S.P.Pบทที่ 31:เทวีสุริยา
เสียงของโรแกนนั้นทุ้มและน่าเกรงขามมาก สีของหน้าของเขาในตอนนี้จริงจังเป็นอย่างมากมากจนไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้
หลังจากได้ยินอย่างนั้นดวงตาของดราก้อนก็ได้หดแคบลง
“นายคิดจะตัดสินแพ้ชนะด้วยการโจมตีเดียวงั้นหรอ?นายประเมินฉันต่ำเกินไป,ฮ้า!”
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดของกองทัพเรือ,ความมั่นใจในตัวเองของดราก้อนนั้นสูงมากมันเป็นเรื่องธรรมชาติ,ที่เขาจะไม่เคยรู้สึกว่าตัวเขานั้นด้อยกว่าใคร
ร่างของดราก้อนนั้นสั่นเล็กน้อยอยู่ๆก็ได้มีสายลมหมุนวนทั่วร่างของเขา,แต่มันแทบจะมองไม่เห็นและเกือบจะโปร่งใส
โรแกนที่อยู่ด้านล่างไม่ได้สนใจดราก้อนแม้แต่น้อยเขาปิดตาของเขาลง,จักระของได้ถูกปล่อยออกมาเขาสามารถรู้สึกถึงทุกอย่างรอบๆตัวเขา
ทันใดนั้นทุกอย่างก็ดูเหมือนจะช้าและสงบลง
ฟ้าร้องบนท้องฟ้า,คลื่นในท้องทะเล,และทุกสิ่งอย่างรอบตัวมันได้สะท้อนอยู่ในความคิดของเขาอย่างชัดเจน
ในขณะเดียวกันทุกสิ่งที่อุจิวะ อิทาจิได้เรียนรู้มานั้นมันได้ถูกถ่ายทอดมาในในใจของโรแกนแล้วได้รวมเข้ากับเขาอย่างลึกซึ้ง
ทันใดนั้นแรกนก็ได้ลืมตาขึ้นมา
เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุบผาของเขานั้นได้หมุนวนอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้ดวงตาสีแดงของเขาก็ได้แดงยิ่งขึ้นไปอีกจนกลายเป็นเลือดที่มีสีดำ
“เทวีสุริยา!”
ปากของเขาพึมพำออกและดวงตาของเขาก็ได้จ้องไปที่ตำแหน่งของดราก้อน
เปลวไฟสีดำที่อยู่ๆก็โผล่ออกมามันได้ไปปรากฏตรงตำแหน่งของดราก้อนและในไม่ช้าดราก้อนก็ถูกเปลวไฟสีดำนั้นปกคลุมอย่างช้าๆ
“นี่มันคืออะไรกัน?”
ดราก้อนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก,เพียงแค่การสัมผัสเล็กน้อยมันก็ได้เผาไหม้เสื้อผ้าของเขา
ความร้อนของเปลวไฟนั้นได้เผาผิวหนังบางส่วนของเขาไป ความเจ็บปวดได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วจากจุดที่ถูกไฟเผาไหม้มันเริ่มลามไปทั่วร่างกายของเขาซึ่งมันทำให้เขาหวาดกลัว
ในทันใดนั้นเองร่างของดราก้อนก็ได้หายไป
เขาได้กระโดดขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็วเขาพยายามที่จะหลบหนีจากเปลวไฟที่น่ากลัวนี่ แต่มีอะไรบางอย่างที่น่าตกใจเกิดขึ้นกับเขา
ที่ด้านล่างดวงตาของโรแกนได้เคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็วตามการเคลื่อนไหวของดราก้อนซึ่งกำลังกระโดดไปมาอยู่บนฟ้า เขาเห็นเปลวไฟสีดำอันร้อนแรงได้ปรากฏขึ้นและเข้าปกคลุมดราก้อน
หลังจากช่วงเวลาสั้นๆพวกเขาทั้งสองก็ได้เข้าใกล้ชายหาดมากขึ้น ดราก้อนยังคงถูกเผาไหม้ด้วยเปลวไฟสีดำและโรแกนก็ได้ตามมาติดๆ,ผลที่ตามมาของเปลวไฟนี่มันได้แพร่กระจายไปยังคลื่นที่กำลังซัดเข้ามา มันทำให้ดราก้อนรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมากเพราะเปลวไฟที่น่ากลัวพวกนั้นมันสามารถเผาไหม้บนท้องทะเลได้
“ ไฟนี้มันอะไรกัน!?”
ดราก้อนตกใจมากเมื่อเขาพบว่าเปลวไฟนี้ได้ลามมาถึงแขนเสื้อของเขาและไม่ต้องคิดที่ดับเลย เพราะด้วยความเร็วในการเผาไหม้ของมันนั้นเพียงพริบตาเดียวมันก็ได้เผาไหม้แขนของเขา
“มันจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!”
ดวงตาของเขาเฉียบคมขึ้นหลังจากนั้นเขาก็ตัดแขนของเขาแล้วโยนมันลงไปบนพื้นและในไม่ช้าแขนนั้นก็ได้ถูกเผาไหม้จนหมด
“ฮู!”
เขาหันหัวของเขามองไปที่โรแกนเพื่อที่จะมองดูดวงตาสีแดงเข้มของเขา ถ้าเขาคิดไม่ผิดเปลวไฟสีดำนั้นต้องมาจากดวงตาของโรแกนแน่นอน และมันก็เป็นการโจมตีที่น่ากลัวมาก
“ เด็กนี้อันตราย!”
เปลวไฟสีดำนี้สามารถเผาได้ทุกสิ่ง
เขาพยายามหลายครั้งที่จะพุ่งเข้าไปหาโรแกนด้วยความเร็วสูงสุดของเขา แต่ดูเหมือนว่าเทวีสุริยาจะเป็นกำแพงที่ขว้างกั้นเขาและมันก็อันตรายเกินไปที่จะไปยืนอยู่ตรงหน้าเนตรวงแหวนของเขา
สิ่งที่ทำให้เขาน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมนั้นก็คือเปลวไฟสีดำที่กำลังแผ่ไปทั่วร่างกายของดราก้อนในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
“ฮา!”
เขาหอบหายใจแรงออกมาดวงตาของโรแกนได้มีเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก และใบหน้าของเขาก็ได้ซีดลงเขาจ้องมองไปที่ดราก้อนที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 20 เมตรแต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะผ่อนคลายแม้แต่น้อย ดราก้อนมีความเร็วที่สุดยอดและการโจมตีที่รุนแรงเขาสามารถจับหรือแม้กระทั่งฆ่าโรแกนได้ในพริบตาเดียว
โรแกนเชื่อว่าดราก้อนที่ถูกเทวีสุริยาไล่ต้อนอยู่นั้นจะต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีออกมาเพื่อที่ต้านการโจมตีของเทวีสุริยาอย่างแน่นอน
โรแกนนั้นได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้ตั้งแต่ต้น เขายังได้คำนวณทั้งความเร็วและตำแหน่งของเปลวไฟที่ปล่อยออกมา เขาเชื่อว่าการโจมตีครั้งนี้จะสามารถเอาชนะดราก้อนได้
“นายจะต้องตาย!”
โรแกนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและน้ำตาเลือดสองสายก็ได้ไหลออกมาจากดวงตาของเขาและไหลลงไปที่แก้มของเขา
ในตอนนี้ใบหน้าของโรแกนดุร้ายและดูบิดเบี้ยวเป็นอย่างมาก
“ วูมม วูมม!”
ภายใต้ความว่างเปล่าเปลวไฟสีดำขนาดใหญ่ได้สั่นสะเทือนออกมาและได้พุ่งเข้าไปหาดราก้อนโดยตรงซึ่งมันทำให้เขาถูกล้อมรอบไปด้วยเปลวไฟสีดำ
“ทึ้มม!”
เมื่อเห็นเปลวไฟได้เข้ามาล้อมตัวเขาและรู้สึกถึงใครบางคนที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขาดราก้อนนั้นรู้สึกถึงอันตรายร้ายแรงที่กำลังจะเกิดขึ้น
ในช่วงเวลาต่อไปเปลวไฟได้พุ่งขึ้นไปบนอากาศและกำลังเข้าปกคลุมดราก้อน
“ ฮูฮูฮูฮู!”
โรแกนหอบหายใจอย่างหนักและดวงตาสีแดงของเขาได้กำลังสั่นและเริ่มมืดลง
โรแกนมองไปที่ดราก้อนที่ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีดำจากนั้นเขาก็ได้หันหัวของเขาและวิ่งหนีไป
ในทันใดนั้นเองโรแกนก็ได้หายตัวไปจากที่แห่งนี้
หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีโรแกนก็ได้ออกห่างจากดราก้อนไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร เขาคลุมตัวของเขาด้วยจักระและหนีไปด้วยความเร็วสูงสุดของเขา
“ ฉันต้องหนี! และออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!”
“ ฉันต้องออกไปจากที่นี่!”
ดราก้อนเป็นพลเรือตรีที่โดดเด่นที่สุดในหมู่ทหารเรือรุ่นเยาว์ แม้ว่าโรแกนจะโจมตีและสกักกั้นดราก้อนเอาไว้ด้วยเทวีสุริยาแต่เขาไม่คิดว่ามันจะสามารถเอาชนะดราก้อนได้
หลังจากผ่านไปประมาณ 30 วิความเร็วของโรแกนก็เริ่มลดลง
เรือของเขาจอดอยู่บนท่าเรือที่สาม ในตอนนี้นั้นได้มีทหารเรือระดับสูงสามคนยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่จริงจัง และตามทางนั้นก็มีทหารเรืออีกมากกว่า 1,000 คน
ด้วยทหารเรือจำนวนมากขนาดนี้นั้นมันเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าโรแกนนั้นเป็นที่ต้องการของพวกกองทัพเรือเป็นอย่างมาก
ในขณะที่ดราก้อนกำลังต่อสู้กับโรแกนนั้นทหารเรือที่ประจำการอยู่ที่โลคทาวน์ที่ร่วมกับดราก้อนนั้นพวกเขายังคงรออยู่ที่ด้านหลัง ทหารเรือเหล่านี้นั้นระมัดระวังและจริงจังกับภารกิจนี้มาก ถึงพวกเขาจะเป็นแค่ทหารประจำการแต่รูปขบวนของพวกเขานั้นก็ดีเป็นอย่างมาก
“ อาชญากรอยู่ที่นี่ เตรียมพร้อม! เข้าปะทะ !! “
ในตอนนี้โรแกนกำลังมองไปที่ทหารเรือคนหนึ่งที่กำลังปลดปล่อยเสียงคำรามเพื่อเรียกขวัญกำลังใจของพวกทหารเรือที่อยู่บนเรือรบ
“เฮฮฮฮฮฮ!”
เสียงคำรามดังขึ้นในขณะนี้ปืนยาวจำนวนนับไม่ถ้วนได้ชี้มาที่โรแกน แต่โรแกนนั้นไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อยเขารู้สึกผ่อนคลายมากซึ่งมันทำให้พวกเขารู้สึกตกใจ
เขาจ้องมองไปที่ทหารเรือด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับมองคนที่ตายไปแล้ว
แทนที่จะลดความเร็วลงเขากลับงอตัวและเร่งความเร็วให้ไปถึงจุดสูงสุด
“ตาย!”
