S.P.P บทที่ 128: อย่าช่วยเขา!
เมื่อเห็นสีหน้าโกรธแค้นนั้น,ชายชุดดำก็ได้คุกเข่าลงบนพื้น
“ ผู้อาวุโสการที่คุณโกรธ..”
เขาตะโกนออกมาเสียงดัง
“ มันทำให้ผมโกรธตามไปด้วย!”
ชายผู้เต็มไปด้วยอำนาจได้มองไปที่ชายตรงหน้าเขาในขณะที่เขากำลังคุกเข่าอยู่,และทันใดนั้นเองเขาก็ได้ตวัดไม้เท้าของเขาไปที่หน้าของชายคนนั้น
“ปัง!”
เลือดได้ไหลออกมาจากใบหน้าของชายคนนั้นพร้อมกับบาดแผลที่อยู่บนใบหน้าของเขา อย่างไรก็ตามเขายังคงไม่ขยับไปไหน
“ ผู้อาวุโสอย่าโกรธไปเลย,พวกเราขอสัญญาว่าจะล้างความอัปยศนี้ให้จงได้!”
ชายผู้เต็มไปด้วยอำนาจได้สูดหายใจเข้าลึกๆ
เขายังคงรอฟังคำพูดของชายชุดดำต่อ
“ ผมเลนท์,สุนัขของคุณ,และผมจะทำมันให้ดีที่สุด!”
“ ผมเลือกที่จะเป็นสุนัขของผู้อาวุโส,ดังนั้นผมก็จะเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ที่สุด!”
เลนท์ได้โค้งตัวลงบนพื้นและตอบออกมาอย่างสงบ
“ดี!”
ชายผู้เต็มไปด้วยอำนาจได้ยิ้มและพูดออกมาอีกครั้ง
“ จงไปล้างความอัปยศและนำอิลิยาสฟีล ฟอน ไอซ์เบิร์นกลับมา!”
“ครับ!”
“ และนายก็ต้องฆ่าอาชญากรพวกนั้นให้หมดเพื่อเป็นของขวัญสำหรับไอ้พวกกองทัพเรือไร้ความสามารถนั้น”
ชายคนนั้นได้พูดพร้อมกับโบกมือของเขา
“รับทราบครับ!”
ชายสวมชุดดำที่คุกเข่าอยู่นั้นได้ถอยหลังกลับไปสองสามก้าว
“ ถ้านายไม่สามารถล้างความอัปยศให้กับครอบครัวของเราได้,ฉันนี่ล่ะที่จะล้างนายออกไปเอง!”
“ รับทราบครับ!”
“ เผ่ามังกรฟ้าไม่ต้องการสุนัขที่ไร้ประโยชน์,ไปซะ!”
เขาได้ก้มศีรษะและจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น,มันก็ได้เผยให้เห็นใบหน้าที่น่าหวาดกลัวและเต็มไปด้วยความโหดร้ายของเขา,มันมีรอยแผลเป็นอยู่บนใบหน้าของเขา,ร่างกายของเขานั้นดูผอมไปหน่อยแต่มันกลับมีพลังที่มหาศาลซ่อนอยู่ข้างในนั้น
เมื่อออกมาจากที่นั้นใบหน้าของเขาก็ได้กลับมาสงบอีกครั้ง
ทั้งที่ถูกทำให้ขายหน้าและขู่เข็นเช่นนั้นแต่มันกลับไม่มีร่องรอยของความไม่พอใจและความขุ่นเคืองใจอยู่ในใจของเขาเลย
หลังจากที่เขาเลือกที่จะยอมแพ้ต่อศักดิ์ศรีและทุกสิ่งเขาก็ได้ผลักตัวเองเข้าไปสู่ด้านมืด
“ ในเมือ่ไม่มีศักดิ์ศรีอีกแล้ว,ทำไมไม่ทิ้งทุกอย่างไปด้วยเลยละ?”
เขาเลือกที่จะเป็นสุนัขของชนชั้นสูงของโลก
“ จับตาดูเป้าหมายและระวังตัวเอาไว้ตลอด!”
“หน่วยต่อสู้จะเคลื่อนไหวในอีกหนึ่งวัน,คราวนี้ฉันจะไปด้วย”
“ อย่าลืมว่าความปลอดภัยของเธอต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง!”
ชุดคำสั่งได้ถูกถ่ายทอดออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับนัยน์ตาที่เย็นชาราวกับทะเลสาบน้ำแข็ง
……….
อลาบัสต้า
พระอาทิตย์ขึ้น,โรแกนและลูกเรือได้ตื่นขึ้นมาในยามเช้า
“กิ้งง!”
เสียงระฆังได้ดังขึ้น,เกวียนอูฐสองคันได้มาจอดอยู่ที่หน้าโรงแรม
“ กัปตัน,ฉันได้สั่งอูฐทั้งสองตัวนี้มาเพื่อไปที่อลูบาน่า,การไปที่นั้นเราต้องผ่านทะเลทรายและมันยากที่จะไปโดยไม่มีอูฐ!”
โรแกนได้ยิ้มและกำลังจะพูดออกไปแต่ก็เจสันขัดจังหวะ
“ แต่อย่างไรก็ตามฉันไม่มีเงิน,คุณจ่ายให้ด้วยละ,ฮ่าฮ่า!”
หลังจากพูดจบเขาก็ได้กระโดดขึ้นไปบนเกวียนในทันที
ใบหน้าของโรแกนนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นหมองคล้ำ,เขาไม่ต้องการนั่งกับเจสัน,หลังจากนั้นเขาก็ได้ช่วยรูจและเจ้านายตัวน้อยขึ้นไปบนเกวียน
หลังจากนั้นทุกคนก็ได้ออกเดินทาง,ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงพวกเขาก็ได้ออกมาจากเมือง
ในที่สุดพวกเขาก็ได้มาถึงทะเลทราย
“ มันช่างเป็นทะเลทรายที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!”
เจสันได้ดึงม่านออกและมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ โอ้,นี่เป็นหนึ่งในสถานที่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในอลาบัสต้าของเรา,ทะเลทรายและโอเอซิส!”
ชายวัยกลางคนที่ขับอูฐได้ยิ้มแล้วพูดออกมา
“ลุง,อูฐนี้จะต้องเดินทางผ่านทะเลทรายนี้อีกนานแค่ไหน?”
โรแกนได้ถามออกมาอย่างสงสัย
วันคลอดของรูจนั้นใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ,และพวกเขาก็ไม่สามารถหน่วงเวลาไปได้นานกว่านี้แล้ว
“ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุอะไร,เราน่าจะไปถึงอลูบาน่าภายในสองวัน!”
ลุงได้กล่าวตอบออกมา
“สองวัน!!!”
โรแกนพยักหน้า,มันเวลาที่สามารถยอมรับได้
เกวียนอูฐกำลังเดินไปอย่างช้าๆในทะเลทรายซึ่งเป็นสถานที่ที่น่าเบื่อมากสำหรับโรแกน,เขาได้ดึงม่านขึ้นมาเขาอย่างจะพักผ่อนซักหน่อย
เจสันนั้นดูสนใจมากเขาได้มองไปรอบๆ
เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ในตอนนี้ได้มาถึงตอนเที่ยงแล้วทุกคนได้หยุดพักกินอาหารกลางวัน,หลังจากกินเสร็จพวกเขาก็ได้เริ่มเดินทางอีกครั้ง
สามชั่วโมงต่อมา,โรแกนก็ได้ยินเสียงของชายวัยกลางคนที่เรียกพวกเขาอยู่ข้างนอกพร้อมกับอูฐที่หยุดลง
“เกิดอะไรขึ้น?”
โรแกนนั้นยังคงไม่ลืมตาของเขาขึ้นมา,เจสันนั้นได้เปิดม่านขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ ดูสิมีผู้เคราะห์ร้ายหลายคนบนทะเลทรายนี้”
ชายวัยกลางคนได้ชี้ไปที่ด้านหน้าของเขาพร้อมกับสีหน้าเศร้าสร้อย
เจสันได้มองไปตามมือของเขาและเขาก็ได้เห็นศพที่ถูกวางเรียงรายอยู่บนพื้น,ร่างกายของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยเลือดและถูกปกคลุมด้วยทรายสีทอง,พวกเขาคงจะถูกทรายกลบฝังอยู่ที่นี่ในไม่ช้าก็เร็วและก็จะไม่มีใครสามารถหาพวกเขาเจอได้อีกตลอดกาล
“ พวกเขาคงจะไปเจอกับกลุ่มคนที่แข็งแกร่งหรือสัตว์ร้ายเข้า!” เจสันรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย
“ พวกเขาเจอโจรน่ะ!” ชายวัยกลางคนนั้นดูเศร้ามากแต่เขาไม่ได้มีความหวาดกลัวแต่อย่างใด
“ ยังมีคนรอด!”
เจสันได้พยักหน้าและทันใดนั้นเองเขาก็ได้เห็นศพที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในระยะไกล
เขากำลังจะลงจากเกวียนแต่ลุงวัยกลางคนก็ได้จับมือของเจสันแล้วส่ายหัว
“ มันไม่ใช่เรื่องดีที่จะช่วยคนในทะเลทราย”
เจสันตกตะลึง
“ ตำนานเล่าว่าเทพเจ้าแห่งทะเลทรายได้ฆ่ามนุษย์ลงที่นี่,พวกเขาได้กลายเป็นสมบัติของเทพเจ้าและถ้านายไปช่วยเหลือพวกเขาเหล่านี้โดยไม่ได้รับอนุญาต,นายก็จะทำให้เทพเจ้าโกรธและนำภัยพิบัติมาสู่ตัวนายเอง!”
ลุงได้อธิบายให้เจสันฟัง
“จริงดิ?”
เจสันรู้สึกช็อค
โรแกนที่อยู่ในเกวียนนั้นก็ได้ยินคำพูดนั้นเหมือนกัน,เขาได้ส่ายหัวและยิ้มออกมา
ด้วยสายตาของเจสัน,เขานั้นเห็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ในทันที
ในทะเลทรายที่กว้างใหญ่นี้,ชายคนนั้นมีรูปร่างที่ผอมและดูอ่อนแรงมือขวาของเขาที่กำลังจับอะไรบางอย่างเอาไว้แน่นอยู่นั้นมันได้สั่นไม่หยุด,สิ่งเหล่านี้มันบ่งบอกว่าชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่
“ เจสันไปช่วยชีวิตผู้ชายคนนี้!”
เมื่อเจสันได้ยินคำสั่ง,เขาก็ได้กระโดดออกไปจากเกวียนในทันที
ลุงวัยกลางคนต้องการที่จะหยุดเขา,แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
“ เฮ้,เจ้าหนูยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”
เจสันได้ถามเสียงดัง
“อึก!”
ชายคนนั้นได้ส่งเสียงออกมาเพื่อบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่
