S.P.P บทที่ 141: ทำไม?
ไม่มีใครเคยพูดกับคล็อกโคไดล์อย่างนี้มาก่อน,ร่างของเขานั้นสั่นไปด้วยความโกรธที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา
“ ผลซุนะ ซุนะนั้นเป็นผลปีศาจที่ทรงพลัง,แต่การพัฒนาของนายนะ…”
โรแกนได้พูดออกมาพร้อมกับส่ายหัวแล้วชี้ไปที่คล็อกโคไดล์
“ มันแย่มาก!”
“นายพูดว่าไงนะ?”
คล็อกโคไดล์นั้นไม่สามารถทนได้อีกต่อไป,เขาได้ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับทรายที่สั่นไหวอยู่ที่ด้านหลังของเขา
เมื่อเห็นทรายที่กำลังสั่นไหว,ดวงตาของโรแกนก็ได้เปล่งประกายขึ้นมาพร้อมกับกระแสลมที่ถูกซัดออกมา
“วูม!”
ตัวของคล็อกโคไดล์นั้นถึงกลับสั่นและเกือบจะหมดสติ
“นี่มันเหมือนเมื่อคืนเลย!”
ความกลัวนั้นได้ฉายชัดอยู่ในดวงตาของเขา,คล็อกโคไดล์ได้ลุกขึ้นมาและจ้องมองไปที่โรแกนอย่างตกตะลึง
เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น,แต่สิ่งนี่มันทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้
“ เห็นไหมล่ะ,แม้แต่ตาฉันนายยังไม่กล้ามองเลย,ดังนั้นจงฟังฉัน!”
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมา
เมื่อเห็นร่างของคล็อกโคไดล์ที่สั่นไม่ยอมหยุด,เขาก็ได้ยิ้มและพูดออกมาว่า
“ ถ้านายทนไม่ไหว,ก็แค่นั่งลงแล้วฟังฉัน!”
“ บัดซบ!”
ในที่สุดคล็อกโคไดล์ก็ไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไป,ดังนั้นเขาจึงนั่งลงและรอฟังโรแกน
“ ผลไม้ปีศาจนั้นมีพลังที่เป็นเอกลักษณ์,ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ปีศาจอะไรมันต่างก็พลังในการป้องกันอยู่ในระดับหนึ่ง,แน่นอนว่ามันไม่ได้สมบูรณ์แบบ,ยกตัวอย่างเช่นนายที่แพ้ทางน้ำ!”
“ นอกจากนี้เท่าที่ฉันรู้มามันยังมีอีกสองวิธีในการสร้างความเสียหายและจัดการกับผู้ใช้พลังผลปีศาจประเภทเดียวกันกับนาย!”
คำพูดของโรแกนนั้นได้ดึงดูดความสนใจของคล็อกโคไดล์ในทันที
เขาเป็นแค่รุกกี้ที่พึ่งเข้ามาในแกรนด์ไลน์และเขาก็ไม่ได้มีข้อมูลอะไรมากนัก
“ สองวิธีนั่นคืออะไร?”
คล็อกโคไดล์นั้นรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ อย่างแรกคือหินไคโร,มันสามารถทำให้นายกลับไปอยู่ในสภาพเดียวกับก่อนที่นายกินผลไม้ปีศาจได้และทำให้อ่อนแรง!”
“ และอย่าคิดละว่ามันจะไม่มีอาวุธที่ถูกสร้างมาจากหินไคโร,วิทยาการของกองทัพเรือนั้นก้าวหน้าไปมาก,พวกเขาได้สร้างกระสุนที่ทำมาจากหินไคโรขึ้นมาได้,แต่ถึงยังงั้นพวกเขาก็จะใช้มันแค่ในยามจำเป็นเท่านั้น!”
แววตาของคล็อกโคไดล์ที่นั่งอยู่บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ
เขารู้ได้ในทันทีว่าอาวุธดังกล่าวนั้นเป็นสิ่งที่อันตรายต่อเขา
“ ส่วนวิธีที่สองนั่นก็คือฮาคิ!”
“ฮาคิ!!,มันคืออะไรกัน?”
คล็อกโคไดล์ได้ถามออกมาอย่างสงสัย
“ ฮาคิราชันย์,ฮาคิเกราะ,สิ่งเหล่านี้คือพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในช่วงครึ่งหลังของแกรนด์ไลน์,มันคือพลังอำนาจในการควบคุมในครึ่งหลังของแกรนด์ไลน์!”
“ ฮาคิเการะนั้นสามารถในการปกคลุมร่างกายของนายและเพิ่มพลังในการโจมตี,พลังป้องกันแถมพลังของมันนั้นยังสามารถใช้ในการจัดการกับความสามารถของผลไม้ปีศาจได้อีกด้วย!”
มีร่องรอยของความอึดอัดใจอยู่ในสายตาของคล็อกโคไดล์
ในสายตาของเขานั้น,มันไม่มีอะไรที่จะสามารถมาต่อกรกับผู้ชายคนนี้ได้
“ และด้วยเหตุนี้เอง,ในช่วงครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์นายถึงยังปลอดภัยอยู่,แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่นายได้เข้าไปในโลกใหม่,นายก็จะกลายเป็นคนที่อ่อนแอ!”
“ดังนั้น..”
โรแกนได้หยุดไปชั่วขณะหนึ่ง
“ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะมีแค่ความล้มเหลวและความตายเท่านั้นที่กำลังรอนายอยู่!”
เมื่อมองไปที่คล็อกโคไดล์ที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงนั้น,โรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา
“ คล็อกโคไดล์,นายต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นรึเปล่า?”
“แน่นอน,ฉันต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น!”
คล็อกโคไดล์ได้ยกหัวของเขาขึ้นมาและจ้องไปที่โรแกน
“ นายจะสอนฉันงั้นหรอ?”
เขาได้ถามออกมาอย่างไม่เชื่อ
ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาในที่นี่นั้นรู้ข้อบกพร่องของเขาเป็นอย่างดี,ดังนั้นแม้ว่าเขาจะมีพลังผลปีศาจที่ทรงพลัง,แต่นั่นมันก็จะเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่มากถ้าเขาสูญเสียความสามารถในการใช้งานพลังผลปีศาจของเขาไปละก็สามารถพูดได้เลยว่าเขานั้นไม่มีอะไรเลย,ความแข็งแกร่งทางด้านร่างกายของเขานั้นอาจจะแข็งแกร่งกว่าโจรสลัดทั่วไปมากก็จริง,แต่สำหรับคนอย่างเจสันและโรแกนนั้นเขาสามารถถูกบดขยี้ได้ตลอดเวลา
เขานั้นได้เห็นภาพที่โรแกนนั้นสอนศิลปะการต่อสู้ให้เจสันมาแล้ว
“นายคิดว่าไงล่ะ?,คล็อกโคไดล์”
โรแกนได้ยิ้มขึ้นมาแล้วหมุนตัวเดินจากไป
“ พวกเราเป็นพรรคพวกกันตั้งแต่เมื่อวานแล้วใช่ไหม?”
เมื่อเขาได้ยินคำพูดของโรแกนร่างกายของคล็อกโคไดล์นั้นก็ถึงกลับสั่นสะท้าน,เขาได้จ้องมองไปที่โรแกนที่กำลังเดินจากไปและยิ้มออกมา
“ น่าสนใจดีนิ,พรรคพวกงั้นสินะ!”
เขาได้ยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาโรแกน
“ นายไม่กลัวที่จะสอนฉันงั้นหรอ?,บางทีสักวันหนึ่งฉันอาจจะเหนือกว่านายและกลายเป็นกัปตันเองก็ได้นะ!
ใบหน้าของโรแกนนั้นได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา,และเขาก็ได้ตอบกลับไปว่า
“งั้นนายก็ทำให้ดีที่สุดล่ะ!”
ประโยคนี้มันทำให้คล็อกโคไดล์รู้สึกตกใจมาก,มันแปลกมาก
“ นายแตกต่างไปจากเมื่อวาน”
“ต้องขอบคุณนาย!”
ทั้งสองได้คุยกันระหว่างทางเดินไปยังเกวียน,และในที่สุดพวกเขาก็ได้เดินเข้าไปในเกวียน
อูฐเริ่มเคลื่อนไหว,และได้ทิ้งรอยเท้าเอาไว้บนทะเลทรายพร้อมกับกลุ่มของพวกเขาที่ได้หายไปจากที่นั่น
ข้างในเกวียนนั้นทุกคนต่างก็นั่งอยู่เงียบๆ,เทรนซุนั้นได้ถือสร้อยคอของเขาเอาไว้แน่น,ดวงตาของเขานั้นมันเต็มไปด้วยความหลงใหลบางอย่างและดูเหมือนว่าเขานั้นกำลังจินตนาการถึงฉากในตอนที่เขาได้มอบมันให้กับเทพธิดาของเขารอยยิ้มนั้นได้ประดับอยู่บนใบหน้าของเขาอยู่เป็นครั้งคราว
เมื่อมองไปที่ทุกคนในเกวียน,คล็อกโคไดล์ก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา,มันน่าสนใจที่ได้ยินคำว่า “พรรคพวก” จากโรแกน
‘พรรคพวก!,คำนี้มันแปลว่าฉันสามารถเชื่อใจได้งั้นหรอ? ’
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยตลอดทาง,หลังจากผ่านไปครึ่งวันในตอนที่ทุกคนกำลังหลับแลพักผ่อนอยู่ลุงคนขี่ก็ได้ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง
“ ทุกคนตื่นได้แล้ว!,ในที่สุดพวกเราก็มาถึงปลายทางของพวกเราแล้ว!”
เจสันได้ตื่นขึ้นมาจากนั้นเขาก็ได้กระโดดออกมาจากเกวียนตามมาด้วยเทรนซุ
ข้างในเกวียน,โรแกนได้ลืมตาขึ้นมาและมองไปที่คล็อกโคไดล์
“ เอาล่ะ,ไปพักกันก่อนแล้วฉันจะช่วยนายพัฒนาทักษะของผลซุนะ ซุนะของนายเอง!”
“ นอกจากนี้ฉันจะสอนวิธีใช้หมัดและเท้าให้กับนายด้วย!”
คล็อกโคไดล์ได้เหลือบมองไปที่โรแกนแล้วหัวเราะออกมา
“ ฉันไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอบคุณ,กัปตัน!”
เมื่อโรแกนได้ยินคำพูดของชายตรงหน้าของเขา,เขาก็ได้ยิ้มขึ้นมาและกระโดดออกไปจากเกวียน,เขาเรียกเขาว่ากัปตันเป็นครั้งแรก
จิตใจของคล็อกโคไดล์นั้นเปลี่ยนไปและดูเหมือนว่าเขาจะดูเป็นมิตรมากกว่าเดินมาก
ท้ายที่สุดแล้ว,มนุษย์นั้นก็ยังคงเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอารมณ์ความรู้สึก,ถ้านายปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นอย่างดีพวกเขาก็จะจำมันเอาไว้
ทุกคนได้เดินเข้าไปในเมืองและมองไปรอบๆ
“ ในที่สุด,ฉันก็ได้กลับมาที่นี่,ฉันอย่างไปเจอเธอเร็วๆจัง!”
เทรนซุนั้นตื่นเต้นมาก
“ เฮ้,ไอเด็กน้อย,ดูแลตัวเองดีๆล่ะ!”
เจสันได้ตบลงไปที่ไหล่ของเทรนซุ,แล้วมองไปที่เขาด้วยสายตาของพี่ชายที่กำลังมองน้องชาย
