S.P.Pบทที่47:เจสันผู้โด่งดัง!?
โรแกนในตอนนี้เขาช็อคมากปากที่อ้าอยู่ของเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดีเขามองไปรอบๆ ห้องใต้ดิน แต่เขาก็เห็นเพียงแค่กองสมบัติกองเล็กๆกองหนึ่งเท่านั้น
จากประสบการณ์การปล้นหลายๆครั้งก่อนหน้านั้นกองสมบัติเล็กๆนี้ควรจะมีค่าแค่ประมาณ 10 ล้าน
“ บัดซบ,พวกนี้มีสมบัติอยู่แค่ 10 ล้าน,ไอพวกยาจก!”
โรแกนผิดหวังมาก 10 ล้านเบรีนั้นน้อยมากแต่ถึงยังไงมันก็ยังเป็นเงินอยู่ดี
เขาก้าวไปข้างหน้าและได้กล่าวกับระบบว่า
“ระบบเอาสมบัติพวกนี้ไปไว้กับนายเลย!”
“สมบัติมูลค่า11 ล้านเบรีได้ถูกฝากเข้ามาในระบบเรียบร้อยแล้ว,ยอดเงินคงเหลือในปัจจุบันคือ231 ล้าน”
พอได้ยินตัวเลขที่มีจำนวนมหาศาลนี้นั้นอารมณ์ของโรแกนก็รู้สึกดีขึ้นในทันที
เป็นอีกครั้งที่เขาได้มองไปที่ชายคนนั้นในตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนพื้น มีห่วงอยู่ที่มือและเท้าของเขา หัวของชายร่างใหญ่ก้มลงเป็นมุมฉากมันทำให้โรแกนรู้สึกลังเลอยู่ชั่วขณะหนึ่งแล้วเขาก็ได้ตัดสินใจว่าเขาจะออกไปจากสถานที่แห่งนี้
ผู้ชายคนนี้นั้นเป็นชายที่มีรูปร่างใหญ่มากจริงๆ ความสูงของเขาอย่างน้อยก็ประมาณสองเมตรครึ่งร่างกายของเขาหนาและเขาดูแข็งแรงมาก เขานั่งอยู่คนเดียวภายในห้องใต้ดินแห่งนี้และกินพื้นที่แห่งนี้อย่างน้อยก็สองในสามของพื้นที่,เขาดูเหมือนกับหอคอยจริงๆ
โรแกนนั้นได้มาถึงตรงบริเวณเอวของเขา ร่างกายส่วนบนทั้งหมดของเขานั้นเปลือยเปล่า ร่างกายและกล้ามเนื้อของเขานั้นแข็งแกร่งเหมือนหินแกรนิต
“ฉันคิดว่าเขาต้องกินฮอร์โมนเข้าไปแน่ๆ,ร่างของเขาดูใหญ่และแข็งแรงมาก!”
โรแกนมองไปที่ชายร่างใหญ่คนนี้ด้วยความอิจฉา หลังจากนั้นเขาก็ได้หันหลังกลับและเดินจากไป
แต่ในตอนนั้นเองชายคนนั้นก็ได้ตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงกระทบกันของโซ่ที่ได้ดังขึ้นมา โรแกนได้หันกลับมาและเขาก็ได้สังเกตเห็นว่าชายคนนั้นที่มีโซ่มากมายพันอยู่บนร่างกายของเขานั้นได้ตื่นขึ้นมาแล้ว
“นายคือคนที่ช่วยฉันเอาไว้สินะ?”
“ ช่วยนาย !!?”
โรแกนดูสับสนเขามาที่นี่เพื่อมาเอาเงินเท่านั้น
“ ขอบคุณ,นายช่วยเอาโซ่พวกนี้ออกไปให้หน่อยได้ไหม?”
เสียงของชายร่างใหญ่นั้นดูอ่อนล้ามาก โรแกนยังสังเกตเห็นอีกว่าใบหน้าของชายคนนั้นซีดและริมฝีปากของเขาแห้งราวกับว่าเขาไม่ได้ดื่มหรือกินอะไรมาเป็นเวลานาน
อย่างไรก็ตามโรแกนก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง
ดาบหยวนฮงได้ถูกนำออกมาจากฝักและในพริบตาโซ่เหล็กได้พันร่างของชายร่างใหญ่อยู่ก็ได้ถูกทำลายในทันที
“เอาล่ะนายคงจะยืนเองได้สินะ!”
โรแกนได้กล่าวและเตรียมตัวที่จะเดินออกไป เขาอิจฉากล้ามเนื้อพวกนั้นจริงๆ
“เฮ่,เดี๋ยวก่อนฉันยังมีปัญหาอยู่นิดหน่อย ฉันไม่สามารถตัดพวกเหล็กที่มีส่วนผสมของหินไคโรได้ นายช่วยตัดมันให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
“ถ้ามันไม่ได้มีส่วนผสมของหินไคโร,ฉันคงจะตัดมันตัวของฉันเองได้!”
ชายร่างใหญ่ยื่นมือออกมาแสดงให้เห็นถึงข้อมือที่แข็งแรงของเขาที่ถูกมัดด้วยเชือกเหล็กหนาที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางอย่างน้อยประมาณห้าเซนติเมตร
เมื่อโรแกนเห็นอย่างนั้นปากของเขาก็ได้สั่นในทันที
“ โอ้พระเจ้า,เชือกเหล็กที่หนาขนาดนี้คนๆนี้เป็นใครกันแน่?เขาได้รับการปฏิบัติที่เลวร้ายพวกนี้โดยพวกโจรสลัดไก่อ่อนกลุ่มนี้เนี่ยนะ!”
ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเอง ชายผู้แข็งแกร่งคนนี้ได้ถูกมัดติดอยู่กับหินไคโรมันไม่ใช่แค่กุญแจมือหินไคโรแต่ยังรวมไปถึงเชือกเหล็กรอบๆตัวเขาทั้งที่มือและที่เท้าของเขา นั่นสามารถพิสูจน์ได้ว่าชายคนนี้ไม่ธรรมดา
เขาจะต้องเป็นผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจ!
ด้วยการตวัดมือของเขานั้นดาบยาวก็ได้พุ่งออกมาอีกครั้งและได้ตัดเชือกเหล็กนั้นอย่างแม่นยำ
โซ่ได้ถูกดึงลงมาอย่างช้าๆ ชายร่างใหญ่นั้นต้องการที่จะยืนขึ้น แต่เขาอ่อนล้าเกินไปเขาจึงตวัดตัวขึ้นมาและนั่งลง
“บูม!”
ห้องใต้ดินได้สั่นสะเทือนขึ้นมันทำให้ดวงตาของโรแกนสั่นไหวชายคนนี้แข็งแกร่งขนาดไหนกัน?แค่การนั่งของเขาก็สามารถทำให้เรือทั้งลำถึงกับสั่นไหว
“ขอโทษทีฉันไม่ได้ดื่มหรือกินอะไรมาเดือนหนึ่งแล้ว ตอนนี้ฉันแทบไม่มีแรงเลย”
“เดือนหนึ่ง!?”
“บ้าไปแล้ว!?”
“ นายล้อฉันเล่นใช่ไหม?”
โรแกนตกใจมาเมื่อได้ยินดังนั้น
เขาไม่อยากจะเชื่อความจริงนี้เลยแม้แต่น้อย คนที่ไม่ได้กินหรือดื่มมาเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนยังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกงั้นหรอ?
“นายช่วยพาฉันออกไปข้างนอกหน่อยได้ไหม,ฉันอยากหาอะไรกินและดื่มมาก!”
ชายร่างใหญ่นั้นสุภาพมากซึ่งมันทำให้โรแกนไม่สามารถปฏิเสธได้ ท้ายที่สุดเขาก็ก้มตัวลงแล้วมองไปที่ชายร่างใหญ่
“ขึ้นมา!”
ชายร่างใหญ่ไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรออกมาดี แต่แน่ใจได้เลยว่าเขาจะต้องรู้สึกขอบคุณมากอย่างแน่นอน เขาเอนกายลงไปบนไหล่ของโรแกนแล้วก้มตัวลง ทันใดนั้นเองโรแกนก็รู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นกำลังทรุดลง
“หนักจริงๆ,นายหนักเท่าไหร่เนี่ย?”
เขาอดไม่ได้จริงๆที่จะถามคำถามที่น่าอึดอัดใจนี้ออกไป
“ประมาณ 400 หรือ500 ปอนด์นี่หละ”(ประมาณ181-226กิโล)
ชายร่างใหญ่ดูอายมากในตอนที่เขาพูดมันออกมา
“นายควรลดน้ำหนัก!”
โรแกนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกหลังจากนั้น
ชายร่างใหญ่รู้สึกอายมกา ร่างกายของเขานั้นสมบูรณ์แบบแต่กระดูกของเขานั้นหนักเกินไป
โรแกนได้ช่วยชายคนนั้นออกมาจากห้องใต้ดิน แต่เมื่อเขาได้ออกมาข้างนอกและได้เห็นศพมากมายบนดาดฟ้าเรือดวงตาของเขาก็รู้สึกตกตะลึงในทันที และมองไปที่โรแกนด้วยความประหลาดใจ
“ เดียวฉันจะหาของกินให้นายเองแล้วกัน”
หลังจากนั้นเขาก็ได้หายเข้าไปในครัว
หลังจากนั้นไม่นานโรแกนก็ได้ออกมาพร้อมกับอาหาร
มีน้ำลายไหลออกมาจากปากของชายร่างใหญ่เขาหิวมากในตอนนี้
“ มีน้ำไหม?”
ปากของเขาเต็มไปด้วยอาหารเขาขอน้ำเพราะว่าเขากำลังสำลัก
“ เฮ้,ช้าๆพวกไม่ต้องรีบ !”
โรแกนได้เอาจอกสาเกขนาดใหญ่ออกมาสองจอกและทำท่าทางเชื้อเชิญ
“ ไม่มีน้ำหรอกมีแต่จอกสาเกใบใหญ่พวกนี้”
ชายร่างใหญ่มองแล้วก็ยิ้มออกมา
“ สาเกก็ยังใช้แทนน้ำได้! ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”
จากนั้นเขาก็ได้คว้าจอกสาเกใบใหญ่ไปด้วยมือเดียวแล้วยกขึ้นกระดกอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของโรแกนได้สั่นไหว ชายร่างใหญ่คนนี้นั้นดื่มจอกสาเกของเขาในช็อตเดียวเลย
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความเร็วในการฟื้นตัวของเขามันเป็นอะไรที่เร็วมากซึ่งมันทำให้โรแกนประหลาดใจมาก
เมื่อครู่เขายังดูอ่อนล้าและเคลื่อนไหวยังไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่เขากินเขาก็สามารถยกจอกสาเกใบใหญ่นั้นได้อย่างง่ายดาย
ชายร่างใหญ่ใช้เวลาไปประมาณชั่วโมงหนึ่งในการกินทุกอย่าง หลังจากนั้นเขาก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความผ่อนคลายและได้หยุดกินลงในที่สุด
“ฉันอิ่มแล้ว! เป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ!”
“ฮ่าฮ่า ๆ !”
หลักจากหัวเราะออกมายกใหญ่เขาก็ได้ลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่โรแกนแล้วได้เหยียดมือของเขาออกมา
“ขอบคุณนายมากนะ,ชื่อของฉันคือเจสัน สเตธัมขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้!”
“ยินดี! ฉันโรแกน!”
โรแกนได้เอื้อมมือของเขาออกมาและจับมือกับเจสัน และหัวใจของเขาก็ได้เปิดกว้างยิ่งขึ้น
เจสัน สเตธัม?!!
ถ้าเขาจำไม่ผิดมีดาราภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงมากในชีวิตที่แล้วของเขาที่มีชื่อแบบนี้อยู่คนหนึ่ง
“ ในตอนนี้ฉันไม่ไปที่ไหนให้กลับไปอีกแล้ว นับตั้งแต่ตอนที่นายช่วยฉันเอาไว้,นับแต่นี้ต่อไปขอให้ฉันได้ปกป้องนายเอง”
เจสันได้ยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ปกป้องฉัน!?”
โรแกนได้เปิดเผยแววตาที่สงสัยออกมา
“ ใช่,ฉันนะเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมไม่มีปัญหาอะไรหรอกที่จะปกป้องนาย”
เจสันได้กำกำปั้นของเขาซึ่งใหญ่ยิ่งกว่ากระสอบทรายและยิ้มออกมาอีกครั้ง
จากนั้นราวกับจะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเขาให้โรแกนได้เห็น เขาได้กวาดร่างของโจรสลัดบนพื้นเรือด้วยการแสดงออกที่ดูถูกเหยียดหยาม
“ ฉันสามารถปะทะกับคนนับพันคนได้!”
หลังจากนั้นเขาก็ได้พูดสิ่งที่น่าอายออกมา
“ ฉันไม่ขออะไรมากเพียงแค่ให้อาหารฉันก็พอ”
และเหมือนว่าเขาจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้เขาได้พูดออกมาอีกประโยคหนึ่งว่า
“อ้าาาา!ฉันกินมากเกินไป!”
