวุ่นวาย
“ พบเป้าหมายรึยัง?”
ในตอนนั้นเองเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจก็ได้ดังขึ้นมา
“ พบแล้วครับ!”
ชายที่สวมชุดสูทสีดำได้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ,เขาได้ก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม
“ พาเธอกลับมา,ครอบครัวของเราไม่สามารถอับอายไปกว่านี้ได้!”
“ ครับ,เราจะให้พวกวายร้ายจัดการให้”
ชายชุดดำได้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ ฉันได้ยินมาว่าเธอถูกรายล้อมไปด้วยอาชญากรระดับโลก!”
ทันใดนั้นชายที่เต็มไปด้วยอำนาจก็ได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ” ชายชุดดำได้ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนขะตอบคำถามกลับไป
“ ในฐานะชนชั้นสูงของโลกใบนี้,แถมยังเป็นลูกหลานของ 1 ใน 20 ตระกูลราชวงศ์ผู้สร้างรัฐบาลโลกแต่กลับไปอยู่กับพวกอาชญากร!”
“ ความอัปยศ,มันคือความอัปยศอย่างถึงที่สุด!”
ชายคนนี้นั้นเต็มไปด้วยความโกรธอย่างถึงที่สุด
