S.P.P บทที่ 65: รูจ?
ในอีกด้านหนึ่งของเกาะบราเทอริลล่าที่ตลาดนั้นในตอนนี้มีคนเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หลังจากรอมาเกือบสองชั่วโมง,เจสันและเจ้านายตัวน้อยก็ต้องรู้สึกผิดหวังพวกเขานั่นไม่พบผู้หญิงในภาพวาด
ในเวลานี้ไม่เหลือใครอยู่ในตลาดแล้วนอกเหนือจากเจ้านายตัวน้อยที่น่าเบื่อ
“ ดูเหมือนว่าเราจะหมดหวังกับที่นี่แล้ว,เราไปที่อื่นกันเถอะ”
เจสันส่ายหัวของเขาไปมาและเตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากที่นี่
ในขณะนั้นเองเจ้านายตัวน้อยบนหัวของเขาก็ได้ปรากฏแสงสว่างเจิดจ้าในตาของมันขึ้นมาและมันก็ได้กระโดดลงมาจากหัวของเจสัน หลังจากนั้นมันก็ได้หายไปที่มุมถนนตามหลังของผู้หญิงคนหนึ่งไป ฉากนี้เกิดขึ้นเร็วมากกว่าเจสันจะรู้ตัวเจ้านายตัวน้อยกับผู้หญิงคนนั้นก็ได้หายไปแล้ว
“ เจ้านายตัวน้อย!”
เมื่อมองไปที่ทางที่ว่างเปล่าข้างหน้าเขาเจสันก็รู้สึกตกใจนิดหน่อย
“ แมวหายไปแล้ว”
เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งหลังจากนั้นเขาก็ได้ไล่ตรวจดูทุกซอกทุกมุมของตลาดแต่เขาก็ยังหาไม่เจอ
เจ้านายตัวน้อยที่ได้ทิ้งเจสันเอาไว้นั่น,ในตอนนี้นั้นมันกำลังวิ่งอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็วด้วยขาทั้งสี่ของมัน ด้านหน้าของมันนั่นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหน้าท้องเล็กน้อยเธอกำลังเดินช้าๆพร้อมกับตะกร้าที่อยู่ในมือของเธอ
เมื่อเทียบกับการความเคลื่อนไหวของเจ้านายตัวน้อยแล้วนั่นผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะลำบากกว่ามากและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ หลังจากนั้นไม่นานเจ้านายตัวน้อยก็เกือบจะไล่ตามเธอทันแล้ว
ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ได้หยุดเดินลงและดูเหมือนเธอจะพบว่าเธอกำลังถูกไล่ตามอยู่,ในตอนนี้เธอดูตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย เธอเริ่มหันหลังกลับมาอย่างช้าๆเพื่อดูว่าคนที่ไล่ตามเธอมานั้นเป็นใคร
เจ้านายตัวน้อยนั้นไม่ได้วิ่งหนีหรือซ่อนตัวแต่อย่างใดมันยังคงนิ่งสงบอยู่และได้มองไปที่หญิงสาวที่กำลังหันหลังกลับมา
สามวินาทีต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ได้หันหลังกลับมาอย่างสมบูรณ์ ใบหน้าของเธอนั้นทำให้เจ้านายตัวน้อยช็อคและผิดหวังมาก
ผู้หญิงคนนี้ตั้งครรภ์ก็จริง,แต่ใบหน้าของเธอนั้นไม่เหมือนกับผู้หญิงที่โรแกนตามหาอยู่
“เหมียว.”
เจ้านายตัวน้อยได้ร้องออกมาด้วยความผิดหวังและกำลังจะหันหลังกลับแล้วเดินจากไป
แต่ในเวลานั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็ได้อ้าปากพูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า
“โอ้! แมวงั้นเองหรอ! ถ้าฉันจำไม่ผิดเพื่อนบ้านของฉันรูจเป็นผู้หญิงที่อยู่ตัวคนเดียวมาตลอดเลยนี่”
“ ตอนนี้เธอก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย ถ้าหากว่ามีแมวไปอยู่ด้วยกันกับเธอมันน่าจะดีไม่น้อย!”
หลังจากได้ยินประโยคเหล่านี้เจ้านายตัวน้อยที่กำลังจะหันหลังกลับไปนั้นก็ได้หยุดชะงักไปในทันที
“รูจ? โปรโตกัส ดี รูจ? คำสองคำนี้ฟังดูคล้ายกันมาก”
“ และเธอก็กำลังท้องเหมือนกันด้วย!”
ในเวลานี้เจ้านายตัวน้อยได้ตัดสินใจตามผู้หญิงคนนั้นไป
ดังนั้นในตอนที่ผู้หญิงคนนั้นย่อตัวลงมากอด,มันจึงไม่ได้ต่อต้านใดๆมันทำเพียงแค่ร้องออกมาแล้วหดตัวลง
ที่ด้านบนของเกาะบราเทอริลล่า,บางแห่งในย่านที่อยู่อาศัย
ในตอนนี้โรแกนได้มาถึงย่านที่อยู่อาศัยแล้ว
เมื่อเปรียบเทียบกับย่านการค้าที่คึกคักนั้นย่านที่อยู่อาศัยนั้นเงียบกว่ามาก,บนท้องถนนนั้นเงียบเป็นอย่างมากเพราะทุกคนต่างก็อยู่ในบ้านของพวกเขา
โรแกนนั้นเดินอยู่บนถนนทีละก้าวๆพร้อมกับมองไปรอบๆย่านที่อยู่อาศัยแห่งนี้
ตลอดทางที่เขาผ่านมานั้นเสียงที่เขาได้ยินนั้นมันทำให้เขาสามารถระบุจำนวนของคนที่กำลังจะออกจากบ้านและสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่และทั้งหมดนี้นั้นเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น
ด้วยลมปราณและวิชาปัญญามังกรคชสาร, คัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น,การชำระล้างไขกระดูก,พ่อมดศิลปะการต่อสู้,ความสามารถเหล่านี้ที่ได้ถูกรวบรวมเอาไว้ในตัวเขานั้นมันทำให้ร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งเกินกว่าคนธรรมดาไปไกลมากแล้ว
ถนนที่เงียบสงบนี้นั้นมันสะดวกมากสำหรับเขาในการที่จะตรวจสอบหาข้อมูลต่างๆ
โรแกนนั้นค่อยๆหลับตาลงในขณะที่เขากำลังเดินอยู่
เสียงของคนที่กำลังโต้เถียงกัน,เสียงที่เต็มไปด้วยสนุกสนาน,เสียงหัวเราะและเสียงหายใจในขณะที่กำลังนอนหลับอยู่ เสียงทั้งหมดนี้ได้ดังเข้าไปในหูของโรแกนทีละเสียงๆ ขั้นแรกนั้นเขาเริ่มวิเคราะห์จากปริมาณของเสียงที่กำลังเกิดขึ้นรวมถึงพฤติกรรมของเป้าหมาย,เขาจะจำแนกจนเหลือแค่คนเดียว,ส่วนขั้นตอนสุดท้ายนั้นก็คือไปดูด้วยตาของตัวเอง
โรแกนเริ่มคุ้นเคยกับวิธีการนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ตรวจสอบถนนเส้นนี้จนเสร็จเรียบร้อย
“ไม่ได้อยู่ที่นี่!”
เขาดูเสียใจนิดหน่อย แต่เขานั้นก็ไม่ได้ผิดหวังอะไรมากนัก
เกาะบราเทอริลล่านั้นไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็ไม่ได้เล็ก,มันมีที่อยู่อาศัยอย่างน้อยประมาณแปดแห่ง
ในตอนนี้เขาได้หันหลังกลับแล้วก็ได้เดินออกไปจากถนนเส้นนี้แล้วมุ่งหน้าไปที่ถนนถัดไป
เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ,พริบตาเดียวดวงอาทิตย์ก็ได้ตกลงและท้องฟ้าก็มืด
โรแกนได้มองเห็นผับเล็กๆและเงียบอยู่ไกลออกไปเขาจึงตัดสินใจที่จะไปพักที่นั้นซักหน่อย
จะหมดวันอยู่แล้วแต่เขาก็ยังไม่ได้อะไรเลยและก็ยังไม่มีข่าวคราวจากเจสันเลย
“ ไม่ต้องรีบร้อน,ขอบเขตการค้นหาของพวกทหารเรือนั้นใหญ่กว่าของฉันมากก็จริงแต่พวกเขานั้นก็ต้องคอยจัดการกับเกาะใกล้เคียงด้วย”
“ ฉันตรวจสอบแค่เกาะนี้เท่านั้นเพราะฉะนั้นฉันก็ควรจะหาได้เร็วกว่าพวกเขา!”
โรแกนได้ดื่มไวน์บนโต๊ะของเขาอย่างเงียบๆ
ในระหว่างวันนั้นเขาได้จัดการกับพวกสายลับที่ไล่ตามเขาไปแล้ว ในครั้งต่อไปเขาจะต้องระมัดระวังให้มากยิ่งขึ้นเพื่อที่เขาจะได้ไม่ถูกพวกทหารเรือเห็นตัวเข้า,กล่าวคือในตอนนี้เขาจะปลอดภัยไปอีกสักพักหนึ่ง
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่รู้ข่าวคราวจากโลกภายนอกอะไรเลยซักอย่าง
โรแกนได้เดินหาโรงแรมเพื่อที่จะพักผ่อน
อีกที่หนึ่งบนเกาะใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
เจสันกำลังเคี้ยวอาหารในมือของเขาอย่างหดหู่
“ หมดไปวันหนึ่งแล้วแต่ฉันก็ยังไม่ได้รับข่าวคราวอะไรเลย,แถมฉันยังเจ้านายตัวน้อยหายอีกนี่ต้องทำให้กัปตันคิดว่าฉันไร้ประโยชน์แน่!”
“ ไม่,หลังจากกินเสร็จฉันจะหาพวกเขาต่อ!”
หลังจากกินอาหารจนหมดแล้วนั้นเขาก็ได้เติมไวน์ที่เหลือลงไปในท้องของเขา,เจสันได้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
ในขณะเดียวกัน,ใจกลางของฐานทัพเรือ
“ นายหมายความในระหว่างวันนั้นหน่วยสายลับของเราถูกกำจัดงั้นหรอ?”
ชายที่มีอินทรธนูของยศพันเอกอยู่บนบ่านั้น,เขากำลังขมวดคิ้วและถามทหารเรือตรงหน้าเขา
“ ครับ,สายลับ 13 คนของเราได้ถูกจัดการลงอย่างง่ายดาย,ที่แผลของพวกเขานั้นเรียบเนียนเป็นอย่างมากสงสัยว่าพวกเขาถูกฆ่าด้วยดาบครับ”
ทหารเรือคนนั้นได้ตอบกลับมาในทันที
พันเอกได้ถอนหายใจออกมา,ในตอนนี้พันเอกนั้นรู้สึกปวดหัวมาก
“ บอกให้ทหารเรือทุกคนตื่นตัวมากยิ่งขึ้น,ที่นี้เงียบสงบมากเมื่อเร็วๆนี้ เนื่องจากการกวาดล้างโจรสลัดของพวกเราเหล่าทหารเรือ,นี้อาจจะเป็นการแก้แค้นของโจรสลัด”
“ ทหารเรือบางคนบนเกาะก็ถูกสังหารเช่นกันครับ”
“ คอยรักษาความปลอดภัยให้กับเหล่าทหารเรืออยู่เสมอการค้นหาเป็นสิ่งสำคัญ แต่ชีวิตของพวกเขาก็สำคัญมากเช่นกัน!”
“ รับทราบครับ!”
ขาของทหารเรือคนนั้นได้กระทบเข้าหากันส่งเสียง“ เปี๊ยะ!” ขึ้นแล้วเขาก็โค้งคำนับดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเคารพ
“ไปได้แล้ว!” พันเอกได้โบกมือ
ทหารเรือคนนั้นได้หันหลังและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ ยุ่งยากจริงๆ! การต่อสู้นั้นควรจะเกิดขึ้นในเวลากลางคืน แต่ตอนนี้พวกเขากลับกล้าที่จะต่อสู้ในเวลากลางวันเลยงั้นหรอ?”
“ เป็นพวกโจรสลัดงั้นหรอ? ช่างเป็นคนที่ใจกล้าจริงๆ!”
พันเอกได้มองดูรายงานที่เขียนอยู่บนโต๊ะของเขาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว
พลเรือเอกคิซูรุได้ไปที่เกาะอื่นเพื่อตรวจสอบสถานการณ์และในเวลานี้ก็มีเพียงแค่พลเรือโทที่ประจำการอยู่บนเกาะนี้
อย่างไรก็ตามเขาน่าจะสามารถจัดการกับโจรสลัดใจกล้าและไร้ศีลธรรมนี้ได้?
หลังจากทำหน้าเครียดอยู่นาน,พันเอกก็ได้ยกหอยทากสื่อสารขึ้นมา
“ แจ้งให้ทราบ,เพิ่มการเฝ้าระวังในเส้นทางหลักของเกาะทั้งหมด ในช่วงเวลานี้ฉันขอไม่อนุญาตให้ใครก็ตามออกไปจากอาณาเขตทั้งหมดที่พวกเราควบคุมอยู่! ”
“รับทราบครับ!”
ในตอนนี้การป้องกันของเกาะบราเทอริลล่านั้นเข้มงวดมากยิ่งขึ้นไปอีก
