S.P.P บทที่ 78: โง่!
ดราก้อนนั้นเป็นคนแบบไหน?
เขาคือลูกชายของพลเรือโทการ์ป,เขาเป็นทหารเรือที่โดดเด่นและมีความแข็งแกร่งที่น่าทึ่ง เขาถูกมองว่าเป็นคนที่มีความสามารถที่จะกลายเป็นอนาคตของกองทัพเรือ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน แต่โมยะต้องยอมรับว่าดราก้อนนั้นแข็งแกร่งกว่าตัวเขามาก
อย่างไรก็ตามคนแบบนั้นกลับมาพ่ายแพ้ให้กับไอเด็กนี้งั้นหรอ?,เขาไม่มีทางเชื่อ!
ในตอนนี้เทคนิคดาบของเด็กนี้นั้นไม่สามารถสะกดข่มเขาได้อีกต่อไป แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมาระยะหนึ่งแล้วก็ตาม
ดราก้อนคงไม่ได้สู้กับเขาในตอนที่เขากำลังนอนฝันอยู่หรอกน่ะ?
มาถึงตรงนี้โรแกนนั้นไม่สามารถต่อสู้กับเขาได้อีกต่อไปแล้วเนื่องจากปัญหาเรื่องพลังกายของเขา,เขาได้หอบหายใจออกมาอย่างหนัก
“ เด็กนี้มีความแข็งแกร่งแค่ระดับของนาวาเอกเท่านั้น,เขาไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของดราก้อนได้อย่างแน่นอน!”
ดังนั้น,จุดนี้มันจึงกลายเป็นปริศนา
ความเป็นไปได้ที่จะเป็นไปได้มากที่สุดคือโรแกนนั้นยังมีพลังที่ซ่อนเอาไว้อยู่
“ นายซ่อนพลังที่แท้จริงของนายเอาไว้งั้นสินะ? เอามันออกมาให้ฉันได้สัมผัสมันหน่อยสิ!”
โมยะได้ตะโกนพร้อมกับตวัดดาบทั้งสองของเขาอีกครั้ง
“แหมะ! แหมะ!”
เลือดสีแดงสดหยดลงมา,โรแกนจึงได้ก้าวถอยหลังและหลีกเลี่ยงการโจมตีของโมยะ
การแสดงออกของเขานั้นจริงจังมาก
เหนือแก้มของเขานั้นมีรอยแผลที่มีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
โรแกนได้รับบาดเจ็บ ในการโจมตีครั้งก่อนนั้นมีดคู่ของโมยะนั้นได้มุ่งเป้ามาที่คอของเขา แต่เขานั้นสามารถหลีกเลี่ยงมันไดเลยทำให้แก้มของเขาได้รับบาดเจ็บ
ในขณะนี้โรแกนนั้นได้รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งของพลเรือโทแล้ว
ในการต่อสู้กับดราก้อนนั้นเขาพึ่งพาพลังของระบบมันจึงทำให้พลังของเขานั้นสูงเกินจริงไปมากเพราะมันเป็นพลังของอุจิวะ อิทาจิ,แต่ในการต่อสู้ครั้งนี้เขากำลังต่อสู้กับคนที่อ่อนแอกว่าดราก้อนด้วยกำลังของตัวเขาเอง
เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ยังห่างไกลจากการที่เขาจะมาเผชิญหน้ากับพลเรือโท
“ ร่างกายของฉันใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว!”
โมยะได้จับดาบทั้งสองของเขาแล้วพุ่งไปหาโรแกนครั้งแล้วครั้งเล่า
ฝีเท้าของเขานั้นไม่ได้รวดเร็วมากนักแต่มันเต็มไปด้วยแรงกดดัน ต่อให้เสือมันจะได้รับบาดเจ็บมันก็ยังเป็นเสืออยู่ดี
โมยะนั้นเคลื่อนไหวเหมือนกับเสือ เสือที่ได้รับบาดเจ็บตัวนี้นั้นกำลังเผชิญหน้าอยู่กับหมาป่าเดียวดาย,เขาสามารถจัดการกับมันได้ในการโจมตีเดียว
เขานั้นต่อสู้มาเป็นเวลานานมากแล้ว,และในตอนนี้โรแกนนั้นกำลังจะถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว
“อัญเชิญ?”
คำๆนี้ได้ดังขึ้นมาในใจของเขา,โรแกนก็ได้ส่ายหัวของเขาอย่างรุนแรง
“ ไม่,ฉันต้องเก็บพลังนี้ไว้ใช้กับพลเรือเอกเท่านั้น!”
500 ล้านเบรีนั้นถ้ามันถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนหรือถูกใช้ออกไปในตอนนี้นั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะไม่มีประสิทธิภาพ
คิซารุแข็งแกร่งขนาดไหน? มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตัดสินจากสิ่งที่ปรากฏในมังงะหรืออนิเมะ ความเป็นจริงกับองค์ประกอบทั้งสองนั้นมันไม่ได้เหมือนกันไปทั้งหมด,ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของคิซารุในขณะนี้นั้นโรแกนนั้นไม่สามารถคาดเดามันได้อย่างถูกต้อง
“……”
เงียบ,โรแกนได้มองเข้าไปที่ส่วนลึกของเกาะบราเทอริลล่า
“ เจสันและคนอื่นๆนั้นควรจะออกไปจากเกาะได้แล้ว,ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้ออกไปจากเกาะนี้”
“พวกเขาก็จะไม่เป็นไร!”
การต่อสู่ในครั้งนี้นั้นวัตถุประสงค์สำคัญของโรแกนนั้นคือการดึงความสนใจของพวกทหารเรือทั้งหมด,เขาจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาไปจัดการกับรูจได้และเพื่อให้พวกเขาออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย
“บูม !!”
สายฟ้าได้กระพริบไปมาอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับส่งเสียงคำรามออกมา
ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ,โรแกนได้กระพริบตาของเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นแล้วมองเข้าไปในดวงตาของโมยะ
ก่อนหน้านั้นเขาได้ก้มศีรษะแทนที่จะมองเขา ดวงตาซึ่งทำให้เคลิบเคลิ้มของโมยะนั้นเหมือนกับภาพลวงตามันมีความสามารถในการยับยั้ง,ทำให้หวาดกลัว,ทำให้ตกอยู่ในอาการงุนงง,และอื่นๆ มันเป็นความสามารถที่อันตรายมาก
แต่ในขณะนี้โรแกนกำลังจะเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ
“ นายต้องการรู้ถึงพลังที่แท้จริงของฉันงั้นหรอ?”
น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความไม่แยแส,ความเร็วของโรแกนนั้นกำลังเพิ่มขึ้น
“ฮือ!”
โมยะตกตะลึงและหยุดก้าวไปในทันที,เขานั้นรู้สึกได้ถึงอันตราย
“ นายต้องการให้ฉันใช้ไพ่ทั้งหมดของฉันงั้นหรอ?”
โมยะนั้นได้ใช้กายาเหล็กออกมาอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นการแสดงออกของโรแกนก็ได้รุนแรงขึ้นพร้อมกับฝ่ามือของเขาที่ได้ขยับเข้ามาอย่างช้าๆมันได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าอกของเขา
“ ถ้าความสามารถนี้ไม่สามารถฆ่านายได้,ฉันจะให้นายได้เห็นมัน!”
ในขณะนี้โรแกนได้มองไปที่โมยะด้วยความดูถูก,เขาได้แสดงท่าทางที่ดูเหนือกว่าออกมา
“ นายกำลังจะใช้ความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดของนายงั้นหรอ? ดราก้อนแพ้นายด้วยวิธีนี้งั้นหรอ?”
โมยะนั้นจริงจังและระวังตัวมากขึ้น
ผ่านไปซักพักฝ่ามือของโรแกนที่อยู่บนหน้าอกของเขานั้นก็ได้สั่นไหวพร้อมกับที่เขาได้ผลักมันออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
“วูม! วูม! วูม!”
ภายใต้ความว่างเปล่า,โมยะนั้นรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของอากาศรอบๆตัวเขา
จากนั้นโรแกนก็ได้กดฝ่ามือของเขาในทันที
“ฝ่ามือยูไล!!!”
คำสองคำนี้เบาจนราวกับว่าเป็นเสียงกระซิบของพระเจ้า,ในเวลานี้โมยะดูเหมือนจะเห็นว่าสายฝนนั้นกำลังส่องแสงออกมานับไม่ถ้วน
เหนือเรือรบขึ้นไปนั้นมันได้มีแสงสว่างขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“บูม!”
ฝ่ามือยูไลขนาดใหญ่ได้ปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า,มันมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณยี่สิบหรือสามสิบเมตร ทันทีที่มันปรากฏขึ้นมานั้นมันก็ได้ประทับลงไปที่โมยะ
“ เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่มาก!”
ใบหน้าของโมยะนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ เขาเห็นว่าสายฝนนั้นถูกทำลายโดยฝ่ามือนั้น เขาเห็นหยดน้ำในอากาศนับไม่ถ้วนที่กำลังกระจัดกระจาย เขาเห็นแรงอัดจำนวนมหาศาลที่ปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่าและมันก็ได้ระเบิดลงมา
“กายาเหล็ก!”
“ฮาคิเกราะ!”
“ มีดคลั่ง!”
ฝ่ามือที่แปลกประหลาดนี้นั้นมันดูงดงามและทรงพลังราวกับเป็นการโจมตีของพระเจ้าซึ่งทำให้ใบหน้าของโมยะนั้นเปลี่ยนสีไปในทันที
เขาได้ตะโกนออกมาสามครั้งและพุ่งไปที่ฝ่ามือยักษ์ข้างหน้าเข้าด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขา
เพียงพริบตาเดียว,ฝ่ามือยักษ์นั้นก็ได้พุ่งเข้ามาหาเขา
“วูม! วูม! วูม!”
อากาศนั้นกำลังสั่นสะเทือน,พลังอันมหาศาลนี้ทำให้โมยะนั้นถูกส่งลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและล้มลงบนดาดฟ้าเรือ พลังของฝ่ามือนั้นไม่มีที่ท่าว่าจะลดลงเลย,ที่หัวเรือที่อยู่ข้างหลังของเขานั้นได้พังทลายลงในทันที
หลังจากนั้นครู่หนึ่งโมยะผู้ซึ่งล้มลงบนดาดฟ้านั้นก็ได้ลุกขึ้นมา
“ ฉะ…ฉันยังไม่ตายงั้นสินะ?”
เขาสัมผัสไปทั่วทั้งร่างของเขาและเขาก็พบว่าเขานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
ฝ่ามือนั้นดูใหญ่มากจนดูเหมือนว่ามันจะบดขยี้เขาให้เป็นชิ้นๆ อย่างไรก็ตามมันกลับกลายเป็นว่ามันทำเพียงแค่ผลักเขาเท่านั้น
ภายใต้กายาเหล็กและฮาคิเกราะของเขานั้นมันจึงทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลย
“ พลเรือโทโมยะ!”
“ เร็วเข้า,เร็วเข้า!”
กลุ่มทหารเรือด้านล่างนั้นเห็นว่าโมยะนั้นถูกโจมตีพวกเขาก็ได้รีบไปที่เรือรบในทันที
“ฉันสบายดี!”
โมยะได้โบกมือของเขาแล้วหันกลับไปมองยังทิศทางของโรแกน
เมื่อเขามองไปที่ตำแหน่งที่โรแกนควรจะอยู่นั้นเขาก็สับสนในทันที
“ เด็กนั้นหละ?”
ทหารเรือทั้งหมดนั้นต่างก็เห็นเหมือนกับโมยะและพวกเขาก็ค้นพบว่า
โรแกนนั้นหายไป!
ชายคนนั้นได้สร้างการโจมตีที่น่าตกตะลึงขึ้นมาแล้วก็วิ่งหายไป!
ปากของโมยะนั้นสั่นสองสามครั้ง,ในตอนนี้หน้าของเขานั้นแดงขึ้นมาอย่างผิดปกติ วินาทีต่อมาเขาก็ได้คำรามออกมา
“ หาเขาเดี๋ยวนี้ !!”
คนที่น่ารังเกียจนั้นเขาหลอกพวกเขาทั้งหมด
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง,ทหารเรือที่อยู่ใกล้ๆกับถนนก็ได้เห็นร่างของโรแกน
“เขาอยู่นี่!”
“โรแกน! มันอยู่นั้น!”
ใบหน้าของโมยะนั้นดูวิตกกังวลมาก,วินาทีต่อมาเขาก็ได้เอามือไปกดบนคอของเขา
บนคอของเขานั้นมีรอยแดงปรากฏขึ้นมา
