S.P.Pบทที่13:เก๋อ เนี่ย
เสียงของโรแกนนั้นไร้ความปรานีมาก คำพูดนี้นั้นทำให้ฮันท์อับอายมาก
จริงอย่างที่เขาพูดมันเป็นเขาคิดจะทำร้ายเขาก่อน แต่ตอนนี้เขากำลังพยายามใช้พลังของเขาเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง
“ มันดูไร้สาระใช่มั้ย”
หลังจากพูดจบโรแกนก็ได้จากฮันท์ไปและพาเฟร็ดออกไปอย่างรวดเร็ว
เขาได้ตรวจดูเรือทั้งลำอีกสองสามครั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นฮินะเขายืนยันได้แล้วว่าเธอกลัวและได้ทิ้งพวกเขาไว้
ฮันท์เป็นคนฉลาดมากและเขาได้ตามชายทั้งสองอย่างใกล้ชิดโรแกนเห็นเขา แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“ บางคนเลือกที่จะเชื่อนายโรแกน”
เมื่อพวกเขามาถึงสถานที่ซ่อนตัวเฟร็ดมองฮันท์และได้พูดกับโรแกน
“แม้ว่านายไม่ต้องการที่จะช่วยทุกคนบนเรือลำนี้ แต่ก็มีบางคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่”
“ดูสิฉันช่วยชีวิตนายไว้ก่อนแล้วดังนั้นได้โปรดเถอะถ้านายแข็งแกร่งพอจะช่วยชีวิตพวกเขาได้”
เสียงของเฟร็ดนั้นหนักแน่นและมีความคาดหวังในสายตา
หากมีใครบางคนพบทางรอดแล้วเขาจะเลือกความตายหรอ?
โรแกนได้หลับตาของเขาแล้วมองไปที่เฟร็ด และฮันท์ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“ฉันไม่มีพลังแบบที่คุณคิดว่าฉันมีหรอกนะ”
เขาพูดช้าๆและแสงแห่งความคาดหวังในดวงตาของพวกเขาก็สลายไป
“ดูเหมือนว่าพวกเราทุกคนจะต้องตายที่นี่”
เฟร็ดถอนหายใจพวกเขาซ่อนตัวและได้ยินเสียงข้างนอก
พวกโจรสลัดได้เข้าควบคุมทุกอย่างไว้และรวบรวมลูกเรือไว้ในที่เดียว ลูกเรือบางคนถูกจับกุมและบางคนหนีออกไปและได้ตายในทะเล
“เร็วเข้าจับหนูที่ซ่อนตัวอยู่บนเรือแล้วพาพวกเขาไปหากัปตันจากนั้นก็จัดการกับพวกมันโดยไม่ต้องลังเล!”
เสียงของโจรสลัดได้ดังเข้ามาและหัวใจของชายทั้งสามก็รู้สึกแน่นขึ้น พวกเขากลั้นลมหายใจทันที
โรแกนมองไปที่เฟร็ด และฮันท์อย่างใกล้ชิดและพบว่าแก้มของพวกเขาเต็มไปด้วยเหงื่อพวกเขาคงตื่นกลัวมาก
ชายสามคนซ่อนตัวและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้และเสียงฝีเท้าก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วในตอนนี้พวกเขารู้สึกโล่งใจและเริ่มย้ายไปที่อื่น
สามนาทีต่อมาพวกเขาเปลี่ยนสถานที่ของพวกเขา แต่หลังจากเข้าห้องไปแล้วก็ได้เกิดเสียงทุบขึ้นมาที่ประตู
“เปิดประตู! เฮ้ฉันเห็นแกแล้ว!”
เสียงนั้นได้ดังเข้ามาและประตูไม้ก็ได้ถูกโจรสลัดเตะเข้ามาแล้วตามด้วยเสียงฝีเท้าอันหนักแน่น
“ฉันพบพวกมันแล้ว” ใบหน้าของฮันท์และเฟร็ดเปลี่ยนเป็นซีดขาว
หัวใจของโรแกนนั้นรูสึกแน่นขึ้นเขาได้กำกำปั้นขวาของเขา
“โฮสต์ต้องการใช้พลังของระบบหรือไม่”
เขามีเหรียญทองเพียงไม่กี่เหรียญเท่านั้นตอนนี้เขาเหลืออยู่ประมาณสามหมื่น และสามารถเรียกวิญญาณระดับสีส้มได้อีกเพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น
ครั้งล่าสุดที่มีอำนาจของฟินิกซ์เพลิงขาวหายไปเนเพราะเขาไม่สามารถเอาชนะนายพลทั้งสองได้เลยซักคน ดังนั้นเขาจึงมีเหรียญผูกมัดอยู่ประมาณ50 เหรียญและไม่สามารถเรียนรู้ทักษะใด ๆ ของฟีนิกซ์เพลิงขาวได้
“ปัง.”
ในที่สุดประตูไม้ก็ได้ถูกเปิดออกและโจรสลัดตัวใหญ่และดุร้ายก็ได้เข้ามา
ฮันท์กลัวและได้ถอยไปด้านหลัง
“เฮ้ยไอสารเลวแกกล้าขาดนี้เลยหรอ??แกคิดว่าแกจะซ่อนไปได้ตลอดหรอฮะ!”
ชายที่ดูแข็งแกร่งได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
โจรสลัดที่อยู่ด้านหลังรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับอาวุธและสถานการณ์ก็เริ่มแย่ลงสำหรับคนทั้งสาม
โรแกยเหลือบมองไปที่โจรสลัดที่อยู่ตรงหน้าเขา
เมื่อเขามองเฟร็ดเขาเห็นความตื่นตระหนกและความสิ้นหวังในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน
“หยุด!”
“เอาล่ะฉันวางแผนที่จะประหยัดพลังงานในภายหลังดูเหมือนว่าฉันจะต้องพยายามให้ดีที่สุด!”
เมื่อเขาเห็นโจรสลัดเหล่านี้ความคิดในการประหยัดเงินและการหลบหนีอย่างเงียบ ๆ ก็หายไปอย่างสมบูรณ์
“30,000เบรี ฉันควรจะอัญเชิญวิญญาณดีๆได้นะ”
หลังจากหัวเราะกับตัวเองดวงตาของโรแกนก็ได้กระพริบตา
คราวนี้เขาจ่ายไปกว่า 30,000 เหรียญ หากเขาไม่ได้รับพลังที่แข็งแกร่งกว่าโจรสลัดพวกนี้เขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
“อัญเชิญวิญญาณระดับสีส้ม!30.000เหรียญ”
เขาพูดกับระบบในใจของเขาอย่างเงียบ ๆ เมื่อเขาพูดจบคำสุดท้ายวังวนสีส้มก็ได้ปรากฏขึ้นบนอินเทอร์เฟชของระบบ
จากตรงนั้นได้มีบางสิ่งที่ก้าวออกมาจากวังวนนี้มันเป็นชายที่ตัวสูงแข็งแกร่งและเย็นชา เขามีดาบยาวที่เอวใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกล้าหาญเสียงของเขาเต็มไปด้วยความยุติธรรมและเป็นที่หวาดกลัวต่อผู้คน และดูเหมือนว่าจะมีประสบการณ์ชีวิตค่อนข้างมาก
“อัญเชิญจิตวิญญาณ,เก๋อ เนี่ย,นักบุญดาบ,ทองถูกใช้ไปทั้งหมด30,000 ”
ไม่นานนักดาบที่มีดาบยาวก็ก้าวออกมาและได้รวมเข้ากับโรแกน
โรแกนตกใจมากตันเถียนของเขาเต็มไปด้วยอากาศ มันเหมือนพลังที่มองไม่เห็นที่ถูกผสานเข้ากับร่างกายของเขาดวงตาของเขาเฉียบคมขึ้นในเวลาเดียวกันอยู่ๆก็มีดาบยาวที่อยู่ในฝักโผล่ขึ้นมาบนเอวของเขา
ในตอนนี้โรแกนก็ได้ส่ายหน้าจากนั้นเขาก็ได้ชักดาบคมออกมา ทันใดนั้นเขาก็ดูราวกับว่ามีออร่าของนักดาบแผ่ออกมา
เก๋อ เนี่ยเป็นหนึ่งในตัวละครชายในเรื่องราชวงศ์หมิงเขาเป็นนักดาบที่ดีที่สุดของราชวงศ์ฉิน
ในตอนนี้วิญญาณของโรแกน และเก๋อ เนี่ยได้ผสานเข้าด้วยกันและกลายเป็นหนึ่งเดียวกันดวงตาของเขาเปล่งประกายบนเอวของเขามีดาบชื่อดังหยวนหงอยู่
เขามีความรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับการใช้ดาบในเวลาต่อมาเขาได้วางมือขวาลงบนด้ามดาบ
ในเวลาเดียวกันกลุ่มของโจรสลัดสี่หรือห้าคนได้เดินเข้ามาหาคนทั้งสามอย่างเร่งรีบ
“ช่วยเราด้วย…!” ฮันท์ตะโกนออกมาดัง ๆ
ใบหน้าของโจรสลัดเต็มไปด้วยความดูถูกและรอยยิ้มที่น่ากลัวพวกเขาดูสงบมาก เพราะพวกเขาเคยฆ่าผู้บริสุทธิ์มาแล้ว
“ตาย!”
ไม่ปรากฏความลังเลใดๆโจรสลัดก็ได้โจมตีไปยังเป้าหมาย
ขณะนั้นเองโรแกนก็ได้ดึงดาบออกมาจากฝัก
“ชวิ้งงง!”
เสียงที่สดใสและคมชัดของดาบได้ดังขึ้นในห้องเล็ก ๆ นี้
ได้มีลมพัดผ่านไปทางโจรสลัดที่ยืนอยู่ตรงนั้นพวกเขาเห็นเพียงแค่แสงที่กระพริบผ่านหน้าไปเพียงเท่านั้น จากนั้นแสงก็หายไปและร่างของเขาก็ตกลงมาเบา ๆ บนพื้น
“ชวิ้งงงง”
เสียงก้องของดาบไม่ได้หายไป โรแกนค่อยๆมองไปยังหยวนหงที่อยู่ในมือของเขาและแสดงให้เห็นถึงร่องรอยของความโปรดปราน
“เป็นดาบที่ดี!”
คมดาบของเขาสามารถฆ่าได้โดยไม่ทิ้งเลือดเอาไว้ซักหยดเอาไว้บนดาบของเขา และเมื่อเขาใช้ดาบนี้ด้วยความเร็วสูงมันจะสะท้อนแสงสีรุ้งออกมาให้เห็น
ดาบนี้ยอดเยี่ยมมากสำหรับตอนนี้
เดินไปที่ประตูทีละก้าวทีละก้าวจนไปถึงตรงที่พวกโจรสลัดทั้งหมดเคยอยู่ จนกระทั่งเขาไปถึงประตูจากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ
“ ตามมา,พวกนายจะทำอะไรอยู่ที่นี้”
เสียงแผ่วเบาของเขาได้ปลุกคนทั้งสองคนที่กำลังรอความตายอยู่
เฟร็ดและฮันท์เงยหน้าขึ้นมองเห็นฉากที่เลือดได้ไหลผ่านพื้นไม้และมีศพนอนตายอยู่บนพื้น
“ พวกเขาทั้งหมดตายแล้ว!”
