The Soul Purchasing Pirate – บทที่38:การแยกจากกัน!

S.P.Pบทที่ 38: การแยกจากกัน!

เสียงหัวเราะของโจรสลัดได้ดังเข้าหูของโรแกนอย่างชัดเจน

ดวงตาของโรแกนได้หดแคบลงและมีประกายอันตรายปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

เขาได้ยินคำว่า“ โรเจอร์” อย่างชัดเจนพี่ชายที่ขาดความรับผิดชอบแต่ไม่ว่ายังไงก็ตามนั่นก็เป็นพี่ชายของเขา

“พวกแกไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดใช่ไหม?”

โรแกนพูดออกมาอย่างเงียบๆ และสามารถสัมผัสถึงเจตนาฆ่าที่ชัดเจนของเขา

โจรสลัดเหล่านี้มีรอยแผลเป็นมากมายบนใบหน้าและมีรัศมีที่ดุร้ายแผ่ออกมาจากตัวของพวกเขา พวกเขาไม่ได้มีความกล้าหาญหรืออะไรก็ตามที่พิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นคนดีเลย และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเคยฆ่าผู้บริสุทธิ์มาแล้วหลายคน

“เฮ้,เรามาสนุกกับการล้อมเรือของเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะไปถึงแกรนด์ไลน์กันดีกว่า,เฮ่!”

มีเรือโจรสลัดสี่ลำที่มีธงโจรสลัดแบบเดียวกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาจากกลุ่มเดียวกัน

โรแกนได้ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือโดยที่ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมาเขายังคงนิ่งสงบ

ในที่สุดโรแกนก็ได้หยุดเรือของเขาเพราะเรือทั้งสี่ลำนั้นได้เข้ามาขวางทางของเขา

เหล่าโจรสลัดได้หัวเราะเยาะออกมา และกระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือของเรือรูทดราก้อนมันทำให้เกิดเสียงที่น่ารำคาญมากมายขึ้น

“ เฮ้,ไอหนูแกกำลังจะไปที่ไหนงั้นหรอ?”

ชายอ้วนหัวโตถามด้วยท่าทางล้อเล่นขณะที่โบกดาบยาวของเขาไปมา

โรแกนได้เหลือบมองไปที่ชายอ้วนและไม่ได้พูดอะไรออกมา

“เฮ้,ไอหนูฉันกำลังคุยกับแกทำไมแกไม่ตอบฉัน ถ้างั้นฉันจะฆ่าแกและโยนร่างของแกลงทะเลให้กลายเป็นอาหารปลาซะ”

ชายอ้วนพูดออกมาอย่างเย็นชาและในตอนนี้ร่างกายของเขาก็ได้แผ่บรรยากาศที่ดุร้ายออกมา

“เฮ่,เพิร์ทอย่าทำให้ไอหนูนี้กลัวสิ”

“บางทีไอหนูนี้อาจต้องการไล่ตามคำโกหกของโรเจอร์เขาเลยต้องการเข้าไปในแกรนด์ไลน์และลองเสี่ยงโชคและในวันนี้ฉันได้พบคนแบบนั้น,แต่ฉันจะบอกอะไรแกไว้ไห้นะมันไม่เป็นความจริง!”

ในเวลานี้ชายวัยกลางคนเดินออกมาจากด้านหลังของทุกคน เขาสวมเสื้อคลุมและหมวกกัปตันพร้อมกับถือปืนพกมาด้วย

ชายคนนี้มีรอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูเหมือนกับคนใจดี โจรสลัดคนอื่นๆหวาดกลัวและเต็มไปด้วยความเคารพเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของชายคนนั้นและพวกเขาก็ได้ถอยหลังกลับไปหลายก้าวในทันที

“ สวัสดีกัปตัน!”

ชายร่างใหญ่ที่ชื่อเพิร์ทนั้นเกิดอาการสั่นเทาและได้ถอยหลังกลับมา

“ ไอหนูแกโดนโรเจอร์หลอกมางั้นหรอ?แกต้องการเข้าไปที่แกรนด์ไลน์เพื่อค้นหาวันพีชใช่ไหม?”

กัปตันมองไปที่โรแกนและได้ถามเขาด้วยรอยยิ้ม

โรแกนยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมและไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เขาสงบและไม่ได้พูดอะไรออกมาเหมือนกับว่าเขากำลังกลัวแล้วในที่สุดโรแกนก็ได้เริ่มพูดออกมา

“พวกนายไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดใช่มั้ย!?”

กัปตันรู้สึกตกใจเขารู้สึกว่าเด็กนี้ไม่ได้กลัวอะไรเขาเลย เขากลับสงบนิ่งมาก

“ แกน่าสนใจดีนี่ไอหนู”

หลังจากที่ได้พูดชมออกไปใบหน้าของกัปตันก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที

“ สำหรับคำพูดของโรเจอร์นะหรอ,หืมฉันไม่โง่พอที่จะเชื่อเรื่องไร้สาระพันนั้นหรอก!”

“ มันเป็นแค่เรื่องโกหกที่เอาไว้หลอกพวกคนโง่ก็เท่านั้น”

“งั้นหรอ,งั้นทำไมพวกนายถึงออกทะเล?” โรแกนถามอีกครั้งโดยที่มือของเขาได้จับไปที่เอวของเขา ในตอนนี้เขาผ่อนคลายมาก

“ ทำไมเราถึงออกทะเลงั้นหรอ?”

กัปตันพูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“แน่นอน,เพื่อความมั่งคั่ง,ผู้หญิงและอิสระ!”

ครู่หนึ่งดวงตาของเขาก็ได้หดแคบลง

“นอกจากนี้ก็มีคนอย่างเราเราที่แล่นเรือไปเพื่อชมทิวทัศน์ที่ยิ่งใหญ่ชื่นชมความงดงามของธรรมชาติและเรายังได้เจอกับพวกทหารเรือและกำจัดพวกมัน!”

“การกินผลไม้อร่อยๆ,ร้องเพลง,ใช้ชีวิตอย่างอิสระนี่คือความสุขที่สุดยอดไปเลยไม่ใช่หรือไง!?”

คำพูดของกัปตันทำให้ทุกคนบนเรือหัวเราะและตะโกนออกมา

“ ฮ่าฮ่า,มันน่าสนใจมาก” โรแกนดูเหมือนจะเห็นด้วยในขณะที่พยักหน้าเขาแล้วเขาก็ได้ถามออกมาอีกครั้งว่า“ ฉันมีคำถามสุดท้าย!”

“อะไรหละ?”

“พวกนายมีเงินไหม?”

ทันใดนั้นโรแกนก็ได้ถามออกไป

“เงินงั้นหรอ?” สายตาของกัปตันได้ลดลงจากนั้นเขาก็ได้หัวเราะออกมา “ ฉันทำลายและปล้นเรือห้าลำบนเส้นทางสายนี้และเหยียบลงไปในเมืองมากกว่าหนึ่งโหล และฉันก็ได้ชิงเอาสมบัติเล็กน้อยๆ มาจากพวกเขา ทำไมนายสนใจสมบัติเหมือนกันงั้นหรอ?”

กัปตันพบว่าชายหนุ่มคนนี้น่าสนใจมาก มีเพียงไม่กี่คนในวัยเท่านี้ที่ไม่หวาดกลัวเมื่อเห็นลูกเรือโจรสลัดของเขา

โรแกนเงียบไปในตอนนี้เขาดูกล้าหาญมาก

อันที่จริงกัปตันคนนี้นั้นชอบที่เล่นกับเด็กๆ ก่อนที่เขาก็จะลงมือฆ่าเขาและโยนเขาลงไปในทะเล

“ดี! ดี! จะเป็นเรื่องที่ดีมากถ้านายเอาเงินทั้งหมดมาให้ฉัน!”

ดวงตาของโรแกนเปล่งประกายขึ้นมาในทันที

โรแกนพบสิ่งที่เขาต้องการและไม่ต้องใช้เวลาหรือความพยายามมากในการที่จะได้รับมา เขาต้องการเงินเพื่อเติมเต็มเงินในกระเป๋าที่ว่างเปล่าของเขาและในตอนนี้ก็มีคนมามอบมันให้ถึงที่หน้าประตูบ้านของเขา

สำหรับโจรสลัดเหล่านี้เขาไม่ได้สนใจอะไรพวกเขาแม้แต่น้อย ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาเขาอาจมีคู่แข่งมากมายในอีสต์บลูแต่โจรสลัดพวกนี้ไม่ใช่หนึ่งในนั้น

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

กัปตันตกตะลึง เขาเสียสติไปแล้วหรือไง?

“ นายจะไม่ยกมันให้ฉันงั้นเหรอ?”

น้ำเสียงของโรแกนนั้นเย็นชามากมือขวาของเขาได้เคลื่อนไหว ไม่กี่วินาทีต่อมาพวกเขาก็ได้ยินเพียงแค่เสียง “ชวิ้งงง” เท่านั้นและดาบก็ไม่ได้อยู่ในฝักอีกต่อไป

ในเวลาเดียวกันนั้นเองดาบก็ถูกวางไว้ที่คอของกัปตัน

ร่างกายของเขาสั่นเทา ในตอนนี้กัปตันรู้สึกกลัวมาก

“ฉั…ฉัน”

“ ตาย!”

ก่อนที่กัปตันจะพูดจบประโยคของเขาคอของเขาก็ได้ถูกฟันด้วยดาบยาวของโรแกน

“ซู่ว!”

ในที่สุดโรแกนก็ได้เริ่มเคลื่อนไหว

ดาบหยวนหงนั้นน่าอัศจรรย์มากการเหวี่ยงดาบที่สวยงามทุกครั้งนั้นจะมาพร้อมกับเลือดที่เบ่งบานออกมาเสมอ

ดาบของเขาเย็นชาและโหดเหี้ยม มันทำให้ศัตรูของเขาต้องร้องขอความเมตตาและหวาดกลัว ทุกคนที่ถูกฟันภายใต้คมดาบของเขานั้นจะกลายเป็นศพที่เย็นยะเยือก

ทีละก้าวๆ,โรแกนได้เดินไปอย่างช้าๆ ข้างหลังของเขานั้นได้มีศพที่ล้มลงอยู่มากมาย

โจรสลัดเหล่านี้นั้นไม่มีโอกาสโต้ตอบใดๆพวกเขาถูกฆ่าด้วยคมดาบของโรแกนในทันที

ห้านาทีต่อมากลิ่นเลือดได้ตลบอบอวลไปทั่วรีเวิร์สเมาน์เทน,มันฉุนเป็นอย่างมาก

โรแกนยืนอยู่บนเรือของกัปตันเพียงคนเดียวหลังจากที่ได้ฆ่าโจรสลัดทั้งหมด

“ มาได้ถูกเวลาจริงๆ,ฉันกำลังคิดที่จะทิ้งรูทดราก้อนพอดีเลย!”

ด้วยเสียงเบาๆ เขาพูดและเขาก็ก้าวออกมาแล้วโยนศพทั้งหมดลงไปในทะเล นอกจากนี้โรแกนยังได้เตรียมคบเพลิงเอาไว้ด้วย หลังจากนั้นเขาก็โยนมันลงไปที่เรือลำอื่น ใช้เวลแค่ครู้เดียวเปลวไฟก็ได้ลุกโชติช่วงปะทุขึ้นมาในทะเล

เรือของกัปตันใหญ่กว่าเรือลำอื่นๆและใหญ่กว่ารูทดราก้อนประสิทธิภาพก็ดีกว่ามาก เห็นได้ว่ากัปตันคงสูญเงินกับมันไปเยอะพอตัว

นอกจากนี้โรแกนยังได้นำเอาขุมทรัพย์ทั้งหมดของกลุ่มโจรสลัดนี้ไปอีกด้วย พวกเขามีสมบัติมากมายเขาได้ลองตรวจสอบดูแล้วก่อนหน้านี้และได้เอาพวกมันทั้งหมดไปไว้ในโกดังของเรือลำใหม่ของเขา

ในตอนนี้โรแกนได้ยืนอยู่บนเรือรูทดราก้อน

“ เอาล่ะ,ฉันขอโทษนะที่ฉันต้องแยกจากนายไปในตอนนี้!”

“ขอบคุณสำรับทุกอย่างนะสหาย”

โรแกนได้ถอนหายใจอย่างหนัก โรแกนได้ขว้างคบเพลิงไปที่รูทดราก้อน

“วูซซ!” เขาได้เผารูทดราก้อน

ตั้งแต่วินาทีที่ดราก้อนได้เห็นเรือลำนี้นั้นเรือลำนี้ก็ไม่สามารถอยู่กับเขาได้อีกต่อไป

เมื่อมองไปรอบๆ โรแกนไม่สามารถมองเห็นรูทดราก้อนได้อีกต่อไปเขารู้สึกเปล่าเปลี่ยวนิดหน่อยและรู้สึกเหงา

บางครั้งผู้คนก็ต้องยอมรับความจริงและใช้ชีวิตต่อไป

คนเราทุกคนต่างต้องเผชิญกับสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการที่จะทำมัน

เมื่อใดก็ตามที่คุณได้เผชิญกับเรื่องที่ทำให้คุณต้องตัดสินใจทำมันคุณจะกลายเป็นผู้ใหญ่มากยิ่งขึ้น