S.P.Pบทที่2:ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้
ในขณะเดียวกันเมื่อเขาพูดคำเหล่าออกมานี้ในจิตใจของเขานั้นก็ได้ปรากฏวังวนสีแดงที่บานสะพรั่งขึ้นมา
โรแกนมองเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่จริงจัง และในวินาทีต่อมาชายคนนั้นก็ได้วิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว
“บูซซซซ…”
จิตใจของโรแกนตอนนี้นั้นคึกคักมากเขารู้สึกราวกับว่าเขานั้นได้กลายเป็นคนอื่น
ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เปลี่ยนเป็นคนอื่นตอนนี้เขารู้เทคนิคศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดของชายลึกลับและเขาเห็นชีวิตของชายผู้นั้นที่ส่งผ่านมาถึงเขา
คนๆนั้นเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กฝึกกับเสาไม้ทุกวันและในตอนกลางคืนเขาก็ได้ฝึกเพลงดาบ,ฝึกยิงปืนและการชกมวย
ปรมาจารย์คนนี้สามารถเอาชนะนายพลชาวญี่ปุ่นหลายคนจากนั้นเขาก็ย้ายไปที่เซี่ยงไฮ้
ปรมาจารย์คนนี้คือปรมจารย์ยิปมันซึ่งเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่มีบุคลิกที่ลึกลับมาก
ต้องใช้เวลาซักพักในการสูดหายใจเข้า การแสดงออกของโรแกนนั้นจริงจังขั้นดวงตาของเขาเฉียบคมขึ้นและมีความประทับใจในความยิ่งใหญ่และความสง่างามปรากฏขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นกับเด็กนี้?อยู่ๆเขาก็ดูน่ากลัวขึ้นมา!” ชายคนหนึ่งที่มาจับเขาพูด
“ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันและเพียงแค่จับเขาจากนั้นเราจะได้รับรางวัลค่าหัวของเขาและมันก็เพียงพอแล้วที่เราจะกลายเป็นเศรษฐี”
“เร็ว! จับมันไว้นี่เป็นโอกาสเดียวที่พวกแกจะรวย!”
เมื่อมาถึงจุดนี้ฝูงชนก็ยิ่งตื่นเต้นพวกเขายกดาบขึ้นและรีบไปที่โรแกน
โรแกนผลักโลลิต้าไว้ข้างหลังเขา เขาดูจริงจังมาก
“หือตามืดบอดด้วยความโลภ พวกแกวางแผนที่จะฆ่าน้องชายชายของผู้มีพระคุณเพื่อเงิน!”
“ครั้งหนึ่งพวกแกบูชาพี่ชายของฉันในฐานะอาจารย์ของพวกแก แต่ตอนนี้พวกแกต้องการฆ่าฉัน ไอ้พวกเนรคุณ”
“ฉันจะไม่แสดงความเมตตาใดๆต่อพวกแกอีกแล้ว!”
เมื่อคำพูดสุดท้ายเหล่านี้ออกจากปากของเขาเขาก้าวไปข้างหน้าและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะเกดขึ้น
“เด็กนี้มันบ้าไปแล้วมันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่กล้าท้าทายพวกเราทุกคน!”
คนพวกนี้หัวเราะและดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความดูถูก
แต่ในเวลาต่อมาหลังจากที่พวกเขายกดาบของพวกเขาไปยัง โรแกนพวกเขาก็ได้ตะโกนออกมา
โรแกนขยับไปทางด้านซ้ายของกลุ่มนักดาบเขายกข้อศอกของเขาขึ้นและกดลงจมูกของหนึ่งในนั้นโดยตรงทำให้เลือดไหลออกมาจากนั้นเขาขยับข้อศอกลงกระแทกหน้าอกของชายอีกคนหนึ่ง
“พัฟ”
ชายคนนั้นถูกกระแทกโดยตรงและเขาก็สั่นสองครั้งและไม่สามารถเคลื่อนไหวต่อได้
เหตุการณ์ที่ปรากฏอยู่ในตอนนี้ทำให้ทุกคนตกใจและบางคนก็ได้ถอยออกจากบริเวณนั้นไป
ไม่ใช่ว่าเด็กนี้มันอ่อนแอมากและไม่สามารถเอาชนะเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ได้ไม่ใช่หรือไง!?
ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อทั้งสองถูกล้มลงอย่างง่ายดาย
ในเวลานี้ โรแกนขยับมือขวาของเขาและตั้งการ์ดขึ้นและพูดว่า“ ต่อไป,ใครเข้ามา!”
“ไอ้เด็กนี้!”
ทุกคนที่เป็นศตรูโกรธและพวกเขาก็รีบพุ่งมาหาเขาด้วยดาบในมือของพวกเขา
อยู่ๆโรแกนก็มาอยู่ต่อหน้ากลุ่มคนพวกนั้น
ดวงตาของเขาจริงจังและคนเหล่านี้ก็ร่วงลงอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเขาจะไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้ร่างกายของเขาก็ไม่ได้ทรยศเขาหลังจากฝึกฝนมาหลายปี ในตอนนี้มีความแข็งแกร่งของเขาและประสบการณ์ในศิลปะการต่อสู้ของปรมาจารย์ไอพีเพื่อต่อสู้กับพวกเขา และห้าคนข้างหน้าเขาก็พ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว
ปรมาจารย์ยิปมันเป็นปรมาจารย์ด้านการป้องกันตัวเองศิลปะการต่อสู้บนท้องถนนไม่ใช่ทุกอย่างที่เขามีทุกการโจมตีมีความลึกซึ้งซึ่งทำให้ศัตรูตกตะลึง
หลังจากการโจมตีของเขากับผู้ชายอีกสองคน การโจมตีทุกครั้งเป็นการโจมตีเพียงครั้งเดียวเขาลุกขึ้นยืนและรับฝ่ามือทุกคนที่เข้ามาทันทีซึ่งผลักให้พวกเขาถอยกลับไปหลายก้าว
โรแกนเห็นคนเหล่านี้ถอยจากนั้นเขาก็ซัดฝ่ามือของเขาออกไปเช่นกัน
หลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีผู้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็หอบอย่างหนักและสูดหายใจและวิ่งเข้ามาบวกอีกครั้ง
คราวนี้โรแกนนมองตาพวกเขาจากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า
“ปัง ปัง ปัง…”
หมัดของเขานั้นได้ทำลายการป้องกันทั้งหมด
ทุกก้าวที่เขาไปมีคนสองคนที่ต้องล้มลงข้างเขา หลังจากเดินไปจนจบพวกเขาต่างก็ทรมานจากหมัดของเขา
บางคนมีเลือดไหลออกมาจากจมูกของพวกเขาบางคนมีแขนที่ผิดรูปและบางคนก็มีร่างกายที่บิดเบี้ยว
โรแกนไม่ได้แสดงความเมตตาใด ๆ ด้วยความแข็งแกร่งของเขาก็เพียงพอแล้วที่คนเหล่านี้บางคนต้องนอนอยู่บนเตียงนานกว่าครึ่งปี
“แก! แกไม่ใช่ โรแกน!แกเป็นใคร?”
ในขณะที่คนเหล่านี้นอนราบกับพื้นพวกเขาจ้องมอง โรแกนด้วยความหวาดกลัวในความทรงจำของเขาเขาไม่ได้ทรงพลังขนาดนี้
“ฉันคือ ปรมาจารย์ยิปมัน!”
โรแกนเหลือบไปที่ชายคนที่ถามเขาจากนั้นเขาก็หันมาคว้าตัวโลลิต้าแล้วออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
ในพริบตาทั้งสองก็หายไปจากวิสัยทัศน์ของทุกคน
ในขณะที่พวกเขาวิ่งโลลิต้ามอง โรแกนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย?”โรแกนไม่สามารถมองเธอได้ในตอนที่เขากำลังแบกเธออยู่
“นาย! การเปลี่ยนแปลงนี้มันคืออะไร?”โลลิต้าถามอย่างว่างเปล่า
“…… .”โรแกนไม่ตอบ
“ฉัน…โรแกนเจ้าโง่!ฉันแค่อยากทำให้ตกใจเล่นหรอกน่า”
“แต่ฉันรู้สึกว่านายไม่เหมือนเดิม!” ด้วยการรับรู้ของเธอ โรแกนในก่อนหน้านี้ไม่ได้ทรงพลังแบบนี้
“ฉันถูกวิญญาณของคนอื่นครอบครองโดยใช้ระบบ” เขากลอกตาซึ่งเป็นสีขาว
ทหารเรือได้ลาดตระเวนไปทั่ว โลคทาวน์ทำให้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะออกไปดังนั้น โรแกน และ โลลิต้าจึงมองหาตรอกซอกซอยที่ปลอดภัยซึ่งหาไม่ได้ง่ายๆต้องหาไปรอบ ๆ ถนนสายหลักถึงมันจะดูเสียเวลา แต่ก็ปลอดภัยกว่า
สิบห้านาทีต่อมาทั้งสองเพิ่งเดินออกจากตรอกเมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับทะเล
หลังจากเห็นบางสิ่งพวกเขาทั้งคู่ตกใจมาด
“โรแกนอยู่ที่นี่!” ทหารเรือได้ตะโกนเสียงดังทันที
โรแกนถูกทำให้โกรธและสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ ระยะทางระหว่างพวกเขากับทหารเรือนั้นคือสิบเมตร โรแกนพุ่งเข้าไปและต่อยเขาจากกลางอากาศ ทหารเรือไม่มีเวลาหยิบปืนออกมาเขาถูกต่อยล่วงลงไปกองกับพื้น
ตอนนี้มีเสียงเท้ามาจากอีกฟากหนึ่งของถนน มีทหารเรือมากกว่า10 คนปรากฏตัวและเห็นเขาอย่างชัดเจน
“มันคือโรแกนยิงมัน!”
หัวหน้ากลุ่มทหารเรือไม่ลังเลที่จะสั่งให้ยิงทันที
พวกเขาต้องหันหลังกลับโรแกนคว้าตัวโลลิต้าขึ้นมาแล้วก็วิ่งไปตามตรอกที่พวกเขามาจากนั้น
“ปังปังปัง…!”
เสียงปืนดังขึ้น มีนัดหนึ่งเกือบโดนเท้าของโรแกนหินบนถนนเต็มไปด้วยกระสุน
“ไป! ฉันรู้จักอีกเส้นทาง” โลลิต้าน้อยพูดออกมาอย่างรวดเร็วเธอดูประหม่า แต่ไม่กลัว
โรแกนพยักหน้า“บอกมา!”
โรแกนแบกโลลิต้าและวิ่งไปอย่างรวดเร็วบนถนนที่โลลิต้าบอกเขา
ทหารเรือต้องการไล่ล่าพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหน
“แจ้งทีมอื่น ๆ ระวังบริเวณนี้พวกเขาจะต้องหนีไปได้ไม่ไกลแน่นอน
ผู้นำมองลึกเข้าไปในถนนและสั่งเสียงดัง
