S.P.P บทที่ 129: พายุทรายยักษ์!
เสียงของเขาทำให้โรแกนและเจสันหันหน้ามามองหน้ากัน
“ รับสร้อยนี่ไป,และช่วยฉันด้วย!”
ชายคนนี้นั้นมีริมฝีปากที่แห้งแตก,ดวงตาของเขานั้นดูไม่มีชีวิตชีวา,ใบหน้าของเขานั้นซีดขาวดูเหมือนว่าเขากำลังจะหมดสติลง
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้หมดสติลง
โรแกนได้มองไปที่สร้อยคอในมือของชายคนนั้น
มันเป็นอัญมณีที่เป็นรูปหัวใจสีเขียวซึ่งตัดกับสร้อยสีทองอย่างสวยงาม,ชัดเจนว่าสร้อยคอนี้มีค่ามาก
พวกเขานั้นเต็มไปด้วยความสงสัยตามที่ลุงคนนี้บอกคนเหล่านี้นั้นได้ถูกโจมตีโดยโจรในทะเลทราย,แต่มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากที่สร้อยคอในมือของชายคนนี้นั้นยังคงไม่บุบสลาย
“ กัปตัน,ดูนั้น!”
ดูเหมือนว่าเจสันจะพบเข้ากับอะไรบางอย่างและได้ชี้มือออกไป
โรแกนได้มองตามมือของเจสัน
“ พวกนี้เป็นโจรงั้นหรอ!”
ในตอนแรกมันมีศพอยู่ห้าศพที่ถูกวางอยู่ข้างหน้าของพวกเขา,พวกเขาทั้งหมดนั้นดูดุร้ายมากและในตอนที่พวกเขาเจอพวกเขสก็ได้ตายไปแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจก็คือทั้งห้าคนมีรอยเลือดรอบๆหน้าอกและหน้าผากเพียงเท่านั้น,ดูเหมือนว่าพวกเขานั้นจะถูกฆ่าตายไปในการโจมตีเดียว
“ เด็กนี้!”
ในตอนนั้นเองเขาก็ได้มองไปที่ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้น
ไม่ไกลจากเด็กนี้มีปืนไรเฟิลกึ่งอัตโนมัติสองกระบอกวางอยู่บนพื้นพร้อมกับกระสุนที่กระจัดกระจายไม่ไกลจากเขามากนัก
ตามการกระจายของศพในที่เกิดเหตุเขาสามารถสรุปได้อย่างรวดเร็วว่า,โจรทั้งห้าคนนี้ถูกเด็กนี้ฆ่าตาย
“ เจสันพาเขาเข้าไปในเกวียน,แล้วก็หาน้ำให้เขาดื่มแล้วพันแผลของเขาด้วย!”
“ เด็กนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอะไร,เขาแค่เป็นลมเพราะการขาดน้ำและสาเหตุอื่นที่ไม่สามารถระบุได้!”
โรแกนได้พูดกับเจสัน
เจสันได้เอาชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมาพาดบนไหล่ของเขาแล้วเดินเข้าไปในเกวียน
“ นายจะต้องได้รับหายนะ!” ลุงได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ ลุงอย่ากลัวไปเลยน่า!”
เจสันได้หัวเราะและตบไหล่ของเขา
ชายวัยกลางคนไม่มีทางเลือกนอกจากมองไปที่โรแกนซึ่งกำลังดูอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มคนนั้นอยู่
ทั้งสองคนนั้นดูเป็นมิตรแต่ลุงก็สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่โหดร้ายของชายทั้งสองคนนี้ได้ มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่เขาได้รับมาหลังเดินผ่านทะเลทรายนี้มาหลายปี
ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้เริ่มเคลื่อนไหวไปข้างหน้าอย่างช้าๆอีกครั้ง
สามชั่วโมงผ่านไป
“วูป!”
โรแกนที่นั่งอยู่ข้างในนั้นได้ยินเสียงที่ผิดปกติจากข้างนอก
โรแกนนั้นได้หัยหน้าไปมองที่เจสัน,เจสันได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วเปิดม่านขึ้น
“ ลุงเกิดอะไรขึ้น?”
ทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาลุงก็ได้ตอบกลับมาในทันที
“ พะ…พายุทราย !!!!”
“ มันแย่มาก!”
ลุงดูตื่นตระหนกมาก,ในแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ด้านหน้าของพวกเขานั้นคือพายุทรายขนาดยักษ์ที่ขนาดหลายร้อยเมตรซึ่งกำลังคำรามและพุ่งมาข้างหน้า
เสียงลมคำรามราวกับเสียงคำรามของมังกร,พายุทรายได้ก่อตัวขึ้นมาและส่งเสียงคำรามออกมาอย่างไม่รู้จบ,มันสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าพายุทรายนี้นั้นกำลังกลืนกินทุกอย่างราวกับมังกรที่กำลังกลืนกินโลก
“เป็นปัญหาใหญ่ซะแล้วสิ!”
เจสันได้พูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ
พายุทรายขนาดยักษ์แบบนี้นั้นมันต้องมีพลังทำลายล้างที่มหาศาลอย่างแน่นอน,แม้แต่เขาเองก็กล้าที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับพลังแห่งธรรมชาติแบบนี้,ในตอนที่เห็นลมแรงพวกนั้นเขาก็เกิดรู้สึกกลัวขึ้นมาว่าพายุทรายนี้จะเหวี่ยงเขาขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วโยนเขาไปที่ไหนสักแห่งที่เขาไม่รู้จักเข้า
“ นี่ไม่ใช่พายุทราย!”
ทันใดนั้นเสียงที่ดูอ่อนล้าก็ได้ดังขึ้นมา,เจสันก็ได้หันกลับไปมองและเขาก็ได้เห็นเด็กคนหนึ่งข้างหลังของเขา
“ โอ้,เด็กน้อยนายตื่นแล้วงั้นหรอ?”
“ ฉันไม่ใช่เด็ก! ฉันชื่อเทรนซุ!”
ทันใดนั้นเด็กนั้นก็ได้ตะโกนสวนกลับมา
โรแกนที่กำลังจะกระโดดออกไปจากเกวียนนั้นเขาเกือบจะล้มลงเมื่อได้ยินชื่อของเขา
ผู้คนในโลกแห่งโจรสลัดนี้นั้นอาจจะไม่รู้จักชื่อนี้,แต่สำหรับโรแกนนั้นดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับมันมาก
“ เทรนซุ,นายเพิ่งพูดว่านี่ไม่ใช่พายุทรายมันหมายความว่าอะไร?”
เจสันได้ถามออกมาอย่างสงสัย
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพลังอันยิ่งใหญ่นี้เป็นพลังของธรรมชาติ
“ มันถูกสร้างขึ้นมาโดยคนๆหนึ่ง!”
“ พวกเราถูกทำร้ายโดยคนๆนั้น!”
ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความโกรธในเวลาเดียวกัน
“คนงั้นหรอ?”
แววตาของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง,เขาได้มองไปที่พายุทรายข้างนอกนั้น
“มันเป็นไปไม่ได้! มนุษย์จะไปทำมันได้ยังไงพายุทรายนี่ใหญ่พอที่จะทำลายเมืองได้เลยนะ!”
เจสันนั้นตกตะลึงมาก
“ ไม่หรอกเจสัน,พายุทรายเบื้องหน้าของนายจะเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมาจริงๆ!”
ทันใดนั้นโรแกนก็ได้พูดขึ้นมา
“และพวกเราก็เคยเจอเขามาแล้วด้วย!”
เจสันได้หันมามองโรแกนด้วยความประหลาดใจ “ คล็อกโคไดล์งั้นหรอ?”
“ แต่ตอนนั้นพายุทรายของเขาไม่ได้ใหญ่ขนาดนี้นิ!”
“นายลืมไปแล้วงั้นหรอว่าที่นี่คือที่ไหน?”
“ ที่นี่ไม่ต่างอะไรจากบ้านหลังที่สองของเขา!”
โรแกนได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ ในทะเลทรายนี้สามารถกล่าวได้ว่าพลังของเขานั้นไม่มีที่สิ้นสุด,ทรายทั้งหมดนี้นับเป็นอาวุธของเขา!”
ดวงตาของเจสันนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“ เจ้านั่นมีพลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยงั้นหรอเนี่ย!”
“ แต่ไม่ต้องกังวล!”
โรแกนได้ยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลาย
“ ลุงไปต่อเราไม่จำเป็นต้องมากังวลกับพายุทรายนี้!”
“แต่…!” ลุงนั้นยังคงกลัวอยู่
“ไป!”
น้ำเสียงของโรแกนนั้นดุร้ายมาก
เมื่อลุงได้จ้องมองไปที่ตาของโรแกน,ลุงวัยกลางคนนั้นก็ถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้า,เขารู้สึกว่าเขาอยากจะเชื่อฟังและไม่กล้าที่จะขัดขืนคำสั่งของโรแกน
ระฆังของอูฐนั้นได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง,เกวียนทั้งสองลำนั้นได้เคลื่อนตัวไปท่ามกลางสายลมแรงและเข้าใกล้พายุทรายข้างหน้าอย่างช้าๆ
“ ชายคนนั้นสามารถควบคุมทะเลทรายได้,นายยังกล้าที่จะเดินทางต่ออีกงั้นหรอ?”
เทรนซุนั้นรู้สึกตกใจมาก
เขาได้ประสบพบเจอกับความน่าหวาดกลัวของชายคนนั้น,และเขาก็ได้ฝังความกลัวเอาไว้ในจิตใจของเขา
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับผลกระทบจากพลังของชายคนนั้น,แต่พวกเขาก็จะต้องเผชิญหน้ากับความตายในทะเลทรายอันกว้างใหญ่นี้อย่างแน่นอน
“มั่นใจได้เลย,ไอเด็กน้อย!”
เจสันได้ตบไหล่ของเขา
“นี้ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ,ทำไมนายถึงเลือกที่จะยอมตายดีกว่ายกสร้อยคอให้พวกนั้นไป?”
ถ้าพวกเขาไม่ได้ไปเจอเขาเข้า,เขาจะต้องถูกฝังอยู่ในทะเลทรายภายในไม่กี่ชั่วโมงและจะไม่มีใครรู้เกี่ยวกับความตายของเขาเลยซักคน
