S.P.P บทที่ 89: ไล่ตามเรือ!?
ดาบเพลิงยักษ์นั้นได้ตกลงมาจากท้องฟ้าและพุ่งเข้าใส่เรือรบในทันที
“บูม! บูม! บูม! บูม!”
การระเบิดนั้นเกิดขึ้นหลายครั้ง,ทะเลที่สงบกำลังเดือดระอุโดยอุณหภูมิที่สูงในตอนนั้นควันสีขาวได้โพยพุ่งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
“ช่วยด้วย!”
“ ไฟไหม้,เรือกำลังถูกไฟนี้เผาแล้ว!”
“ กระโดดลงทะเล,กระโดดลงไปเร็ว!”
เสียงของทหารเรือระดับสูงได้ดังขึ้นมา,ใบหน้าของพวกเขานั้นดูเศร้าหมองและตกตะลึง
ไม่มีใครคิดว่าการระเบิดของโรแกนนั้นจะมีพลังมากขนาดนี้,พลเรือโทห้าคนที่ยืนอยู่บนเรือนั้น ไม่กล้าที่เข้าไปเผชิญหน้ากับการโจมตีที่น่าหวาดกลัวนี้,พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะต่อต้านมันได้อย่างไร?
ดูเหมือนเปลวไฟซึ่งแผ่ออกเป็นพัน ๆ เมตรดูเหมือนว่ามันมาจากนรกและเหมือนเทพที่โกรธ พวกเขาไม่มีอะไรทำ
การโจมตีนี้นั้นรวดเร็วและอันตรายมาก,มันดูเหมือนกับอุกกาบาตที่กำลังตกลงมาที่เรือรบของพวกเขา
ในทันใดนั้นเองเรือรบทั้งแปดลำก็ได้ถูกแยกออกเป็นสองส่วนตามตัวเรือนั้นเต็มไปด้วยเปลวเพลิงนรกที่กำลังลุกลามไปอย่างรวดเร็ว
การระเบิดเพียงครั้งเดียว,เพียงครั้งเดียวเท่านั้นกองกำลังทหารเรือนับพันก็ได้ถูกทำลายลงในทันที
เมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาในจิตใจของเขา, โรแกนก็ได้หัวเราะออกมาแล้วร่างของเขาก็ได้หายไปอย่างรวดเร็วเพียงแค่ก้าวเดียว
เกือบหกชั่วโมงแล้วที่เจสันและคนอื่นๆออกจากเกาะบราเทอริลล่าไป
ส่วนทหารเรือที่เหลืออยู่ในทะเลแทบนี้นั้นมันเบาบางมาก,เพราะส่วนใหญ่ต่างก็มารวมตัวที่บราเทอริลล่ากันหมด
ด้วยวิธีนี้เจสันและคนอื่นๆนั้นควรจะปลอดภัยแล้วในตอนนี้
โรแกนได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก,เขาได้หยิบหอยทากสื่อสารของเขาขึ้นมา
“เปแดบ! เปแดบ! เปแดบ!”
หลังจากผ่านไปห้าวินาที, โรแกนก็ต้องขมวดคิ้ว
ไม่มีใครรับสายเขา
“ เกิดอะไรขึ้นกับเจสันกันแน่?”
ในตอนนี้แววตาและใบหน้าของโรแกนนั้นดูเย็นชามาก,เขาได้บินออกไปอย่างรวดเร็ว
เขาได้ให้แผนที่ไว้กับเจสันแล้ว,ดังนั้นโรแกนจึงคาดเดาตำแหน่งของพวกเขาได้อย่างชัดเจน
หลังจากที่โรแกนได้จากไป,แสงสีทองก็ได้โผล่ขึ้นมาบนเกาะที่กำลังลุกไหม้อยู่
ร่างที่กำลังแสงสว่างนั้นได้ก้าวออกมา,เส้นแสงนั้นได้พุ่งออกมาจากเกาะเพียงไม่กี่ครั้งมันก็ได้มาถึงตรงเรือรบที่กำลังถูกเปลวเพลิงเผาไหม้อยู่
“ พลเรือเอกคิซารุ!”
“นั่นคุณคิซารุนิ!”
“ เยี่ยมเลย,เขายังไม่เป็นไร!”
เหล่าทหารเรือนั้นต่างมองขึ้นไปยังร่างที่กำลังส่องแสงสีทองอยู่บนท้องฟ้า,ใบหน้าของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข
“ยาซาคานิ โนะ มากาทามะ!” (แสงระย้าห่าฝนกระหน่ำ!)
เสียงที่ไม่แยแสได้ดังลงมาจากท้องฟ้า,ลำแสงนับไม่ถ้วนได้ส่องลงมาและในไม่ช้ามันก็ได้ลงมาบนเรือรบที่กำลังถูกเปลวเพลิงเผาไหม้
หลังจากผ่านไปสามวินาที,เปลวเพลิงก็ได้ดับลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องของเหล่าทหารเรือที่หยุดลง
เขาได้ก้าวลงมาบนเรือรบที่ดูค่อนข้างสมบูรณ์,ในเวลานี้พลเรือโททั้งห้านั้นได้เดินเข้ามาหาพลเรือเอกคิซารุ
“ โรแกนไปแล้วงั้นหรอ?”
ดูเหมือนว่าเขาจะแน่ใจ,แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะยังงงๆอยู่
“ เขาแข็งแกร่งเกินไป,เราไม่สามารถตอบโต้อะไรเขาได้เลยแถมเรือรบก็ยังโดนเปลวเพลิงของเขาเผาไหม้อีก,เราไม่มีเวลาที่จะไปไล่ตามเขาเลย”
โนอาห์ได้ตอบคิซารุออกไป
“ไม่ต้องคิดมากมันไม่ใช่ความผิดของพวกนาย,แต่มันเป็นเพราะโรแกนนั้นแข็งแกร่งเกินไป แม้แต่ฉันก็ตาม,มันอันตรายมากถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าฉันได้รับการพัฒนาในช่วงนาทีสุดท้าย”
ใบหน้าของคิซารุนั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง,ไม่มีการแสดงออกถึงความขี้เล่นเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป
“ เราควรทำอะไรต่อในตอนนี้”
โนอาห์ไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ถามออกไป
ไม่มีใครที่ได้เห็นการต่อสู้ครั้งใหญ่นี้แล้วจะกล้าไปเผชิญหน้ากับชายคนนั้น
เพราะพลเรือเอกผู้ยิ่งใหญ่นั้นเกือบจะถูกเขาฆ่าตาย!
นี่มันเรื้องบ้าอะไรกัน?!
“ รีบติดต่อคุซันบอกให้เขาระวังตัวไว้ด้วย”
คิซารุได้เหล่ตาและสั่งออกไปอย่างรวดเร็ว
‘เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเด็กนั้น,เพราะการพัฒนาในนาทีสุดท้ายนั้น,ฉันถึงรอดมาได้’
แต่ถ้าคุซันพบเขาไม่ว่าเขาจะโชคดีหรือไม่ก็ตาม,เขาก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี!
“รับทราบครับ!”
พลเรือโทได้ตอบอย่างรวดเร็ว,จากนั้นเขาก็ได้หยิบหอยทากสื่อสารขึ้นมา
ผ่านไปซักพัก
“สวัสดี!”
เสียงจากอีกฝั่งได้ดังขึ้นมา,น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความร้อนรนราวกับคนที่รับสายนั้นเพิ่งจะตื่นขึ้นมา
“ คุซัน,นายกำลังทำอะไรอยู่?”
พลเรือโทได้ถามออกมาเสียงดัง
“ ดูเหมือนว่าฉันกำลังเจออะไรบางอย่าง,ฉันวางสายก่อนล่ะ”
เสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของคุซันได้ดังขึ้นมา
เขาพูดว่าวางสาย! พลเรือโทอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น,แต่เขาได้วางสายไปแล้ว
“ฉัน…!”
พลเรือโทได้กระพริบตาพร้อมกับปากของเขาที่กำลังสั่น,เขาได้กำมือหมัดแน่น
หากคุซันอยู่ตรงหน้าเขาละก็เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะทุบขวดเหล้ารัมไปบนหัวของคุซัน
คิซารุขมวดคิ้ว
“คุซันคงจะเจออะไรเข้า,เร่งความเร็วขึ้นเราจะไปสนับสนุนเขา”
“รับทราบครับ!”
เหล่าทหารเรือได้ดำเนินการในทันที
ตำแหน่งของคุซันนั้นหาได้ง่ายเขาก็คงจะไม่ได้แล่นเรือไปไหนไกลมาก,เพราะเขาขี้เกียจเกินกว่าจะไปพูดคุยกับใคร,แต่ลูกน้องของเขานั้นก็ไม่กล้าฝ่าฝืนผู้บังคับบัญชาของพวกเขาอยู่ดี
ในทะเลอันกว้างใหญ่,นกนางนวลได้บินสูงอยู่บนท้องฟ้ามันได้ส่งเสียงร้องเสียงสูงออกมา ในทะเลปลาได้กระโดดขึ้นมาจากท้องทะเลเป็นครั้งคราวจากนั้น “จ๋อม” ก็กลับลงไปในทะเลและหายไป
หลังจากที่ปลาหายไป,บนทะเลได้มีเท้าเย็นคู่หนึ่งเหยียบลงไปบนพื้นผิวของทะเลพร้อมกับแผ่ไอเย็นออกมา
เท้าคู่นี้นั้นมีอุณหภูมิที่ต่ำมาก,ทีละก้าวๆบนพื้นผิวทะเลนั้นได้กลายเป็นน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว
“แท่บ! แท่บ! แท่บ!”
เจ้าของเท้าคู่นั้นได้เหยียบลงไปบนน้ำแข็งนั้นทีละก้าว
ความเร็วของเขานั้นดูเหมือนช้า,แต่มันกลับแปลกตรงที่มันรวดเร็วมันทำให้ผู้คนรู้สึกเวียนหัว
ในพริบตาร่างนั้นก็ได้ห่างออกไปกว่าหลายพันเมตรและเริ่มเลือนลาง
ทิ้งไว้เพียงเส้นทางน้ำแข็งบนท้องทะเลที่กำลังละลายและหายไปอย่างช้าๆเอาไว้เท่านั้น
“ฉันเห็นเขาแล้ว!”
ในพริบตา,เรือไม้ที่กำลังแล่นไปตามลมก็ได้มาปรากฏอยู่ต่อหน้าของเจ้าของเท้าคู่นั้น
ใบเรือของเรือลำนี้นั้นไม่ได้มีลวดลายใดๆ,ไม่มีทั้งเครื่องหมายการค้าและสัญลักษณ์ของกลุ่มโจรสลัด,มันไม่มีอะไรเลย
ร่างนั้นได้มองไปที่เรือไม้ที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเขา,ใบหน้าของเขาดูซับซ้อนเล็กน้อยแต่ฝีเท้าของเขายังไม่หยุดและเข้าใกล้เรือไม้นั้นมากขึ้นเรื่อยๆ
“ นั่นคือเธองั้นหรอ? การ์ปเซนเซขอให้ฉันมาที่นี่”
ข้างหลังเขานั้นเรือรบขนาดกลางซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสิบกิโลเมตร,นั้นพวกเขากำลังยุ่งอยู่กับสายโทรศัพท์จำนวนมาก
“ เฮ้,สวัสดี”
“ ฉันได้ไม่สนใจอะไร,บอกฉันมาว่าไอเด็กคุซันนั้นอยู่ที่ไหน!?”
เสียงนี่ดูร้อนใจเป็นอย่างมาก,เสียงที่ดังออกมาจากหอยทากสื่อสารทำให้เขางง
ใครกัน? หยิ่งชะมัด!
“พลเรือโท!”
ทหารเรือคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเขาได้กระซิบเตือนความจำเขาอย่างรวดเร็ว
เขาถึงกับสั่นสะท้านในทันที
“ บอกมาซะที!”
เสียงที่ดังออกมาจากหอยทากสื่อสารนั้นได้แสดงออกมาถึงความร้อนใจออกมาอีกครั้ง
“ คุซัน,เอ่อพลเรือตรีคุซันกำลังไล่ตามเรือลำหนึ่งอยู่ครับ!”
“ ไล่ตามเรือ!?”
