S.P.P บทที่ 75: บาดเจ็บสาหัส!
ขณะที่โรแกนกำลังเผชิญหน้ากับพลเรือโทโมยะอยู่นั้น,ที่ชายฝั่งทางตอนใต้ของเกาะบราเทอริลล่า
ฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก,ฟ้าร้องและฟ้าผ่าในอากาศ
เจสัน,รูจและแมวตัวน้อยได้วิ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว
เจ้านายตัวน้อยนั้นกำลังนั่งอยู่บนไหล่ของรูจและถือร่มให้เธอ
“บูม!”
ทันใดนั้นเสียงสั่นสะเทือนก็ได้ดังขึ้น แม้มันจะห่างไกลจากทั้งสามมากแต่พวกเขาก็ยังรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนได้,รูม่านตาของพวกเขาได้หดแคบลง
“ นั่นมันเคล็ดวิชาของเขานี้!?”
เจสันและเจ้านายตัวน้อยได้หันมามองหน้ากันและใบหน้าของพวกเขาก็จริงจังขึ้นมาในทันที
เพื่อที่จะทำให้พวกเขาปลอดภัย,ผู้ชายคนนั้นไม่ลังเลเลยที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาและออกไปต่อสู้กับศัตรูซึ่งๆหน้า
“ไป!”
เจสันได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ,พวกเขาได้เร่งฝีเท้าอีกครั้งในทันที
หลังจากผ่านไปสิบนาที,รูจได้มองเข้าไปในป่าข้างหน้าอย่างประหลาดใจ สถานที่นี้เป็นสถานที่ห่างไกลบนเกาะบราเทอริลล่า,มันแทบจะไม่มีใครมาที่นี่เลย อย่างไรก็ตามในเวลานี้เธอเห็นสิ่งที่น่าประหลาดอยู่ที่นี่
เรือ?!
เธอไม่แปลกใจเลยที่มีเรืออยู่ตรงนั้น แต่สิ่งที่เธออยากรู้และประหลาดใจก็คือวิธีการที่พวกเขาเอาเรือขึ้นฝั่งมามากกว่า
เรือนี้ไม่ได้ใหญ่มากมันยาวประมาณยี่สิบหรือสามสิบเมตรเท่านั้น,แต่มันมีน้ำหนักที่น่าหวาดกลัว,เมื่อมันได้ลงไปบนท้องทะเลแล้วนั้นมันเป็นอะไรที่ยากมากที่จะเอามันขึ้นมาบนฝั่งได้อีกครั้ง,รูจได้มองไปที่ท้องทะเลที่ห่างออกไปสามร้อยเมตรจากตัวเรือมันทำให้เธออดตกตะลึงไม่ได้
มันไม่มีอะไรอยู่รอบๆพื้นที่นี้เลย,มันเป็นสถานที่ที่ห่างไกลที่สุดของเกาะบราเทอริลล่า
“เหมียว! เหมียว! เหมียว!”
ในเวลานี้เจ้านายตัวน้อยได้สะกิดเจสัน
เจสันได้มองไปที่รูทดราก่อนที่อยู่ด้านหน้าของเขา,เขาได้สูดหายใจเข้าลึกๆและก้าวไปข้างหน้า
รูจจ้องไปที่เจสัน,เธอสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไร
แต่หลังจากผ่านไปสามวินาที,ฉากที่น่าตกตะลึงก็ได้ฉายเข้ามาในดวงตาของเธอ
“อะไรรร!”
เจสันได้ถอนหายใจออกมาและกระแทกมือของเขาเข้าไปบนตัวของรูทดราก้อน
“บูม!”
ในทันใดนี้เรือรูทดราก้อนก็เริ่มสั่นสะเทือนจากนั้นเจสันก็ได้ยิ้มออกมาพร้อมกับร้องคำรามออกมาเสียงดัง,ทันใดนั้นเขาก็ได้ยกรูทดราก้อนขึ้นมา
“ก๊าซซ! ก๊าซซ!”
วินาทีต่อมาเจสันก็ได้สูดหายใจลึกๆเข้าไปอีกรอบแล้วก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับรูทดราก้อน
“ไปกันเถอะ!”
รูจมองไปที่เจสันอย่างงุนงง
ในตอนนี้ถ้าให้เทียบกับขนาดที่ใหญ่โตของรูทมังกรกับร่างของเจสันร่างของเขาดูเล็กเป็นอย่างมาก แต่ร่างเล็กๆนั้นกลับมีพลังอันยิ่งใหญ่ถึงขนาดที่สามารถแบกรูทดราก้อนได้เลยที่เดียว
“บูม! บูม! บูม! บูม!”
ทุกก้าวไปของเจสันนั้นเขาได้ทิ้งรอยลึกเอาไว้บนพื้น
สิบนาทีต่อมากลุ่มของพวกเขาก็ได้มาถึงชายฝั่ง
“บูม!”
ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า,เจสันก็ได้หอบหายใจออกมาอีกครั้งพร้อมกับวางรูทดราก้อนลงในทะเล
“ เอาล่ะ,ขึ้นเรือกันเถอะ!”
หลังจากทำทุกอย่างจนเสร็จ,เจสันก็ได้พูดออกมา
รูจนั้นไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย,เธอเอาแต่มองไปที่เจสัน,ชายร่างใหญ่คนนี้นั้นเขามีพละกำลังที่น่าตกใจมากจริงๆ
“ เร็วเข้า,ตราบใดที่เราออกไปจากที่นี่ได้กัปตันก็จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้โดยเร็ว”
เจสันได้ร้องเตือนพวกเขาออกมา
จากนั้นทั้งสามก็ได้ขึ้นไปบนเรือ,เจสันนั้นได้นำหางเสือเรือหันหน้าเข้าหาพายุพวกเขานั้นได้แล่นเรือออกไปจากเกาะอย่างรวดเร็ว
“พลั่ก! เพร้ง!”
สายฟ้าสีทองนั้นได้ส่องสว่างไปทั่วทั้งท้องฟ้า
เม็ดฝนที่กระจัดกระจายได้ไหลลงมาที่แก้มของโรแกน
บนดาดฟ้าของเรือรบ,เขาและพลเรือโทโมยะได้จ้องมองกันและกัน สายตาของทั้งคู่นั้นดุร้ายเป็นอย่างมากเพียงแค่การปะทะกันสองสามครั้งพวกเขาก็ตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งของกันและกัน
ทันใดนั้นเสียงฟ้าผ่าก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง
ในขณะนี้เท้าของโรแกนได้สั่นไหวและได้พุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง
ในครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้เทคนิคอิไอและก็ไม่ได้ใช้วิชาเก้ากระบี่เดียวดาย
“ชวิ้งงง!”
เสียงดาบปะทะกันได้ดังออกมาอย่างคมชัดและชัดเจน,ความเร็วของโรแกนนั้นเปรียบเสมือนกับอุกกาบาต,เขาได้พุ่งเข้าหาโมยะ
ในสายตาของโมยะ,โรแกนดูเหมือนกับมังกรที่กำลังพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า,เสียงฟ้าร้องทำให้หัวใจของเขาสั่นสะท้าน
“ นี่เป็นเทคนิคดาบแบบไหนกันแน่!?”
ความสงสัยได้ปรากฏขึ้นมาในสายตาของโมยะอีกครั้ง
“ ตึก, ตึก, ตึก, ตึก!”
เสียงฝีเท้าที่ชัดเจนได้ดังขึ้นมาเร็วขึ้นและเร็วขึ้น,เสียงนั้นดังอย่างต่อเนื่องราวกับเสียงฟ้าร้อง
ทันใดนั้นเองดาบของโรแกนก็ได้พุ่งเข้ามาหาเขา
“เร็วมาก!”
ตาของโมยะได้หดแคบลงในทันที,มันเป็นเทคนิคดาบที่เร็วยิ่งกว่าเทคนิคอิไอทั้งสองเทคนิคนั้นมีความแตกต่างกันเป็นอย่างมาก,เทคนิคอิไอนั้นจะโจมตีออกไปในตอนที่ดาบถูกดึงออกมาและความเร็วของมันนั้นก็เร็วมาก
แต่ความเร็วของเทคนิคดาบนี้นั้นเร็วกว่าความเร็วใดๆทั้งหมด
ในตอนนี้ดาบของเขากับร่างกายของเขานั้นมันเป็นเหมือนกับแสงไฟ แม้แต่โมยะก็ยังไม่สามารถมองตามการเคลื่อนไหวของโรแกนได้ทัน เขาเห็นเพียงดาบบินอันไร้สิ้นสุดที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางสายฝน
มันราวกับดาบนั้นกำลังบินขึ้นไปบนท้องฟ้า!
“ ดาบบินร้อยก้าว!”
ดวงตาของเขาได้ปลดปล่อยแสงที่คมชัดออกมา เพียงครู่เดียวดาบนั้นก็ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของโมยะอย่างเงียบเชียบ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!”
หัวใจของโมยะได้สั่นสะท้านในทันที,ทันทีที่เขาสังเกตเห็นดาบที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา,เขาก็ได้ตวัดดาบทั้งสองของเขาออกไปข้างหน้า
มันถูกบล็อคเอาไว้ได้!
เขาพยายามสงบสติอารมณ์,ดาบนั้นเร็วและน่ากลัวมากและเขาก็มองตามมันไม่ทัน
เขาเสียเปรียบเพราะมันมีความแตกต่างเป็นอย่างมากระหว่างการโจมตีในครั้งนี้กับการโจมตีสองครั้งก่อนหน้านั้น
แต่หลังจากถอนหายใจออกมา,ดวงตาของโมยะก็ได้หดแคบลงและหัวใจของเขาก็กำลังทำงานอย่างหนัก
“อะไรกัน?!”
ดาบที่ถูกเขาบล็อกได้นั้น,มันได้ผละออกมาจากฝ่ามือของโรแกนแล้วในตอนนี้
“ นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”
โมยะไม่เคยเห็นใครกล้าที่จะคลายดาบของเขาออกมาในระหว่างการต่อสู้มาก่อน
มันคือจุดจบ!
เขาเหล่ตามองและกำลังจะถูกโจมตีอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ดาบยาวนั้นกำลังเผชิญหน้ากับดาบสั้นทั้งสองของเขาอยู่ๆมันก็ได้ถูกคลายออกจากฝ่ามือของโรแกนและเริ่มหมุนราวกับว่ามันอยู่ภายใต้การควบคุมของพลังอำนาจบางอย่าง
ความเร็วของมันนั้นสุดยอดเป็นอย่างมาก,พร้อมกับเสียงดาบที่กำลังผ่าลงมาท่ามกลางสายฝน
ทันใดนั้นเองมันก็ได้มาถึงคอของเขา
มันรวดเร็วเป็นอย่างมาก
ในเวลาเดียวกันโรแกนก็ได้พุ่งผ่านเขาไป
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมากเพียงแค่เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่ได้ดังขึ้นมาเพียงเปรี้ยงเดียวเท่านั้น
โมยะได้แตะไปที่คอของเขา,เขาได้สัมผัสไปที่เลือดบนคอของเขา
“ ฉันได้บาดเจ็บงั้นหรอ!”
ทันใดนั้นโมยะก็ได้กลายเป็นโกรธจัดในทันที
“ดี,ดีจริงๆ!”
“ แข็งแกร่ง,แข็งแกร่งจริงๆ!”
ในเวลาเดียวกันโรแกนก็ได้หันกลับมาพร้อมกับโมยะที่ได้หยิบดาบของเขาไว้ที่มือซ้ายและดวงตาของเขาก็ดูจริงจังมาก
“ ยังไม่จบอีกงั้นหรอ?”
พวกเขายืนหันหน้าเข้าหากันในขณะนี้ฝนกำลังหลั่งไหลลงมา,แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ทำอะไร
“ หืมม!”
ในตอนนั้นโมยะนั้นได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของโรแกนเขาจึงได้ใช้“กายาเหล็ก(เทคไค)” ออกมาแต่มันก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แม้ว่าเขาจะใช้กายาเหล็กออกมาในตอนสุดท้ายก็ตาม
คอนั้นยังคงเป็นส่วนที่บอบบางที่สุดของร่างกาย เขายังคงได้รับบาดเจ็บและยังเป็นอาการบาดเจ็บที่สาหัสอีกด้วย!
เขานั้นยังคงรู้สึกถึงอาการเจ็บปวดทุกครั้งที่เขาหายใจ
อย่างไรก็ตามเขายังไม่ยอมแพ้ในการต่อสู้ครั้งนี้
เขายังคงยืนอยู่ตราบใดที่เขายังยืนอยู่,เขานั้นก็ยังไม่แพ้!
“โรแกน!” โมยะได้ร้องคำรามออกมาเสียงดังเขาได้ตวัดดาบทั้งสองของเขาออกมาอีกครั้ง
