S.P.P บทที่ 93: กองทัพเรือ!
เปลวเพลงได้ระเบิดออกมาจากดาบฟันวิญญาณพร้อมกับอุณหภูมิที่สูงจนทำให้อากาศบิดเบี้ยวเล็กน้อย
โรแกนได้หยิบขวดสาเกขึ้นมาแล้ววางบนปากของเขา,พร้อมกับมองขึ้นไปบนฟ้า
“ อึก อึก อึก”
ความรู้สึกที่ฉุนได้เต็มอยู่ในลำคอของเขา,พร้อมกับดวงตาที่เงียบขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ
รูทดราก้อนนั้นกำลังแล่นไปอย่างรวดเร็ว,ภายใต้การควบคุมของเจสันความเร็วของมันนั้นได้เพิ่มสูงขึ้นจนถึงขีดจำกัด
ครึ่งชั่วโมงต่อมา,โรแกนได้ยืนขึ้นมาเมื่อเขาจับไปที่ดาบฟันวิญญาณในมือของเขานั้นมันได้ส่งเสียงแหลมออกมา
เขาดื่มเหล้าสาเกทั้งขวดเสร็จแล้วโดยไม่รู้ตัว
“ คุณโอเคนะกัปตัน?”
เจสันได้เกาหัวของเขาแล้วถามออกมา
“ ฉันไม่เป็นไร”
โรแกนได้พยักหน้าแล้วมองออกไปข้างหน้า
“ อย่าลดความเร็วลง,ตอนนี้ไม่มีพวกทหารเรือแล้วแต่ถ้าพวกเขาตามมาถึงที่นี่นายไม่จำเป็นต้องทำอะไร”
รูทดราก้อนได้แล่นเรือมาแล้วประมาณหกชั่วโมง,ทหารเรือส่วนใหญ่นั้นได้ถูกดึงดูดโดยโรแกนไปแล้วก่อนหน้านี้,ดังนั้นพื้นที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้จึงแทบไม่มีทหารเรืออยู่เลย
“รับทราบ!”
เจสันได้ตอบกลับไปด้วยท่าทีจริงจัง
โรแกนกำลังเดินไปที่รูจพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา
“ พี่สะใภ้,เข้าไปพักผ่อนเถอะที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง!”
เสียงของเขานั้นเรียบง่าย,แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจที่ไม่รู้จบ
ท้องทะเลนั้นไร้ขอบเขตตราบใดที่พวกเขาสามารถหนีไปจากวงล้อมของพวกทหารเรือไปได้,พวกเขาก็จะสามารถสบายใจได้ในท้องทะเลอันกว้างใหญ่นี้
หลังจากนั้นมันจะไม่มีปัญหาอื่นตามมาอีก!
“ ความเร็วนี้มันยังคงช้าไปอยู่นิดหน่อย!”
โรแกนได้ก้าวไปที่ท้ายเรือและได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
ที่ด้านหลังของรูทดราก้อนนั้นไม่ได้มีพวกททหารเรือตามาแต่อย่างใด,เห็นเพียงแต่ระลอกคลื่นที่เหลืออยู่จากากรแล่นเรือของรูทดราก้อน
แต่โรแกนนั้นยังคงไม่วางใจแต่อย่างใด,เวลาในการครอบครองของเขานั้นมีจำกัดแม้ในตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งแต่มันก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
หากทหารเรือไล่ตามมาละก็ผลลัพธ์มันจะเปลี่ยนไปในทันที
“ เราต้องเร่งความเร็วขึ้นไปอีก!”
“ ตราบใดที่เราออกไปจากทะเลแถบนี้ได้,เราก็จะปลอดภัย”
เมื่อมองไปที่ท้องทะเลอันเงียบสงบเบื้องหลัง,โรแกนก็ค่อยๆดึงดาบออกมาจากเอวของเขา
“ชี่! ชี่! ชี่!”
ประกายไปเล็กๆได้ลุกไหม้ขึ้นมาและในแววตาของเขาดาบทั้งเล่มของดาบฟันวิญญาณก็ได้มีเปลวเผาลุกไหม้ขึ้นมา
“ ด้วยความช่วยเหลือจากแรงต้านของเปลวเพลิง,เราก็จะสามารถเร่งความเร็วของรูทดราก้อนได้!”
ดวงตาของเขาได้หดแคบลงและทันใดนั้นเองโรแกนก็ได้ดึงดาบฟันวิญญาณของเขาออกมาแล้วตวัดออกไปที่ด้านหลังของเรือ
“เวง! เวง! เวง!”
ทันทีใดนั้นเปลวเพลิงก็ได้แตกกิ่งก้านสาขาออกไปดูเหมือนกับกระสุนที่กำลังถูกยิงออกไป
“ เจสัน,เจ้านายน้อย,รูจจับเรือเอาไว้แน่นๆ!”
เขาได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เอาละนะ”
“บูม!”
ในทันใดนั้นเปลวเพลิงก็ได้ล้นทะลักออกไปบนท้องทะเล,หางเรือของรูทดราก้อนถึงกับสั่นไหวล่ามไปถึงกลางเรือ,จนในที่สุดเรือทั้งลำก็ได้กระเพื่อมและสั่นสะเทือนออกมา
ในตอนนี้รูทดราก้อนนั้นกำลังคำรามออกมาและกลายเป็นลูกศรยาวที่ถูกยิงออกไปจากคันธนูด้วยความเร็วสูง
ธงของเรือนั้นถึงกับโป่งขึ้นเพราะสายลมแรงที่เกิดจากแรงกระแทก,แม้แต่เสาเรือก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย
อย่างรวดเร็ว, รูทดราก้อนนั้นดูเหมือนกับลำแสงในขณะที่มันแล่นออกไปอย่างรวดเร็วบนท้องทะเล
เปลวเพลิงนี้นั้นดูราวกับไม่มีที่สิ้นสุด,ควันจำนวนมากได้โผล่ขึ้น ท้องทะเลนั้นกำลังเดือดระอุขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
ใช้เวลาเพียงห้านาที,เจสันและคนอื่นๆก็ได้เห็นเรือรบหลายลำที่กำลังแล่นอยู่บนทะเลอย่างหนาแน่น
ทันใดนั้นสายตาของทุกคนที่อยู่บนเรือก็ได้กลายเป็นจริงจัง
พวกเขานั้นคิดไว้แล้วว่ากองทัพเรือนั้นจะต้องวางกำลังทหารจำนวนมากไว้บนพื้นที่ทะเลแถบนี้ แต่กองกำลังดังกล่าวนั้นก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกตกใจอยู่ดี
แม้ว่าเรือรบเหล่านี้จะเป็นเรือรบขนาดเล็ก แต่จำนวนของพวกมันนั้นก็ยังเยอะมากอยู่ดี,มันมากเกือบถึงหนึ่งในสามของเรือที่ใช้ในการโจมตีบัสเตอร์คอล
“กัปตัน!,ทหารเรือ!”
เจสันได้ตะโกนออกมาพร้อมกับสีหน้าของเขาที่ดูประหม่าเล็กน้อย
ความแข็งแกร่งของเขานั้นสุดยอด,พลังโจมตีของเขานั้นก็ยอดเยี่ยมเช่นกันแต่ถ้าต้องมาเผชิญหน้ากับกองกำลังขนาดใหญ่ขนาดนี้มันก็จะแตกต่างออกไป
โรแกนที่ยืนอยู่ที่ท้ายเรือ,พอเขาได้ยินเสียงของเจสันเขาก็ค่อยๆถอนดาบฟันวิญญาณของเขากลับมาพร้อมกับดวงตาที่ดุร้าย
“ เอาล่ะ,ปล่อยพวกเขาให้ฉันจัดการเอง!”
เสียงอันแผ่วเบาได้ดังเข้ามาในหูของเจสัน,พร้อมกับร่างของโรแกนที่ได้พุ่งผ่านเขาไปแล้วไปยืนอยู่ที่หัวเรือ
“ นี่เป็นส่วนสุดท้ายแล้วใช่มั้ย?”
ตราบใดที่พวกเขาสามารถแล่นเรือผ่านกองกำลังเหล่านี้ไปได้,พวกเขาก็จะประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ!
“ ขอเวลาฉันแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น!”
โรแกนได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา,เขาได้ยืนอยู่บนหัวเรือพร้อมกับจับไปที่ดาบฟันวิญญาณในมือของเขา
ห่างออกไปสี่พันห้าร้อยเมตร,บนหนึ่งในเรือรบหลายสิบลำนั้นที่ใจกลางของกองเรือรบ
ใบหน้าของนาวาเอกคนหนึ่งได้มีเหงื่อไหลออกมาและเขาได้มองไปที่หอยทากสื่อสารของเขาอย่างกังวล
“ นี่ฉันพลเรือโทโนอาห์พูด!”
เมื่อเขาพบเรือไม้ที่กำลังแล่นมาอย่างรวดเร็วจนเกือบจะแยกทะเลออกเป็นสองส่วน,นาวาเอกนั้นก็ได้โทรไปที่กองกำลังหลักและคนที่รับสายนั้นก็คือพลเรือโทโนอาห์
ข่าวสารนั้นได้แพร่กระจายมาถึงพวกเขาแล้ว,โดยกล่าวว่าชายบนเรือไม้ลำนั้นสามารถสู้กับพลเรือเอกและหนีออกมาจากการปิดล้อมที่ไม่สามารถผ่านได้รอบเกาะบราเทอริลล่าได้
เขาไม่ใช่คนโง่,เขารู้ว่ามันหมายความว่าอะไร
“ พวกนั้นแข็งแกร่งเกินไป!”
ในตอนที่เขาได้ยินข่าวนี่,นาวาเอกนั้นถึงกับสั่นเทาจากนั้นเขาก็ได้โทรไปที่กองกำลังหลัก
ในตอนนี้,เขาได้ยินเสียงดังออกมาจากหอยทากสื่อสารแล้ว,และมันก็ทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด
นาวาเอกไม่มั่นใจว่าจะเขาสามารถหยุดเขาเอาไว้ได้ด้วยกองกำลังของเขา
นาวาเอกไม่คิดที่จะทำสิ่งที่โง่เง่าและถูกตำหนิ
แม้ว่ามันจะมีโอกาสเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์เขาก็ลังเลที่จะลอง
“ ฟังคำสั่งของฉัน,แล้วเตรียมพร้อมยิง!”
เสียงอันสง่าผ่าเผยได้ดังออกมาจากหอยทากสื่อสารของโนอาห์อีกครั้ง
“รับทราบครับ!”
นาวาเอกนั้นได้สั่งให้กองเรือของเขาเตรียมพร้อมในทันที
ในช่วงเวลานี้เรือรบเกือบยี่สิบลำได้แล่นไปมาพร้อมกับปืนใหญ่สีดำที่ได้มุ่งเป้าไปที่รูทดราก้อน
“ เรือรบหมายเลข 1 ประจำตำแหน่ง!”
“ เรือรบหมายเลข 4 ประจำตำแหน่ง!”
“ เรือรบหมายเลข 5 พร้อมแล้ว!”
เสียงตะโกนดังขึ้นมา,นาวาเอกคนนั้นดูโล่งใจ
