S.P.Pบทที่30:การโจมตีครั้งสุดท้าย!
คาถาไฟลูกบอลเพลิงยักษ์นั้นแข็งแกร่งไม่พอที่จะทำอันตรายดราก้อนได้
จากนั้นโรแกนก็รู้สึกถึงอันตรายขึ้นมา ร่างของดราก้อนก็ได้กระพริบไปมาราวกับสายลมและด้วยความเร็วที่น่ากลัวนั้นเขาก็ได้หายตัวไปอยู่ตรงหน้าโรแกน
โรแกนนั้นมองตามการเคลื่อนไหวนี้ไม่ทัน
“เร็วเกินไปแล้ว!”
ไม่มีใครสามารถตามความเร็วนี้ได้
ในขณะนี้หัวใจของโรแกนเต้นแรงและเขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แม้แต่เนตรวงแหวนของเขาก็ไม่สามารถมองตามความเร็วของเขาได้
จากนั้นเมื่อพวกเขาสบตากันโรแกนก็ได้ใช้เนตรกระจกเงาหมื่นบุบผาของเขาในทันที
“อ่านจันทรา!”
โรแกนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ร่างกายทั้งหมดของเขาได้เย็นลงและเหงื่อเย็นก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ได้กระโดดถอยห่างออกมา
มันเป็นช่วงเวลาของความเป็นหรือความตาย เขาเชื่อเลยว่าถ้าเขาไม่ป้องกันตัวเองและปล่อยให้ดราก้อนโจมตีเขาได้เขาเจ็บหนักแน่ ในท้ายที่สุดแล้วเขาไม่ได้เป็นอิทาจิจริงๆ เขาก็คือเขา,เขาไม่ได้มีร่างกายที่ไร้เทียมทานดังนั้นเขาจึงไม่สามารถต้านทานการโจมตีนี้ได้
เขามีร่างกายปกติธรรมดาและเขาต้องตายแน่ถ้าเขาโดนกรงเล็บมังกรของดราก้อน
ในอีกด้านหนึ่งดราก้อนก็พบว่าตัวเองได้มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
หลังจากมองไปรอบ ๆ เขาก็พบว่าตัวเขาถูกผูกติดกับไม้กางเขนและไม่สามารถทำอะไรได้และท้องฟ้าที่นี่มีสีเลือดและก็ดูน่าหดหู่เป็นอย่างมาก เขาสังเกตเห็นว่าสีของท้องฟ้านี้นั้นมันเป็นสีเดียวกับดวงตาของโรแกน
“ภาพลวงตาอีกแล้วงั้นหรอ?น่าสนุกดีนี้!”
ดราก้อนประหลาดใจกับภาพลวงตานี้จนถึงขณะนี้เขายังไม่เห็นตัวของโรแกนในที่แห่งนี้เลย
“ไม่,ตาของเขา!”
ทันใดนั้นดราก้อนก็ได้มองไปที่ท้องฟ้าสีแดงสดจากนั้นเขาก็ได้ยิ้มออกมา
แต่ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
“ตราบใดที่ไปสบตากับเขาเขาก็จะสามารถลากฉันเข้ามาในภาพลวงตาของเขาได้! หมอนี้มันเป็นเด็กที่สุดยอดจริงๆ!”
หลังจากนั้นเขาได้เห็นร่างร่างหนึ่งได้เดินเข้ามาใกล้เขาอย่างเย็นชา
“พัฟ!”
ฉากที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้นั้นมันโหดร้ายเป็นอย่างมากร่างทั้งร่างถูกแทงทะลุ
ผ่านไปแค่ครู่เดียวร่างของเขาก็ถูกฉีกออกทั้งร่าง,ร่างของดราก้อนสั่นเทาและหน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
“ นี่มันเจ็บจริงๆ ภาพลวงตานี้มันทำให้จิตใจของฉันกำลังพังทลายลง!”
เขาคิดว่าทุกอย่างจบลงแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่เขาได้รับนั้นยังคงอยู่และแม้แต่ดราก้อนที่นับว่าเป็นทหารเรือที่โดดเด่นที่สุดในบรรดาพลเรือตรีนั้นตอนนี้ใบหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปอย่างมาก
ทันทีหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกถึงความทรมาน,มันเป็นความทรมานที่ทรมานที่สุดในชีวิตของเขา
เขาจะไม่มีวันลืมใบหน้าของโรแกนไปตลอดชีวิตของเขา
ในโลกภายนอกนั้นผ่านไปไม่กี่วินาที โรแกนมองไปตาของดราก้อนที่กำลังเปิดอยู่ใบหน้าของโรแกนซีดขาวฉับพลัน,มองไปที่ตาของเขานั้นมันราวกับว่าเขากำลังได้รับความทุกข์ทรมานจากอาการหัวใจวายจากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ อ่านจันทรานี่มันสุดยอดจริงๆ”
โรแกนมีความสุขและรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เขาจ้องมองที่ตาของดราก้อนแล้วเขาก็กำลังจะเข้าไปจัดการกับดราก้อนอีกครั้ง ในตอนนั้นเองคิ้วของโรแกนก็ได้ขมวดขึ้นมันมีความเจ็บปวดอันรุนแรงปรากฏขึ้นที่ดวงตาของเขาซึ่งทำให้เขากรีดร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
ด้วยเหตุนี้เองดราก้อนจึงเริ่มหายใจ
ไม่มีใครโจมตีใครต่างฝ่ายต่างเงียบและมองหน้ากัน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและหลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง โรแกนก็ได้แตะไปที่ตาขวาของเขาและมันก็ได้มีเลือดไหลออกมาระหว่างนิ้วของเขาอย่างชัดเจน
“ มันอันตรายเกินไปที่จะใช้มันอีกครั้ง!”
เมื่อมองไปที่ดราก้อนเขาเห็นว่าดราก้อนยังคงอ่อนล้าอยู่เหมือนกัน
“ นายอันตรายเกินไป ดูเหมือนว่าฉันจะต้องฆ่านายให้ได้ที่นี่วันนี้ มิฉะนั้นถ้าฉันปล่อยนายให้รอดไปออกจากที่นี้ฉันกลัวว่ามันจะผลร้ายต่อโลก”
“ฆ่าฉัน?ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
โรแกนหัวเราะและเช็ดเลือดในมือของเขา
จากนั้นทั้งสองก็ได้จ้องมองกันอีกครั้ง ในตอนนี้พวกเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่ชัดเจน
ดราก้อนยกมือขวาขึ้นดวงตาของเขานั้นจริงจังเป็นอย่างมากจากนั้นเขาก็ได้กำหมัดของเขา
“บูมมมม!”
ท้องฟ้าเหนือโลคทาวน์เปลี่ยนไปและส่งเสียงระเบิดออกมา,เมฆครึ้มและสายฟ้าสีทองสายฟ้าได้ฟาดลงมาราวกับว่ามีมังกรกำลังลอยอยู่ในเมฆนั้น ทันใดนั้นก็เกิดได้พายุขนาดใหญ่กำลังพุ่งเข้ามา
ฉากนี้นั้นน่าตกตะลึงเป็นอย่างมากและเมฆดำก็ได้เข้าปกคลุมโลคทาวน์ทั้งหมดในพริบตา
“ ทำไมอยู่ๆสภาพอากาศถึงเปลี่ยนแปลงกัน?”
“ ดูที่ท้องฟ้าสิ,ฉันคิดว่าพายุคงจะมาถึงในเร็วๆนี้”
“ แต่ทะเลข้างนอกเกาะก็ยังสงบดี”
ผู้คนบนเกาะนั้นไม่รู้ว่าในตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น พวกเขามองไปที่ท้องฟ้าอย่างสับสน
ดวงตาของโรแกนหดแคบลงจากนั้นเขาก็ได้วิ่งไปที่ชายฝั่ง
ด้วยการที่เขายังคงเป็นหนึ่งเดียวกับอุจิวะ อิทาจิอยู่มันทำให้ความเร็วของเขานั้นมันเกินขีดจำกัดแล้วมือของเขาก็ได้ห้อยไปด้านหลัง และเขาก็ได้กระโดดและวิ่งขึ้นไปบนหลังคาของอาคารบ้านเรือน เขาดูราวกับเป็นปีศาจหลังจากไม่กี่วินาทีโรแกนก็ได้ออกห่างจากระยะสายตาของดราก้อนไปแล้ว
“ นายหนีฉันพ้นหรอก!”
ดราก้องมองไปที่หลังของโรแกน ใบหน้าของเขายังคงซีดอยู่และวิญญาณของเขาก็ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงจากอ่านจีนทราท้ายที่สุดมันเป็นการโจมตีวิญญาณโดยตรงแม้แต่ดราก้อนก็ไม่สามารถป้องกันมันได้
ร่างของดราก้อนได้กระพริบไปมาราวกับสายลม ในพริบตาเขาก็ได้หายไปจากที่นั้น
โรแกนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่บนอาคารบ้ารเรือนและเมื่อเขาเห็นชายหาดสีทองเขาหยุดวิ่ง
เขามองไปที่ชายหาดและแสงก็ได้ส่องเข้ามาในดวงตาของเขา
“เรือของฉันอยู่ห่างจากชายหาดประมาณ 2กม. จากที่นี่ถ้าฉันเอาชนะดร้าก้อนได้แล้วฉันก็จะออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว”
เมื่อมองไปที่เส้นขอบฟ้าร่างของดราก้อนก็ได้ปรากฏตัวมาอยู่ตรงหน้าเขาดังนั้นโรแกนจึงได้หายใจเข้าลึกๆ
“ ฉันไม่ได้ต้องการจะใช้กำลังเต็มที่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางอื่น!”
ดราก้อนนั้นสมแล้วที่เป็นพลเรือตรีของกองทัพเรือ เขาสามารถจัดการกับภาพลวงตาของอิทาจิและการโจมตีอื่น ๆ ของเขาได้ เขาสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีได้อย่างง่ายดาย แต่แรกนก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเหมือนกัน มันเป็นสถานการณ์ที่น่าอายในตอนแรกของการต่อสู้เขามีข้อได้เปรียบในการเอาชนะโรแกนแต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ และโรแกนก็ยังมีเวลาเหลืออีกมากในการใช้ความสามารถของอิทาจิก่อนที่มันจะหายไป
“ การต่อสู้ในครั้งนี้มันจบลงไปแล้ว”
เมื่อดวงตาของเขาได้หดแคบลงความเร็วของโรแกนก็ได้เพิ่มขึ้นในทันที
“เอาล่ะ!”
ดราก้อนสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของโรแกนดวงตาของเขาได้เกิดอาการกลัวออกมา
เมื่อมองไปที่ดวงตาของเขาร่างของดราก้อนก็ได้เกิดอาการสั่นออกมาและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสับสน
โดยไม่รู้สึกตัวในตอนนี้เขากลัวที่จะต้องไปอยู่ในภาพลวงตานั้นอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ควรมองไปที่ตาเขา”
เขาปิดตาของเขาลงดราก้อนนั้นปิดกั้นวิสัยทัศน์ของตัวเองอย่างสมบูรณ์
อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่มีผลต่อการต่อสู้ของเขาด้วยฮาคิเขายังสามารถรับรู้ทุกการกระทำของโรแกนได้อย่างชัดเจน
ในตอนนี้โรแกนก็ได้พูดมาจากด้านล่างว่า
“ดราก้อนนี่จะเป็นการโจมตีครั้งสุดท้ายของฉัน ถ้านายดูถูกมันหละก็นายจะต้องเสียใจ”
